Era Bleacha

Dziewczyna usadowiła się wygodnie. Gdziekolwiek, byle jak najwygodniej. Uśmiech z twarzy jej nie schodził. Przyglądała się uważnie Hoffmanowi chcąc ocenić poziom jego zainteresowania sprawą. Dopytywał się, to dobry znak.
-Szkoda, chętnie usłyszałabym jakąś ciekawą historię. O twoich legendarnych pojedynkach... Albo o jakichś ciekawych rozmowach z dziewczynami...
Amaya zaczęła bawić się włosami. Ledwo powstrzymywała się od zachichotania, chociaż chęć wzmagała się z każdą chwilą.
-Nie, nie mylisz się. - odpowiedziała.
Bardzo chciałaby przekazać mu informację od razu, ale nie dość, że bawiło ją trzymanie Hoffmana w niepewności, to jeszcze otrzymała wyraźne instrukcje, żeby zaczekać, aż będą mieli okazję porozmawiać we trójkę. Hao powinien być w pobliżu już niedługo...

-Ubranie jak ubranie, mało ważne. Ale herbaty chętnie się napiję. - odpowiedziała. Co za różnica, gdzie siedzi. I tak na razie czeka.
Hoffman chciał, żeby coś mu opowiedziała. Znała sporo historyjek. Dookoła niej przecież zawsze działo się tak wiele!
-W ostatnim tygodniu przybyło nam sporo buntowników. - zaczęła mówić z entuzjazmem. - Jest taka jedna dziewczyna, która od razu zrobiła dziurę w ścianie sali treningowej! Nie wiem, jak jej się to udało, ale mieliśmy niezły problem z naprawą. - tak. Ta historia na pewno jest ciekawa, jednak nie tak ciekawa, jak główna informacja, którą Amaya chce Hoffmanowi przekazać.

Niezwykle sielska atmosfera, przyznaję. Dowódca i jej podany relaksują się przy wspólnej rozmowie, częściowo jedynie poruszając temat pracy. Herbatka, ciasteczka i poczucie odosobnienia sprawiają, że ten arkadyjski, mały domek w lesie nabiera jasnego, rodzinnego ciepła. Ale jak w taki pięknych obrazkach bywa zawsze pojawia się element niespodziewanego chaosu. I takim właśnie elementem zaszczycić miał ich Primera Espada.
Arrancar pojawił się wśród chmur, wysoko ponad domem Hoffmana. Patrząc tak w dół w towarzystwie swej pupilki, Hao podziwiał widoki jednocześnie rozmyślając nad tym jak zrobić dobre wejście. Po kilku minutach od swego pojawienia się postanowił wybrać najbardziej efektowny ze swych pomysłów.
-Wchodzimy, Kuro -powiedział głaszcząc po głowie Kurobinę, która odpowiedziała mruczeniem. Następnie oboje zanurkowali ze niezwykłą szybkością w dół. Prędkość powodowała złudzenie świetlistej poświaty wokół nich przez co wyglądali jak spadające gwiazdy. I te piękne ciała niebieskie przebiły barierę wokół Kinkaku-ji i potem z dużą siłą uderzyły w trawnik przed nim. Podniósł się kurz i ziemia a w miejscu lądowania powstał niewielki krater. To stało się oczywiście za sprawą uderzenia ręką w ziemię, bo przecież Hao nie poleciałby na główkę. Kiedy kurz opadł i cienie wyłoniły się z niego powolnym krokiem dało się słyszeć znajomy obojgu głos.
-Kochaaaanieee~... -zawołał. -Jestem. Tęskniłaś? -dodał uśmiechając się jak typowy czarny charakter w kierunku domu. Czekał z niecierpliwością na osoby skrywające się w jego wnętrzu.

Hoffman mimo, że nie okazywał tego po sobie, ucieszył się na myśl o nowych rekrutach, którymi mógł by się zająć. Wówczas wreszcie miałby jakieś zajęcie zamiast siedzieć wciąż w tym samym miejscu, nie robiąc praktycznie nic. Jednak radość spowodowana wizją przyszłego szkolenia przez niego nowych rekrutów, szybko się rozproszyła, wraz z przybyciem   Arrancara.
- Co tu robi ten pajac? - Zadał pytanie bardziej do siebie niż do Amayi, wyglądając przez okno
Nie po to sam budowałem ten dom od podstaw, żeby teraz wałęsał mi się po nim jakiś pusty!
- Nigdy nie wpuszczę pod swój dach tej kreatury!
Wnętrze chłopaka zawrzało, i już po chwili od jego pojawienia się Hoffman wybiegł na zewnątrz z gotowym już do walki, nagim mieczem w dłoniach, stojąc kilkanaście metrów przed pustym. Z jego ciała szybko zaczęła tryskać energia duchowa na prawo i lewo.
- Ban-kai... - mruknął pod nosem uprzednio wyciągając i drugi miecz z keikogi
- Wynoś się stąd, albo Ci w tym pomogę... - powiedział do Hao nie licząc wcale na to, że jego słowa do niego przemówią
Już tyle lat stoi tutaj kinkaku-ji. Nie pozwolę, by jakaś hołota ją splugawiła.
Cała ta sytuacja rozjuszyła Hoffmana, zwłaszcza ze względu na dziwnie radosne zachowanie jego przywódczyni. Za nic nie mógł się połapać o co tutaj chodzi, jednak widać było po nim wyraźnie, że jest zdeterminowany bronić swojej posiadłości nawet, gdyby miał ją zasłonić własnym ciałem. Dopiero teraz dotarło do niego, że to właśnie takiego rozwoju wydarzeń obawiał się najbardziej.

