Era Bleacha

- Będę o nie dbać, to mój skarb - obiecała dziewczyna. Tuląc do piersi prezent popatrzyła na Rafaela. Wyczuwając o czym może myśleć chłopak pokiwała palcem. Takie coś idzie poznać po wzroku. - Nie wolno ci myśleć o sobie negatywnie, pamiętaj. To niszczy. Ja tam uważam, że jesteś wspaniałą osobą, potrafisz się śmiać, żartować, kiedy trzeba jesteś poważny i dbasz o innych. To są cechy, które w tobie widzę i nie chcę słyszeć, że jest inaczej. Kazdy z nas ma mroczną stronę, ale dopóki ma się bliskich, nie trzeba się tym martwić, prawda?

- Czerwone reiatsu? Zapamiętam chociaż mam nadzieję, że nie zobaczę go prędko. - uśmiechnęła się dziewczyna do Espady chociaż w głębi duszy wiedziała, że jej nadzieja prędko zniknie. Wojna wisi w powietrzu i nawet przyroda zdaje się ostrzegać wszystkich dookoła. Chociaż ona jedyna jest bezbronna wobec nadchodzącego.  Czując już poważnie mróz zimy zatrzęsła się i mocniej objęła skrzypce, chociaż to akurat nic nie dało, były diamentowe, więc automatycznie w dotyku zimne. W gardle zaczęło ją już lekko drapać, co było najlepszym dowodem na to, że jak szybko nie wróci do Kinkakuji, będzie zmuszona łykać jakieś wredne lekarstwa.
- Pora chyba wracać do domu. - powiedziała, chociaż bardzo fajnie jej się rozmawiało z Rafaelem. - Jeszcze się rozchorujemy a ja nienawidzę chorować.

Chinatsa pomachała Arrancarowi a kiedy zniknął potarła o siebie dłonie i kilka razy w nie chuchnęła by choć trochę je ocieplić.  Następnie kiwając głową na Shiroi ścisnęła mocniej skrzypce i ruszyła przed siebie wracając do Kinkakuji.

Spokój nie był niestety pisany Amayi na długo. Na dłuższą metę nikt nie może się nim cieszyć w tym świecie. Taka rzeczywistość. Zwłaszcza dla osób, którzy pełnią ważną funkcję w świecie. Mimo to człowiek, który przerwał jej odpoczynek mógł szczerze powiedzieć, że cierpi wręcz na jego nadmiar, a leniuchowanie stanowi większość jego planu dnia. W dodatku ma zapewnioną obsługę, wyżywienie i zakwaterowanie w najlepszym zamku swego świata. Żyć nie umierać, co? Jednak życie Primera Espady ma też swoje minusy...
Tak, osobą, która ośmieliła się przerwać wypoczynek Amayi był nie kto inny, jak Hao. Mężczyzna bezszelestnie pojawił się na dachu latarni morskiej tuż za dziewczyną. Patrzył na nią z góry jak spogląda w morze. Jej złote włosy powiewały na wietrze. Jesteś piękna..., pomyślał uśmiechając się. Zrobił krok do przodu i zeskakując stanął krok od Amayi. Dalej nie wykryty objął ją rękami i pocałował w policzek na przywitanie.
-Cześć księżniczko... -powiedział, przymilnym tonem ściskając ją nieco mocniej. Zdawał sobie sprawę, że z jego siłą mógł ją zmiażdżyć w uścisku dlatego wyciszył Reiatsu by jak najbardziej zminimalizować jego działanie. -Znów uciekamy przed obowiązkami? -zapytał zaczepnie.

Ostatnio edytowany przez Hao Asakura (2013-08-13 12:24:49)

