Era Bleacha

Nass poczuł się niepotrzebny. I zawiedziony. Zamarł bez ruchu i obserwował wydarzenia. Potem podszedł do szeregowaca i mruknął.
- Masz szczęście śmieciu.
Potem schował miecz do pochwy i odezwał się do Chinatsy smutnym głosem.
- Nic tu po nas. Idziesz?
Zerknął na Jej shi kai i stwierdził,że nieźle wygląda. Powolnym krokiem zaczął się oddalać. A co do podirytowanego bounto z dużym reiatsu to rzucił jeszcze przez ramię:
- Usiłowaliśmy go bronić więc luzuj.

Mężczyzna uważnie wysłuchał tego co buntownicy mają do powiedzenia, a zwłaszcza Chinatsa, która próbowała całą sytuację wyjaśnić. Replika nastąpiła bardzo szybko, jednak nie ze strony ich przywódcy, a jednej z jemu towarzyszących.
- Czyżby!? - zapytała kobieta o długich, niebieskich włosach z wyraźnym niedowierzaniem w odpowiedź przywódczyni klanu Miyamoto - A jaki interes mieliby mieć buntownicy w ratowaniu naszego człowieka przed najemnikami? Może to Wy ich nasłaliście chcąc przejąć Hokkaido dla waszego klanu!?
- Vieira! - szybko powstrzymał jej zapędy przywódca patrząc na nią chłodnym wzrokiem, po czym szybko zwrócił go na Chinatsę, wciąż mówiąc do swojej podwładnej - Wystarczy. Faktycznie, nie wiemy co tu się dokładnie wydarzyło i kto dokładnie jest za to odpowiedzialny. Jednak tak samo jak nie mamy żadnych podstaw do twierdzenia że bronili Cristofera zamiast własnej skóry przed najemnikami, tak samo nie możemy przypuszczać, że to ich sprawka. Zwłaszcza, że klan tej młodej damy jest u nas gościem, a z pewnością ona jak i reszta buntowników nie chciałaby ryzykować z nami otwartego konfliktu, czyż nie? - jego ostatnie słowa mimo, iż wsparte lekkim uśmiechem, wybrzmiały znacznie bardziej jako zimne, oschłe, a nawet groźne
Mężczyzna z lekkim opóźnieniem, ale jednak, przerzucił wzrok na przygwożdżonego do ziemi najemnika.
- Jednak to co tu się stało nie możne zostać zamiecione pod dywan. Zginął jeden z naszych cennych braci. Winni muszą zostać ukarani! Zadbam o to, aby wyciągnąć z tego najemnika jak najwięcej. Jednak... - ponownie skierował ten sam, wręcz okrutny wzrok na Chinatsę, żądający odpowiedzi - Jeśli jest jeszcze coś o czym powinienem wiedzieć... Dodam, że BARDZO, zależy mi na poznaniu odpowiedzi.

Słysząc kobiecy głos Chinatsa przeniosła na nią swój wzrok. Tym razem był zimny i z całą pewnością zły. Nie lubiła kiedy ją oskarżano.
- A jaki interes miałabym w przejmowaniu Hokkaido? Gdybym chciała to zrobić, zrobiłabym to już dawno - słysząc jej ostatnie słowa oparła mocno kosę o ziemię tak, że jej podstawa wbiła się w grunt. - Głupia jesteś? - warknęła. Jeżeli coś ją irytowało to fakt, że ktoś próbował wrobić ją i Nassa w morderstwo. - Gdybym miała przejmować Hokkaido z całą pewnością nie pojawiłabym się w towarzystwie najemników a własnymi zaufanymi ludźmi.

