Era Bleacha

Nana uśmiechnęła się słodko i również złapała kilka płatków śniegu. Cóż pogoda była cudowna, a na dworze zimno, jednak temperatura nic a nic im nie przeszkadzała. Dziewczyna wykonała kilka obrotów wokół własnej osi. Strasznie cieszył ją ten spacer.
- Hao-san? Może być?
Powiedziała śmiejąc się cicho i spojrzała na Espadę. Cóż nie miała ochoty mówić do nikogo 'sama', więc skoro zdecydował się, że nie musi - chętnie z tego skorzystała. Dotknęła delikatnie  czarnej róży we włosach i posłała mu najbardziej zniewalający uśmiech.
- Dziękuję.

W końcu jednak zdecydowała się w ogóle nie używać żadnych przyrostków, jeśli będzie bardzo chciał, żeby go tytułowała - sam ją poprawi. Gdyby Nana miała ocenić Hao, uznałaby go za całkiem miłego Espadę z poczuciem humoru, wydawał się wyrozumiały i pewnie był dżentelmenem, idealny na męża. Jednak Segunda nie szukała faceta na stałe, nie wyczuwała w nim kogoś silniejszego, przerażającego i tajemniczego, przez co wydawał się mniej pociągający. W końcu każdy wie,że kobiety mimo iż się nie przyznają, szukają tych drani.
Nana pisnęła odganiając biały puch, po chwili jednak uśmiechnęła się szeroko. Na co tu czekać? Trzeba liczyć na zaskoczenie, gdy walczy się z kimś silniejszym. Szybkim ruchem skoczyła na chłopaka przewracając go i siadając na nim okrakiem.
- Jeden - jeden!
Zaświergotała głośno.

No wiecie, Nana raczej nie patrzyła na szczegóły. Miała sukienkę? Co z tego, chęć wygrania była na tyle duża, żeby jej mózg w ogóle pominął ten fakt. Pieszczota mimo wszystko pozostanie pieszczotą, zwłaszcza dla takiej kobiety, która rzadko kiedy pozwalała sobie na takie zagrania. W końcu była Espadą musiała budzić w innych strach i przerażenie, a nie jakieś inne pozytywne emocje! Trzeba było trzymać wszystkich żelazną pięścią, bo inaczej weszliby jej na głowę. Tak więc przymrużyła lekko powieki, nie pewna jak powinna zareagować, jednak Hao nie dał jej zbyt wiele czasu na zastanowienie! Przewrócona, schwytana nie zdążyła się obronić. Unieruchomiona przez jego ciało wiła się chwilę w desperackiej próbie uwolnienia, jednak widząc, że starania zdają się na nic - znieruchomiała.
- Hmmm... Chyba wygrałeś.
Stwierdziła uśmiechając się zadziornie. Mimo wszystko pochwyciła w jedną, unieruchomioną dłoń odrobinę śniegu i delikatnie rzuciła w jego buzię, oczywiście na tyle, na ile pozwalał jej na to uścisk jego dłoni.
- Twoja nagroda?
Zapytała wpatrując się w jego oczka.

No i proszę, mamy całkiem ładne początki znajomości, która to zaczęła rozwijać się zadziwiająco szybko. Jednak cóż na to poradzić, nie byli zwykłymi śmiertelnikami, czy też tymi głupimi Shinigami. Byli Hollow, brutalnymi i złymi z natury stworzeniami. Oczywiście członkowie Espady stanowili tą najmądrzejszą i najbardziej rozsądną elitę, ale przyzwyczajenia ciężko wyplenić. Dziewczyna poddała się kolejnym pieszczotą odprężając i przymykając powieki. Po chwili jednak otworzyła oczęta i odwzajemniła spojrzenie Hao. Na jej ustach igrał zadziorny uśmiech.
- A co, jeśli odmówię? Za bi jesz mnie?
Zobaczymy, co szykował nasz Primera, w końcu to on miał tutaj władzę.. Nana przeciągała sylaby unosząc lekko głowę w stronę chłopaka. Jej zadziorny uśmiech przybrał na sile.

Nana należała raczej to tych sprytnych dziewczynek i do tego ani trochę nie była grzeczna. Tak więc, gdy Hao puścił jej nadgarstki, dając tym samym swobodę ruchu, owinęła mu rączki wokół szyi i przyciągnęła delikatnie do siebie, żeby.... za całej siły przeturlać się na bok i znów być na górze!
- Dwa -dwa
Wyrównała za śmiechem i wyciągnęła ręce ku górze na znak wygranej/remisu. Oj sprytna była z niej bestia, Hao nie będzie miał łatwo. Położyła się na nim, przywierając swoim ciałkiem go jego. Przybliżyła usta do jego ucha i wyszeptała:
- Szkoda? Myślisz, że dał byś radę?
Zaśmiała się cichutko, przygryzając delikatnie płatek ucha.

No i proszę, Hao trafił w sedno. Nana przypominała trochę kotka i na pewno chętnie pobawiłaby się kłębkiem wełny! Była słodka, ale też miała swoje za uszkami. No bo grzeczne dziewczynki są kochane, ale nudne. Czując przypływ potężnego reiatsu zamruczała głośno wbijając paznokcie w kark Hao i przywierając do niego mocniej. Po chwili jej  usta odnalazły jego, łącząc się namiętnym, ale krótkim pocałunku - tak na zachętę. Nana uwielbiała siłę, potęgę, władzę, nawet odrobinę bólu. Była raczej dziwna pod tym względem. Wszystko to uważała za bardzo pociągające. I najwyraźniej tak jak Primera, kochała wyzwania.
- W takim momencie ciężko myśleć o awansie...
Wyszeptała niemal bezgłośnie topniejąc pod wpływem jego pieszczoty.

Skoro los chciał, żeby to spotkanie tak się potoczyło, cóż poradzić. Zatem niech ta cudowna chwila trwa jak najdłużej! Potem za to wypijemy, ale teraz czas na konkrety.
Nana nie pozostawała mu dłużna, odwzajemniając każdy, nawet ten najbardziej namiętny pocałunek. Każdy z nich był wykonywany z jak największą precyzją, dokładnością, zachłannością, a nawet odrobiną agresji. Dziewczyna jęknęła cicho, gdy poczuła 'czyjąś' (ciekawe czyją xD) dłoń na pośladku i przytuliła się do Hao mocno. Ich agresywne i namiętne pocałunki trwały jeszcze chwilę, ale w końcu Nana także oderwała się od Primery.
- Co tylko zechcesz, Panie..
Wyszeptała cichutko odsłaniając nagi tors Hao i gładząc go dłońmi, czasami zahaczając też pazurkami.

Na początku trzeba sobie jasno powiedzieć, że podczas tego wszystkiego całowali się bez przerwy, bez chwili wytchnienia. Ich usta i języki łączyły się w tańcu namiętności, podczas gdy ręce brnęły dalej potęgując chęć zabawy. Kiedy Hao zerwał z niej sukienkę Nana zaśmiała się głośno między pocałunkami i uśmiechnęła słodko. W jednej chwili jej pazurki wbiły się w jego tors i przejechały po nim, zostawiając długie, czerwone ślady. Dziewczyna westchnęła głośniej, gdy chłopak obdarowywał ją pieszczotami. Sama jednak schyliła się bardziej, prawie kładąc się na nim, przyłożyła twarzyczkę do jego ciała, przejeżdżając mokrym języczkiem od pępka aż po same usta, w które wpiła się agresywnie. Pochwyciła w rączki jego kimono i rozerwała na boki. No wiecie! Tak, żeby byli kwita!