Era Bleacha

Hoffman słysząc słowa Chinatsy westchnął i lekko opuścił głowę.
- Wiem... wiem. Przepraszam.
Tymczasem dziewczyna, głaszcząc Chinatsę po policzku, zewnętrzną stroną swoich palców, brudząc jej policzek krwią jeszcze bardziej, po chwili sięgnęła dłonią dalej, w stronę jej karku, celowo zahaczając o jej miękkie, różowe włosy, które przemknęły jej między palcami. Poczuła lekko wilgotny kark dziewczyny. Uśmiechnęła się wówczas, a kiedy jej wzrok przykuła szyja Chinatsy podczas przełykania śliny, cicho zachichotała.
- Jejku, nie masz się czego obawiać... Chcę się tylko z Tobą pobawić... - mówiła z jednej strony słodkim, z drugiej uwodzicielskim głosem - Taka słodka dziewczynka jak ty, z tak delikatnymi, miłymi w dotyku włosami i uroczym zapachu... zapachu krwi!
Po chwili, wysłuchując co Chinatsa ma do powiedzenia znowuż dodała:
- Jejku, ,,taka słodka dziewczyna jak ja"? Chyba powinnam to uznać za komplement. Jestem wdzięczna... wdzięczna do bólu...
Dziewczyna zdawała się chcieć powiedzieć coś jeszcze, bądź też zrobić, kiedy ku jej zaskoczeniu, Chinatsa odpowiedziała i zbliżyła swoją twarz do niej.
- To było nierozważne... - skomentowała jej zachowanie - Ale masz punkt za odwagę. Nie mniej jednak...
W chwilę złapała ją za włosy ręką, która wcześniej spoczywała na jej karku, szarpiąc za nie. Nie było to mocne szarpnięcie, jednak mogło ono powodować lekkie szczypanie pojedynczych włosów przy skórze. Przybliżyła jeszcze odrobinę jej twarz do swojej, mówiąc spokojnym głosem, jednak cały czas z tym samym uśmiechem.
- Cieszę się słysząc to... nawet jeśli Twoje ciało mówi co innego... w takim razie jeszcze nie raz się zabawimy...
- Przestań! - podniósł głos Hoffman, na co dziewczyna odwróciła głowę w jego stronę
- Śmiesz... mi rozkazywać? - zapytała z wyraźną groźbą i ponurym, wrogim spojrzeniem.
- Wystarczy już. - dodał ciszej, jakby lekko mu się głos załamał
Dziewczyna fuknęła
- Więc to koniec zabawy? Nawet jeszcze nie zaczęłam... - mówiła normalnym głosem i wyrazem twarzy, po czym przybrała pozę niewinnej dziewczynki i mówiła uwodzicielskim głosem - Jesteś okropny, wiesz? Nigdy nie pozwolisz mi się pobawić. Nawet nie słyszała mojego śpiewu...
Puściła włosy Chinatsy, odchodząc od niej i idąc w stronę Hoffmana, trzymając cały czas wzrok na niej, dzięki czemu widać było jedynie jej obracającą się dookoła głowę, która wyglądała tak, jakby miała się odwrócić aż za plecy, co dodawało znowuż nieco grozy.
- Przepraszam za nią... - dodał po chwili, na co dziewczyna podeszła do niego i objęła go za ramię, przybliżając swoją twarz do jego, mimo, iż on pozostawał obojętny i patrzył cały czas na Chinatsę
- To okropne! Mówisz tak, jakbym zrobiła coś złego!
Dziewczyna nadal mówiła coś niewyraźnie pod nosem, robiąc naburmuszoną minę i będąc wyraźnie złą na Hoffmana, co wyglądało by dość zabawnie gdyby nie całokształt sytuacji, który stworzyła.
- W takim razie, czas już na nas. Idziemy - dodał, w ostatnim zdaniu zwracając się do dziewczyny i odwracając na nią swój wzrok, po czym niedługo później zniknęli, podążając w bliżej nieokreślonym kierunku

Pat pojawił się nagle przy Chinatsie z totalnej... dupy. Rozejrzał dookoła i skrzywił.