Na szczęście przywódca wydawał się cokolwiek inteligentniejszy i bardziej chętny do słuchania wyjaśnień dlatego ponownie skierowała swoją uwagę w jego stronę.
- Razem z moim towarzyszem Nassem - kiwnęła głową w stronę chłopaka - prowadziliśmy rozmowę. Nagle poczuliśmy czyjeś reiatsu, jak się okazało był to Cristofer. Wyraźnie potrzebował pomocy, dlatego zaproponowaliśmy mu, że mu jej udzielimy. Niestety jego stan był już krytyczny i niewiele dało się zrobić, tym bardziej, że został zatruty. Ani my ani on nie ufaliśmy sobie wzajemnie jednak po krótkiej rozmowie, a raczej wytłumaczeniach Cristofera obiecałam, że spełnię jego prośbę. Nie mogliśmy zostawić umierającego, klan Miyamoto tak nie postępuje. - to ostatnie zdanie rzuciła w stronę kobiety o imieniu Vivier jakby wyzywała ją. Zaraz potem jednak znowu spojrzała na przywódcę - Prosił by przekazać wieści jego Panu, przywódcy bounto Katsumoto Yamato. Rozumiem, że to ty. - kiwnęła głową w stronę rozmówcy - On i jego towarzysze zostali napadnięci, wdepnęli w pułapkę przygotowaną przez niejakiego Miyoshi Toru. Chciał, żeby życie jego i jego przyjaciół nie poszło na marne i by zostało pomszczone. Na swoje imię przysięgłam, że dotrzymam obietnicy i przekaże jego wiadomość, a kiedy pojawili się tamci, osłaniałam go własnym ciałem a Nass zajął się walką, więc nie chcę słyszeć, że ja i mój towarzysz chcieliśmy zabić Cristofera Magnusa! - krzyknęła tym razem dając już po prostu upust swojej złości. Nie lubiła przesłuchań, czuła się wtedy zbrukana, obwiniana o coś, czego nigdy by nie zrobiła i szczególnie nie pasowało jej to wredne babsko patrzące na nią z góry.

Kończąc mówić odwróciła się w stronę Nassa i popatrzyła na niego jakby chciała powiedzieć "dlaczego to ja mam się z tym użerać?".  Miała nadzieję, że chłopak podejdzie do niej lub zrobi jakikolwiek ruch świadczący o tym, że nie jest tu sama i nie musi ich sama bronić. A już najbardziej chciała by tamci sobie poszli i by mogła po prostu z nim pogadać.
- Przekazałam to, co miałam przekazać. Od was zależy co teraz zrobicie.

+18   

Nass był spokojny. I mimo,że milczał w jego głowie pojawiało się dużo rzeczy. W miarę wrzasków durnej bounto z uprzedzeniami do shinigami rzeczy te były coraz mniej przyjemne. Poza tym odezwał się jego nieugaszony wkurw na niedokończoną walkę. I w ogóle na cały świat...Mimo to nie stracił panowania nad sobą. Jeszcze. Bo uwielbiał odpłatę na zimno. Zniósł obraźliwe wywody na swój temat. Na temat buntownikòw. Ale nie zamierzał puścić płazem tych o Amayi. A gdy zaczęła się rzucać do Chinatsy przestał być spokojny. Ruszył do kobiety powolnym krokiem jeszcze za nim przywódca uwolnił swoje reiatsu. Lub jego część. Skoro on pozwala Jej...Stanął dokładnie przed Nią i spojrzał Jej w oczy. Bardzo nieprzyjemnie. Pogardliwie i lodowato. Przed napluciem Jej w twarz powstrzymywały go resztki rozsądku. Postanowił zabrać głos. Energia duchowa przywódcy nie zdziwiła go. Miał doczynienia z większymi.Nie spuszczał wzroku z oczu kobiety ale nie wykonywał żadnych ruchów rękami.
- A może powinniśmy byli zostawić waszego kumpla by sobie zdechł rozszarpany przez tych pajaców? Przyłączyć się, bo dawali nam taki wybór, lub olać to. Bo jak narazie to z powodu naszej dobrej woli mamy same kłopoty i wysłuchujemy tych obraźliwych pierdół. Jeśli padnie tu jeszcze kilka słów obawiam się co będzie dalej - mówił głośno i wyraźnie, raczej do przywódcy niż durnej baby - Nie zamierzamy niczego udowadniać i z niczego się tłumaczyć. Tylko winny się tłumaczy. Nie chcemy tu wywołać konfliktu jak sądze więc darujmy sobie podejrzenia, ktòre do niczego dobrego nie prowadzą. - tutaj spokojny ton Nassa się skończył -  Jeszcze jedno słowo na temat mojej towarzyszki lub przywódczyni i zapamiętam Cie głupia, krzykliwa ,brzydka kurwo.
Ostatnie słowa wypluł w twarz kobiety. Jego wzrok był zły. A ton ostatniego zdania brzmiał jakby kobietę oblano kubłem gówna.

