Era Bleacha

Dziewczyna patrzyła na Nassa i powoli rozumiała czym tak naprawdę różni się walka tutaj a w świecie żywych. Oczywiście można by się było zastanawiać czy oni również są żywi, skoro też umierają. Wszystko schodzi do tego, że są różne etapy życia. Tamto, to i jeszcze inne, nie poznane jeszcze.
Fajny z niego chłopak. Hoffman mógłby się od niego wiele nauczyć. Chociażby stosunku do innych istot.
Kiedy zobaczyła zawstydzenie na twarzy chłopaka i usłyszała jego słowa zaśmiała się radośnie.
- No popatrz! Mam nadzieję, że mam też jakieś inne talenty! - mówiąc to mrugnęła do niego wesoło i wypiła łyk piwa kładąc je ponownie na śniegu.
Przynajmniej mamy naturalne chłodzenie piwa
Dziewczyna również popatrzyła w jego oczy odgarniając włosy z czoła.
- Cieszę się, że dane mi było poznać kogoś tak wartościowego jak ty, Nass.

- Niektórym ludziom lepiej jest pisać, niektórym mówić. Dlatego istnieją poeci i oratorzy - uśmiechnęła się dziewczyna jednak widząc łzę spływającą po policzku chłopaka spoważniała. Jeżeli jest coś, co najmocniej wzrusza kobiece serce, to właśnie łzy mężczyzny.
- Przepraszam, nie chciałam żebyś płakał - powiedziała i otarła jego łzę. Gdy chłopak chwycił jej rękę przez chwilę zdrętwiała, jednak dotyk przyjacielskiej dłoni był tak miły, przyjemny, że oparła lekko głowę o jego ramię. Zawsze chciała mieć przyjaciela, do którego mogłaby się tak po prostu przytulić, a Nass miał w sobie tak wielkie pokłady dobroci i zrozumienia, że trudno było się oprzeć. Czuła się przy nim jak przy wymarzonym starszym bracie. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy tej osoby którą szuka od pojawienia się w tym świecie nie odnajdzie właśnie w tym cichym skrytobójcy.
- Jesteś jak starszy brat. Może nie łączą nas więzy pokrewieństwa, ale rodzina to nie tylko krew, to również osoby, dla których jesteśmy w stanie poświęcić wszystko.

- Przy mnie zawsze bądź sobą. Wściekaj się, krzycz, przeklinaj, śmiej się i w ogóle rób wszystko to, co sprawia, że ty to ty. - poprosiła dziewczyna. Kiedy i chłopak otulił ją delikatnie ramieniem przymknęła na chwilę oczy i uśmiechnęła się.
- Bynajmniej nie buszuję po twojej głowie, po prostu jak się kogoś bardzo, bardzo lubi, to wie się o nim prawie wszystko i potrafi się z nim dogadać. A przy tobie naprawdę można się wyluzować.
Kiedy chłopak skończył mówić, dziewczyna chwyciła bok jego koszuli i ścisnęła lekko, tak jakby bała sie że chłopak zaraz odejdzie.
- Jeżeli będę potrzebowała pomocy, pomóż mi, ale nigdy się nie poświęcaj. To by było dla mnie zbyt bolesne.
Shiroi otworzył leniwie jedno oko i popatrzył na chłopaka jakby chciał powiedzieć "Hej! To moja Pani!". Widząc wzrok Shiroi Chinatsa zaśmiała się cicho i poklepała go po głowie.
- Oj Shiroi, przecież wiesz że to ty jesteś moim ulubieńcem, nie bądź zazdrosny.