-Chinatsa. Co tu się...
Nie skończył... chyba już znał odpowiedź na swoje pytanie.
-Jak go tylko spotkam rozniosę na strzępy...
Burknął pod nosem i podszedł do dziewczyny.
-Chodź, zabiorę Cię stąd... i wykąpie...
Delikatnie ją objął, przyglądał się jej smutnym wzrokiem i co chwilę zerkał na ciało.
"Hoffman, Ty i tamte debile lepiej szykujcie się na śmierć... Idę po was..."

Patariko widząc jak dziewczyna opada z sił wziął ją na ręce i uśmiechnął się.
-Nie przepraszaj... Nie masz za co... to ja przepraszam, powinienem zjawić się wcześniej.
Delikatnie poprawił sobie dziewczynę.
-Czemu nie jesteś z Nassem i Ayame?

-Niech zgadnę... Nass odstawił dwuznaczną szopkę?
Uśmiechnął się szeroko.
-Nie, od mojego ostatniego komunikatu do was nie było mnie w pałacu. Byłem na spotkaniu z 0 Espadą. Miałem wracać do pałacu kiedy kryształ mnie zawiadomił o niebezpieczeństwie... I oto jestem... niestety za późno. Czy teraz rozumiesz dlaczego tak bardzo zależy mi na tym abyście na pewien czas skryły się w pałacu? Zarówno Ty jak i Ayame jesteście w niebezpieczeństwie...
Dodał po chwili nieco bardziej poważnie. Już miał się teleportować kiedy jeszcze raz spojrzał na dziewczynę.
-Nie zawsze, jesteś silną dziewczyną. Wystarczy Ci trochę treningu i staniesz się silniejsza. Zaufaj mi. W zasadzie... mam dla Ciebie propozycję...
Nie skończył, przeteleportował się do pałacu wraz z dziewczyną.

wspólne zt http://www.erableacha.pun.pl/viewtopic. … 8272#p8272

Ostatnio edytowany przez Patariko (2015-01-05 14:49:52)

Okolica była spokojna. Zbyt spokojna, jednak nie wydawało się to niczym dziwnym, ani tym bardziej złym w takiej okolicy jak to, to jest na łonie natury. Przez współczesny, miejski obraz, gdzie wieżowce i drapacze chmur przysłaniają nocą gwieździste niebo, tym podobne miejsca i tak zapierające dech w piersiach widoki wspomagane podmuchami prawdziwego, świeżego powietrza były rzadkością. Te cechy sprawiały, że okolice dokładnie tego jeziora zawierały w sobie piętno pewnej magii, stając się oazą spokoju dla zszarpanych nerwów i świątynią godną wielkich myślicieli. Biada temu, kto chciałby zakłócić panujący tu spokój, ponieważ można by wręcz odnieść wrażenie, że to miejsce żyje, choć jego spokojne życie szybko mogłoby się zemścić na każdym, kto je zakłóca. Najpewniej właśnie to powstrzymało pewną jeszcze nieokreśloną postać przed działaniem bardziej agresywnym niż obserwacja. Zgadza się, Ayame była w tym momencie obserwowana, a przez magię spokoju tego miejsca można było wręcz poczuć zawieszony na sobie wzrok. Jednak pomimo tego faktu, nieznajoma osobistość nie ujawniła się szybko. W swoim sprycie, czy też może przy swoim zwykłym szczęściu, do zamaskowania swojej obecności wykorzystała niespokojny powiew wiatru, który pobudził ptaki spoczywające na gałęziach niektórych drzew do wzbicia się w powietrze.
W momencie, w którym cudze spojrzenie stało się znów odczuwalne, było ono znacznie bliżej, i pochodziło z nieco innego kierunku, to jest z kierunku z którego dziewczyna przyszła, zatem wprost, w oddali za jej plecami. Co więcej - osobistość wyraźnie się przemieszczała, zbliżając się z chwili na chwilę coraz bardziej do buntowniczki.