Kobieta Bounto stała niewzruszona. Na jej twarzy nie drgnął nawet najmniejszy mięsień. Jedynie jej oczy wędrowały za poruszającym się szybko w jej stronę buntownikiem, aż znalazł się tuż przed nią.
- Zapamiętuj sobie ile łaska. To zrozumiałe, że chcesz zapamiętać osobę, z której ręki chcesz zginąć. - na jej ustach zawitał chytry uśmiech, ponownie, wyraźnie prowokujący
Z kolei mina przywódcy Bounto była poważna. Wręcz groźna, i można by odnieść wrażenie jakby chciał zabić Chinatsę wzrokiem. Z takim właśnie wyrazem twarzy wysłuchał reszty tego co dziewczyna miała do powiedzenia. Wtedy nagle, momentalnie, mięśnie na jego twarzy wygładziły się, a kancik jego ust uniósł się radośnie do góry.
- W porządku! - powiedział triumfalnie, z wyraźną ulgą - To dobra reakcja. Nie idealna, ale w miarę wyważona i zrozumiała.
Teraz już, jego głos wyrażał tylko uznanie.
- Przepraszam za kilka gorzkich słów, które od nas usłyszałaś. To pierwszy raz, kiedy się spotykamy i chciałem się przekonać jaka przywódczyni Miyamoto, o której tyle słyszałem jest naprawdę. Wcześniej udało mi się porozmawiać jedynie z Hoffmanem, choć to nieco dziki i nieokrzesany typ. Cieszę się, że zachowałaś zimną krew i nerwy na wodzy. Jak na prawdziwą przywódczynię przystało, choć zdaje się, że akurat osiągnęliśmy Twój limit. Co o tym sądzisz? - pytanie skierował do tej samej kobiety Bounto co poprzednio
- Całkiem nieźle. Nie dała się sprowokować jak ten tutaj, chociaż po jego wyglądzie wiele się nie spodziewałam. Prosty moczymorda jak budowa cepa. - mówiła lekko podniesionym głosem, wychylając się zza stojącego jej na drodze Nassanaela, aby była lepiej słyszana
- Być może jest szczera i zachowuje zimną krew, ale w jej oczach widać słabość. Jako przywódczyni klanu musi się jeszcze wiele nauczyć, i raczej nie masz powodu, żeby się obawiać czegoś z jej strony.
Po krótkiej chwili zreflektowała się, i mówiła bezpośrednio do Nassanaela, patrząc mu w oczy, choć jej głos był na tyle donośny, aby był dobrze słyszalny również przez Chinatsę.
- Ale nie zrozumcie mnie źle! I tak uważam wszystkich shinigami za bezwartościowe psy.
Przywódca Bounto uśmiechnął się nieco szerzej, jeszcze przyjaźniej niż poprzednio.
- W porządku, na nas już czas. Pozwolicie, że zajmiemy się naszymi sprawami, opłaczemy śmierć Cristofera i wylejemy swoją frustrację na tym najemniku. Zobaczymy ile uda nam się z niego wyciągnąć. Jeśli chodzi o klan Miyamoto, możecie tu zostać tak długo jak tylko chcecie. Przyjazne kontakty z buntownikami leżą jak najbardziej w naszym interesie. Jestem rad, że mogliśmy ze sobą porozmawiać, i mam nadzieję, że nie żywisz do nas urazy o to co tutaj zaszło. Jesteśmy Twoimi dłużnikami wobec przysługi jaką nam wyświadczyłaś. Na koniec mała rada. Przywódca bez ambicji, któremu decyzje dyktują emocje to żaden przywódca. Zrobisz z tą uwagą co chcesz, jednak radzę ją przemyśleć.
- Co się zaś tyczy Ciebie... - zwrócił się w stronę znacznie słabszego najemnika, który przez cały ten czas siedząc w seiza, czekał na dalsze instrukcje od przywódcy Bounto, które mogły darować mu życie
- Zrobisz jak Ci powiem. Powrócisz do swoich pracodawców, kimkolwiek oni są i powiesz im dokładnie co tu zaszło. Powiesz im, że Bounto nie oddadzą swojej ziemi nikomu, a wynajmowanie najemników i ataki z zaskoczenia nic wam nie dadzą. Jeśli echo tej wiadomości nie powróci do mnie, znajdziemy Cię i nie damy drugiej szansy. A teraz idź w swoją stronę.
Najemnik potwierdził zrozumienie rozkazu, z wyraźnym entuzjazmem w głosie z powodu darowanego życia. Pospiesznie ukłonił się swojemu wybawcy, niemal dotykając czołem ziemi, po czym równie szybko wstał i pobiegł w stronę lasu, z którego przybył, po chwili znikając wśród drzew
Bounto spojrzeli po sobie wzajemnie i niedługo potem odwrócili się, ruszając w stronę, z której przybyli. Nawet golem, który wcześniej przytwierdzał obezwładnionego przywódcę najemników do ziemi, teraz uniósł się wraz ze swoją ofiarą, i wrócił do swojego Pana, wraz ze zdobytym trofeum. Wyjątek stanowiła nienawidząca shinigami lalkarka, która wyraźnie czekała na reakcję Nassanaela, jakby się obawiała, że przy odwróceniu się do niego plecami momentalnie zostanie zaatakowana.