- żeby tak Hoffman uczył się od ciebie... -  westchnęła dziewczyna. - Nie mam pojęcia czemu on jest taki niechętny wobec ciebie, przecież wszyscy stoimy po tej samej stronie, nie walczymy ze sobą.
Po pocałunku dziewczynie zapłonęły policzki. Tak działał na nią ten sympatyczny chłopak. Kiedy Nass zwrócił się do Shiroi Chinatsa parsknęła krótki śmiechem.
- Nie martw się, Shiroi to grzeczne zwierzątko. Przynajmniej dopóki ktoś nie robi mi krzywdy. Prawda mały?
Shiroi zastrzygł uszami a długie wąsy drgnęły jakby rozumiał każde słowo i zgadzał się z nimi. Nie czując ze strony skrytobójcy rywala podniósł się, rozprostował łapki i trącił dłoń chłopaka nosem.

- No właśnie - przytaknęła dziewczyna. - Jesteś po prostu sobą. Nie ukrywasz uczuć i mówisz to co myślisz. Hoffman tego nie potrafi.
Shiroi przymknął oczka i otarł głowę o dłoń Nassa.
- Lubi cię. - zauważyła Chinatsa i również podrapała zająca. Na chwilę jej dłoń musnęła dłoń skrytobójcy, jednak był to ułamek sekundy.
Wszyscy są chętni mnie obronić... Kiedy jednak nadejdzie czas, żebym to ja mogła stanąć przed nimi i ochronić przed wrogiem?
Czując mocniejszy uścisk zamrugała zaskoczona.
- Wszystko w porządku? - zapytała a później wstała i zrobiła kilka piruetów wyciągając wysoko ręce. W końcu stanęła tyłem do Nassa i przekręciła głowę patrząc na niego z uśmiechem.
- Pięknie piszesz, ale czy umiesz równie pięknie śpiewać?
Potem popatrzyła przed siebie i zaczęła cicho nucić
- I can feel her heart beat from a thousand miles
And the heavens open every time she smiles
I'm running to her thats where I belong
I'm running to her like a rivers song...*


* tłumaczenie tekstu: http://www.tekstowo.pl/piosenka,jensen_ … _love.html

- Bardzo ładna piosenka - uśmiechnęła się dziewczyna i potarła bezwiednie ślad na szyi. - a i głos który ją śpiewał ciekawy - dodała już widząc jak Nass zakrywa twarz chustą. Podeszła do niego, wspięła się na palce i wyciągając wskazujący palec uderzyła Skrytobójcę lekko w czoło. Z jej twarzy nie schodził szczery uśmiech a brązowe oczy dziewczyny patrzyły po dziecinnemu w jego oczy.
- No już, już, nie wstydź się tak. Zaśpiewałeś bardzo ładnie, więc nie masz co się chować.
Shiroi w tym czasie skakał z jednej zaspy w drugą sprawdzających ich głębokość.

-hm? - Chinatsa dotknęła szyi i przejechała kilka razy po śladach. Oczywiscie trochę bolała, ale wiedziała że mogła mieć dużo gorsze rany gdyby nie wyuczone umiejętnosci. - Nie, nie, wszystko w porządku. Przejść się? Bardzo chętnie. Masz jakiś pomysł? - zapytała rozglądając się dookoła.

- Hmm jest tylko problem z barierą wokół Kinkakuji... Nie wiem na kogo działa a na kogo nie... Poza tym nie jestem pewna czy Hoffman tam jest... Może przejdziemy się do Kryjówki? - zaproponowała. - Jeżeli chodzi o walkę była przerażająca. Jakby potwór dobrze wiedział czego się najbardziej boję. Sprzeczności? - dziewczyna zadarła głowę do góry i popatrzyła na niego z uniesionymi brwiami. - Walka sama w sobie jest świetną formą popatrzenia w głąb siebie. Jeżeli pokonasz przeciwnika, jednak mimo wszystko czujesz dla niego szacunek i jest ci przykro z powodu jego śmierci, nie masz się co martwić. Dopiero kiedy z uśmiechem na ustach i bez najmniejszej dobrej myśli zabijesz kogoś... Wtedy potrzebna będzie ci pomoc.