Era Bleacha

Dziewczyna szybko wstała widząc, że mijin zadziałało, jednak nawet ona wiedziała, że nie utrzymają długo Pustego, jednak kiedy zobaczyła Shiroi upadającego w śnieg i nie ruszającego się poczuła, jakby od środka palił ją ogień. Miała dwa wybory. Albo podbiegnie zobaczyć co z Shiroi, albo wykorzysta sytuacje i spróbuje dobić Pustego.
- Ty sukinsynu! Nie w mojego przyjaciela! - krzyknęła i podbiegła do Pustego chwytając katanę w obie ręce i skoczyła wysoko, by zadać jak najsilniej cios prosto w jego głowę. - Zdychaj! Zdychaj! Zdychaj!

Dziewczyna z zadowoleniem zauważyła, że udało jej się poważnie zranić Pustego, jednak tym samym rozwścieczyła go jeszcze bardziej. Jeżeli wcześniej chciał ją dopaść po utracie jednego palca, to teraz musiał pałać niezaspokojoną rządzą mordu. Kiedy oślizgły i cuchnący język owinął się wokół jej szyi a paszcza zbliżała się w jej kierunku nie mając innego wyjścia resztą sił uniosła rękę, wyciągnęła nóż i z całej siły natarłą nim na maskę pustego pomiędzy oczy.
- Spłoń w piekle! - zacharczała czując że brakuje jej powietrza. Nóż był jej ostateczną bronią i od niego zależało czy przeżyje.

Ostatnio edytowany przez Chinatsa Miyamoto (2013-01-25 01:38:42)

Dziewczyna traciła już nadzieję, że uda jej się wytrzymać. Oczy zaszły łzami z braku powietrza, jednak w końcu uścisk się rozluźnił a sam Pusty rozpłynął się w powietrzu.
Dziewczyna upadła na ziemię kaszląc i rozcierając szyję, na której na pewno pojawiły się ślady po duszeniu. Czując chłód na plecach sięgnęła tam ręką. Wyczuła własną skórę co znaczyło, że miała niemałe szczęście, że Pusty rozciął tylko bluzkę. Wstając podbiegł do Shiroi, który teraz juz miał otwarte oczy i lekko poruszał łapkami. Na szczęście, był chyba po prostu mocno ogłuszony. Biorąc go najdelikatniej jak potrafiła w ramiona przeszłą kilka kroków, ale zakręciło jej się w głowie z wyczerpania, więc usiadła pod jednym z drzew i oparła się o nie. Drgnęła kiedy jej skóra na plecach spotkała się z nierówną i szorstką korą. Pogłaskała Shiroi po miękkim futerku.
- Chwilkę odpocznę i wracamy do domu... Tam cię opatrzę, odpoczniesz... Dał by nam Hoffman popalić, gdyby to widział...

Po lodzie na jeziorze przyszedł Nassanael, lekko pokiereszowany po walce ale w dobrym humorze. Zauważył Chinatsę i zamachał do niej ręką z daleka. Gdy znalazł się koło Niej wyciągnął rękę do powitania i uśmiechnął się serdecznie.
- Witaj China! Co słychać?
Popatrzył na Nią uważnie i zauważył ślad na szyi.
- Nic Ci nie jest? Co się stało? Walczyłaś z kimś? Jesteś ranna?
Chłopak zmrużył brwi i rozejrzał w około. Nikogo nie wyczuwał.
Walczyła z kimś...i chyba wygrała skoro...to dobrze, wprawi się.

Nass uśmiechnął się słysząc, że China poradziła sobie z wrogiem i usiadł obok niej.
- To dobrze, samotna wygrana dodaje pewności siebie nie?
Wyciągnął zza pazuchy butelkę dobrego piwa i otworzył ją o rękojeść swojej katany. Wyciągnął w Jej stronę.
- Chcesz? Ja też przed chwilą walczyłem z jakimś dziwnym shinigami. Po udanej walce należy się się nam trochę luzu. U mnie okay. A tak w ogóle to gdzie mieszkasz? Nie widuje Cię w kryjówce.
Spojrzał w jej oczy i zdjął kaptur oraz chustę z twarzy, podrapał się po tatuażu w okół oka. Potem zdjął wierzchni, czarny strój i lekko przykrył Shiroi. Został w samej białej koszuli z bufiastymi rękawami. Zdawał się nie przejmować zimnem.

Nass chwycił  butelkę gdy China się napiła i wypił duszkiem resztę. Potem wyjął drugie ze spodni.
- Hmm, nigdy tam nie byłem..pewnie Hoffman nie chce mnie tam - roześmiał się serdecznie do Chinatsy - a jak jestem już skrytobójcą to w ogóle.
Otworzył i dał Chinie drugi browarek.
Gdy usłyszał ostatnie słowa Chinatsy spojrzał jej znów w oczy i zamarł nie mogąc wykrztusić słowa. Rozszerzył w zdumieniu oczy a jego czarne oczy patrzyły w Chinę jak w cudo.
- Dzię...dziękuje...tak sądzisz? Nikt nigdy mi tego nie powiedział...
Potrząsnął głową i przestał się opatrzyć na Chinatsę. Pogrzebał w kieszeniach i wyjął z nich starannie złożony papier. Związany czerwoną wstążką.

- Dziękuje - uśmiechnął się  - na pewno wpadnę z chęcią, najwyżej Hoffman zrobi obrażoną minę, jestem do takich min przyzwyczajony.  Nie robią na mnie wrażenia. W końcu gdy byłem jeszcze człowiekiem ćpałem i żyłem jako wyrzutek.
Wziął od niej piwo i upił swobodnie. Oparł się również wygodniej o drzewo i postawił butelkę w śniegu.
Powiedziała mi, że mam dobre serce...czy naprawdę tak jest? Fascynująca dziewczyna...
- Dzięki, a zawsze myślałem, że mam złe mroczne oczy . Nie takie jak Twoje, radosne i żywe jak kropelki rosy. To? To dla Ciebie, proszę. Otwórz kiedy będziesz chciała.
Podał jej związaną karteczkę. W środku był napisany dla niej wiersz. Opowiadał o jej urodzie i żywotności, które sprawiały, że chłopak chciał się więcej uśmiechać. Nie było tam żadnego wyznania miłości czy czegoś takiego. Po prostu gorący wiersz.

- Tak. Masz rację a ja dodam nawet, że gdy poznało się zło w sobie i pokonało je można więcej zdziałać. Można zrozumieć wroga i nie gardzić nim w nienawiści tylko po prostu go pokonać. Jestem dumny, że stałem się shinigami i kocham walczyć ale muszę uważać by nie odnaleźć w zabijaniu przyjemności... będę zabijał tylko po to by chronić bliskich. Ciebie.
Łyknął porządnie piwa i podał Je dziewczynie. Patrzył jak czyta karteczkę i uśmiechnął się szeroko gdy wstążkę założyła Shiroi.
Wyjątkowa z Niej dziewczyna...
Gdy dostał całusa znów zamarł w bezruchu.. z głupim uśmiechem na twarzy. Wydawało mu się, że świat nagle robił się bardziej kolorowy i cieplejszy. Nie wiedział co dalej mówić jak to nieśmiały chłopak. Więc podziękował tylko:
- Dziękuje, za buziaka i.. za pochwałę. A Ty masz talent do całowania.
Spojrzał Jej znów w oczy.