Era Bleacha

Hoffmanowi bez problemu udało się unieruchomić swoich przeciwników. Świat do koła nagle się zatrzymał, ucichł, stracił kolory. Nic się nie poruszało a nawet jakby cały świat wstrzymał oddech. - Masz rację to koniec - Dały się usłyszeć słowa jakby hóralnie wypowiedziane przez bliźniaczki, jednak żadna z nich nie poruszyła ustami. Mimo dziwności tej sytuacji fioletowowłosy czuł jak spokój rozlewa się ciepłą falą w jego wnętrzu. Bakudou znikneło po czym Yukiko uśmiechnęła się delikatnie, ukłoniła się i kolejno ona jej siostra i Hoshi rozpryśli się w melodyjnym tym razem komfortującym akompaniamencie dzwoneczków. Gdy fioletowooki mrugnął zobaczył nad sobą sufit i poczuł że leży na deskach, po chwili dało się zauważyć że znajduje się w domu do którego przyprowadziły go dziewczęta.  Teraz jednak wyraźnie wyglądał na opuszczony. Zdał sobie również sprawę z tego iż jego rany zniknęły. Obok Hoffmana leżała Fumi, jej oddech wskazywałby na to że śpi. Po chwili otworzyła oczy, przyłożyła dłoń do swego czoła i ze stęknięciem usiadła. Błądziła swoimi zielonymi oczyma po pomieszczeniu, gdy padły na Hoffmana nieco wystraszona odsunęła się on niego. Jej twarz wyrażała bezgraniczne zdziwienie i zaskoczenie. - Co? Jak czemu? i gdzie? - Cicho wypadły z jej ust pytania. Quincy zdradzała również oznaki strachu. Po chwili dał się słyszeć odgłos upadającego dzwoneczka a gdy zwrócić się w kierunku skąd dobiegł ten odgłos można dostrzec list a na nim leżące dwa dzwoneczki w błękitnym kolorze.

Ostatnio edytowany przez Hielo (2015-01-30 20:14:04)

Młoda quincy słysząc pytanie skierowane w jej stronę pokręciła przecząco głową i odsunęła się aż pod ścianę po czym podsunęła kolana pod brodę i objęła swoje nogi rękoma. Kilka kosmyków wymknęło się ze starannego koka opadając na jej twarz. Zamknęła oczy i oparła czoło na kolanach. Nie odzywając się ani razu i nie poruszając się za wiele.
Hoffman wziął do ręki list zamknięty w kopercie, koperta była wykonana z dobrego papieru a wyciągnięta ze środka kartka zapełniona była starannym ręcznym pismem.
„Wróg czasami bywa lustrem w którym możemy się przejrzeć. Nazywają mnie lustrem, jestem lustrem. Tobie drogi Hoffmanie udało się wydostać z mojej tafli uwalniając przy okazji małą quincy.  Muszę przyznać że jestem pod wrażeniem. Nie każdemu udaje się tak łatwo wydostać z mojej iluzji. Iluzji która ukazuje to czym się jest. Pozwól więc że dam ci przestrogę, złamanego człowieka nie łatwo na powrót złożyć w całość, a i kiedy się to zrobi nie jest już taki jak przedtem. Rozdarty lecz jeszcze nie na dwa. Świat, los, bóg czy co tam chcesz będzie cię nie raz jeszcze doświadczało. Na razie to pożegnanie choć czuję że jeszcze kiedyś się spotkamy.
Ps. Dzwoneczki są dla was”

Ostatnio edytowany przez Hielo (2015-02-01 18:54:22)

Dziewczyna uniosła głowę, jej zielone oczy były szkliste, wyglądało to tak jakby miała się za chwilę rozpłakać. Przez chwilę przyglądała się nieufnie jego dłoni jednak po dłuższej chwili przyjęła wyciągniętą w swoją stronę pomocną dłoń. - Dziękuję - Jej głosy był cichy lecz ton wskazywał na to iż powoli odzyskiwała pewność siebie. Westchnęła głęboko i jakby chwilę ociągała się z puszczeniem jego dłoni. - Nie powinnam cię kłopotać, choć... nie bardzo wiem gdzie jestem - Po tych słowach spuściła nieco głowę. Razem z Hoffmanem opuściła rozlatujący się dom skryty w głębi lasów porastających górę. W trakcie drogi opowiedziała fioletowowłosemu o tym jak ona się tam znalazła. Opowiedziała mu o dziecku któremu chciała pomóc, lecz znalazła je tam martwe. Opowiedziała o tym jak sama choć iluzorycznie to umarła i że od tego czasu nie pamięta nic ze swojego pobytu w tej dziwnej iluzji. Gdy opuścili górę i dotarli do miasta dziewczyna pożegnała swojego wybawiciela mówiąc że musi zrobić z kilkoma rzeczami porządek. Zabrała ze sobą też dzwoneczek który był dla niej przeznaczony, dzwoneczek ten wpięła w swój kok. I tak odeszła, zniknęła pośród tłumu ludzi goniących za własnymi sprawami. To czy jeszcze kiedyś drogi Hoffmana i Fumi się przetną to sprawa na inny czas. Z niewielkiego zaułka wydreptał mały szczeniaczek, wyglądający na opuszczonego. Z ciekawskim błyskiem w oku podszedł do fioletowowłosego i zaczął za nim iść. Wygląda na to że Hoffman własnie zdobył nowego towarzysza.

// Nagrody: 1500 doświadczenia, 28 p nauki, 10 złota
Cóż to już koniec. Dziękuję

Ostatnio edytowany przez Hielo (2015-02-01 22:22:19)