Era Bleacha

Ciężki tętent kopyt. Jak zawsze zwiastujący tą jedną jedyną osobę. Ayame powróciła do kryjówki. Na polanie przed domem zaciągnęła lejce, przerzuciła je przez głowę konia i zsiadła. Odpięła od siodła swoją zbroję Ichibantai i zawiesiła na ramieniu jak worek z ziemniakami.
-Leć Inz, gdziekolwiek chcesz, przywołam Cię później.
Koń skłonił się, widać nauczył się szacunku do swojej Pani. Poczekał aż Ayame go rozsiodła i uciekł w las. Buntowniczka jeszcze przez chwilę za nim patrzyła. Ciężko jej było odwrócić się w stronę domu. Zacisnęła zęby.
Tchórzysz? To tylko kawał drewna. Odkąd zniknął tamten gamoń to PUSTY kawał drewna. Śmieszna jesteś. Chyba coś sobie poprzysięgłaś, nie? Taaa... Wielka Kimura ma być zależna od faceta? Ma się kierować uczuciami? Nigdy więcej, pamiętasz?
Z nowym, nieznanym nikomu błyskiem w oku odwróciła się w stronę kryjówki. Zmrużyła oczy. Pora zrobić swoje.
Pewnym krokiem weszła  do budynku. Minęła dawno nie używaną kuchnię, wspięła się po schodach na swoje piętro. Zatrzasnęła za sobą drzwi, rzuciła toboły na środku pokoju i przeszła do łazienki. Po 30 minutach wyszła stamtąd czerwonowłosa. Zmieniła ubiór, i jeszcze z mokrymi włosami wyszła na balkon. Tam wyciągnęła paczkę papierosów, zębami wyciągnęła jedną, podpaliła i zaciągnęła się głęboko.
Teraz tylko czekać na jego najświętsze objawienie.

Uśmiechnęła się pod nosem i wypuściła smużkę dymu. Oto jak na zawołanie, Hoffman we własnej osobie.
Dziewczyna ani myślała spieszyć się z dokańczaniem papierosa, paliła go powoli tak jak lubiła. Po tym jak został po nim tylko filtr cofnęła się do pokoju. Idąc do swojego pokoju Hoffman będzie musiał minąć jej piętro. Otworzyła drzwi i stanęła u szczytu schodów. Założyła ręce na piersi i zmrużyła ponownie oczy. Wyszczerzyła się przy tym wręcz w maniakalny sposób. Gdy tylko Moritsu pojawił się w zasięgu jej wzroku wysyczała zajadle słowa:
-Oto powrócił Pan Domu. Dowódca oddziału i pierwszy spośród obecnego klanu Miyamoto. Cieszcie się dzieci albowiem nieczęsto dane wam było go oglądać. A ostatnio przepadł jak kamień rzucony w toń jeziora.
Przechyliła nieco głowę i przyjrzała się dokładniej swemu przywódcy. Nigdy nie umiała okazać należytego mu szacunku. Czemu więc teraz miałaby się starać? TERAZ kiedy nie uznawała nad sobą żadnej władzy?
-Widzę zdrów. Żadna zaraza nie dorwała Ci się do dupy, ani nie zeżarty przez Hollowa. Niezły wyczyn. Brawo Hoffman, brawo.

Chinatsa stanęła niedaleko Kinkakuji i rozglądnęła się po okolicy zmrużonymi oczami.
Jeżeli wróciła by TU nieprzygotowana, pomyślałaby, że pomyliła miejsca. Kinkakuji, tak niedawno jeszcze błyszczące i przyciągające uwagę swoim pięknem i harmonią zmieniło się, zaledwie w rok, niemal całkowicie.
Dziewczyna nadstawiła uszu, ale żaden dźwięk do niej nie dotarł. Nie było krzyków, uderzania o siebie mieczy czy choćby zwykłych rozmów.
Kinkakuji wydawało się po prosu martwe. Jednak Chinatsa doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że minął cały rok. Rok, który ona w większości spędziła w Hueco Mundo szwendając się po Kryształowym Pałacu.
Dlaczego nie wróciła wcześniej? Prawdopodobnie dlatego, że potrzebowała Pustego by móc powrócić, ale również coś podpowiadało jej, że może lepiej zostać, poczekać.
Na co? Tego nie wiedziała, ale czuła, że tak powinna zrobić.
Być może kolejne mijające miesiące utrudniały powrót do domu. Miesiąc za miesiącem powtarzała sobie że to już czas, ale w ostatniej chwili tchórzyła. Dopiero kiedy zorientowała się, że minął rok, zebrała się w sobie i postanowiła wrócić.
Blada dłoń powędrowała do włosów a cienkie palce a chwilę uchwyciły kosmyk włosów.
Jakiś czas temu postanowiła zmienić ich kolor a więc teraz zamiast czarnych stały się jasnoróżowe, o połowę krótsze niż wcześniej.
Ubranie też zmieniła, tamto było już zanadto zniszczone.
Być może jej zmiana miała przygotować ją na powrót, na to, że TUTAJ też musiało się zmienić.
I nie myliła się.
Chinatsa zrobiła kilka niepewnych kroków w kierunku Kinkakuji.
Cisza.
Nie podobało jej się to.
Niemal nie zauważyła, że stoi już przed drzwiami. Tymi samymi, które niemal całe wieki temu zasłaniała próbując powstrzymać Hoffmana.
Hoffman. Czy on naprawdę nie żyje? A pozostali?
Tyle czasu minęło...
Patrząc na odrapane drzwi pomyślała, że wcale nie ma ochoty wchodzić do środka. Chyba bała się zobaczyć jak bardzo zmieniło się to miejsce.
Zamiast tego usiadła przed drzwiami i przymykając oczy zatopiła się we wspomnieniach.