Pomimo naturalnej ochrony przed wzrokiem, jaką dawał gęsty las porastający okolice jeziora, osobistość nie skorzystała z tego udogodnienia. Jej postać szybko wyłoniła się zza nich, w towarzystwie niezdarnego trzasku łamanej pod stopami gałęzi, który pobudził do opuszczenia miejsca spoczynku kolejne kilka pobliskich ptaków.
Postać wyłaniająca się zza drzew była mężczyzną. Przynajmniej takie można było odnieść wrażenie, ponieważ mimo typowo męskiej sylwetki i postury ciała, jego twarz połowicznie ukrywała się od dołu pod długim, gęstym szalem, który pustynnym wyglądem idealnie współgrał z pozostałymi szatami na ciele. Większość jego ciała była zasłonięta, jednak lekki ubiór pozostawiał pewne odsłonięte partie jak same ramiona, które były wyraźnie umięśnione, choć nie w sposób przesadny. Całość jego ubioru kreowała go na zwykłego, pustynnego wędrowca, którego morze zagadek odzwierciedlone zostało przez błyszczące w ciemności tajemnic, wejrzenie fioletowych oczu. Widać w nich było coś znajomego, jednak pod osłoną tak niejednoznacznego obrazu tej postaci trudno było wyłapać coś konkretnego, zwłaszcza w chwili, w której wiatr wzburzył jego długie do ramion, ciemne jak noc włosy, zasłaniając przy tym jedno oko.
- Witaj. - w końcu przerwał ciszę spokojny, lekko zimny, jak sam lekko powiewający wiatr głos mężczyzny, przechodząc od razu do konkretów - Jestem Zafkiel.
Wyraźnie czekał na odpowiedź, a oszczędność w słowach dodawała mu dodatkowej porcji dyskrecji i tajemniczości.

Ciekawość. W oczach nieznajomego to właśnie ona była najbardziej obecna. Od samego początku ciekaw był reakcji Ayame, która w swej nieobliczalności zawsze pozostawała niezgłębioną zagadką. Zdziwi się? Przestraszy? Zaatakuje? Czy może rozłoży ramiona z bezradności i zmęczenia z powodu tej nie znającej końca wędrówki? Szereg wątpliwości wartych rozpatrzenia przed podjęciem wobec niej jakiegokolwiek działania, zwłaszcza spod ramienia obarczonej tak złą sławą osoby jak Zafkiel.
Odpowiedź na multum pytań dotyczących jej reakcji co prawda przyszła szybko, jednak nadal nie pozostawała całkowicie klarowna, ponieważ niektóre symptomy pozostawały sprzeczne. Przykładem były choćby jej oczy, w których tańczyły iskierki zażartości i pewności siebie, a z drugiej zaś strony delikatnie oplatająca ciało gęsia skórka. Widać stojący przed nią Zafkiel był uważnym obserwatorem, skoro udało mu się wychwycić tak mało widoczny szczegół, zwłaszcza w chwili w której stanął przed zagrożeniem ze strony skierowanego w niego ostrza.
Dopiero po chwili, kiedy upewnił się, że ostrze przynajmniej w najbliższych chwilach nie pójdzie w ruch, skierował swój wzrok ponownie na nią, zatapiając się w jej wielkich, niebieskich oczach. Jego wzrok wiele mówił - wzbudzał wiele różnych skojarzeń i wspomnień. Jednak paradoksalnie, był również zupełnie obcy. Zdawał się nie nosić żadnych konkretnych znamion tego, czego szukała w nim dziewczyna.
W końcu usłyszał jej głos. Mimo szorstkiego i wyraźnie wrogiego głosu, uważny obserwator z pewnością mógłby wyłapać w nim charakterystyczną dla jej codziennej natury delikatność, a w obecnych czasach być może nawet nutkę zwątpienia.
