Era Bleacha

- A co jeszcze chcielibyście wiedzieć? - zapytał Nassanaela, można by nawet odnieść wrażenie, że z pewnym przekąsem
- Zostaliśmy wciągnięci w pułapkę przez najemników z imieniem Miyoshi Toru na ustach. Niezależnie od tego czy to naciągana prawda, czy nieudolna prowokacja, spaprali robotę. Ale... - ponownie kaszlnął z bólem Ale lada moment tu przybędą, więc czy na pewno masz czas, żeby wypytywać mnie bez końca o szczegóły?
Usłyszawszy chwilę później wścibski komentarz Nassanaela, odnośnie jego ucieczki, mężczyzna nie komentował od razu jego słów. Zbierał myśli, aby przez nieprzemyślaną odpowiedź nie zrazić do siebie osób, na których łasce znajdował się w tym momencie.
- Daruj sobie wścibskie docinki. Nie było Cię tam.
W momencie, w którym mężczyzna oddalił się kilka kroków od rannego, oczy bounto zwróciły się ku znacznie łagodniejszej i wyrozumialszej, kobiecej twarzy. Zaśmiał się w duchu. Czuł się zupełnie tak, jakby znajdował się na przesłuchaniu, wśród najzagorzalszych wrogów, bawiących się teraz w dobrego i złego policjanta. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż była to kompletna bzdura, jednak wrażenie pozostawało inne.
- Wybacz, ale nie ma dla mnie najmniejszego znaczenia kim jesteście. Ważne, że nie jesteście Quincy, ani Najemnikami. Jedyną i ostatnią rzeczą, jaka mnie w tej parszywej agonii obchodzi to...
Wargi mężczyzny stawały się lekko sine. Dopiero teraz można było to spostrzec, zwłaszcza gdy zaczęły kontrastować ze szkarłatnym kolorem cienkiego, acz gęstego strumyka krwi, który przezeń pomknął, tuż po kilku ponownych kaszlnięciach.
- Obchodzi mnie tylko to, żeby życie moich przyjaciół nie poszło na marne. Stanie się tak tylko wtedy, gdy Katsumoto dowie się o tym, i pomści naszą śmierć. Jednak z oczywistych względów, sam nie jestem w stanie tego zrobić...
W momencie, w którym Chinatsa przysunęła do niego swoją pełną łagodności twarz, kontynuując rozmowę równie łagodnym głosem, uśmiech, który wcześniej malował się głęboko w duszy mężczyzny, w stronę kapryśnego losu, teraz zaczynał powoli wypływać na światło dzienne, kierując się w stronę dziewczyny.

Z uśmiechem pozwoliła by dotknął jej policzka. Przez chwilę naprawdę wrócili do tamtych chwil sprzed lat, jednak kiedy cofnął nagle dłoń i odepchnął ją wszystko zniknęło. Przez sekundę zrobiło jej się przykro, ale zaraz potem westchnęła z uśmiechem, bo przecież znała go doskonale.
- No cóż... - położyła dłoń na karku i odwróciła się do rannego stojąc obok Nassa. Jej twarz była spokojna a głos stonowany i przyjazny. - Sądzę, że mój towarzysz zajmie się walką z waszymi oprawcami, ja natomiast obiecuję przekazać informacje odnośnie tego co nam powiedziałeś twojemu Panu. Nie mogę jednak przekazać mu tych informacji nie wiedząc od kogo pochodzą. Dlatego poproszę jeszcze raz - zrobiła krok w jego stronę - Jak się nazywasz?
Robiąc jeszcze jeden krok w jego stronę położyła dłoń na katanie.
- Czy chcesz, żebym skróciła twoje cierpienia?

Nass w milczeniu wysłuchał wszystkiego co miał do powiedzenia ich ranny wampir a potem westchnął.
- A Ty za kogo uważasz mnie? Powiem Ci jak będzie. Ja zostanę tu z Tobą bo sam w takim stanie nie zatrzymasz ich nawet na sekundę. Poza tym mnie...też jest wielu. - pomacał z uśmiechem rękojeść miecza i dodał jeszcze do Chinatsy - Co Ty na to China? Biegniesz z wiadomością?
Nie chciał podejmować decyzji za dziewczynę ale zachował jeszcze resztki rozsądku, które kazały mu wysłać Ją przodem a samemu pobawić się ze śmiercią w chowanego. Naprawdę miał ochotę na zabijanie i zdawał sobie sprawę, że to nie jest zdrowe ale kompletnie go to nie obchodziło. Czekał na odpowiedź Chiny z ciekawością.

