Era Bleacha

- Ciężko jest się czasami z kimś dogadać, znaleźć wspólny język... - pokiwała głową dziewczyna i również usiadła wygodnie przy ognisku. Shiroi ułożył się do snu na jej kolanach. Ogrzewając chwilę dłonie zastanawiała się co ma w sumie opowiedzieć, bo wiele tego nie było.
- Jak już wiesz, jestem Chinatsa. Chinatsa Miyamoto. Według Hoffmana jestem ich przywódczynią ze względu na swoje pochodzenie i inne... okoliczności. Wcześniej nosiłam nazwisko Hikari, ale Miyamoto też jest w porządku. To Hoffman mnie znalazł i pomógł pozbyć się łańcucha, potem dołączyłam do buntowników. Można powiedzieć że złapałam się pierwszej osoby, która mi pomogła - zaśmiała się lekko pod nosem wpatrując w małe płomyki ognia. - I w sumie chyba tyle. No dodać mogę to, że jestem strasznie słaba, ale pracuję nad tym. No i... Poszukuję pewnej osoby. Nie pamiętam jej wyglądu, ale z dnia na dzień, powoli przypominam sobie szczegóły. Mam nadzieję, że w końcu uda mi się przypomnieć i znajdę go. Bo że to mężczyzna, to jestem pewna. - dodała z uśmiechem głaszcząc Shiroi. - Może ci się wydawać, że jestem słodka i miła i naprawdę zazwyczaj taka jestem, ale gdy grozi mi niebezpieczeństwo, lub po prostu mam zły humor, pojawia się Yami. Yami - podkreśliła Chinatsa patrząc na Enquila - jest tą gorszą stroną. Uwielbia droczyć się i dokuczać wszystkim. Woli maltretować ludzi psychicznie niż fizycznie. Taka już jest. Mimo to, jest dosyć nieśmiała i uwielbia szaleć. Jeżeli ktoś by mnie skrzywdził, świadomie lub nie, nie ważne, Yami naprawdę mocno by się wkurzyła i nie było by już tak miło. Więc zostałeś ostrzeżony - zaśmiała sie Chinatsa odchylając głowę do tyłu tak, żeby krótkie włosy nie opadały jej na policzki i nie łaskotały jej. - Trochę późno, ale zawsze. To chyba naprawdę już tyle o mnie. Ziemskiego życia nie pamiętam.

- Teraz mówisz samą prawdę - odwzajemniła uśmiech dziewczyna pokazując przy okazji białe zęby. - To trochę zabawne, że osoby, których nie lubimy sa akurat tymi, za które potrafimy oddać życie, ale to już jest większa tajemnica na którą nie potrafię znaleźć wyjaśnienia. Ja również cenię sobie sympatycznych ludzi, chociaż myślę, że nie ma złych osób. Tamci są chyba po prostu samotni lub zbyt wiele wycierpieli i po prostu zapomnieli jak to jest być miłym. Dlatego staram się do każdego uśmiechać i wyszukiwać w nim tych dobrych cech. Jeżeli chodzi o ciebie jesteś bardzo miły, szczery i na pewno masz swoją dumę, widziałam podczas walki i po. Może trochę za mało się cenisz, ale nad tym da się popracować.

- Dlaczego miałabym być inna? Jestem po prostu sobą, nie lubię patrzeć jak ludzie chodzą smutni - mówiąc to położyła na chwilę rękę na jego głowie i poklepała go z łobuzerskim uśmiechem. Dokładnie tak, jakby chwaliła jakiegoś dzieciaka za dobrze zrobione zadanie. Biorąc rękę z jego włosów podrapała się po policzku mrużąc oczy.
- Mówisz o Patariko? Hmmm... - zastanowiła się Chinatsa - Trudno mi powiedzieć. Może byc teraz poddenerwowany tą całą sytuacją, ale czy jest zły na ciebie to raczej nie... W końcu trzymają go emocje po walce... W sumie teraz przyszło mi coś do głowy! - krzyknęła dziewczyna klaskają w dłonie. Shiroi zastrzygł lekko uszami. - Może on jest dla ciebie taki, bo po prostu chce, żebyś ćwiczył, stawał się silniejszy? Coś w stylu "jak będę dla niego zły, to mnie znienawidzi i będzie próbował mnie pokonać. Tym sposobem sprawię, że będzie świetnym wojownikiem". A przynajmniej ja tak sądzę - dodała szybko. - Więc nie sądzę, by był na ciebie zły.

