Era Bleacha

O! A więc mam teraz kartę w ręce, którą mogę zagrać!
- Człowiek bez emocji to nie człowiek, tak? - powtórzyła dziewczyna patrząc na niego uważnym wzrokiem. Przeniosła spojrzenie z jego twarzy na barki, później na dłonie i miecz, a na samym końcu powróciła do jego twarzy. Ruszyła w jego kierunku a kiedy stanęła przed nim chwilę lustrowała go spojrzeniem jakby miała przed sobą wyjątkowo ciekawy okaz. W końcu uniosła dłoń i wskazującym palcem stuknęła go lekko w czoło. Bez uśmiechu, ale też nie w złym znaczeniu.
- To pozwól, żeby te emocje pokazały twoje człowieczeństwo. No nic! - odwróciła się i założyła ręce na kark - skoro nie masz nic do roboty, to jeżeli dalej masz ochotę mi towarzyszyć w drodze do Kinkakuji, to proszę.

Chinatsa i Hoffman wyszli z magazynu prosto na ciemną już ulicę.
- Ja tam uważam, że emocje są po to, żeby je okazywać, jakiekolwiek by one nie były. Oczywiście - uniosła palec do góry - wiadomo że kiedy człowiek jest zły, nie powinien tak dla odreagowania uderzyć kogoś, ale odczuwanie złości samo w sobie jest dobre. Jak rozmawiasz o tym co cie denerwuje, czego sie boisz, co sprawia ci ból, to wtedy czujesz ulgę. A jak tłumisz to w sobie to któregoś dnia to wszytko pęka, lub stajesz się własnym cieniem i jesteś po tej złej stronie bo uważasz, że tak jest słusznie, że tylko tak możesz odreagować swój gniew, a to smutne. Zastanawiam się ile takich osób jest tutaj... - czując na nosie pierwsze krople deszczu uniosła głowę do góry - pada... Dawno nie było deszczu.

- Impulsywne działania są każdemu potrzebne, ale trzeba umieć je rozróżniać - poprawiła go dziewczyna. Kiedy Hoffman wysunął wniosek, obróciła w jego kierunku głowę.
- W żadnym wypadku nie uważam, że jesteś zły. Może trochę ograniczony emocjonalnie, ale nie zły. Nie mnie oceniać kto jest dobry a kto zły, ja tam traktuje wszystkich tak samo. Chyba że próbują ukrócić mnie o głowę. Co do deszczu... Jak chcesz. Mnie tam nie przeszkadza a i tobie raczej też nie, biorąc pod uwagę, że w zimie dałeś nura do lodowatego jeziora obok Kinkakuji a ja latałam za tobą z kocem. - dodała zakrywając usta ręką by ukryć śmiech.

Ostatnio edytowany przez Chinatsa Miyamoto (2013-09-07 22:37:28)

- Oczywiście że lepiej pomyśleć - odpowiedziała dziewczyna osłaniając ręką oczy, ponieważ deszcz zaczął naprawdę mocno zacinać a co niektóre krople wpadały do oczu. Rozwiązała też włosy, dochodząc do wniosku, że lepiej będą wyglądać mokre rozpuszczone, niż mokre w kucyku. - Chodziło mi o to, że impulsywne działanie na przykład... na przykład rzucenie się komuś w ramiona z radości a nawet wykrzyczenie mu w twarz kiedy jest się złym jest dobre, natomiast działania podjęte na niekorzyść innych typu... pójście gdzieś gdzie jest niebezpiecznie a jest się nieprzygotowanym, lub walka z o wiele silniejszym przeciwnikiem są złe. To jest ta różnica.
Po słowach Hoffaman dziewczyna lekko się skrzywiła, ale zrobiło to tak, żeby tego nie zauważył.
- Kiedyś idealnie pokazywałeś swoje emocje a wszystko się zmieniło, odkąd obydwoje dowiedzieliśmy się o pewnej sprawie... no, ale to już inny temat - westchnęła zmęczona i schowała się pod pierwszym lepszym daszkiem.
- Mnie tam deszcz nie przeszkadza, poza tym też go bardzo lubię a raczej nie przeziębię się tak szybko.
Na ostatnie słowa Hoffmana pokiwała głową.
- Tak jak powiedziałam, nie ma złych osób, wszystkich traktuję jednakowo. Nawet jak walczyłam z Pustym było mi go żal. Nie mniej, kiedy ktoś chce mnie zabić, nie siądę przecież i nie pozwolę mu na to, lubię swoje życie, może nie jest najpiękniejsze, ale nie chcę go stracić.