Mężczyzna otworzył szeroko oczy z malującym się wyrazem zaskoczenia na twarzy, w momencie, w którym Chinatsa mu się przedstawiła.
- Powiedziałaś ,,Chinatsa Miyamoto"? - zapytał z niedowierzaniem
Po chwili jednak, jego wyraz twarzy zmienił się na spokojny. Bardzo spokojny. O wiele bardziej spokojniejszy, niż przez całą ich rozmowę.
- Rozumiem... a więc nie mogłem powierzyć tej wiadomości w lepsze ręce. - powiedział bardziej do siebie niż do kogokolwiek z nich
Lekki, sympatyczny uśmiech odepchnął na boki kanciki jego ust, jednak ten wyraz twarzy nie utrzymał się długo. Przerwał go pewien impuls, wywołujący u rannego zaskoczenie, równie silne co poprzednio, a nawet można by odnieść wrażenie, że przerażenie.
Jego głowa odwróciła się w stronę lasu, jakby kogoś poszukiwał wzrokiem, a widoczna dla Chinatsy przy takim ułożeniu twarzy skroń, upuściła w stronę żuchwy kroplę potu.
- Przybyli. Musimy...
- Umrzeć. - skończył przerwaną lalkarzowi wypowiedź pewien nieznajomy, zamaskowany mężczyzna, który mówiąc to, wyszedł zza jednego z drzew, ukazując swoją postać całej trójce
Ubrany był w ciemno-wrzosowe, luźne szaty, na które składały się szerokie zwłaszcza na łydkach spodnie, wsunięte w wysokie, wiązane do połowy łydki buty, natomiast powyżej pasa, do jego torsu ciasno i sztywnie przylegała górna część garderoby przypominającą keikogi, o tym samym kolorze. Jego twarz z kolei nie dawała się w żaden sposób zidentyfikować, ze względu na to, iż była zasłonięta do połowy ciasno przylegającą, czarną jak noc chustą.
- Myślałem, że moja trucizna wykończy Cię szybciej. Widać będę musiał dokończyć robotę bardziej tradycyjnymi środkami.
Ostrze wakizashi, przywiązanego do jego pleców, na wysokości lędźwi, z syknięciem wynurzyło się z pochwy, ukazując niezdarnie wytarte z krwi, a przy tym bardzo dobrze naostrzone ostrze.
Związane w kucyk, kruczoczarne włosy mężczyzny, żywo odbijały się od jego łopatek, wraz z każdym kolejnym krokiem, stawianym ku rannemu.

Chinatsa uśmiechnęła się delikatnie widząc reakcję mężczyzny na jej nazwisko. Często była to jej karta przetargowa choć zdecydowanie częściej miewała z tego tytułu kłopoty. Nie miała byt dużo czasu na rozmyślania, ponieważ z zarośli wyłonił się przeciwnik. Chinatsa automatycznie sięgnęła po katanę, jednak jej atak uprzedził Nass. Zaśmiała się cicho widząc jak rwie się do walki. Dawno już nie walczyła u czyjegoś boku, ostatnie potyczki musiała prowadzić sama toteż jej nastrój, mimo obecnej sytuacji, był całkiem dobry. Lepiej było zostawić Nassa, niech atakuje sam, tym bardziej, że ze słów umierającego mężczyzny wynikało, że pojawi się ich więcej. Zrobiła kilka kroków do przodu i stanęła tuż przed zatrutym mężczyzną odwracając się do niego tyłem i przybierając pozycję obronną.
- Będę cię chronić Christopherze. - odezwała się poważnie wciąż stojąc tyłem do niego. Może i było już za późno, może i tak umrze, jednak nie miała zamiaru pozostawiać go samego. Jej ręka lekko zadrżała kiedy obserwowała otoczenie a od czasu do czasu poczynania Nassa. Z chęcią pokazałaby pełnię swojej mocy jednak na razie nie było potrzeby by to robić.

Nassanael napisał:

A więc pan trucizna okazał się cwaniaczkiem co nie lada. Zapowiadała się ciekawa walka. Nass przekrzywił lekko głowę patrząc w oczy najemnika. Odepchnął się mocno od niego i cofnął skokiem w tył.
- To mało jeszcze widziałeś a nasze motywy i nasze decyzje to nasza sprawa więc...pokaż jak tańczysz.
Zastanawiał się jak szybki jest przeciwnik. Nie przeraziło go odparcie jego zwiadowczego ataku bez wyzwolenia shi kai. Czekał na jego inicjatywę gotowy do kontry. Z mieczem w prawej dłoni skierowanym do dołu wzdłuż nogi. Czekał też czy może Chinatsa zechce dodać jakąś uwagę do najemnika. Ciekawiły go umiejętności zamaskowanego. Narazie zwlekał z uwolnieniem shi kai a także pokazaniem innych swoich atutòw.Ale wiedział, że prędzej czy później to zrobi. I na tą myśl "Czaszka" w jego dłoni robiła się cieplejsza. Nie zamierzał tłumaczyć się zamaskowanemu z czegokolwiek.