Chinatsa wzięła głębszy wdech zastanawiając się nad odpowiedzią.
- Nie wiem czy to jest dobre czy złe i czy warto. Wiem tyle, że gdybym ja miała taką sytuację, najprawdopodobniej chciałabym się zemścić najmocniej, jak potrafię. Pytanie tylko co bym zrobiła, gdyby okazało się że obiekt mojej zemsty okazuje się przyjacielem?
Chcesz pomścić ojca? - zapytała klepiąc lekko kieszeń w której znajdowała się fotografia.

- Patariko, tak...? - mruknęła Chinatsa kładąc się na trawie i spoglądając w niebo.
Jak ja jeszcze mało wiem... Nie tylko o nich. O wszystkim...
Widząc lekki uśmiech Enquila zamknęła oczy.
Nieśmiertelny... dlaczego chodzi mi to tak po głowie i nie daje spokoju? Jak tak teraz myślę, to Hoffman, Patariko i Enquil mają podobne uśmiechy. Niby szczere, ale kryje się w nich jakiś chłód i smutek... Trochę śmiesznie, że wszyscy nie przepadają za sobą... Rafaela jeszcze dobrze nie znam, ale wydaje mi się trochę inny od nich... Cieszę się, że mogłam ich wszystkich poznać, całkiem wesoła gromadka, prawda Shiroi? Pomyślała drapiąc za uchem zająca i otwierając oczy.
- Hej, Enquil, naprawdę mi się wydaje, że Patariko cię szanuje. Widzi twój potencjał.

- Skoro wiesz, co przeszedł, może warto zaprzyjaźnić się z nim, pomóc mu? Zaprzyjaźnić się?
Podnosząc się oparła się plecami o ramię Enquila i siedziała chwilę cicho myśląc. Dopiero Shiroi trącając ją nosem w rękę przywrócił jej świadomość.
- Enquil, postaraj się zaprzyjaźnić z Patariko. Gdyby umarł... nie mam pojęcia co bym zrobiła. Najprawdopodobniej próbowałabym się zemścić, nawet jeżeli jesteś moim przyjacielem. Więc proszę, nie chcę stracić już nikogo więcej - dodała już cicho.

Chinatsa odetchnęła z ulgą na słowa Enquila.
- Nie chcę też, żeby tobie się coś stało. Żadnemu z was. Jeżeli ktoś by was skrzywdził, mimo iż nie jestem jeszcze silna, wydrapałabym mu oczy i zabiła.
Nasłuchując zamknęła oczy.
Rzeczywiście... ale to nie tylko dzięki zwierzętom. To szum drzew, wiatru i jeziora. Zapach ziemi, promienie słońca i ogniska... To wszystko żyje...
- Niesamowite - uśmiechnęła się dziewczyna.

- To wspaniałe słowa... - szepnęła. - W takim razie... - dziewczyna nagle wstała i okręciła się pozwalając włosom na chwilę zasłonić jej twarz. Odgarniając je pochyliła się nad Enquilem z pocieszającym uśmiechem chcąc go rozweselić. Shiroi jakby również wyczuwał nastrój chłopaka trącił go czarnym nosem domagając się odrobiny pieszczoty. - Twoi przyjaciele są bezpieczni. Z kimś takim jak ty u boku, na pewno nic im nie grozi. Prawda?