Era Bleacha

Chłopak gładząc psa po głowie z różnych stron, uśmiechnął się do siebie.
Ileż to już czasu minęło, odkąd miałem okazję ostatnim razem złapać oddech? Długo. Stanowczo za długo...
- Jeśli to jest miarą szaleństwa, to i mnie można w pewnym sensie określić tym mianem. Być może dlatego jestem w stanie ją zrozumieć... przynajmniej tak mi się wydaje. - rozmyślając głaskał cały czas psa po głowie
- Spokojnie, nie robi mi to żadnej różnicy. Nie obchodzi mnie to, czy ktoś jest obłąkany, czy widzi, czy nie, czy ma jedną parę rąk, czy siedem... Każdy jest inny, i nie przeszkadza mi to. Dzięki takim ludziom, życie nabiera pełniejszych barw, czyż nie?
Hoffman nie wyczuł w jej zachowaniu niczego dziwnego. Być może przez to, iż był pochłonięty zabawą z psem.
- W porządku, nie śpiesz się. Zaopiekuję się nim. Swoją drogą, wszystkie psy nazywasz ,,Hoshi"?
Kiedy pies wyjrzał swoim łbem na korytarz, odchodząc z nieznanej chłopakowi przyczyny od niego, on sam był lekko zdziwiony jego zachowaniem.
- Co się stało? Wyczułeś jakiś trop? Niech zgadnę, to pewnie zapachy z kuchni, hmm...?
Nastała przyjemna cisza, jednak nie trwała ona długo. Uwagę chłopaka przykuł przytłumiony, dziecięcy śmiech, chwilę potem cichy śpiew, który stawał się coraz głośniejszy. Powoli uniósł się, podnosząc na równe nogi, słuchając w ciszy melodii. Przez chwilę stał w miejscu jak uziemiony, wpatrując się w nicość. Dopiero po chwili odwrócił głowę, kiedy jego uwagę przykuły tańczące wokół niego cienie.
Przerażające... - pomyślał żartobliwie
Zaraz... ale... skąd ja znam tą melodię? Nigdy wcześniej jej nie słyszałem, a mimo to, zdaje się być dziwnie znajoma... Nie wiem co tu się dzieje, ale to wszystko jest bardzo ciekawe... Zaraz! Czyżby...?
Jego rozmyślania przerwała wchodząca ponownie do pomieszczenia Yukiko, przez co Hoffman odwrócił instynktownie głowę w jej kierunku. Dopiero po krótkiej chwili zauważył, iż tajemnicze głosy, jak i cienie zniknęły. Mimo tego, chłopak zachował zwyczajny wyraz twarzy, taki sam jak poprzednio i uśmiechnął się ciepło.
- Dziękuję, ale już i tak nadużyłem waszej gościnności. Chciałbym spróbować pomóc Twojej siostrze, a jeśli się nie uda, odejść w swoją stronę.

Co to miało znaczyć...? - skomentował w głowie wypowiedziane przez dziewczynę zdanie, o przerażającym dla niego tonie
Dopiero po chwili skomentował jej słowa.
- Nie jestem pewien, ale mogę spróbować.
Zaraz po tym, na jego twarzy wymalowane było wyraźne zdziwienie.
- Zaraz, to samo? Duszą?
To wszystko staje się coraz dziwniejsze... - myślał, nie mogąc się nadziwić temu, jak ułożyła się sytuacja
Spostrzegłszy ponownie cienie, tym razem w pobliżu dziewczyny, chłopak nie mógł oderwać od nich wzroku, wpatrując się w nie bacznie przez cały czas, aż do momentu ich ponownego zniknięcia. Hoffman był zmieszany całym tym zajściem. Nie wiedział co o tym myśleć. To wszystko wydawało mu się strasznie dziwne. Odpłynął w swoich myślach, kiedy dopiero po chwili Yukiko przywróciła go do mentalnej przytomności. Chłopak pokręcił głową na boki, w geście zaprzeczenia, chcąc dodatkowo otrząsnąć się z nieprzyjemnych myśli.
- Nie, nie. Wszystko w porządku... - odpowiedział trochę zamyślonym, niepewnym głosem
Coś tu nie gra... to nie jest zwyczajne. To miejsce... jest w nim... coś. To nie jest zwykły zbieg okoliczności, nie wierzę w przypadki. Lepiej być ostrożnym... albo to zwyczajnie moja wyobraźnia, i zbyt długi odpoczynek szkodzi mojej psychice...

