Era Bleacha

-Aha...
Dziewczyna westchnęła widząc, że Hoffman się nie podnosi. Z nim to jednak trzeba kompletnie łopatologicznie, ale skoro wychodzi na to, że wszystko da się załatwić rozkazami, to chyba nie ma innego wyjścia.
-Wstawaj. Zabraniam ci klękania przede mną, chyba, że chcesz się oświadczyć. Rozkaz obowiązuje do odwołania.

Ostatnio edytowany przez Amaya Ochiyo (2012-12-07 22:14:10)

Do diabła z etykietą! Jest dwudziesty pierwszy wiek! Ona na prawdę nie chce ukłonów i innych takich. Co z tego, że jest kobietą i dowódcą. Jest też zwykłą buntowniczką, która chce być przez swoich przyjaciół i znajomych traktowana tak jak przedtem. Czuje się strasznie źle gdy ktoś, kto dawniej sprzeczał się z nią o alkohole lub o pożyczoną kasę, której nie oddała, nagle staje się zupełnie inny, wybacza jej długi i staje na baczność na każde skinienie. Ona nie chce być tak traktowana. W dodatku ze swojego doświadczenia wie, że przyjaźń to skuteczniejszy sposób budowania relacji dowódca-podwładny, bo dużo chętniej i skuteczniej walczy się dla przyjaciół niż dla twardej żylety. Sama chętnie walczyła dla poprzedniej dowódczyni, jej mentorki i przyjaciółki... Chociaż ona była trochę inna niż Amaya.
Na twarzy Amayi pojawił się szeroki uśmiech, gdy zauważyła u Hoffmana te objawy zawstydzenia. Wręcz zaśmiała się krótko. Udało jej się coś osiągnąć. Coś, o co dalej będzie walczyć. Ale bez rozkazów chyba i tak się nie obejdzie.
-Ja tu decyduję, co ci wypada, a co nie. A wypada przestać być sztywnym w moim towarzystwie. Wyluzuj. - uśmiechnęła się do niego ciepło. - I to, poproszę, nawet dłużej niż do odwołania. Taka sztywność nie robi ci dobrze, wychodzisz na jakiegoś bezwolnego zombie.

-Nie, nie zmienię się. Mam za to nadzieję, że ty się zmienisz.
Uśmiechał się do niej. Bardzo fajnie. Tak właśnie ma być. Jej też uśmiech nie schodził z twarzy, bo w sumie była zadowolona z obecnego zachowania Hoffmana.
-Od czasu do czasu trzeba jednak zadbać o siebie i o swój wizerunek. Wszystko da się ze sobą pogodzić: postawę samuraja, czy kim tam jesteś, i normalne, ludzkie zachowania.
Dziewczyna usiadła na jednym z dużych kamieni leżących w pobliżu.
-Wiesz, zastanawia mnie czasem, jak to jest z Tobą i Chinatsą. Jesteś też jej podwładnym? Z tego co zauważyłam, co do niej też bywasz sztywny.

Amaya wcale nie unikała jego wzroku. I nie bała się też udzielić odpowiedzi.
-Kobiety lubią, jak wszystko jest po ich myśli. A ty jesteś już niebrzydki, więc jakby którejś jeszcze udało się sprawić, że staniesz się fajny, to będziesz idealnym materiałem na faceta, czy chociażby kumpla. Jak nie dla niej samej, to dla innej.
Dziewczyna przeciągnęła się i założyła nogę na nogę.
-Nie musisz traktować mnie jak koleżankę, jeżeli sobie tego nie życzysz, ale proszę tylko, żebyś nie potakiwał tępo cokolwiek mówię i nie płaszczył się jakbym była co najmniej królową świata. Potrzebuję różnych opinii, a wszelkiego rodzaju hołdy mnie wkurzają. Tym bardziej, że wcale nie ma we mnie nic, czemu wypadałoby hołdować. I to ja czuję się niekomfortowo, gdy mnie się tak traktuje.
Szkoda, że te kamienie są takie niewygodne. Nie można się rozsiąść do dłuższej pogawędki.
-Wiesz... jakiś czas temu China opowiadała mi, że nie akceptujesz jej związku z tym tam... fullbringerem. - aktualnie zapomniała imienia. Wkrótce sobie przypomni. - Wydawało mi się, że wtedy była i tak bardziej zadowolona z twojej postawy niż teraz, bo mówiłeś jej co myślisz. Nie spodobała jej się ta zmiana.

-Jej chodziło nie o to, żebyś nic nie mówił, ale żebyś jej nie kontrolował tak bardzo. Popadasz z jednej skrajności w drugą. Dobra rada: wypośrodkuj.
Amaya nie zmierzała do nawiązania jakichś szczególnych kontaktów z Hoffmanem, bo miała wyjątkowego farta trafić zupełnie przypadkowo na kogoś, kogo nie trzeba zmieniać, ani pod względem wyglądu, ani charakteru. Trzeba po prostu być farciarzem, bo przecież wiadomo, jak we współczesnym świecie trudno znaleźć wolnego faceta spełniającego dwa warunki...
-Jedyne, czego od ciebie chcę, to żebyś się specjalnie przede mną nie kłaniał i żebyś wyrażał swoje całkowicie szczere opinie co do moich decyzji. Reszta... to już kwestia pomocy Chinatsie. No, i może przy okazji Ayame, chociaż za nią nie przepadam. China po prostu jest taka słodka i kochana, że ma się ochotę zrobić wszystko, żeby była szczęśliwa.
Już podniosła się z kamienia. Niewygodnie jej było jak jasna cholercia.
-Hmm, może jak się tu pokręcę, to spotkam Hao...? - pomyślała na głos rozglądając się.

-Może nie, ale ona odniosła takie wrażenie. I nie mów jej o tym, że ci powiedziałam, bo będzie na mnie zła.
Dobrze, że z nim pogadała. Tylko to chciała mu wyjaśnić, bo ostatnio może trochę za bardzo się wydarła.
-No, z tego, co mówiłeś, to masz coś ważnego do załatwienia. Nie będę ci dłużej przeszkadzać.
Okręciła się dookoła.
-Co robi espada, gdy nie ma ważnych zajęć? - zapytała, choć w sumie było to raczej pytanie retoryczne, bo skoro ona nie wie, to Hoffman też nie powinien.

-Nie, on nie jest taki. Ja powiedziałabym, że trenuje w drodze do zera.
Dziwnie to zabrzmiało, jakby miał się zniżać, ale w sumie tu chodzi o polepszenie swojej pozycji. Hehe, w drodze do zera, a to dobre.
-No nic, nie będę ci przeszkadzać już. Poszukam go jeszcze chwilę, a potem wrócę do Tokio. W takim razie... do zobaczenia?
Jeśli Hoffman nie ma jakichś spraw, to sobie pójdzie już, niech sobie pracuje on nad tym zleceniem.

-Nie, dąży do pozycji Zera. I chyba nieźle mu idzie. Szkoda, że się nie lubicie. Nie posiedzimy sobie nigdy we trójkę.
Amaya zauważyła ten powstrzymany ukłon i uśmiechnęła się. Dobrze, że posłuchał. Ona odwróciła się i ruszyła pustynią, prosto przed siebie.
-To do zobaczenia! - rzuciła jeszcze na odchodnym. Trochę jednak chyba jeszcze minie, zanim Hoffmanowi zniknie z oczu, bo przez taką zagraconą głazami przestrzeń trudno się szybko przedrzeć.