Era Bleacha

Nie minęło parę dni, a Myku był już wraz z swą nową mocą w Sapporo.  Teraz jego oczy nie były już zamknięte i widział to co chciał widzieć, ale też pragnął czegoś. Pragnął większej mocy, samo zdobycie tego miecza uwolniło go od bycia nikim. Teraz był kimś i to nie byle kim, ale jedną z potężniejszych istot. Nie był taki sam jak te dusze i bez problemu potrafił stawiać czoła nawet pustym. A to wszystko za sprawą tego mieczyka. Przechadzał się przez polanę, jego ostrze schowane było a on sam czuł się chwilowo bezpiecznie.

Takie widoki jakoś go nie przerażały, chwilowo nie bał się. Był po prostu znudzony, pierwszy raz już kiedyś zabił więc teraz taki widok był niczym. Powoli jego ręka dotykała rękojeści katany, ale jej nie wyciągała. Pamiętał to, że gdy tylko wyciągnął ostrze ono oplotło jego rękę i dało mu moc. Jednak teraz tego nie pragnął wolał poczekać. Powolnymi krokami wspinał się na górkę, a jego oczy świdrowały materiał wiszący na zniszczonym drzewie. Stopy pomimo, że nosił buty odczuwały ciepło spalonej ziemi. Dosyć nie dawno coś musiało się tu wydarzyć, a on nie czuł niczyjej obecności. To go tylko martwiło, ale nadal nie przerażało.

Przytkał lewą dłonią nos i wyciągnął miecz z pochwy. Momentalnie cztery macki oplotły jego prawą rękę w dosyć silnym uścisku. Dało się odczuć wzrost mocy w jego osobie, ale i też zmianę zachowania. Skierował swoje ostrze w stronę tej kulki. Szedł w tym kierunku powoli i ostrożnie, dało się zauważyć, że jest to nie co dziwna sytuacja i nie codzienna dla niego. Jednak co on ma zrobić z tym?

Spojrzał w górę, przez głowe przewijało mu się tysiące myśli. Kto to zrobił i czy ta znajoma energia jest tym czym jest. W głowie pojawiały się kolejne myśli, czy uwolnić więcej mocy? Lub czy nie zniszczyć wszystkiego. Kuszenie przez broni było przyjemne, ale chłopak się opierał. Nie było potrzebne jeszcze zwiększanie swojej mocy.
-Co do...

Nie odzywał się do niej, wiedział że czas już na nią. Jednak musiał wysłuchać jej słów, przecież była podobna do niego.  Posiadała ostrze pasożyt, ale pewnie nie potrafiła z niego korzystać. No cóż dlatego umarła. Jego ostrze połyskiwało złotymi barwami, a macki dziwnie zaczęły drżeć. Przyjął do swojej świadomości co ma uczynić. Wiedział, że musi zabić istotę która to im zrobiła. Tą istotą, był pewnie pusty, lecz czemu ich nie pochłonął? To był dla niego lekki absurd. Skierował się w stronę iglastego lasku, tam miał zamiar się teraz udać.
-Idę po Ciebie...