Era Bleacha

- Taa... - powiedział po chwili Hoffman - ... Ty wiesz najlepiej...
Mówił do siebie, lekko odwracając głowę, jednak wystarczająco głośno aby Amaya to usłyszała.
- Ale mniejsza.
Gładząc się jedną ręką leniwie po karku, wyjął laskę zza pazuchy i podpierając się nią sam zaczął iść powoli w stronę Feniksa.

Hoffman zrobił śmiesznie zakłopotaną minę i nadal gładził się po karku jednak nieco energiczniej.
- Nie, nie... źle mnie zrozumiałaś... - zaśmiał się nerwowo i myślał nad tym co ma jej odpowiedzieć
- Cóż... tego czy wiem więcej to ja nie wiem, w każdym razie... Ty jesteś na najwyższym poziomie.
Zaraz mnie zabije. Ja to wiem... już po mnie... jestem trupem... ale sobie nagrabiłem.

Hoffman nieco zdziwiony wybuchem śmiechu Amayi po chwili już przy zwykłej postawie ciała odezwał się.
- No co? Mówię poważnie.
Chwilę później wpadł na pewien pomysł.
A gdyby tak...
- Jeśli chcesz, możemy wspólnie potrenować. Zawsze do usług. - A mówiąc to, uśmiechał się do niej przyjaźnie - Sprawdzimy na jak wysokim poziomie jesteś.

Do dwójki Shinigami zaczęła zbliżać się grupa 7 Menosów Grande. Nie stanowili oni zagrożenia dla nich ale maszerowali w kole jakby kogoś obstawiając. Do tego równość ich kroków... zupełnie jakby byli szkoleni na defilady. Nie wyróżniały się niczym. Były zupełnie identyczne i głupie jak buty.Na grzbiecie jednego z nich stał Hao wraz z Hayate jednak Shinigami nie mogli ich dostrzec z powodu wysokości Gilianów.
Hao spojrzał na zszokowana maskę Hayate jeszcze w drodze i pozwolił sobie rozwiać jego wątpliwości.
-To że jestem Primera nie czyni mnie najpotężniejszym. Espada jest numerowana od 0 do 9. Oznacza to że tylko 1 Hollow na ziemi jest silniejszy ode mnie... Do czasu...
Zatrzymały się w obrębie 100 metrów od Shinigami okrążając ich. Jednak nie atakowały. Stały jak na baczność i żaden z nich się nie ruszył choćby na milimetr. Patrzyły tylko ślepo swymi oczami na dwójkę nie wykonując żadnego ruchu.
-Zastanawiałem się czyj tak cudowny śmiech słyszałem na tym padole łez oraz czyj tak okropny smród wyczuły moje nozdrza... A jakże ucieszyłem się widząc cię Amayo w swoim domu. I jakże zniesmaczyła mnie twoja obecność Hoffmanie Moritsu...
Menos schylił się dotykając maską piasku i pozwalając Hollowom zejść. Hao zszedł z łba menosa i poczekał aż zrobi to Hayate. Potem skinieniem ręki kazał mu się wyprostować.
-Co was sprowadza, przyjaciele w tak okropne miejsce jak to?
Hao wyczuł Reiatsu Hoffmana i zauważył że jego moc jest ponad przeciętną jaką posiadał zwykle podczas ich spotkań.
-Zanim jednak porozmawiamy prosiłbym w myśl sojuszu by ten mięśniak złożył broń. Inaczej zmuszeni będziemy potraktować to jako otwarty atak buntowników na nasze ziemie a to nie przysłużyłoby się naszym wspólnym relacjom...
Wszystko co mówił, mówił z typowym dla siebie przemiłym uśmiechem na twarzy jaki nigdy z niej nie schodził. Poza tym dyplomacja jest najważniejsza. Reszta Espady samo wtargnięcie na ich tereny mogła uznać za atak i wypowiedzenie wojny.

Hayate spojrzał na shinigami, ich reiatsu utrudniało mu oddychanie. Nie spotkał w swoim życiu takich istot ale z jednym musiał się zgodzić, ten samuraj śmierdział niemiłosiernie. Za to ta dziewczyna była zupełnie inna, płynęło od niej przyjemne uczucie. Czyżby shinigami aż tak bardzo się od siebie różnili?
Chłopak nie zbliżał się do nich za bardzo, gdyby to zrobił pewnie by zginął jeśli nie od ich mieczy to od reiatsu. Raczej nie było by tu zbyt przyjemnie gdyby pojawiła się tu reszta Espady.

Hoffman widząc zachowanie Amayi, opuścił z powrotem swoją prawą rękę.
Jeszcze tego fiuta mi tu brakowało... Zaraz? Oni się znają? Rozmawia z nim dosyć swobodnie. Mniejsza...
Po grymasie twarzy Hoffmana dało się wyczytać niesmak spowodowany przyjściem Hao. Mimo tego stał w miejscu jak słup soli.
Po kiego chuja nam sojusz z Espadą? Ja pierdolę... i tak doskonale radzimy sobie bez nich...
Hoffman uwalniając nieco swoje reiatsu na widok Hayate, sprawił, że przygniotło go ono na tyle, aby z trudem mógł oddychać, jednak nie paraliżowało go. Był to znak na to, aby uciekał stąd w trybie natychmiastowym.

-Hoffman, przestań!
To chyba też espada.
-Widzę, że chyba nie jesteśmy tu do końca mile widziani... Może przeprowadzimy trening w innym miejscu i innym terminie?
Zerkała po kolei na wszystkie obecne postacie. Nie spodziewała się tu takiego zebrania, a w obecności Hoffmana mogło się tu zrobić na prawdę nieprzyjemnie. Ale rzeczywiście, dyplomacja przede wszystkim, szczególnie, że espada to najpotężniejszy sojusznik.

Na słowa Amayi, Hoffman z powrotem całkowicie ukrył swoje reiatsu i ukłonił się jej pod kątem prostym.
Czemu ona do jasnej cholery ich broni?
Hoffman strasznie się zdenerwował i już miał powiedzieć co o tym wszystkim myśli jednak pochamował się i z powrotem ,,przywdział swoją maskę". Zatem nie chcąc wyrażać swojej opinii aby nie przysporzyć jej problemów odpowiedział:
- Proszę o wybaczenie, pani.
Myślał, że zrozumie o co mu chodzi.
- Jak sobie życzysz. Jestem cały czas do twojej dyspozycji.
Słysząc po chwili słowa Hao, zdziwił się mu i demonstracyjnie podniósł otwarte dłonie na znak tego, że nie trzyma on w tym momencie żadnej broni.