Era Bleacha

Miecz Chinatsy wszedł pomiędzy jego palce i wbił się lekko w jego dłoń. Nass odsunął go na bok trzymając go tam. Nie zwrócił uwagi na ból, w końcu to tylko dłoń. Zresztą ból w walce to jak alkohol w piwie. Bez tego nie da rady, przyzwyczaił się do tego. Jego wzrok był poważny a nawet zimny, biło od niego zdecydowanie. Widząc zgiętą dziewczynę szarpnął za miecz tak, że Ją podniósł do góry i puścił Jej miecz rozchlapując trochę krwi na swoją twarz. Chyba zwichnął Jej staw łokciowy bo coś tam dziwnie się ułożyło.  Drugą ręką uderzył Ją silnie w brzuch, wgniatając Ją w ścianę. Zamarł tak na chwilę, czekając na reakcję dziewczyny...ale nie doczekał się żadnej. Dziewczyna obwisła na jego ręce. Ostrożnie podniósł Ją na ręce łapiąc w kolanach i na plecach. Patrząc na Nią czuł, że w oku kręci mu się łza.
A niech to...
Odwrócił się w stronę z której wydawało mu się, że czuł reiatsu Hoffmana i powiedział głośno.
- Możesz wyjść Hoffman. Przydałaby się Twoja pomoc...
Czemu nie umiem leczyć...cholera...czy nie uderzyłem zbyt mocno?

Hoffman słysząc jak Nassanael go woła, pchnął lekko prawą ręką drzwi, które otwierając się, szybko pokazały jego sylwetkę.
- Więc... wiedziałeś, że tu jestem. Myślałem, że umiem ukrywać swoje reiatsu, a tu taka niespodzianka... - mówił jakby do siebie, zaczynając iść w ich kierunku zwyczajnym tempem
Kiedy był już wystarczająco blisko, widząc stan Chinatsy uśmiechnął się lekko, jakby do siebie, po czym znów zaczął mówić.
- Połóż ją na ziemi - Polecił Nassanaelowi - Tak łatwiej mi będzie ją wyleczyć.

Jak tylko Nassanael położył na ziemi Chinatsę, Hoffman niezwłocznie przystąpił do leczenia.
- Za chwilę będzie jak nowa - Dodał beztrosko uśmiechnięty, jakby wcale nie przejmował się obecnym stanem rzeczy
Jednak stała się silniejsza... Nie zyskała co prawda specjalnie na reiatsu lecz na zdecydowaniu. Widać, że ukształtowała nieco swój charakterek...
Widać było wyraźnie jak rany Chinatsy szybko się goją. Przypuszczalnie leczenie nie zajmie Hoffmanowi dużo czasu.

//Trzy posty do końca leczenia\\

Hoffman spojrzał na Nassanaela podnosząc jedynie wzrok do góry.
- Nie. Zarówno Chinatsa jak i Amaya są moimi dowódcami, więc to naturalne, że powinienem im służyć jak najlepiej. A co z Tobą? - dodał po chwili - Chinatsa nie jest twoim przywódcą. Czemu tak Ci na tym zależy? Czyżbyś... - dodał po chwili z wyraźnie dającą się wyczuć nutą sarkazmu, jakby coś sugerował, przerywając specjalnie
Chwilę później, nie oczekując długo na odpowiedź, dodał po chwili:
- Mniejsza. Nie masz co się martwić. Dobrze zrobiłeś. A ona zaraz wróci do siebie.