Kiedy Ayame uwolniła swoje Zanpaktou, Hoffman nadal usiłował załagodzić sytuację, swoim głupawym uśmieszkiem i podobnym wyrazem twarzy. Kiedy jednak dziewczyna zaczęła mówić, mina mu zrzedła i stała się z powrotem poważna, a wręcz smutna. Kiedy już ją wysłuchał, opuścił lekko głowę.
Jest źle. Jest gorzej niż myślałem... nie. W zasadzie, powinienem był się tego spodziewać. Czego innego oczekiwałem? Że rzuci mi się w ramiona? Nie żartuj sobie...
- Wiem o tym... wiem. - zamilkł na chwilę, po czym znowu się odezwał - Przepraszam. Wiem, że to niewiele, i że mi tego nie wybaczysz. Nie śmiem nawet Cię o to prosić.
Znów na chwilę zamilkł.
- To nie jest takie proste. Niestety nie mogę powiedzieć Ci więcej... Jednak muszę Ci powiedzieć coś bardzo ważnego. Chodzi o to, że - urwał w pół zdaniu swoją wypowiedź, usłyszawszy gdzieś na zewnątrz głośny huk, przypominający wystrzał, wystrzał z broni palnej, najprawdopodobniej dochodzący gdzieś z lasu
Hoffman odwrócił instynktownie głowę w tamtym kierunku, zupełnie tak, jakby ten huk niósł za sobą pewne znaczenie.
- Tak szybko...? - powiedział pod nosem do siebie, odwracając się w stronę drzwi, uginając nogi w kolanach
Po chwili z powrotem spojrzał na Ayame, a konkretnie, w jej wielkie, niebieskie oczy.
- Wybacz, nie mam czasu na wyjaśnienia. Żałuję, że nie mogliśmy porozmawiać dłużej. Muszę się stąd zmywać. - kończąc założył na twarz dziwną, białą maskę, po czym dodatkowo narzucił na głowę kaptur
Wyglądał tak, jakby zupełnie nie przejmował się reakcją Ayame, być może dlatego, iż wiedział, że go nie zaatakuje?


Tymczasem kiedy Chinatsa podeszła do drzwi budynku, z odwrotnego kierunku, za jego rogiem, czaiła się pewna postać. Z wyglądu była ona identycznie ubrana do Hoffmana, a mianowicie w pustynny płaszcz, jak i dziwną maskę na głowie.


Przyszła... - myślał, obserwując zza rogu nadchodzącą Chinatsę i nasłuchując jej kroków
Nic na to nie poradzę... do dzieła.
Po czym chwilę później wyszedł zza rogu budynku, ukazując się dziewczynie. Nie mówił nic. Jedyną jego reakcją, mogącą uchodzić za jakąkolwiek odpowiedź odnośnie jego wizyty tutaj, było wyjęcie katany z pochwy na jego plecach. Kierując ją w stronę Chinatsy, dał jej wyraźny sygnał do tego, iż jest gotowy do walki.

Chinatsa drgnęła kiedy poczuła czyjąś dłoń na ramieniu. Odwróciła głowę i pierwsze co zobaczyła, to piękne, rude włosy. Z początku myślała, że to ktoś zupełnie obcy, ale zaraz potem spojrzała na twarz przybysza.
- Ayame... - szepnęła cicho jednak zauważyła, że dziewczyna przykłada palec do ust nakazując milczenie. Chinatsa najchętniej rzuciła by jej się w ramiona, ale zaraz zauważyła drugą postać. Jej chód kogoś jej przypominał, ale maska zakrywała twarz, toteż nie mogła rozpoznać tajemniczej postaci.
Dziewczyna zmarszczyła brwi i wstając położyła dłoń na katanie przyglądając się obcemu.
Chciała zapytać kim jest, ale głos uwiązł jej w gardle. Zamiast tego wydała ciche westchnienie.

