Era Bleacha

Na słowa Amayi dziewczyna zachihotała.
- Nie, nie... to nie tak. Nie znasz sytuacji z czasów kiedy jeszcze żyła nasza poprzednia przywódczyni. To nie tak, że to Hoffman, my z własnej woli przyłączyliśmy się do tego oddziału.
- Jeśli mogę... Wciąż nie jestem w stanie zrozumieć po co mamy sojusz z Espadą... Mamy innych silnych sojuszników, o których nie musimy się aż tak obawiać, że wbiją nam nóż w plecy... Podtrzymywanie sojuszu z nimi to jak igranie z ogniem... Zwłaszcza, że puści i Shinigami od zarania dziejów byli wrogami...

//3 posty do końca leczenia\\

- W każdym razie, większość buntowników już snuje plotki na temat naszego oddziału. Sami, w 12 osób w kryjówce w środku lasu... Niczym w jakiejś sekcie. Choć trudno im się dziwić... Mało kto był w stanie nas zrozumieć.
Hoffman na słowa Amayi odpowiedział ze zdziwieniem:
- Polubić? Pustych? - Kończąc prychnął z dezaprobatą
- Poza strategicznymi celami, które nawiasem mówiąc według mnie Quincy wypełniają tę lukę wystarczająco dobrze, nie widzę potrzeby dogadywania się z nimi, ani też ,,lubienia" ich...


//2 posty do końca leczenia\\

- Obrażasz naszą siłę... Naprawdę uważasz nas za tak słabych, aby musieć chować się za tą... Espadą? - w jego głosie wyraźnie słychać było pogardę dla Espady
Kiedy usłyszał o Hao, zawrzało w nim, jednak nie dawał się ponieść emocjom.
- KAŻDEGO, trzeba się obawiać... Zwłaszcza pustych. Hao niczym się nie różni od pozostałych. Im więcej sojuszy zawieramy, tym bardziej inni władcy będą przekonani o naszej słabości, a wiem doskonale, że pomoc każdego sojusznika ma granice. Choć można też pomyśleć o tym, że zbyt szybko rośniemy w siłę i wspólnie planujemy doprowadzić do przewrotu. Tak czy tak, stąpamy po niebezpiecznym gruncie. Bounto, Fullbringerzy, Seireitei... Oni nie potrzebują sojuszników. A i tak z dumą mogą nam stawić czoła. Sojusze, czasem nawet bardziej osłabiają, niż wzmacniają. Dobrze jest mieć to na uwadze.

- My nie zjadamy niewinnych dusz i posiadamy w swoim życiu ważniejsze wartości niż egoizm. - Powiedział nieco uniesionym głosem po czym kontynuował
- Przewagę psychologiczną? Nie wydaje mi się, żeby na cokolwiek ona się zdała przeciwko otwartemu atakowi Seireitei, których powinniśmy się obawiać najbardziej, zaraz po pustych.

Tymczasem Matsumoto skończyła leczyć Hoffmana, a on z ulgą odwrócił w jej kierunku wzrok.
- Dzięki. Wybacz za fatygę.
- Jasne, jasne... Możesz już dalej machać mieczykiem.
Hoffman uśmiechnął się do niej przyjaźnie na te słowa, jakby miał się zaraz roześmiać.
- W takim razie, pójdę już. Wybacz. - odpowiedziała już bardziej do Amayi

- Mamy czekać na pomoc od innych jak owce na rzeź? Sami powinniśmy przejąć inicjatywę i stać się na tyle silni, aby bali się nas zaatakować. A co do Espady... Czas pokaże... Zapewne o wiele szybciej niż się tego możemy spodziewać.  Choć co by nie mówić... Quincy też nie mają dobrej opinii o Espadzie. Nasz sojusz nie jest ich sojuszem. Ciągnięcie tego dalej, może tylko pogorszyć sytuację dyplomatyczną...

- Przekonamy się na polu bitwy... - odpowiedział z dezaprobatą
- Chinatsy? Nie wiem. Dopiero co przyszedłem, nie widziałem jej jeszcze. Może być w swoim pokoju...
Po chwili Hoffman zrobił minę jakby coś sobie właśnie przypomniał.
- Właśnie, jak tak o tym pomyśleć... Przyszłaś tu w jakiejś konkretnej sprawie?

- Nie, nie... nic takiego. - odpowiedział nieco zakłopotany - tak się tylko pytam.
Po chwili jakby lekko spoważniał zapytał:
- A co z tobą?

-Wszystkim? - zapytała Amaya z uniesioną brwią. - A masz alkohol? Jakiś dobry?
Jak wszystkim, to wszystkim. A Ama ma słabość do napojów procentowych i nic jej tego nie odbierze. Jak już herbata - to z prądem. Kawka - doprawiona rumem. Taki już z niej alkoholik, za to głowę ma mocną!
-No racja, Hoff nie pomyśli.