Tym niemniej, Ayame zadała pytanie. Widać został dzięki temu postawiony przed ścianą i musiał udzielić nań odpowiedzi. Jego pierwsze słowa z pewnością nie były odpowiedzią na zadane pytanie, jednak równie potrzebne w tej rozmowie, aby nie doszło do eskalacji nagromadzonych uczuć.
- Spokojnie, nie przyszedłem tu z Tobą walczyć. Przeciwnie. Przybyłem aby prosić Cię o pomoc.
Podczas tej krótkiej odpowiedzi zdawał się być nawet bardziej statyczny niż wcześniej, o ile to było w ogóle możliwe. Ktoś, kto obserwowałby całą sytuację dopiero od niedawna, pomyśleć by mógł, że Ayame rozmawia z żywym posągiem. Pytaniem mogło jedynie pozostawać podłoże takiego zachowania. Być może była to jedynie oznaka spokoju jaki towarzyszył mu od samego początku. Być może jednak, w ten sposób starał się coś ukryć, bądź nie pokazać czegoś niepożądanego przez nieopatrzny, nieprzemyślany ruch? W tej chwili odpowiedź na to pytanie pozostawała tajemnicą, choć być może przebieg tej rozmowy rzuci światło na jego prawdziwe oblicze, a może nawet na inne poszukiwane przez Ayame pytania?

Tajemniczy mężczyzna ze spokojem, uwagą oraz widocznym w jego spojrzeniu skupieniu wysłuchał wszystkiego co Ayame miała do powiedziała. Nie odpowiedział niczym podobnym. Przeciwnie. Zdawał się rozumieć jej uczucia, niepokoje i wątpliwości - przynajmniej tyle odzwierciedlał jego wzrok. Tym niemniej, z uwagi na to co usłyszał, raczej nikt na jego miejscu nie mógłby przejść wokół tego obojętnie, ponieważ potrzeba wytłumaczenia się była w tej sytuacji czymś naturalnym.
- Rozumiem, że masz co do mnie obawy, a nawet uprzedzenia. I wcale Ci się nie dziwię. Hoffman zawsze lubił siać dezinformację. - mówiąc, nadal stał w miejscu, aby przypadkiem nie zrobić żadnego, gwałtownego ruchu, który mógłby sprowokować Ayame do ataku. W końcu tylko ona z nich trzymała obnażone ostrze, gotowe w każdej chwili do utoczenia krwi. Mężczyzna opuścił na nie swój wzrok na chwilę.
- Powtarzam - nie przyszedłem tutaj w złych zamiarach. Chcę jedynie, abyś mnie wysłuchała.
Nie chcąc z racji bycia ,,na widelcu" podpuszczać swojej rozmówczyni do zmiany nastawienia na bardziej stanowcze, ani też wywoływać tym podobnej reakcji, szybko zaczął kontynuować, niejako przyjmując jej milczenie za wyrażenie zgody na wysłuchanie go.
- Rozumiem Twoje obawy i wiem jak się czujesz, nawet bardziej niż myślisz. Ja również znam Hoffmana i to bardzo dobrze. Choć właściwie chyba powinienem powiedzieć ,,znałem". Podobnie jak Ty, padłem ofiarą jego zdrady i tak naprawdę znałem jedynie osobę, którą udawał. Nie jesteś pierwszą, która dała się nabrać na jego kłamstwa, i której wbił nóż w plecy. Zapewne też nie ostatnią. Jeśli nadal myślisz, że dobrze go znałaś, zastanów się. Jaki on był naprawdę? Ile tak naprawdę o nim wiesz, a ile starannie przed Tobą ukrywał? Jak dużo wiesz o jego przeszłości, tym, co nim kieruje, o jego umiejętnościach, słabych i mocnych punktach? Ile tak naprawdę wiesz o jego uczuciach? Jeśli był tym, za kogo go uważasz, czy odszedłby bez słowa pożegnania? Czy to jest zaufanie? Czy kiedykolwiek choć wspomniał na temat tej dziewczyny, z którą chodzi krok w krok i przez którą odstawił Cię na bok jak jakąś rzecz? Czy kiedykolwiek wspominał o mnie? Czy kiedykolwiek wspominał o tym, że był wysoko postawionym oficerem w Gotei 13 i służył Seireitei? Naprawdę myślisz, że osoba, która obdarza kogoś miłością i zaufaniem ukrywałaby takie rzeczy? Podobnie jak Ty, Chinatsa i wiele innych osób, które mu ufały, dałem się wciągnąć w jego gierki i wykorzystać. Dlatego tu przyszedłem, aby otworzyć Ci oczy i ostrzec przed tym człowiekiem.
