Era Bleacha

Chinatsa obdarzyła chłopaka uśmiechem zanim schyliła się i wzięła w ramiona Shiroi.
- Mądry z ciebie wojownik - mruknęła cichutko. Później wyprostowała się i pokręciła głową.
- Nie, ja juz podziękuję. W takim razie w drogę, bardzo chętnie potrenuję.

Kiedy Chinatsa pogrążona była w rozmyślaniach, mogła nie zauważyć, czającą się w lesie postać. Wraz z upływem czasu, widząc stojącą od dłuższego czasu w miejscu dziewczynę, postać zbliżała się od strony jej pleców.
Znalazłem Cię...
Uśmiechnął się do siebie mężczyzna, wychodząc zza drzew, będąc już w pełni widocznym, i oświetlonym przez światło księżyca. Patrząc na jego ubiór i zasłoniętą twarz, nasuwał się tylko jeden wniosek. Najemnik. Ostrze po chwili opuszczało drewnianą pochwę, dając charakterystyczny odgłos. Światło księżyca odbijane przez ostrze, odbijało się teraz również w jeziorku. Nie znana była bliżej tożsamość mężczyzny, jednak wiadomym było, iż nie posiada on przyjaznych zamiarów względem dziewczyny. Wciąż zbliżał się nieustannie, z obnażonym mieczem...

Mężczyzna nie spodziewał się tego, iż dziewczyna tak szybko go zaatakuje. Widać było na jego twarzy zaskoczenie. Nie mając możliwości ataku, udało mu się uniknąć ostrza dziewczyny, odsuwając się w bok, jednak fragment chusty zasłaniającej jego twarz pod poziomem oczu został przezeń rozcięty, opadając bezwładnie na ziemię. Kiedy już uniknął ostrza, upewniając się, iż zaraz nie zostanie zaatakowany nim ponownie, uderzył swoim mieczem w miecz Chinatsy, blokując jej możliwość wykonania z tej pozycji następnego ataku, krzyżując z nią ich ostrza. Lustro na jego mieczu świeciło jasno. Bardzo jasno, odbijając światło księżyca, co przykuwało wzrok.
- Sporo płacą za Twoją głowę, jako dowódcy klanu Miyamoto. Za dużo, względem Twojej siły. Widocznie nikt nie podjął się jeszcze tego zadania. Frajerzy! Nagroda będzie moja!
Mężczyzna czuł napór ostrza Chinatsy na swoje ciało. Czuł, iż obecnie jest ona przeciwnikiem na jego poziomie. Wówczas, kiedy tkwili przez chwilę w tej pozie, z miecza wyrosło kilka macek, które swą strukturą przypominały ludzkie mięśnie, oplatając całą rękę najemnika, aż po ramię i lekko ponad to, wchodząc na jego tłów i dotykając jego twarzy. Po chwili lustro na mieczu najemnika zabłysło jeszcze mocniej, oślepiając swoim blaskiem dziewczynę na tyle, iż nie mogła dokładnie śledzić ruchów najemnika. On wykorzystując to, odbił ostrze Chinatsy swoim własnym z o wiele większą siłą niż poprzednio, o mały włos nie wytrącając jej miecza z ręki, po czym kopnął ją w brzuch, na wysokości pępka, a następnie zamachnął się swoim ostrzem, uderzając z ukosa.