Nass uśmiechnął się leciutko na słowa najemnika. Już wcześniej podjął decyzję a teraz trzeba będzie zmierzyć się z Jej konsekwencjami. Wieloma jak się okazało. Zdołali otoczyć Jego i Chinę mimo czujności. O siebie się nie obawiał bo na sobie mu nie zależało. Ale...czyżby zależało mu na czymkolwiek? Na przykład na Chinatsie którą władował na taką minę? Podniósł miecz do ust i przeciął ostrzem język, pozwolił by krew ubarwiła go aż po rękojeść. Chwycił zanpakutou w dwie ręce po czym stanął szerzej na nogach, plecami do Chinatsy by mogli się bronić otoczeni.
- Stań do mnie plecami i nie bądź już grzeczną dziewczynką - ton jego wypowiedzi był nieco władczy i nieprzyjemny - znałem kiedyś takie powiedzenie...każdy szermierz dupa kiedy wrogów kupa...
Jeszcze nie...jeszcze nie czas na rozpierduche w stylu jego Zugaikotsu...

Tak oto sytuacja z potencjalnego zagrożenia, przerodziła się w realne zagrożenie, gdzie konfrontacja była jedynie kwestią czasu - najbliższych sekund. Dwójka buntowników dała się otoczyć przez liczną grupę nieprzyjaciół, której organizacja pozwoliła im na odizolowanie ich od rannego lalkarza. Najemnicy skutecznie bronili dostępu do poszkodowanego, a tę okazję wykorzystał ich jak się zdawało przywódca, który spokojnym krokiem do niego podszedł.
Mężczyzna, mimo iż utrzymywanie oddechu stawało się dlań coraz większym wyzwaniem, a co dopiero stawienie czynnego oporu wobec najemnika, podjął ostatnią próbę. Z trudem uniósł drżącą rękę w stronę swojego oprawcy, powodowany najpewniej żądzą zemsty, której odzwierciedlenie widać było na jego twarzy. Uniesiona ręka wystrzeliła w stronę najemnika kulę ognia. Była to standardowa technika ofensywna Bounto o w pewnym sensie paradoksalnej do efektu nazwie - Yuki (można tłumaczyć jako śnieg). Jednak determinacja Cristofera nie znalazła swojego pokrycia w obrażeniach na ciele przeciwnika, który wiedząc doskonale co jego przeciwnik zamierza zrobić, zwyczajnie uniknął ataku, leniwie ustępując drogi pociskowi poprzez odwrócenie się do boku.
- Teraz moja kolej.
Ostrze najemnika, przebijając klatkę piersiową rannego, wbiło się aż do połowy drzewa o które się opierał. Christofer nic nie powiedział. Jedynie szeroko otworzył oczy, nie do końca wiadomo czy to z powodu bólu, czy też zaskoczenia. Równie szybko je zamknął, a czy to za sprawą ciężkich obrażeń odniesionych już wcześniej, czy też prawdopodobnie znajdującej się na ostrzu trucizny - tego również nie wiadomo - a tajemnica obu tych kwestii została pogrzebana za zamykającymi się powiekami mężczyzny. Wszystko działo się bardzo szybko, a na domiar złego, otoczeni przez przeciwników buntownicy nie mieli większej możliwości manewru, nie mówiąc już o ruszeniu z odsieczą.
Mimo dopięcia swego, najemnik nie okazywał litości. Ostrze jego bakkoto zanim zostało wyciągnięte z trupa zostało przez niego przekręcone o 90 stopni, niwelując szansę na przeżycie przeciwnika. Być może było to powodowane prostym, wbitym do głowy schematem, którym dla zasady powinien się kierować jako profesjonalny przedstawiciel swojej profesji. Być może jednak było to zwykłe, niepotrzebne okrucieństwo.
Sytuacja dwójki buntowników nie zmieniła się - była beznadziejna. Co więcej, najemnicy, którzy ich otoczyli i skutecznie bronili dostępu do rannego, postąpili zgodnie z wcześniejszymi oczekiwaniami - ruszyli, a wręcz zaszarżowali do ataku, zacieśniając utworzony wcześniej krąg.