Statystyki:
Reiatsu: 29575
Siła: 60
Wytrzymałość: 55
Szybkość: 164
Zręczność: 172

Polityka strachu? Może to i skuteczne, jednak gdyby właśnie to stosowali, to Amaya musiałaby bać się Hoffmana. Bo bądź co bądź nie jest ona najsilniejszym z buntowników. I nigdy nie będzie. Dowódcą została chyba tylko ze względu na funkcję reprezentacyjną i twardy rozum, ewentualnie umiejętności dyplomatyczne, spryt, odrobinę chytrości i inteligencji. A przynajmniej tak lubiła sobie to tłumaczyć. Nawet z maską vizarda i aktywowanym ban-kai bałaby się stanąć naprzeciw Hoffmana czy Hao gdyby wiedziała, że może to wszcząć pojedynek. A w obecnym systemie... nie musiała się bać ani jednego, ani drugiego z nich. I miała całkowitą pewność, że tylko jedno jej słowo, a żaden nie odważy się tknąć drugiego. No i co, który system jest niezawodny, kochanie?
Panowie, chylcie czoła przed niesamowitą siłą kobiecej perswazji. Teraz to Amaya jest panią sytuacji.
-Nie nazywaj go tak, dobrze? I tak już dzisiaj będzie miał wystarczająco dużo przeżyć. - powiedziała Amaya mrużąc błogo oczy, kiedy Hao głaskał ją po policzku. Tak, ona też się stęskniła. Bardzo gustowny trik swoją drogą, pojawienie się tutaj, przy niej. Grzeczny i z klasą. Dobrze, że Espada nie wpadł na pomysł przywitania Hoffmana... no nie wiem, widokiem miecza? (na co swoją drogą wpadł sam Hoffman?)
-Hoffman, a jeśli powiem ci, że Hao jest ze mną i że nie mam zamiaru nawet słyszeć o tym, że masz ochotę z nim walczyć? - to powinno zabrzmieć wystarczająco surowo. - Przyszliśmy tu porozmawiać o sprawach ważnych, więc myślę, że jednak powinieneś spokojnie posłuchać. I schować miecz.
Tak, pan domu nie popisał się niczym nowym. Stara śpiewka, jak zawsze. Może jednak Amayi dzisiaj uda się zobaczyć u niego jakiś wyraz twarzy, którego nie widziała u niego nigdy wcześniej?

Każda cierpliwość ma nawet ta Hao ma swoje granice. Widać Hoffmanowi znudziło się nieudolne struganie samuraja i postanowił nie słuchać już swej pani. W sumie to dobrze, może właśnie zrobił krok w stronę wyleczenia się z hipokryzji? Niee... to niemożliwe. Prawda, ostatnio były święta, cuda i te sprawy ale dajcie spokój - prędzej Głównodowodzący zrzeknie się władzy i zacznie udawać gejszę niż Hoffman otrzyma szczątki inteligencji! To byłby największy cud od zmartwychwstania Łazarza!
Ale wracając do sytuacji. Hao pozwolił odciąć sobie rękę by zyskać czas na wyciągnięcie miecza z pochwy i uwolnienie jego mocy. Skoro Shinigami chce sie pobawić w policjantów i złodziei to proszę bardzo!
-Rhapsodos! -zakrzyknął po czym płomienie jego Reiatsu oplotły nie tylko go ale i wszystko w promieniu kilku metrów. To skutecznie zaskoczy i zajmie na chwilę tego nabuzowanego gościa. W dodatku uleczy jego ranę, w końcu wyzwolenie Ressurection uzdrawia obrażenia Arrancara. Korzystając z zamieszania Hao wzbija się w powietrze dzięki Sonido łapiąc swoimi ramionami Amayę (tymi normalnymi). Zamieszanie związane z jego Reiatsu powinno się ustabilizować w momencie kiedy będzie już stał wysoko w powietrzu.
-Yare, yare... -powiedział pod nosem do Amayi. Oczywiście by jej nie zranić tłumił w sobie moc. -Gdyby nie to, że wedle nieznanej mi logiki uważasz go za przydatne narzędzie to byłby już trupem, kotuś... -oznajmił blondynce w swoich ramionach. Następnie jego szpon wskazał jednym ze swych palców w stronę Kinkaku-ji. W międzyczasie Hao "postawił" Amayę na nogi a czubek jego palca już czekał z gotowym Cero Oscuras. Skoro nie rozumiał wierszy, Hao wyłoży mu to prozą.
Odezwał się do Hoffmana stojącego w dole.
-Umowa jest prosta samuraju... Uspokajasz się i rozmawiamy jak normalni ludzie, albo popatrzysz sobie jak twój ukochany dom skończy jak Nagasaki. -prosto i krótko oznajmił Hoffmanowi w jakiej jest sytuacji. Nie miał zamiaru dłużej grać miłego. Jego Cero po trafieni w przeszkodę wytwarza jeszcze eksplozję co dodatkowo zwiększa jego siłę rażenia. NAwet jeśli uda mu się je zablokować, ona zmiecie jego dom z powierzchni ziemi. -I w przeciwieństwie do Ciebie, ja znam swoje miejsce, psie. -dodał nie bez satysfakcji.