Na chwilę zamilkł, aby dać choć krótką chwilę dziewczynie na zastanowienie się nad jego słowami. Dopiero teraz pierwotnie przyjmujący bardzo statyczną postawę Zafkiel, poruszył się. Jego prawa dłoń ruszyła w stronę górnej części ubioru.
- Zapytałaś kim jestem.
Szybkim ruchem dłoni obnażył przed nią część swojego torsu, ukazując tym samym jedne z charakterystycznych dla klanu Miyamoto tatuaży. Nie było wątpliwości - był jednym z nich. Jakby tego było mało, z kieszeni swojego ubrania wyjął tą samą ręką ostatni, zaginiony, zielony kryształ klanu.
- Myślę, że już nie muszę odpowiadać na to pytanie. Jak mówiłem, Hoffman zawsze lubił siać dezinformację i bardzo długo mu się udawało ukrywać moje istnienie w tajemnicy przed wami. Myślał, że pozbył się mnie raz na zawsze, a kiedy dowiedział się, że nadal żyję, postanowił dyskretnie dokończyć dzieła i na wszelki wypadek obrócić was przeciw mnie. Między innymi dlatego właśnie was opuścił - aby załatwić całą sprawę po cichu, by nikt się nie dowiedział, a prawda nie wyszła na jaw. Być może zastanawiasz się, co tak naprawdę jest moim celem i nie będę Cię okłamywać. Odpowiedź jest prosta - chcę powstrzymać Hoffmana. Z jego ręki zginęło już zbyt wiele osób i podobnie wiele zostało przez niego perfidnie zdradzonych i wykorzystanych. Musi zapłacić za swoje zbrodnie. I choć zrobię co w mojej mocy, aby tak się stało, obawiam się, że sam mogę nie dać mu rady. Jednak z Twoją pomocą, z pewnością nam się uda. Razem możemy to przerwać. Dlatego właśnie stoję tu dziś przed Tobą i proszę Cię abyś mi w tym pomogła. Do niczego nie zmuszam. Decyzja należy do Ciebie. Jeśli mi odmówisz, nie będę Cię więcej nachodził. Jeśli jednak zgodzisz się mi pomóc, zaprowadzę Cię do Hoffmana, abyśmy mogli wreszcie położyć temu kres.
Ponownie uniósł rękę, jednak tym razem w zdecydowanie odmiennym geście. Jego wyciągnięta dłoń uniosła się powoli, lecz szybko znalazła się na wysokości niewiele niższej od barków, jak gdyby oczekiwał, że Ayame za nią chwyci czy uściśnie.
- Wiesz już o mnie właściwie wszystko. W jednej dłoni trzymasz miecz, drugą możesz chwycić moją. Decyzja, której z nich użyjesz należy do Ciebie.

Zafkiel pozostawał spokojny i wyważony jak poprzednio, choć szereg pytań zadanych przez Ayame lekko poruszył jego duszą. Nie musiała jednak długo czekać na odpowiedzi.
- Masz rację, wiem jak to wygląda, kiedy wszystko dzieje się tak nagle. Jednak nie zostało nam wiele czasu. Wcześniej nie mogłem się do Ciebie zbliżyć, ponieważ skutecznie uniemożliwiał mi kontakt z Tobą, podobnie jak z Chinatsą. Z nią udało mi się już porozmawiać, a teraz pojawiła się również okazja do spotkania Ciebie.
Po chwili przerwy znów zaczął mówić.