Chinatsa stała cicho słuchając na zmianę słów kobiety i mężczyzny z lekko uchylonymi ustami. Cóż, mogła się spodziewać jakiegoś testu z ich strony choć biorąc pod uwagę ich słowa i ona i Nass mieli prawo się wkurzyć. Niemniej jednak ucieszyła się słysząc, że wszystko było ukartowane choć nie rozumiała do końca po co tak naprawdę im to było.

- Nie jestem słaba - naburmuszyła się choć na jej usta wystąpił lekki uśmiech ulgi. Zerknęła na Nassa i wiedziała, że on tak łatwo nie popuści.
Wzdychając cicho pochyliła głowę przed rozmówcami kiedy zaczęli odchodzić. Uniosła głowę dopiero wtedy, gdy usłyszała głos Nassa. Popatrzyła na niego lekko przestraszonym wzrokiem. Dobrze wiedziała do czego może być zdolny w zwykłych warunkach a co dopiero kiedy jest tak bardzo wkurzony. Zrobiła kilka kroków w jego stronę i stanęła między nim a ową kobietą. Szczerze i ona nie darzyła jej szczególną sympatią, ale wolała powstrzymać Nassa zanim zrobi jakąś głupotę. Stojąc bokiem do Nassa i Vieiry wyciągnęła dłoń w stronę klatki piersiowej chłopaka i rozłożyła palce jakby chciała go zatrzymać.

- Wystarczy Nass. - powiedziała najspokojniej jak tylko potrafiła. - Daj już spokój. Nie potrzebujemy przysparzać sobie więcej wrogów. Chodźmy do domu. - ostatnie słowo wymówiła niemal błagalnie, słychać w nim było już zmęczenie obecną sytuacją i być może coś więcej. Coś, czego nie chciała pokazać przy wcześniejszej rozmowie z przywódcą Bounto. Bo tak naprawdę, jakkolwiek udawała opanowaną, poczuła bolesne ukłucie w sercu kiedy Lalkarka wytknęła jej wcześniej to, o czym próbowała zapomnieć.