Jednak nie wiedząc czemu, po chwili każdy z nich zatrzymał się w miejscu i wzdrygnął się jak rażony prądem. Wszyscy oprócz zabójcy Cristofera oraz jednego, przypadkowego szeregowca, który z zaskoczenia całą sytuacją również przystanął w miejscu padli na ziemię bezwładnie niczym kłody, nie dając znaków życia. Przerażony najemnik obejrzał się po towarzyszach oraz w dalszej perspektywie, chcąc uchronić się przed tym co spotkało jego towarzyszy, czymkolwiek to było, w przeciwieństwie do jego przywódcy, który zdawał się wciąż utrzymywać trzeźwość umysłu.
Odpowiedzi na wątpliwości przyszły bardzo szybko. Dosłownie. Ukazały się pod postacią grupy kilku, z pozoru niewyróżniających się z pośród okolicznych mieszkańców ludzi. Jak się szybko okazało, byli to Bounto, a osoba, która zdawała się stać na ich czele, szła w towarzystwie pewnej dziwacznej, unoszącej się nad ziemią kuli energii, która poza złotym kolorem, przypominała transformator Tesli, miotając energią na niemal wszystkie strony.
Rozpoznawszy sytuację, zabójca Cristofera rzucił się do ucieczki w niewiarygodnie szybkim tempie, nie fatygując się nawet, aby poinformować o tym ostatniego stojącego na nogach towarzysza. Nie była to jednak paniczna ucieczka. Należała raczej do zimnych i cynicznych, którą można by raczej określić mianem taktycznej.
Jego zamiar jednak nie poszedł po jego myśli. Bardzo szybko od momentu ruszenia w przeciwnym kierunku został obezwładniony przez lalkę, przypominającą wyglądem golema, która ukazała się tuż przed nim, dosłownie wychodząc z podziemi. Próba ataku nie odniosła żadnego rezultatu, gdyż zakończyła się dopiero w momencie zamachu ostrzem, a sam najemnik równie szybko został powalony i obezwładniony przez lalkę poprzez mocne przyciśnięcie do ziemi.
Szeregowy najemnik, który pomimo upływu czasu nadal stał w miejscu oszołomiony, w przejawie rozsądku nawet nie śmiał rozzłaszczać grupy swoją ucieczką. Wybrał najrozsądniejszą opcję ze wszystkich - czym prędzej rzucił broń na ziemię i padł na kolana przed grupą Bounto, chyląc głowę tak głęboko, jak tylko mógł.
- Poddaję się! Ja jedynie wykonywałem rozkazy! Zrobię co chcecie, tylko oszczędźcie mnie!
Powalony przez lalkę najemnik uniósł głowę z ziemi, aby dokładniej przyjrzeć się grupie. Jego wcześniej chłodne i trzeźwe oczy teraz ustąpiły przerażeniu i niedowierzaniu. Najpewniej była to reakcja na ogrom reiatsu, jaki wprost kipiał z ciała mężczyzny od samego początku, przyprawiając Chinatsę i Nassanaela o lekkie zawroty głowy. Podobne symptomy widać było na skrawku odsłoniętej twarzy najemnika, którego oczy w tym momencie wyraźnie wykazywały wiedzę na temat osoby, która się pojawiła na czele grupy.
- Niemożliwe... Ty jesteś... Szlag by to.
Zdawał się nie zwracać uwagi na swojego towarzysza jakoby w ogóle nie istniał, zresztą ze wzajemnością, co było równie rozsądne ze strony szeregowca co poddanie się.
Elegancki jegomość o krótkich, siwych włosach, który w towarzystwie kuli energii stał wyraźnie na przedzie, uśmiechnął się wymownie. Szybko przeniósł swój wzrok z przywódcy na jego poddającego się towarzysza.
- Tylko wykonywałeś rozkazy... - powtórzył - Oczywiście, to zrozumiałe. Z chęcią pozwolę Ci się niedługo wywiązać ze swoich słów. Jednak najpierw...
Wzrok mężczyzny spojrzał na martwe już ciało Cristofera, po czym ponownie skierował o wiele groźniejszy wzrok, w porównaniu do wcześniejszego - ciepłego, przyjaznego i przepełnionego żalem - na obezwładnionego najemnika. Zdawać by się mogło, że zaczerpnął od pokonanego towarzysza całą złość, determinację i żądzę zemsty jaka jeszcze pozostała w jego ciele, tylko po to, aby skierować ją na jego oprawcę.
- To Twoja sprawka?
Mężczyzna nie odpowiedział, choć zapewne wiedział, że jego opór jest bezcelowy. Jednak jego oprawca nie zamierzał tracić czasu, toteż swój wzrok przeniósł na Chinatsę. Tym razem nie był ani sympatyczny, ani apatyczny. Był obojętny, i zimny, wręcz wzywający do odpowiedzi.