Era Bleacha

Tak. W tym wypadku Amaya była wdzięczna, że nie wyraził swojej opinii. Wiedziała, jaka ona może być po zachowaniu Hoffmana. On widocznie bardziej niż jej się wydawało nie lubi Hao, ale widać reszta espady i inni puści też mu przeszkadzają.
-Widzisz, Hao... nie musiałeś nikogo wzywać.
Amaya poczuła nagłą chęć opuszczenia tego miejsca, nawet mimo tego, że teraz przy niej stał Hao.
-Nie przybyliśmy tu walczyć z wami i nie chcemy żadnego konfliktu. - tu już zwróciła się bardziej do Rafaela. - Jeśli któreś z nas sprawiło kłopot, to przepraszamy.
Jednak władza bywa przydatna... Gdyby jej tu nie było, to pewnie już wokoło lałaby się krew. Nie do końca tylko była pewna czyja. Jako, że wypadało posłuchać prośby przedstawiła się jeszcze młodemu pustemu.
-Amaya Ochiyo. Miło cię poznać.

Ostatnio edytowany przez Amaya Ochiyo (2012-12-09 16:33:59)

Hao rozłożył ręce na boki i wzruszył ramionami.
-Żaden problem. Zapewne gdyby któryś z nas pojawił się w świecie żywych w waszej kryjówce poprosilibyście o to samo... Przecież jesteśmy naturalnymi wrogami. Podejrzliwość nie jest niczym dziwnym.
Widząc jak Hoffman zgrywa głupiego westchnął mocno. Energię duchową w zbroi Hoffmana wyczuł gdy ten lekko podniósł kurtynę nad swoim reiatsu by spłoszyć Hayate. Ktoś niedoświadczony nie zauważyłby tego ale Hao znał się wykrywaniu Reiatsu.
-Czy ty naprawdę uważasz że jestem aż tak głupi by nie rozpoznać Bankai? Możesz ukrywać swoje reiatsu ale nie przede mną. Ta zbroja jest tak nasiąknięta energią duchową że nawet ten Hollow ją wyczuł mimo twego ukrycia. To instynkt tak jak reakcja na ogień. Nie musisz go dotknąć by wiedzieć że jest gorący... Proszę zatem grzecznie jeszcze raz: złóż swój miecz. Pięknie proszę...
Dalej miał na sobie miły uśmiech. Ale jego oczy wwiercały się w Hoffmana. Trudno było się nie zgodzić że pomiędzy nimi była czysta nienawiść i różnica poglądów.
Hao nawet odprawił Menosy w geście dobrej woli. Wszystkie zniknęły zakopując się piasku.

Hoffman cały czas stał w miejscu i patrzył w stronę Amayi. Nawet na chwilę nie odwracał wzroku w stronę Hao. Jego słowa ignorował zupełnie jakby ich nie słyszał, tak samo jak i jego obelgi. Ani myślał o tym, aby zrobić cokolwiek o co Hao go prosił czy też mu rozkazywał, gdyż jedynymi osobami, które mogły mu cokolwiek rozkazać były Amaya i Chinatsa. Chłopak miał niezmierną ochote przestać ukrywać swoje reiatsu dzięki czemu w ciągu ułamka sekundy zabiłby ich wszystkich jednak z oczywistych względów nie mógł tego zrobić zatem nadal pozostawał bierny.

Hoffman doskonale wiedział co Amaya miała na myśli, dlatego też nie chcąc czekać na pozwolenie od pustych, przytaknął Amayi i ukłonił się jej ponownie, po czym szybko dosiadł Feniksa i jak najszybciej zmył się z tego miejsca, nie chcąc w nim dłużej przebywać. Nie bał się już o jej bezpieczeństwo ze względu na podjęte przez siebie kroki, dlatego też mógł odejść ze spokojem.

Amaya odetchnęła z ulgą, gdy Hoffman opuścił to miejsce i spojrzała przepraszająco na Hao.
-Przepraszam - mruknęła, choć tak na prawdę, to sama nie była pewna za co przeprasza. Pewnie za to nieporozumienie, które tu wynikło. Pewnie powinna powiedzieć to wcześniej, zanim Hoffman zaczął się denerwować.
-Ja może też zaraz stąd pójdę...

Hao tak na prawdę nie myślał że jest zbędny ale skoro nie widział sensu dalszego przebywania tutaj nie będzie go zatrzymywał. Słysząc słowa Amayi zrobił smutną minkę.
-Ojej tak szybko?... Wiem, że ostatnie chwile nie były dość miłe ale to instynkt tak jak mimowolny ruch ręki w stronę miecza gdy widzi się wroga. Przepraszam jeśli poczułaś sie źle...
Hao na prawdę nie lubił gdy toś się przy nim smucił. Wolał oglądać rozweselone twarze takie jakie zwykle miał na swojej twarzy. Wziął więc dwa palce i dotykając kącików ust Amayi podciągnął je do góry.
-No już... Uśmiechniesz się dla mnie? -powiedział samu przybierając czarujący uśmiech.

Hao uśmiechnął się milutko na widok roześmianej buzi przyjaciółki.
-Powiedzmy że jesteśmy jak Yin i Yang. Kiedy ja nikomu nie zarzucam złych zamiarów z marszu i staram się dotrzeć do każdego w inny sposób niż walką próbując znaleźć w nim coś wartościowego dla czego może żyć w dobrych stosunkach z całym wszechświatem on jak sama widziałaś najchętniej zarżnąłby każdego bez nawet najmniejszej chęci poznania go lub zrozumienia. To właśnie ten dylemat bohatera w potworze i potwora w bohaterze sprawił iż każdy z nas marzy tylko o najokrutniejszych karach cielesnych dla drugiego.
Hao mówił w pełnym uśmiechu. To szczera prawda, każde nawet najmniejsze słowo względem Hao i Hoffmana.
-Ja nie szukałem zwady. To on mnie zaszufladkował jako krwiożerczą bestię. Nie dał mi prawa głosu a moje słowa nie docierają do jego tępej czaszki. Dlatego chcę ją skruszyć chociażby mieczem pokazując mu że żyje tylko we śnie o sobie samym...