Era Bleacha

Nass rozłożył ręce w wystraszonym geście gdy China złapała go za ubranie. Rozszerzył w zdziwieniu oczy i zamarł jak trafiony piorunem.
- Eee.. cóż..tak, masz rację Chinatsa, wybacz...co do Pustego to...najwyżej zionę mu w mordę piwem.
Uśmiechnął się i wstał powoli. Podrapał się po bródce. Nie chciał gadać o swoich smutkach, nie umiał ich w sumie nazwać. A może nie chciał ich nazwać?
Hmm...debil jestem. Po prostu brakuje mi Jej i tyle. I nie wiem co z tym zrobić.
- Nic nic China, naprawdę. Starczy żalów.
Położył Jej rękę na ramieniu i pogłaskał Ją lekko. Potem cofnął rękę i rozejrzał się po okolicy dziwnie marszcząc brwi. Nie obraziłbym się gdyby zjawił się jakiś przeciwnik. Mam ochotę kogoś zabić...

Nass wzruszył ramionami i poprawił ubranie. Potem rozejrzał się po okolicy i odpowiedział Chinatsie:
- Nie wiem jak Wy ale ja mam już dość tego cholernego magazynu.
Było mu obojętne gdzie teraz się udadzą ale miał trochę dość Tokyo i realnego świata, ludzi w około. Potrzebował spokoju. To tak mało a tak wiele.

Chinatsa odgarnęła włosy z twarzy i westchnęła zrezygnowana widząc, że decyzję o tym, co mają robić pozostawia się jej. Nass jak to Nass, najchętniej poleciał by gdzieś wybić ze sto Pustych, natomiast jeżeli chodzi o Hoffmana to mógł zrobić to samo, jak i również po prostu wrócić do Kinkakuji by nadzorować trening buntowników.
- Rany... - jęknęła dziewczyna i podrapała się po głowie - Niech każdy z was po prostu powie na co ma ochotę i po sprawie. Nie będziemy tu przecież stać wiecznie. Trening? Spoko, chociaż dopiero co skończyłam. Polowanie na Pustych? Wiecie co o tym myślę, ale jak chcecie to można zapolować. Tylko określcie się co chcecie robić.

/ jeżeli chodzi o trening, mogę go przyjąć, ale jeżeli Hoffman określi się czy za treningi również dostaje się jakieś bonusy, bo jeżeli nie, to ja podziękuję, bo to stracony czas tylko /

Ostatnio edytowany przez Chinatsa Miyamoto (2013-09-17 17:42:08)

Nass zadreptał w miejscu i postanowił, że walnie prosto z mostu, zmęczyły go sekrety. Tak po prostu spojrzał Na Chinatsę a potem skrzyżował spojrzenia z Hoffmanem i powiedział:
- Cóż, szczerze powiedziawszy mam ochotę spędzić gdzieś noc, w jakimś domu, nie na zewnątrz. Chciałbym też spędzić czas z Chinatsą, pogadać...Ale Ty Hoffmanie chyba, zdaje się masz jakąś miejscówkę o której nie wiem a jeśli o niej nie wiem to z jakiegoś powodu...czyli mnie tam nie chcesz. Nie mam pretensji, każdy ma swoje poglądy, ja na przykład nie lubię sekretów, sekrety sprawiają, że serce gnije i relacje między ludźmi także. Więc cóż China, jeśli chcesz to zapraszam na kolację. Jeśli nie to nic wielkiego, jutro też dzień. Chyba, że chcemy porobić coś razem, posiedzieć przy ognisku. Poznać się lepiej...
Odszedł kawałek i dodał trochę ciszej:
- Wybaczcie wykład, musiałem to z siebie wyrzucić...a co do Pustych to nie lubię na nich polować. Lubię walkę ale nie lubię polowania. To różnica.
Spuścił wzrok, popatrzył po widnokręgu i stanął jakby się nagle zaciął.