Kobieta Bounto fuknęła. Nie było to fuknięcie wyrażające satysfakcję, czy też zawód z powodu nieudolnej prowokacji. Wyraźnie również nie przejęła się słowami, które padły z ust Nassanela, jakby w ogóle nigdy nie zostały wypowiedziane.
- Jak sobie chcecie.
Widząc, że nic jej tu dłużej nie zatrzymuje, oraz że nie musi się spodziewać żadnych niespodzianek podczas gdy będzie odchodzić, również zrobiła zwrot w tył.
- Na razie shinigami! Z pewnością jeszcze kiedyś się spotkamy.
Jej głos był znacznie gorzej słyszalny niż poprzednim razem, za sprawą bycia odwróconą plecami do rozmówców.
Kobieta Bounto szybko dołączyła do reszty swojej grupy, która odchodząc nie wzbudzała już takiej uwagi jak poprzednio. Jedynym wyjątkiem był pojmany najemnik, który chwilami bezskutecznie próbował stawiać jakiś opór.
W końcu, grupa zniknęła za drzewami rozsuwającego się po horyzont lasu.


Nagrody za misję:
Nassanael: 600 doświadczenia, 12 punktów nauki, 6 złota
Chinatsa: 300 doświadczenia, 6 punktów nauki, 6 złota

+18
Coś w nim dojrzało. A może raczej zgniło.
Spojrzał na Chinatsie i mimo, że wyraz Jej wzroku był miło to jego ohydny. Nie było w nim nic miłego. Przynajmniej na pierwszy rzut oka.
- Przepraszam za to co zaraz powiem i to czego nie powiem. Za szczerość i chamstwo. Za to co nagromadziło się we mnie z różnych powodów.
Dalej patrzył w Jej oczy a tym wzroku nie było wachania.  - Uważam, że nie jesteś bezpieczna będąc w klanie Miyamoto. Który właściwie chyba już nie istnieje. Uważam, że zmierzasz do nikąd. Buntownicy, którzy buntują się chyba tylko przeciw porządkowi i celowi bo tego przede wszystkim im brak. Ale nie tylko. Brak im jaj, dowódcy i brak im siły. Tej dosłownej jak i tej psychicznej. Wiesz dlaczego tak się wściekłem na tą bounto pomijając to, że trochę mi odjebało po tułaczce po Hueco? Bo w tym co mówiła była prawda. Mam dość tego całego burdelu zwanego buntownikami i światem żywych. Mam dość was i siebie mimo, że bardzo mi na Tobie zależy i oddam za Ciebie życie. To mimo ogarnia mnie ogólne obrzydzenie do wszystkich. Do półprawd, półwierności i półzasad. Ja przynajmniej od początku mówiłem, że jestem między innymi pierdolonym mordercą i wiedzieliście czego się po mnie mniej więcej spodziewać. Wyrzucam na Ciebie jakieś gorzkie żale ale przeprosiłem już. Mam dość tego, że strasznie mi na Tobie zależy a gówno mogę z tym zrobić jeśli nie mam władzy i zwykłej siły. Mam dość. I naprawdę poważnie myślę nad zostawieniem tego wszystkiego. Więcej, nad pożegnalnym prezentem. Takim godnym zapamiętania. Wiesz może gdzie jest Pat? Pogadałbym z nim. Jak wiesz a pewnie wiesz to powiedz mi. Nie wiem czy powiedziałem wszystko o tym śmiesznym małym świecie tak zwanych buntowników. Ale dla mnie jest on martwy. Wszyscy stajecie się dla mnie matwi i niegodni zaufania. Ty niestety też China choć tego kurwa nie chcę. Gdzieś w tym wszystkim jest jeszcze Yami...ale im też nie ufam. Dlatego pytam się o Pata.
Jego reiatsu wymknęło się z pod kontroli a tatuaże zapaliły na czerwomo. Upadł na kolana ale zaraz wstał zasłaniając jedno z oczu, ktòre nagle go rozbolało.