Najemnik odbił bez żadnego problemu nóż rzucony przez Chinatsę.
- Myślisz, że takimi atakami cokolwiek zdziałasz!?
Jego głos stawał się coraz bardziej obłąkany, podczas gdy macki zaczęły coraz bardziej się rozrastać po jego ciele, obejmując coraz większą jego powierzchnię.
- Zabiję Cię, a Zafkiel wręczy mi ogromną nagrodę! Rozerwę na strzępy! - wykrzyczał, po czym używając shunpo, bądź też innej, podobnej techniki, zjawił się po chwili za Chinatsą
Był szybki. O wiele szybszy niż poprzednio. Zamachnął się swoim mieczem.
- To koniec! - znów wykrzyczał, a ostrze ruszyło w ruch
Nie dane mu było jednak dokończyć swojego ataku. Wykonał swoje cięcie, jednak szybko spostrzegł, iż jego ręka zniknęła, wraz z krwistoczerwonym promieniem, który się pojawił znienacka, pozbawiając go ręki. Mężczyzna krzyknął głośno z bólu, łapiąc się za rękę w miejscu, w którym została ucięta, a ze strony, z której przybył promień, zza drzew wyłoniła się pewna postać. Była to dziewczyna, którą Chinatsa spotkała już w okolicach kinkaku-ji, podczas ostatniej walki. W rękach trzymała broń. W prawej pistolet czarnoprochowy, zaś w lewej katanę.
- Głupi jesteś? - zapytała, po czym chwilę później kontynuowała
- To nie tak, że ,,nikt się nie podjął tego zadania"... - przerwała na chwilę śmiejąc się, a na jej twarzy zagościł szaleńczy uśmiech - ... po prostu wszyscy nie żyją.
Zaraz potem, zza drzew tuż obok wyłonił się Hoffman, w tym samym ubiorze co ostatnio, lecz tym razem bez maski, stając tuż obok niej. Chłopak był blady, bardzo blady, a do tego straszliwie wychudzony, choć być może był to efekt światła księżyca. Sprawiał czasami nawet wrażenie, iż ledwo trzyma się na nogach. Krótko mówiąc, wyglądał na poważnie rannego.
- Hej, hej, Hoffman? - zaczęła szturchać chłopaka, z zawadiackim uśmiechem na twarzy, po czym z powrotem spojrzała w stronę najemnika - Mogę się z nim pobawić?
Po chwili przerwy mężczyzna odpowiedział.
- Rób z nim co chcesz.
- Zrozumiałam... - ponownie wyszczerzyła się w obłąkańczym uśmiechu - W takim razie...
Krótka chwila, a dziewczyna pojawiła się tuż przed Twarzą najemnika. Oblizała swoje usta, po czym strzeliła pistoletem w jego kolano, przeszywając je na wylot. Mieczem wykonała szybkie cięcie, rozcinając jego brzuch, a od razu po tym, przekręcając miecz w dłoni dla zabawy, łapiąc go z drugiej strony, dźgnęła najemnika w bok, wbijając miecz tak głęboko, iż niemal przeszedł cały jego bok na wylot. Najemnik krzyczał z bólu. Krzyczał w niebogłosy.
- Krzycz. Krzycz głośniej, właśnie tak. Częstuj mnie dalej swoim krzykiem i krwią. - kończąc wsadziła mężczyźnie swój kciuk w oko, wydrapując je
Teraz już słychać było ze strony mężczyzny jedynie jęki i nieudolne, niewyraźne błagania o pomoc, czy to Chinatsę, czy Hoffmana, kogokolwiek. Dziewczyna zaś uśmiechała się i śmiała z każdym kolejnym krzykiem, nie przejmując się tym, iż ubrudzona jest w tym momencie cała w jego krwi. Po chwili, wyjmując swój miecz, wbity w bok mężczyzny, skończyła ostatnim cięciem, rozcinając głowę mężczyzny na wysokości nosa, dzieląc ją na pół, której bezwładna część potoczyła się po ziemi i wpadła do jeziorka. Cały ten makabryczny obraz wraz z całą zakrwawioną dziewczyną stojącą teraz bez ruchu, uśmiechającą się i czasami śmiejącą swym obłąkańczym śmiechem, z pewnością mógł przyprawić o mdłości. Kiedy już skończyła rozprawiać się z najemnikiem, odwróciła głowę w stronę Chinatsy, oblizując z krwi część twarzy na około ust, po czym po chwili odwróciła i resztę ciała, unosząc i oblizując swoje zakrwawione ostrze.
- Dziękuję za posiłek...
Hoffman przyglądał się przez cały ten czas. Kiedy dziewczyna szalała, on w pewnym momencie ruszył w stronę Chinatsy, jednak po przejściu kilku kroków zatrzymał się. Zakaszlał krwią, zatykając przy tym usta, po czym upadł na kolano. Unosząc głowę do góry, można było zauważyć, iż zaczynają krwawić mu oczy, a dwie stróżki z każdego z nich, spłynęły po jego policzkach.
Widząc jego stan, dziewczyna zaśmiała się ponownie, po czym zapytała uwodzicielskim głosem:
- Jejku, jejku, Hoffman? Chyba nie zraniłam Cię tak mocno, prawda? Przestań udawać i rusz się! - rozkazała na koniec trochę poważniejszym głosem, na który jej uśmiech trochę osłabł