Hao symulował westchnienie udając że się zastanawia co było wręcz komiczne w jego wykonaniu. I takie miało być. Znał Amayę wystarczająco długo by poznać jej uczucia. Była dla niego niczym otwarta księga, więc nic nie potrafiła przed nim ukryć. Takie plusy bliskiej znajomości, a może czegoś więcej...
Wracając, chłopak położył podbródek na jej ramieniu i patrzyła dalej w horyzont przed sobą. Przechylił głowę w lewo (bo to nad prawym ramieniem była) by pomiziać ją trochę po policzku.
-Raaaaaczej niee... -powiedział przeciągłym, leniwym głosem. -Każdy powinien się czasem zrelaksować, a zwłaszcza ty... To bardzo zdrowe dla ciała. Ja robię to non-stop i zobacz! 1000 lat na karku a jak się trzymam! -dokończył posyłając jej czarujący uśmiech.
W sumie jedno z drugim nie miało nic wspólnego. Jednak było prawdziwe. Hao był po prostu mistrzem w nic nie robieniu i cieszeniu się chwilą. Był chyba najbardziej leniwym Espadą Hueco Mundo. Godzinami leżał w swojej komnacie, czytał książki, sączył wino czy flirtował z Fraccion, ale ciiii! Bo Amaya od jego ostatniego wybryku chyba zrobiła się ciutkę zazdrosna. Niestety, Hao prawienie komplementów, rozpieszczanie i flirt miał we krwi jak pająk robienie sieci. Może kiedyś się z tego wyleczy, ale kto wie...
-Nie spodziewałem się tek pięknego widoku na latarni morskiej... -zmienił temat, dwuznacznym stwierdzeniem.

Hao zaśmiał się lekko pod nosem słysząc słowa Amayi. Rzeczywiście, podobnie jak hiszpańskiej inkwizycji, Primera Espady nie można się spodziewać na latarni morskiej. Chociaż może można? Hao bywał wszędzie gdzie tylko chciał. To było jego zdaniem najlepsze w życiu po życiu.
Amaya nie była daleka od prawdy. Hao poświecił sporo czasu na zgłębianie kobiecego punktu myślenia, co nigdy do łatwych zadań nie należało. Jego wiedza jednak w dużym stopniu pomaga mu w zjednywaniu sobie kobiet i podbijaniu ich serc. Co zrobić, taki się narodził. Jednak dziewczyna myliła się - wcale nie była kolejną z szeregu kobietą Hao, którą interesował się od wielkiego dzwonu. wbrew pozorom Espada coraz częściej myślał o niej i przychodziły mu do głowy naprawdę przeróżne wizje. Raz nawet zobaczył ich razem patrzących przez okno kuchenne na nastoletnią dziewczynę w czarnym kimonie ćwiczącą Kendo w ogrodzie. Dziewczyna niezwykle przypominała matkę... I to go zaczęło szokować. Czyżby nasz bezduszny Hollow nauczył się... kochać?
Hao wyrwał się z zadumy nagłym silniejszym powiewem wiatru. W tym czasie jego twarz nie przypomniała tego Hao jakiego znała Amaya. Chłopak był zamyślony, jakby się martwił lub podejmował ważne decyzje. Patrzył w morze pustym wzrokiem, nieobecnym. Milczał spory czas od ostatniej wypowiedzi Amayi.
-Hm? Wybacz... Troszkę się zamyśliłem... -powiedział przepraszającym tonem, jednak bez tego swojego tradycyjnego uroku. Potrząsnął głową jakby chciał dogonić od siebie złe myśli i westchnął głęboko.

Hao powinien częściej myśleć w towarzystwie Amayi. Skoro dziewczyna będzie budzić go z nich w ten słodki sposób...
Cóż, to nie tak, że Hao oddawał się wizjom zakładania rodziny z własnej woli. Zdarzyło się to ostatnio kiedy myślał "strumieniowo". Po prostu dał swym myślom płynąć niezależnym biegiem, nie angażując się w żadną z nich. Jego podświadomość sama podążyła tym torem niezależnie od jego woli. Co chciała mu powiedzieć? Kto wie... Może to, że jest starym kawalerem bez zahamowań i trzeba w końcu założyć mu kaga... ekhmmm... obrączkę . Może to, ze w końcu odezwał się w nim instynkt ojca i chciałby mieć swoją małą księżniczkę do obrony? A może potrzebował emerytury, spokoju od bitew, Espady i Shinigami na jakiś wczasach lub tropikalnej wyspie? A może po prostu ma dziwną podświadomość, która jest na tyle szalona, że uważa związek małżeński Shinigami i Arrancara za możliwy. Co on właściwie robi? Spotyka się z kimś kogo powinien w pierwszej kolejności zabić, darzy uczuciem naturalnego wroga. Ciekawe czy na też zadaje sobie takie pytania...
Słodki smak jej ust, zapach jej perfum i dotyk jej delikatnych dłoni szybko przywrócił go na ziemie. Z początku nie wiedział co się dzieje. Dopiero po paru minutach się zorientował i objął ją ramionami. Z przykrością pozwolił jej ustom oddalić się od swoich. Jednak dzięki temu mógł obdarzyć ją swym czarującym uśmiechem.
-Jak to jest, że musiałem na ciebie czekać aż 1000 lat? -powiedział głaszcząc jej policzek prawą ręką. -Ostatnio sporo myślę... Więcej niż powinienem. Chyba w końcu się starzeję, kotku... -dodał z miłym rozbawionym uśmiechem na twarzy.
Chłopak mimo to był rozdarty. Trudno mu było pogodzić się z tym co zrobił Amayi i jak bardzo musiała cierpieć. Z drugiej strony ciekawiło go czy obudziło to w niej zazdrość, chociażby odrobinki. Kiedyś pewna dziewczyna z Fraccion mówiła mu, że zazdrosna dziewczyna jest zdolna do wielu rzeczy o jakich mężczyznom się nie śniło. Z zasady więc wynik, że Hao nic o tym nie wiedział. Skoro zaś o tym mowa ciekawe jak tę sprawę odebrała Segunda. Czy ta jak Hao chodziło jej tylko o zabawę, flirt i chwilę przyjemności? Czy może przyjęła to bardziej do siebie? O wiele bardziej pasowałaby mu pierwsza opcja. Wtedy nie musiałby się martwić o jej ewentualną reakcję na jego związek z Amayą...