Powoli do świadomości dziewczyny zaczęły docierać różne dźwięki przemieszane z rwącym bólem w ramieniu i brzuchu. Po jej ciele rozlewała się jakaś dziwna, ale przyjemna fala ciepła zmniejszając ból tak, że po jakimś czasie całkiem zniknął pozostawiając tylko nieprzyjemną świadomość, że istniał. Fajnie było tak sobie leżeć, kiedy myśli nie zaprząta nic, kiedy nawet nie wiesz jak się nazywasz i czy jesteś człowiekiem, czy może źdźbłem trawy, które ogrzewa poranne słońce. Ale w końcu zaczynasz przypominać sobie wszystko, mózg już nie chce dłużej pozostawać w śpiączce i przywraca pamięć. Powoli świadomość została całkowicie przywrócona, jednak dziewczyna jeszcze chwilę nie otwierała oczu. Czuła, że jej głowa opiera się na czymś miękkim i pomijając chłód podłoża, to było jej całkiem wygodnie. Ruszyła lekko palcami lewej ręki. Nie poczuła bólu, to dobrze.
Powoli otworzyła oczy i opierając się na rękach podniosła się do siadu. Chwilę rozmasowywała w ciszy głowę i kark, później przekręciła go, co spowodowało charakterystyczny chrzęst kręgów. Następnie uniosła głowę i popatrzyła najpierw na Hoffmana a później na Nassa i zaśmiała się na cały głos.
- To dopiero była walka! Dzięki Nass za poświęcony czas - uśmiechnęła się do niego serdecznie, po czym skierowała wzrok na Hoffmana. Uśmiech zbladł, był w pewnym sensie trochę wymuszony. - Dzięki za pomoc w naprawieniu mnie i przywróceniu do stanu używalności. Tak właśnie myślałam, że gdzieś tu się chowasz.
Chwilę siedziała patrząc na swoje palce, ale zaraz zerwała się szybko jakby o czymś sobie nagle przypomniała. Podnosząc z ziemi katanę i chowając ją za pas, jak i również mijin oraz noże, odgarnęła włosy i niepewnie zrobiła krok w stronę wyjścia.
- Więc tego... Chyba powinnam już iść. Dawno nie było mnie w Kinkakuji a może uda mi się spotkać też innych. Nass - tu popatrzyła na chłopaka - jeszcze raz dziękuję i nie przejmuj się tą walką rozumiemy się? Hoffman - tym razem przeniosła spojrzenie na buntownika - jeszcze raz dzięki. Jak widzisz, daje sobie coraz lepiej radę w walce. Następnym razem zobaczysz moje Shi kai! - mówiąc to wskazała na niego mieczem a w oczach zapłonęła pewność siebie. Chwilę potem schowała miecz i ruszyła w kierunku wyjścia.

Hoffmana jakby nie patrzeć ucieszył sam fakt, iż Chinatsa stała się tak skora do walki, jednak mimo wszystko, nieco niepokoiły go zmiany w jej charakterze. Nie wiedział bowiem, czy jest to tylko przejściowe, i coś ukrywa, czy może na prawdę jej psychika przeszła poważne zmiany... może po prostu wydoroślała.
Zaraz po zniknięciu Nassanaela, Hoffman widząc jak Chinatsa odchodzi, po chwili się odezwał, nie odwracając się w jej kierunku, podnosząc się wówczas z przysiadu.
- Jesteś pewna... że tak jest dobrze? Jeśli tylko zechcesz, mogę Cię czegoś nauczyć.
Po chwili odwracając się w jej stronę, spojrzał na nią swoim można by powiedzieć naturalnym, lodowatym spojrzeniem.

Hoffman stojąc jak stał, z uwagą słuchał słów Chinatsy.
- Na pewno nie jest dobrze... jeśli z Tobą nie jest dobrze. - odpowiedział jednoznacznie Hoffman na pytanie dziewczyny, po czym kontynuował
- Nie chcę się wtrącać w Twoje prywatne sprawy. Ale cokolwiek zrobisz, będę Cię wspierał.
Kiedy Chinatsa zbliżyła swoją twarz do jego, szepcząc mu do ucha, on sam poczuł się nieco niekomfortowo. Jednak po zwiększeniu przez nią dystansu, po chwili odpowiedział na jej pytanie.
- Wiem kto stoi przede mną. Jesteś kim jesteś, nawet jeśli się zmienisz. Choć głupotą jest zmienianie się na siłę i działanie wbrew sobie.
Kiedy szła w stronę wyjścia, Hoffman rzucił jeszcze słowo na koniec.
- Nie przemęczaj się proszę...

Hoffmana nieco zdziwił dziwny uśmiech, goszczący przez chwilę na ustach Chinatsy. Chwilę później pośpiesznie odpowiedział na jej pytanie, rozkładając przy tym demonstracyjnie ręce i kręcąc zaprzeczająco głową.
- Niczego takiego nie powiedziałem... Powiedziałem ogólnie, nie koniecznie do Ciebie. Swoją drogą... człowiek bez emocji to nie człowiek - dodał po chwili, mając nadzieję, a w zasadzie wiedząc, iż Chinatsa zrozumie, co miał na myśli - Nie można ,,nie używać" emocji.
Po chwili skomentował kolejną jej wypowiedź.
- Jedno nie zaprzecza drugiemu. W końcu... dla chcącego nic trudnego, jak to się mówi. Nie wiem czy sobie zaprzeczam czy też nie. Powiedziałem to co miałem na myśli. Nigdy nie byłem dobrym mówcą. A ze spraw do załatwienia, takowych obecnie nie mam, więc za Twoim pozwoleniem, chętnie Ci potowarzyszę. - tudzież uśmiechnął się lekko