Chłopak poczuł się dziwnie. Nagle zaczęło mu się kręcić w głowie, przez co zaczął się lekko kołysać na nogach, a obraz przed jego oczami kręcił się, i wirował, jakby znajdował się na statku podczas sztormu. Obraz stawał się coraz bardziej niewyraźny, a całe jego ciało było dlań ociężałe. Usłyszawszy kobiecy krzyk, chłopak mocno się zaniepokoił. Nienawidził tego. Nienawidził słyszeć kobiecych krzyków, kobiecego cierpienia. Mimo tego, w jego umyśle nie było ani cienia strachu, a jedynie niepokój i dezorientacja.
Znowu ten śmiech... co tu jest do cholery grane?
Kiedy wiatr zerwał wszystko dookoła, zdmuchując dom, jakby był z kart, Hoffman rozejrzał się dookoła i śledził wzrokiem rozlatujące się części budynku. Zgiął nogi w kolanach, stając pewniej i stabilniej na nogach, jakby szykował się do walki. O dziwo jednak, wiatr nie porwał ze sobą dziewczyn, ani Hoffmana, ani nawet psa. Uświadomiwszy to sobie, chłopak ponownie skierował wzrok na Yukiko. Jednak nie utrzymał swojego wzroku na niej zbyt długo, gdyż musiał przysłonić prawą ręką swoje oczy, które teraz cierpiały od wszechobecnej, uderzającej fali ciepła, zupełnie niczym od ognia. Usłyszawszy ponownie znajomą piosenkę, chłopak rozejrzał się uważnie dookoła, kręcąc głową.
- Kto tam!? - zawołał nieprzyjacielskim głosem
Dopiero po chwili, po raz kolejny skierował wzrok na Yukiko, gdy usłyszał słowa piosenki i z jej ust. Wówczas zwrócił też uwagę na stojącego obok niej psa, który teraz swoimi rozmiarami był wyższy od niego samego. Spojrzawszy mu hardo w oczy, instynktownie sięgnął do swego prawego boku, po katanę przy jego pasie, jednak zapomniał już o tym, iż jej tam nie było.
Cholera...
Jego wzrok powędrował w miejsce, w którym zostawił swój ekwipunek. Zauważywszy chwilę później, iż Yukiko jest atakowana przez Akiko, chłopak bez wahania ruszył w jego stronę biegiem, chcąc z powrotem złapać broń w ręce.
Dopiero po pewnym czasie, chłopak zaobserwował będącą w oddali od nich Fumi, która w tym momencie była przywiązana do drzewa.
One teraz są zajęte sobą... może mogę wykorzystać tą szansę i ją uwolnić...
Zerwał się, ruszając w kierunku związanej dziewczyny, jednak tuż po tym, kiedy zaczął to robić, jego drogę zagrodził mu Hoshi, a sam Hoffman, zwabiony upiornym dźwiękiem dzwoneczka, odwrócił głowę w stronę Yukiko.
Jednak kiedy to zrobił, jej już tam nie było. Z powrotem odwrócił głowę w stronę psa, który obecnie wyglądem przypominał wilka, a Yukiko już stała tuż obok niego.
Jak? Iluzja? Najprawdopodobniej... w takim razie, jak mogę się z niej uwolnić? Czyżby to była wina tego domu? Nie, to musi być sprawka tych dziewczyn. Może gdybym...
Chłopak nie zdołał skończyć swojej myśli, gdyż przeszkodziła mu w tym Akiko, atakując go ponownie swoim barbarzyńsko wyostrzonym nożem. Kiedy tylko zauważył, iż dziewczyna atakuje go od tyłu, od razu, zanim jeszcze odwrócił się do końca, rzucił się w bok, chcąc zrobić unik przed atakiem, przewracając się przez linię rąk i barków, dzięki czemu mógłby się szybko podnieść na równe nogi.
To nie będzie łatwe... Wygląda na to, że będę musiał się zmierzyć z tym, czego się najbardziej obawiałem, a więc walki z nimi wszystkimi... Ale mimo wszystko... tamta dziewczyna Quincy, Fumi... ona mnie uratowała od Akiko... po co miała by to robić, jeśli miała by wobec mnie równie złe zamiary? Muszę jej pomóc, wtedy może czegoś się dowiem. Inaczej, niespecjalnie widzę wyjście z tej sytuacji...

Chłopak dopiero po chwili poczuł piekącą ranę. Nie krzywił się z jej powodu, gdyż niewątpliwie był on weteranem bitew. Przykładając lewą rękę do rany, przejechał po niej dwoma palcami. Spojrzał na zakrwawione opuszki palców, a następnie przy pomocy kciuka roztarł krew po palcach jeszcze bardziej. Wówczas w Hoffmanie ukazała się jego druga natura.
Wspaniale... wreszcie jakaś walka... stęskniłem się za wypruwaniem flaków!
Jego usta uśmiechnęły się szeroko w szaleńczym uśmiechu.
- Masz... pecha! - ostatnie słowo wypowiedziane przez niego było lekko zmodyfikowane, jakby te słowa wypowiedział równo z nim inny, kobiecy głos
Po chwili, przy użyciu shunpo, chłopak pojawił się w odległości kilkunastu centymetrów od Akiko. Wyciągnął swoją lewą rękę w jej stronę, aby złapać ją mocno za szyję, zaś prawą zamierzał przebić jej brzuch swoją kataną, na wysokości jej pępka.
- Nie myśl sobie, że tak łatwo się mnie pozbędziesz!