-Wstydzić się ciebie? Będą mi zazdrościć!
Kochliwość Amayi... co prawda można szybko stwierdzić, że zawsze miała spore powodzenie u mężczyzn, ale niestety oni rzadko miewali powodzenie u niej. Co prawda nie była wybredna, to nie o to chodziło, że żaden z nich nie był przystojnym, wysokim brunetem, jaki jest statystycznie typem największej ilości kobiet. Po prostu nie miała w zwyczaju nadmiernie przywiązywać się do osób. Owszem, zawsze miała wielu przyjaciół, zyskiwało ich dla niej jej wesołe usposobienie, jednak nigdy nie był to tak wysoki poziom zobowiązania jak ten, który gwarantuje miłość. Może po części zawsze bała się na prawdę kochać, bo tak głębokie uczucie, choć potrafi przynieść największe możliwe szczęście, przynosi też częste cierpienia, dotkliwsze niż cokolwiek innego. Zawsze chciała być uważana za silną kobietę, nikt nie mógł widzieć, jak płacze, czy też nie jest zdolna do wykonywania swoich zadań przez emocjonalny ból. Teraz jednak musiała częściej wymykać się z kryjówki buntowników od swoich obowiązków (jak by to w ogóle było możliwe!) by dać upust swoim emocjom bez świadków. Bo choć łzy raczej w towarzystwie nie płynęły jej po twarzy, to gdy tylko przypominała jej się owa sytuacja, która tak strasznie zadziałała jej na nerwy, to głos zawsze mógł jej zadrżeć zdradzając jej poruszenie. Teraz, gdy tak o tym pomyślała, gdy już wiedziała, że jest zazdrosna o niego jak o nikogo przedtem, gdy zorientowała się, że przy nim nie bałaby się płakać, czy okazać słabości, gdy tak bardzo przejęła się jego zmartwieniami, uświadomiła sobie rzecz, która, choć była jasna jak słońce, to nie chciała wcześniej przyjść jej do głowy. Przecież to nie jest żadne zauroczenie, czy flirt. Ona po prostu go kocha.
Miłość jednak wymaga odbywania Poważnych Rozmów, mimo, że nikt ich nie lubi, i każdy stara się ich unikać.
-Wiesz, co do tego incydentu w parku... - zaczęła tonem zwiastującym początek jednej z nich, jednak zamiast przyjąć poważny wyraz, taki nadający się do udzielania reprymend niewiernym, szybko zarumieniła się na calutkiej twarzy, a oczy zaczęły jej się błyszczeć, dając zapowiedź nadchodzących łez. - Nie rób tego nigdy więcej, dobrze? - kontynuowała drżącym już głosem. Ciężko jej było powstrzymywać emocje, ale w sumie przy nim nie musiała tego robić. Jeśli chciała, żeby je poznał, musiała je pokazać i o nich mówić. Tak więc:
-Może jestem okropnym samolubem, chcąc trzymać cię tylko dla siebie, ale jestem tak zazdrosna, że aż trudno mi wytrzymać, bo... bo... - głos na chwilę uwiązł jej w gardle, po policzkach zaczęły spływać jej łzy, jednak pociągnąwszy noskiem kontynuowała - Bo ja cię kocham, wiesz?