Chinatsa już miała rzucić jakąś zgryźliwą uwagę w stronę Hoffmana (choć rozśmieszyło ją również prawie błagalne spojrzenie buntownika), jednak na słowa Nassa drgnęła i patrzyła na niego uważnie podczas gdy z jednej strony serce się radowało a z drugiej smuciło jego słowami.
Chinatsa była trochę rozdarta. Z jednej strony widziała, że Nass chciał by z nią porozmawiać, może nawet na osobności, może miał jakieś powody ku temu... ale z drugiej nie mogła przecież zostawić Hoffmana, nawet ona miała swoje obowiązki.
Kinkakuji było jednym z nich, poza tym, to to miejsce pierwszy raz nazwała domem, a gdzie pójść po długiej wędrówce, jak nie do domu właśnie?
Zadarła na chwilę do góry głowę pozwalając by wiatr chłodził jej twarz, tak by mogła się zrelaksować i podjąć najlepszą decyzję.
W końcu popatrzyła na obydwu mężczyzn i wyprostowała się kierując wzrok najpierw na Nassa.
- Chciałabym zacząć od tego, że jeżeli chodzi o "to miejsce" - zaznaczyła mając na myśli Kinkakuji - to nie jest ono znowu taką super kryjówką... W sumie i Pan Hao i Pan Rafael, Patariko zapewne też - tu jej głos jakby lekko zadrżał, ale po chwili wrócił do normalnego tonu - wiedzą gdzie się ona mieści a przecież nie należą do buntowników, wręcz przeciwnie. Bardzo chętnie bym cię zaprosiła do nas, bo traktuję cię jak przyjaciela a przed przyjaciółmi nie ma się sekretów, nawet jeżeli są po innej stronie. To się nazywa zaufanie - mówiąc to podniosła palec wskazujący - Nie chcę mieć przed tobą sekretów, jednak... - w tym momencie przeniosła spojrzenie na Hoffmana - nie ja decyduję o pewnych sprawach. Liczę się ze zdaniem Hoffmana jak z nikim innym, bo mimo wszystko - tu uśmiechnęła się złośliwie - Hoffman umiał wytłumaczyć mi wiele spraw i podpowiedzieć, jak się zachowywać. Nawet jeżeli zrobił to nieświadomie. W każdym razie pokazał, że jest niesamowicie lojalnym człowiekiem a ja nie chciałabym zniszczyć przez przypadek tego, co sam zbudował.
Wzięła głębszy oddech a później znów mówiła.
Czuję się trochę jak na jakimś wiecu politycznym...
- Reasumując. Możemy udać się wszyscy razem, do Kinkakuji jeżeli Hoffman wyrazi zgodę, do Kryształowego Pałacu, jeżeli taka będzie decyzja Nassa, lub gdziekolwiek gdzie będzie ciepło i przytulnie. Zawsze można zdecydować się na to miejsce gdzie  siedzieliśmy z Panem Hao...
Chinatsa sięgnęła na chwilę myślą wstecz, ale gdy przypomniała sobie zimne powiewy wiatru przelatujące przez zniszczone mury zatrzęsła się. Zdecydowanie nie było to teraz najlepsze miejsce.
- W każdym bądź razie będziemy mogli sobie usiąść i porozmawiać wszyscy razem, szczerze. A jeżeli będziesz miał ochotę powiedzieć coś o klanie - zwróciła się ponownie do Hoffmana - to myślę, że Nass odwdzięczy się tym samym i też powie coś, co będziemy mogli uznać za ciekawe i przydatne. Takim sposobem, każdy będzie zadowolony i usatysfakcjonowany.
Kończąc mówić Chinatsa odetchnęła i oparła się plecami o pierwszą lepszą ścianę przymykając oczy.
Mówienie jest męczące, a w sumie powiedziałam trochę głupot chyba...
- Acha... - dodała jeszcze otwierając jedno oko - nie myśl Hoffman, że dopuszczę do powtórki wydarzeń z czasów wojny Seinan. Od myślenia mam przecież ciebie - dodała uśmiechając się i puszczając mu łobuzersko oczko.

Ostatnio edytowany przez Chinatsa Miyamoto (2013-09-17 19:39:17)

Nass przysłuchiwał się całej dyskusji i trochę się przeraził tym co sprowokował ale bynajmniej nie żałował tego. Westchnął i z poważną miną odparł.
- Czytałem kiedyś taką ksiązkę Hoffmanie, nie pamiętam już jaką...byłem wtedy człowiekiem. Zapamiętałem z Niej taki cytat - Czym gardzisz? Po tym poznać, kim jesteś naprawdę.
Potem zwrócił się do Chinatsy z dziwnym uśmiechem, ni to wesołym ni to smutnym.
- China, nie chcę by przeze mnie wynikła jakaś ciężka atmosfera. Nie wiem gdzie jest ten Kinkaku-ji i nie chce wiedzieć jeśli to taki problem - tu znowu spojrzał na Hoffmana a jego wzrok zrobił się zimny - Chciałem tylko zauważyć, że wszyscy jesteśmy buntownikami, czy to skrytobójcy czy strażnicy. Jak będziemy trzymać między sobą sekrety i nie ufać sobie to równie dobrze możemy poderżnąć sobie gardła i pieprznąć wszystkie nasze cele na śmietnik. Wiem, że mną gardzisz Hoffman, w takim razie nie ukrywaj już tego bo to głupie. Jestem skrytobójcą i jestem z tego dumny. Nie chce mi się tłumaczyć co i dlaczego. I tak tego nie wysłuchasz. Niby tradycję samurajskie...a kłamstwa i półprawdy jedno na drugim.
W środku zaczynał się już wnerwiać ale nie dał tego po sobie poznać, tylko wzrok miał lodowaty.
- Wybacz China jeśli stawiam Cię w kłopotliwej sytuacji. Ale są też miejsca, które mamy wspólne, siedziba buntowników na ten przykład.
Chłopak patrzył gdzieś w dal, na horyzont.
Dlaczego nie możemy po prostu się dogadać...cóż...w niczym nie jesteśmy lepsi od ludzi, dzielą nas takie same pierdolone uprzedzenia jak ich.