Zapał do walki Hoffmana został bardzo szybko, w brutalny sposób ostudzony. Jego szarża nie trwała długo, a jego zbytnia pewność siebie, jak i zaślepienie rządzą krwi, spowodowały, że jego miecz nie sięgnął celu, a on sam, zgiął się w pół, z bólu. Zaistniała sytuacja zdecydowanie ostudziła emocje chłopaka, zwłaszcza gdy na jego plecach wylądował Hoshi, przygniatając go do ziemi. Reakcja Hoffmana była instynktowna, i szybka, lecz przy tym i nieprzemyślana. Odwracając głowę w bok, uniósł lekko rękę i skierował dwa złączone palce w stronę wilka na jego plecach.
- Hadou no yon, Byakurai.
Z czubków jego palców wyleciał jasny jak błyskawica promień, wycelowany w tułów, jednak w żaden konkretny punkt. Chłopak doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż musi się podnieść jak najszybciej i przybrać jakąś postawę obronną, aby jego przeciwniczka nie skróciła go o głowę, jeśli nadal będzie leżał na ziemi.

Jak tylko Hoshi odsunął się od jego pleców, Hoffman będąc pewien tego, iż jego przeciwniczka wykorzysta jego chwilową niedyspozycję, na pozbawienie go głowy, szybko się podniósł, wstając na równe nogi. Od razu poczuł przy tym, że jego ciało stało się o wiele cięższe. Nie rozumiał, dlaczego tak się stało, dopóki nie spostrzegł, iż jego ciało oplecione jest przez wcześniej widziane cienie, które krępowały teraz jego ruchy, starając się uniemożliwić mu jakiekolwiek działanie, w tym nawet poruszanie się.
Cholera... co to?
Uwalniając swój wzrok od Cieni, szybko rzucił okiem na dziewczynę, która biegła teraz w jego stronę, z oczywistym zamiarem.
Nie zdążę zablokować... w takim razie...
Aby uwolnić się od cieni, i nie dać się przy tym zabić, chłopak używając shunpo, usiłował zmienić pozycję, nabrać dystansu do przeciwniczki, i zważywszy na fakt, iż Hoshi przestał pilnować dostępu do Fumi, właśnie w tą stronę Hoffman się skierował, ruszając jej z odsieczą. Kiedy wydostał się z miejsca, w którym wcześniej stał dom, na zieloną trawkę, ponownie użył shunpo, aby jeszcze bardziej zbliżyć się do Fumi, chcąc uwolnić ją i odseparować od drzewa.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Hoffman widząc, iż droga do Fumi ponownie została mu odcięta, a ponadto, że jest otoczony, stanął w miejscu w sposób dość luźny, z opuszczoną, trzymaną w jednej ręce kataną. Rozejrzał się dookoła i spojrzał po kolei na wszystkich swoich przeciwników, po czym westchnął, i spuścił głowę w dół. W tym momencie Hoffman zaczął wymawiać inkantację do pewnego zaklęcia, szepcząc coś pod nosem, zdając się nie zwracać uwagi na nic dookoła. Jednak był wrażliwy na każdy ruch, i każdy dźwięk. W każdej chwili gotów był odskoczyć, lub też użyć techniki szybkich kroków.
Muszę sobie utorować drogę do tej dziewczyny... wtedy być może poznam jakieś odpowiedzi, albo chociaż wskazówki... choć równie dobrze może się okazać, że wbije mi nóż między żebra przy pierwszej nadarzającej się okazji, ale zdaje się, że nie mam innego wyjścia...

Widząc jak Yukiko naciera na Hoffmana z kataną w rękach, on sam odwrócił się w stronę Akiko, gdyż wydawała mu się silniejszym przeciwnikiem, kierując w jej stronę końce dwóch złączonych ze sobą palców lewej ręki, w pozostałych trzymając rękojeść katany.
- Bakudou no rokujuichi, rikujōkōrō.
Kobieta została otoczona przez sześć, żółtych płatów, przypominające wyglądem płatki kwiatu, co z pewnością było w stanie skrępować jej ruchy na pewien czas, a być może nawet i powstrzymać na dobre.
Po chwili zrobił to samo, w stosunku do Yukiko, sunąc palcami prawej dłoni po powietrzu, jakby po niewidzialnej, równoległej do podłoża powierzchni, tym razem bez wypowiadania słów inkantacji. Jednak nie był to koniec jego działania. Od razu po tym, swój wzrok skierował na Hoshiego, rysując palcami przed sobą pewien bliżej nieokreślony znak.
- Bakudou no kyu, geki!
Kiedy skończył, swój wzrok skierował ponownie na Yukiko.
- To koniec.
Będąc bardzo pewnym swego, chłopak myślał, że uda mu się poprzez wypowiedziane zaklęcia wiążące zatrzymać swoich przeciwników, a następnie dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodzi.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]