Ostatnio edytowany przez Chinatsa Miyamoto (2013-09-08 09:17:26)

Przestało padać i rozpogodziło się. Nie było upalnie, ale ważne, że nie trzeba było się martwić deszczem i mokrym ubraniem.
- Nigdy nie powiedziałam, że jesteś okropny. - żachnęła się dziewczyna wychodząc spod daszku i wdychając świeży zapach namokniętej ziemi. - W jednym się nie zgodzę. Każde życie ma dokładnie taką samą wartość i takie samo znaczenie, ale masz racje, każdy kieruje swoim losem. Chyba że to los kieruje nami, ale to już inna rozmowa.
Popatrzyła z ukosa na Hoffmana i uniosła lekko brwi mimo woli.
- No, to szczęściara ze mnie, co? Sama też nie będę się pakować w niebezpieczne sytuacje. - uśmiechając się pod nosem ruszyła przed siebie pozostawiając Hoffmana troszkę w tyle. Założywszy ręce na kark uniosła lekko wzrok by zobaczyć szare od wcześniejszego deszczu niebo.
Może i tak... Ale kiedyś będziesz mógł trafić na przeciwnika, którego nie będzie ci łatwo pokonać, bo będzie od ciebie silniejszy.

Ostatnio edytowany przez Chinatsa Miyamoto (2013-09-09 10:18:17)

Chinatsa również słuchała z uwagą słów chłopaka.
- Nie wiem czy kiedykolwiek doczekasz się jakiegoś "Wielkiego celu" z mojej strony - zaśmiała się dziewczyna drapiąc się po policzku. - nie mam pojęcia za co mogłabym się nawet zabrać, bo pragnienie pokoju na tym świecie jest chyba z góry skazane na porażkę, a i nie jestem nikim wielkim żeby walczyć o coś takiego.
Zawiał wiatr, a Chinatsa zadrżała czując jego zimny powiew.
- Chodźmy prędzej do Kinkakuji. - odezwała się chwilę później.

- Oby przyszła... - mruknęła dziewczyna i ruszyła przed siebie. Zrobiła ledwie kilka kroków i poczuła zimny wiatr. Przez chwilę włosy zasłoniły jej twarz, więc odgarnęła je i odwróciła do Hoffmana nie słysząc jego kroków. Buntownik nie ruszył się ani o krok, a Chinatsa mogła teraz podziwiać jego wysoką, wyprostowaną jak struna sylwetkę. Coś wyraźnie go zainteresowało.
- Na co tak patrzysz? - zapytała podnosząc troszkę głos, bo wiat po raz kolejny zawiał mocniej a płachty narzucone na pobliskie stoiska załomotały w powietrzu.

Nass, który nie do końca otrzeźwiał po piwach w Pałacu pojawił się znów obok magazynu za pomocą urządzenia z Pałacu. I od razu zdziwił się, że Chinatsa i Hoffman jeszcze tu byli. Przecież China się z nim pożegnała i zaczynała odchodzić. Gdyby wiedział o tym to został by jeszcze chwilę. Zamarł na chwilę a potem powiedział do nich, a właściwie do ich pleców:
- O Witajcie, jeszcze tu jesteście? Nie chciałem wam w niczym przeszkodzić...
Znów miał skwaszony humor i właściwie nie wiedział czemu. Usiadł pod ścianą magazynu i zapatrzył się w dal. Nie miał ochoty myśleć dlaczego ma znów zły nastrój. Ogarnęła go jakaś apatia. Miał ochotę ją przerwać, postawić na szali swoje życie, rozruszać się ale...apatia kazała mu siedzieć.