Po raz kolejny Chinatsa czuła się jak na meczu ping ponga. Raz odwracała głowę w jedną, raz w drugą stronę i czuła, że od tego wszystkiego zaczyna boleć ją kark i głowa, więc po prostu opuściła ją na chwilę, ręce splotła na piersiach i próbowała się zastanowić nad wszystkim co do tej pory usłyszała. Stała tak dobrą minutę lub dwie, może więcej, ale poczucie czasu ją całkiem opuściło. Równie dobrze mogło minąć pół godziny, czas jest przecież względny, to prawda znana nie od dziś.
Nass ma rację, wszędzie uprzedzenia, kłamstwa, przemilczanie pewnych spraw chociaż siedzimy w nich wszyscy razem. Sojusz buntowników nie obejmuje przecież tylko jednej określonej grupy, a jeżeli nie będziemy sobie ufać wzajemnie, to nic się nie zmieni i wciąż będziemy siedzieć w punkcie wyjścia.
Chinatsa westchnęła głęboko, nie zdając sobie nawet z tego sprawy.
I co mam teraz robić? Siedziba buntowników? Czy to najlepsze rozwiązanie dla nas? W sumie nie pomyślałam o tym, chociaż jakby nie patrzeć, chyba nigdy tam nie byłam, a przynajmniej nie przypominam sobie... Ale jeżeli tak pomyśleć, to jesteśmy w idealnym temacie. Może w końcu uda się choć trochę szczerze porozmawiać. Tajemnice Klanu Miyamoto? Kinkakuji? Jeżeli to wszystko faktycznie zależy ode mnie, to czy oznacza to, że tylko ja mam prawo o tym decydować? Pierdolone dowództwo, już lepiej by było gdyby nigdy nie wyszło na jaw kim jestem. Tak było by lepiej i dla innych i dla mnie samej, bo jak na razie, kompletnie nic nie zrobiłam z tym. Parę razy tylko pogroziłam Hoffmanowi, ale tak naprawdę nic nie robię.
W końcu Chinatsa uniosła głowę i odsunęła się od ściany. Zlustrowała poważnym wzrokiem dwójkę jej towarzyszy, sięgnęła do szyi by odnaleźć dłonią wisiorek z niebieskim kryształem, który zawsze dodawał jej pewności siebie i w końcu postanowiła się odezwać.
- W takim razie, zapraszam do siedziby Buntowników. - jej głos był stanowczy, może nie władczy, ale chciała teraz brzmieć jak przystało na dowódcę. - Już za długo siedziałam bezczynnie patrząc, jak moi przyjaciele skaczą sobie do oczu i nie ufają sobie wzajemnie. Czas, żeby w końcu określić się jasno i wyraźnie, czy chcecie razem dzierżyć miecze i ramię w ramię, bez uprzedzeń i tajemnic, ruszać do walki. Każdy z was dostanie prawo do wypowiedzenia się, jeżeli dzielą was jakieś problemy, powiecie je bez ogródek. Mam dosyć tego całego bałaganu. Chcecie się pozabijać, czy razem osiągnąć jakiś cel? Decydujcie się, czy jesteście gotowi na taką rozmowę. Tu i teraz. Jeżeli tak, idziemy do siedziby buntowników, jeżeli nie - Chinatsa ponownie zgromiła ich wzrokiem - zostawiam Panów i idę sobie stąd i odstępuję od dowództwa pozostawiając je w rękach Hoffmana. Innego pomysłu już nie mam.
Dziewczyna zamilkła czekając na odzew ze strony Nassa i Hoffmana. Żyłka na czole lekko pulsowała, co było oznaką, że wkurza ją cała sytuacja, jednak twarz pozostawała kamienna. Trzeba uczyć się trzymać nerwy na wodzy, nie?

Ostatnio edytowany przez Chinatsa Miyamoto (2013-09-18 14:54:34)