- Wracając do odpowiedzi na Twoje pytania. Hoffman pieczołowicie starał się zataić moje istnienie, ponieważ było mu bardzo nie na rękę. Znam ciemne strony z jego życiorysu, które dobitnie świadczą o jego niecnych intencjach, a przez to mogły by go całkowicie pogrążyć nie tylko w oczach buntowników, ale i wszelkich innych stron. Owszem, zdecydowana większość buntowników wywodzi się z Gotei. Jednak mało kto z pośród nich nadal mu służy. Jedną z tych osób jest Hoffman. Od zawsze służył Seireitei i nigdy się to nie zmieniło. Tutaj, w świecie żywych, aby zdobyć informacje potrzebował nawiązać kontakty, znajomości, pozyskać przyjaciół, którzy w razie kłopotów ślepo staną za nim murem. Jak widać dobrze wykorzystał te wszystkie lata skoro udało mu się omamić buntowników na tyle, aby zaskarbić sobie ich silną lojalność. Wszystko jednak zaczęło się sypać, kiedy doszedłem do głosu. Pytasz, dlaczego zwracam się z tym do Ciebie, zamiast do jego naturalnych wrogów? Sprawy klanu powinny być rozwiązywane wewnątrz niego. Lepiej nie mieszać w to osób trzecich, które mogły by poznać nasze sekrety. Poza tym, przy pierwszej lepszej możliwości, te osoby najpewniej pozbawiły by go życia.
W momencie, w którym mężczyzna usłyszał pytanie o korzyści, jakie mogłaby odnieść Ayame z tytułu jego pomocy, mężczyzna uśmiechnął się do siebie, co było również słychać, zamykając przy tym na krótką chwilę oczy.
- Poza samą satysfakcją z pokonania Hoffmana, poznaniu prawdy o nim i ukarania go za to co zrobił, klan Miyamoto potrzebowałby pewnej odbudowy. Chinatsa jest silną, mądrą przywódczynią, to nie ulega wątpliwości, jednak ona musi się skupić na zarządzaniu klanem. Ktoś inny musiałby podjąć się rozszerzenia naszych wpływów. Idealną sytuacją jest obecnie pozostawione przez Amayę stanowisko przywódczyni buntowników. Buntownicy są zmęczeni niepewnymi, krótkotrwałymi przywódcami, którzy albo umierają, albo znikają sobie od tak. Do tego jeszcze to zacieśnianie relacji z pustymi, które nie spotkało się z wielką aprobatą poza jej gabinetem. Potrzebowalibyśmy kogoś na jej miejscu, kto wreszcie, naprawdę pokierował by buntownikami. Jestem przekonany, że posiadasz do tego odpowiednie predyspozycje i świetnie pasujesz na to stanowisko, ponieważ jesteś mądrą, silną i odważną kobietą, z dużym doświadczeniem i odpowiednią charyzmą. Jednak w tym momencie, ze względu na złą sławę jaką zostałaś pośrednio owiana, mogło by to być dla Ciebie trudne z czego sobie zapewne zdajesz sprawę. ,,Buntowniczka romansująca ze zdrajcą, który obrócił się przeciw swojemu klanowi, buntownikom i prawdopodobnie odpowiada za zniknięcie waszej przywódczyni. Prawdopodobnie Ayame również maczała w tym palce i nadal trzyma jego stronę. Nie można jej ufać." - tak zapewne myśli teraz większość buntowników. Jednak gdyby udało Ci się zażegnać cały konflikt. Gdyby rozeszła się wieść o tym, że pokonałaś jednego z najsilniejszych buntowników i na czas udało by Ci się powstrzymać zdrajcę... z pewnością Twoja reputacja sama by Cię wrzuciła na stanowisko przywódczyni buntowników i zapewne mało kto śmiałby z tym polemizować.
Jego wzrok reprezentował teraz ciekawość. Ciekawość powodowaną nie tyle samą odpowiedzią Ayame, co wizją, jaką przed chwilą rozsnuł, która wydawała się bardzo realna w perspektywie niedalekiej przyszłości.