Reiatsu: 42645x2=85290-25=85265

Siła: 418x2=836
Wytrzymałość: 279x2=558
Szybkość: 130x2=260
Zręczność: 206x2=412

Sonido: 718
Potencjalna siła Cero Oscuras: 2508

//Hao rozumiem, że masz kompleks wyższości w fabule, ale prosił bym, żebyś swoje komentarze odnośnie mojej postaci zostawił dla siebie\\

Hoffman zauważywszy jak Hao ładuje swoje cero, szybko użył shunpo aby znaleźć się pomiędzy swoim domem, a jego atakiem.
Będę bronił swojej posiadłości nawet za cenę życia. Nie pozwolę, by ta kupa gówna rozkazywała mi w moim domu. Ale jego obrona to nie jest coś trudnego do wykonania, bynajmniej nie przed tym typem. Ale mniejsza. Bardziej mnie ciekawi to, skąd on do jasnej cholery wiedział o moim przywiązaniu do tego miejsca? Niemożliwe, żeby na to wpadł sam, bo nie miał nawet jak tego wydedukować, chyba, że umie czytać w myślach. Ktoś się wygadał... Ale to nie ważne. Ważne jest to, jak uratować Amayę. Muszę działać ostrożnie i precyzyjnie aby włos jej z głowy nie spadł. Warto spróbować...
Kiedy już miał ruszać do ataku, jego zdziwieniu ukazała się Amaya stojąca teraz pomiędzy nim, a Hao. Zdziwił się widząc jak stoi tam sama, gdyż wcześniej potraktował reakcję pustego jako swoiste porwanie jego przywódczyni. Widząc jak odchodzi, Hoffman za pomocą shunpo po chwili zjawił się tuż obok niej. Zdjąwszy z siebie maskę pustego, po chwili zaczął mówić.
- Poczekaj. - dodał spokojnie, po czym kontynuował, a jego ton szybko się zmienił, zupełnie jakby był zdenerwowany co było wcześniej u chłopaka niespotykane - O co chodzi z tym ,,żenieniem się"? Jest coś, o czym nie wiem?
Cała ta sytuacja i obrót spraw jaki miał przed chwilą miejsce wprawił Hoffmana w niemałe zdezorientowanie i zakłopotanie. Jednak wydawało mu się, że Hao jej słucha, więc nie spodziewał się kolejnego ataku z jego strony.

Co za ciekawe pytanie od Hoffmana. Nowy Sherlock Holmes, na posterunku.
-Gdybyś wszystko wiedział, nie przyszłabym tu, żeby ci o czymś powiedzieć. A już na pewno nie prosiłabym Hao, żeby się tu pojawił.
Nareszcie, od chwili pojawienia się arrancara, Hoffman wykazał zainteresowanie wiadomością.
-Jeśli nie chcesz rozmawiać ze mną i Hao tutaj, to zapraszam do kryjówki. Ja sama nie będę z tobą rozmawiać. - odpowiedziała. Tak jak oczekiwała na początku, zobaczyła nową twarz Hoffmana. Minę, której nie prezentował wcześniej... zdenerwowanie? Tak, to to. Nie cieszyła się jednak teraz z tego powodu tak, jak cieszyłaby się jeszcze parę minut temu. Jej entuzjazm całkowicie opadł, gdy zauważyła uprzejme powitanie Hao.
-Mam nadzieję, że nie splugawiliśmy za bardzo twojej ziemi i nie będziesz musiał jej odkażać, bo jeśli uważasz, że Hao jest nieczysty, to jestem tak samo nieczysta jak on, i niegodna, żeby tu przebywać. Wybacz to najście. - dziewczyna nie miała zamiaru dłużej z nim rozmawiać. Będzie chciał się dowiedzieć? Przyjdzie sam. Koniec.

z/t + Hao