Dziewczyna nie ruszała się z miejsca. Chinatsa mogła jedynie poczuć na sobie jej wzrok, który cały czas był w nią wbity, odprowadzając ją przez całą drogę. Kiedy dziewczyna zbliżała się do Hoffmana, on już wstawał, jednak chwiał się na nogach. Nie pozwolił jej do siebie podejść i odgonił ją od siebie, machając ręką w bok.
- Nie zbliżaj się! - wykrzyczał, po czym zaczął się usuwać w cień tworzony przez drzewo za nim, zza którego dopiero co wyszedł
Kaszlnął jeszcze raz, zatykając usta dłonią, po czym zaczął mówić, zasapanym głosem, jakby przed chwilą przebiegł ogromny dystans.
- Spokojnie, nie skrzywdzę Cię. Wybacz mi proszę, za ten ostatni raz, ale to nie ma teraz większego znaczenia. Posłuchaj mnie uważnie, proszę. To bardzo ważne. Nie oddalaj się tak sama od innych. Grozi Ci poważne niebezpieczeństwo. Tobie i Ayame. Być może niedługo dojdę prawdy, jednak powinnaś pozostawać w ukryciu, póki to się nie skończy. Obawiam się, że nie będę w stanie chronić was tak jak poprzednio. W kryjówce nie jest już bezpiecznie, wśród buntowników również.

- Masz rację, przepraszam. Nie powinienem był Cię prosić o tak wiele. Nie mam do tego prawa. - kończąc odwrócił głowę, jakby ze wstydu
Po chwili przerwy, z powrotem spojrzał na Chinatsę, jednak gdy ona się zbliżała do niego, on cofał się coraz bardziej w cień, choć wolniej.
- To nie tak. To nie jest takie proste... Teraz jest inaczej niż rok temu. Sprawy się zmieniły. Proszę, nie chcę, aby stała wam się krzywda. Zrobię co w mojej mocy, aby to zakończyć jak najszybciej i odpokutować za to co wam zrobiłem. Ale jeszcze nie teraz. Jeszcze nie.
- Nie zdradziłem was. - jego głos stał się nieco chrapliwy - Nigdy bym tego nie zrobił. Wszystko co robię, robię dla was. Jeśli miałbym przez to porzucić swój honor i dumę, niech tak będzie. Nie dbam o to. Podpiszę nawet pakt z diabłem i sprzedam swoją duszę. Nie, już to zrobiłem. Jestem świadom tego co zrobiłem i zrozumiem, jeśli mnie przez to znienawidzicie.
Po chwili do głosu doszła dziewczyna, stojąca z tyłu, już bez broni, mówiąc wesołym głosem, przez co Hoffman zwrócił na chwilę na nią swój wzrok.
- Jejku, jejku... to zabrzmiało zupełnie tak, jakbyś to mnie nazwał diabłem... czyż nie tak, Hoffman?
Kiedy chłopak zauważył jak Chinatsa unosi zaciśniętą pięść w górę, kierując ją w jego stronę, on lekko odwrócił głowę, nadstawiając tym samym policzek i patrząc na nią z ukosa.
- Nie krępuj się. Zasłużyłem na wiele więcej.
Po chwili przerwy, nie zależnie od efektu, opuścił lekko głowę.
- Przepraszam. Kiedy to wszystko się skończy przyjmę od was każdą karę.

- Doskonale wiem, jak to wyglądało - dodał lekko podniesionym głosem - Przepraszam. Ale to nie jest takie proste jak myślisz. Nie mogę Ci teraz powiedzieć wszystkiego. Jeszcze nie teraz. Ranią mnie Twoje słowa, jak i to, że w to uwierzyłaś... ale nie dziwię Ci się.
Kiedy Chinatsa krzyknęła na dziewczynę, wytykając ją palcem, ona przystawiła zgięty, wskazujący palec do ust, jakby była nieśmiała, oblizując go z krwi.
- Oh jejku... to było niegrzeczne z Twojej strony... To nieładne. Taka ładna buzia, jak Twoja nie powinna mieć tylu zmarszczek od złości... zwłaszcza, że coś jej się może stać... A jeśli masz rację to... jesteś pewna, że chcesz mnie rozgniewać? - kończąc uśmiechnęła się jeszcze szerzej, dokładnie w ten sam sposób, kiedy rozrywała najemnika na kawałki
Słysząc groźbę Chinatsy, skierowaną do Hoffmana, mówiącą o karze dla niego, zadrwiła.
- Jejku, jaka straszna...
Kiedy jednak chwilę później, Chinatsa zapytała się o stan Hoffmana, dziewczyna w mgnieniu oka pojawiła się przed jej twarzą, przybliżając swoją zakrwawioną twarz do jej własnej, z obłąkańczym uśmiechem.
- Kto wie...? Może tak, a może nie... - przybliżała swoją twarz coraz bardziej do jej, wyciągając również w jej stronę dłoń, chwilę później gładząc ją po policzku i zostawiając na nim krew - Boisz się? Chętnie bym spróbowała... jak smakujesz...
Na koniec oblizała usta, a następnie wyciągnęła język w jej stronę, tak jakby chciała ją polizać po twarzy.