Era Bleacha

Do kryjówki buntowników, zawitał Hoffman, ubrany jak zwykle w swoją fioletową zbroję i siedząc na swoim koniu. Widząc po drodze Nero, wymienił z nim parę nieuprzejmości. Strasznie się wzajemnie nie lubili. Wielu buntowników uważa, że prędzej czy później jeden zabije drugiego.
Pierwszą rzeczą jaką zrobił chłopak po tym jak zsiadł z konia, było ruszenie w stronę biura przywódczyni buntowników. Kiedy był już pod drzwiami, grzecznie zapukał do drzwi, oczekując że kogoś tam zastanie, a w najlepszym wypadku Amayę.

Hoffman wszedł do pokoju, i grzecznie, cicho zamknął za sobą drzwi. Był zdumiony widząc Amayę. Zawsze widząc ładną kobietę nie mógł stłamsić w sobie podziwu i zauroczenia.
- Widzę więc, że udało się pani zostać przywódczynią.
Zrezygnował jednak z formy ,,na -ty", by nie spoufalać się z przełożoną, która miała mu od dziś wydawać rozkazy.

Hoffman zaśmiał się lekko na słowa dziewczyny, jednakże chwilę później jego uśmiech znikł. Nie był zadowolony kiedy Amaya mówiła o buntownikach jako o hołocie jednakże nie mógł tego pokazać po sobie przez swoje zasady.
- Zatem skoro jesteś, Amayo, naszym przywódcą...
Przerwał wypowiedź po czym chwilę później Hoffman przysiadł w Seiza na środku, będąc skierowany na wprost do Amayi i wykonał głęboki ukłon, opierając się na kostkach zaciśniętej pięści i prawie dotykając głową podłogi.
- Przysięgam pani lojalność i posłuszeństwo. Przysięgam również, że dopóki oddycham, będę panią bronił ze wszystkich sił. Jestem na każdy pani rozkaz.
Tę samą przysięgę, słowo w słowo Hoffman wypowiadał swojej pierwszej przywódczyni, która niedawno zginęła.

Hoffman odetchnął z ulgą słysząc jej słowa. Tego oczekiwał po przywódczyni. Hoffman bardzo cenił sobie jak i u innych ludzi poczucie przynależności do społeczeństwa. Dzięki jego zdyscyplinowaniu Amaya mogła nie obawiać się o jego posłuszeństwo. W końcu tego samego oczekiwał od członków swojego oddziału. Tak to już jest w hierarhii. Jednakże to wcale nie oznaczało, poważnych, oficjalnych stosunków na każdym kroku. ,,Jej słowo jest dla niego rozkazem".
Myśląc, że może już wstać, chłopak wyprostował się.
- Jakieś rozkazy?

Hoffman odwzajemnił dziewczynie uśmiech i odpowiedział:
- Jak sobie życzysz. W takim razie, skoro nie jestem już potrzebny...
Nie kontynuował zdania i założył na swoją twarz uprzednio zdjętą przed wejściem samurajską maskę po czym ruszył w stronę wyjścia.
- I nie martw się. Zawsze jesteśmy do twoich usług w każdej sprawie, zatem możesz liczyć na naszą pomoc.
Nacisnął na klamkę i chwilę później był już poza drzwiami.
Taa... Charakter Hoffmana jest wybitnie trudny do rozgryzienia. Pod często zakładaną maską uprzejmości i przesadnej dyscypliny kryje się jego postawa awanturnika, lenia i kobieciarza.
Idąc dalej, chłopak wyszedł na zewnątrz. Nawet nie zauważył siedzącego obok nowego buntownika. Po chwili dosiadł swojego konia i zniknął błyskawicznie kierując się z powrotem w stronę Hokkaido.

Po wyjściu Hoffmana Amaya zwróciła uwagę na leżące na biurku dokumenty, które rozrzucone były w takim stanie, jakby ktoś przed chwilą siedzący tu po prostu przerwał pracę i gdzieś sobie poszedł. Może właśnie tak było, może kilka chwil temu ktoś tu jeszcze siedział i przeglądał papierki, a może zostało tak jeszcze z czasów poprzedniej dowódczyni?
Znów pukanie. Teraz dziewczyna już chyba nigdy nie zazna spokoju.
-Wchodź.
A gdy już wszedł przeprosiła go grzecznie.
-Przepraszam, że nie porozmawiałam z tobą wcześniej, ale byłam trochę w szoku po otrzymaniu informacji, że to ja jestem nowym dowódcą.

No w sumie, to nie żadna tragedia, że nie wiedział kim ona jest. W końcu był nowy. Ona też w pewnym sensie była tu nowa.
-Nazywam się Amaya Ochiyo.
Jakiś buntownik kazał mu tu przyjść. Po co? Przecież to sprawa najprostsza pod słońcem.
-Tak oto jesteś w kwaterze buntowników. Gdy nie masz co robić możesz tu po prostu posiedzieć.
Dziewczyna pewnie przydzieliłaby mu jeden z pokojów, ale nie miała pojęcia, które z nich są wolne i gdzie znajdują się do nich klucze. Postanowiła więc załatwić to później.
-Witam cię w szeregach buntowników.