Chinatsa ledwo co zareagowała kiedy napastnik rzucił się w ich stronę. Zdziwiło ją to, że widocznie chce zaatakować ją, zamiast Ayame.
No cóż, pomyślała, lepiej wyeliminować najpierw słabszego. Chinatsa zdawała sobie sprawę, że przez ten rok nie zrobiła ani jednego kroku do przodu w umiejętnościach co dla jej potencjalnych towarzyszy było prędzej kulą u nogi niż czymś przydatnym. Pewne rzeczy się nie zmieniały. A ona pomyślała sobie już kilka miesięcy temu, że być może skoro nie umie walczyć, to nie musi. Te umiejętności które ma, pozwalają jej względnie się bronić a jeżeli natrafi kiedyś na przeciwnika zbyt silnego? Umieranie to część etapu, który każdy przechodzi, nic nowego.
Chinatsa niemal nie zdążyła mrugnąć, a zamaskowana postać już uniosła miecz i wymierzyła cios w jej kierunku.
Co innego jest dać się zabić bez walki, a co innego próbując się bronić, toteż jakaś ta iskierka chęci życia zapaliła się mocniej i sprawiła, że dziewczyna wyciągnęła katanę próbując odparować atak, lub przynajmniej spróbować się ochronić przed nim. Na sekundę spojrzała jeszcze na Ayame jakby bała się, że znikąd pojawi się kolejny napastnik tym razem atakując jej przyjaciółkę.

Kiedy tuż po ataku mężczyzna zauważył, iż jego cel zniknął, a w zasadzie zauważył jak coś zabrało mu dziewczynę z przed nosa, on sam zamarł w miejscu, opuszczając swój miecz, który wręcz chciał upaść na ziemię od jego chwytu. Całą zaistniałą sytuację skomentował ponownym uśmiechem, czemu towarzyszył jego charakterystyczny, cichy głos i lekko opuszczona głowa, po czym chwilę później schował swój miecz z powrotem do pochwy. Wyraźnie czekał. Kiedy Ayame zaatakowała zamaskowanego mężczyznę od tyłu, on uniknął jej pchnięcia robiąc zwinny obrót, a następnie odepchnął jej rękę trzymającą zanpaktou swoją własną, w kierunku jej ciała, aby nie mogła mu oddać.
Szybkim krokiem zbliżył się do niej i spojrzał na nią zza swojej maski, możliwe, że w oczy.
- Poprawiłaś swoje umiejętności. - powiedział głosem pewnym podziwu
Po tym szybkim ruchu, chłopak miał dogodną pozycję do kopnięcia. To co mogło się rzucić przed kopnięciem dziewczynie nie tyle w oczy co w nozdrza, był olbrzymi smród, który mogła poczuć dopiero teraz. Smród potu i brudu, tak jakby tajemniczy jegomość nie mył się od miesięcy. Po chwili kopnął. Wybrał brzuch, tuż pod żebrami. Był szybki. Bardzo szybki. Jego uderzenie było na tyle mocne, iż powaliło ją na ziemię. Najprawdopodobniej uderzenie to miało na celu sprawić, aby nie była w stanie nadal utrzymywać swojej mgły.
Ta mgła jest strasznie uciążliwa... Jeśli się nie mylę, to dom powinien być tuż za moimi plecami, ale... chyba jednak straciłem orientację w terenie. Cóż... i tak nie uda jej się uciec, a jeśli będzie próbować - inni ją złapią. Zaraz, o czym ja mówię? Ona chyba nie należy do osób, które uciekają. A ja... nic nie zdziałam stojąc w miejscu. Pokieruję się instynktem, mam jakieś 25% szans na obranie właściwego kierunku.
Po czym po chwili zamysłu, mężczyzna odwrócił się o 180 stopni, zupełnie ignorując Ayame, zapewne myśląc, iż nie będzie ona w stanie dalej walczyć. Miał nadzieję, iż zmierza w kierunku budynku, jednak nie miał żadnej pewności.

//Zlecenie Nassa. Kochamy was.\\

Nagle Chinatsa mogła usłyszeć obok siebie zapewne znany jej dźwięk, dźwięk otwierania garganty. Powoli wychyliła się z niej biała postać, mężczyzna, prawdopodobnie... trudno to teraz określić bo był ubrany w bluzę z kapturem oraz kominiarkę. Jedyne co można powiedzieć to to, że "cycków brak". Przybysz zbliżył się spokojnie do dziewczyny.
-Spokojnie. Jesteśmy po wasze stronie...
Garganta się nie zamykała, najwyraźniej ktoś jeszcze miał wyjść. Patariko, bo to właśnie był przybysz delikatnym gestem wskazał na swe "puste ręce" pokazując, że nie ma złych zamiarów.
-Myślisz, że Ayame sobie poradzi?
Zapytał wskazując w stronę walczących.