Era Bleacha

Chłopak uradowany powiedział :

- Miło mi Cię poznać no i ... dziękuję za oficjalne przyjęcie.. no bo... no to chyba ty tutaj dowodzisz tak ?

Jakuchu nie był zbyt inteligenty, raczej był typem podrywacza i człowieka który uwielbia walkę. Uśmiechnął się ponownie, był to raczej miły dzień, dużo przyjemności go w nim spotkało. Ponownie popatrzył na obdarzoną przez naturę kobietę i lekko spoglądając jej na dekolt dodał :

- No to... no ... mam coś zrobić ? lub coś ? .... bo nie wiem ...

Po czym dalej spoglądał jej w stronę dekoltu.

Chłopak speszony nie wiedział co powiedzieć wyjęknął tylko po cichu :

- Ee...no...to nie prawda...co ty sobie wyobrażasz !?...ee...

po czym można było zauważyć rumieńce na jego twarzy. Chłopak odwrócił się na pięcie i zaczął iść w stronę drzwi. Przed samym wyjściem złapał za klamkę i powiedział :

- Dziękuję ... na pewno nie mogę w niczym pomóc ?

Chłopak puścił klamkę i tyłem, powolnym krokiem zbliżał się do przywódczyni. Wyglądało na to że chłopak mocno się zezłościł. Odwrócił się do niej a na jego twarzy widoczny był uśmiech. Twarze chłopaka i dziewczyny dzieliły centymetry.

- Żadna praca nie hańbi... Załatw mi sprzęt do sprzątania i zaraz będzie czysto.

Chłopak lekko się zaśmiał i czekał na reakcje przywódczyni.

Chłopak popatrzył na kobietę i powiedział :

- Jak się rozbierzesz i oddasz mi kimono do wytarcia to dam rade

po czym zaśmiał się lekko przestraszony czy aby nie przesadził, ale chciał rozwiać z lekka tą sztywną atmosferę. Uśmiechnął się i czekał na poczynania swojej przywódczyni, a może na prawdę się rozbierze, a może jednak go zabije lub poturbuje. Widać było że przewyższa go we wszystkich umiejętnościach.

Z daleka można już było usłyszeć galop konia Hoffmana, kiedy w pośpiechu zbliżał się do kryjówki buntownikow. Nie był on jednak sam. Tuż za nim, siedziała pewna kobieta, związana łańcuchami. Hoffman zsiadł z konia i chwilę potem również i zmuszona do tego kobieta. Po chwili był już w środku kryjówki, ciągnąc za sobą dziewczynę. Jego pierwszym celem, który obrał było biuro przywódczyni buntowników, do którego zamierzał wejść, by spotkać się z Amayą.
Oby tam nadal była...
Na szczeście dla niego, Amaya akurat wychodziła.
- Amayo, musimy pogadać. - Mówił poważnym głosem, a mówiąc to pociągnął za łańcuch, którym skrępowana była najemniczka

Hoffman wszedł przez drzwi, ciągnąc za sobą fioletowowłosą dziewczynę i zamknął za sobą drzwi.
- Słuchaj uważnie. Wedle tego co powiedziała ta dziewczyna, to ona stoi za śmiercią naszej poprzedniej przywódczyni. Mało tego, jej zadaniem było również wykończenie pozostałych kapitanów buntowników. Najgorsze jednak jest to, że za tym zleceniem stoi nie kto inny jak Kanabo. Musimy zareagować!

Na słowa Amayi, strażnik niezwłocznie odpowiedział:
- To się dzieje cały czas. Ścigają nas jak psy. Trzeba wreszcie coś z tym zrobić!
Hoffman uśmiechnął się chytrze.
- Ja mam lepszy pomysł. - Wziął do ręki swoje zanpakutou w formie katany i przystawił dziewczynie do gardła.
- Wiemy, co chcieliśmy wiedzieć więc nie jest nam już więcej potrzebna. Chyba, że chcesz ją utrzymać przy życiu choć sam nie wiem po co, gdyż może nam jedynie jeszcze bardziej zaszkodzić swoją obecnością.
Chłopak był gotowy w każdej chwili poderżnąć dziewczynie gardło. Jedyne co go powstrzymywało to nie otrzymanie jeszcze zgody od Amayi.

- Nie martw się o to. Mogę się zająć tym tak, żeby nikt nic nie zauważył ani nie usłyszał. - Kiedy to mówił od razu na ustach dziewczyny zaplątał się łańcuch, który uniemożliwiał jej powiedzenie czegokolwiek
Na drugą część wypowiedzi Hoffman odpowiedział znacznie bardziej stanowczym głosem.
- Nie ma takiej potrzeby! Nero to kawał skurwiela. Jest jakiś dziwny... Z chęcią zatłukłbym i jego.