Era Bleacha

Ayame nie spodobały się słowa Hoffmana. Używając shunpo pojawiła się tuż za nim owijając ramieniem jego szyję.
-Słuchaj chłopaczku. Jesteś sam jeden na trzy dziewczyny. Sądzę też że Hinamori, Rukia i Matsumoto chętnie nam pomogą... Wiesz, babska solidarność i te sprawy...
Pochyliła się by wyszeptać mu do ucha kilka słówek tak słodkim tonem, że aż przyprawiał o dreszcze.
-Więc albo powiesz, co to jest i naprawdę, albo będziesz musiał użerać się z trzema kobietami z którymi masz na pieńku... Więc jak Koteczku będzie? W dodatku nie wciskaj mi kitu że wyląduję po tym w łazience. Nie pierwszy raz tego próbuję.
Zacisnęła mocniej ramię wokół jego szyi i cmoknęła go w policzek.

- Ja nawet jeszcze nie spróbowałam! - Chinatsa podniosła rękę i pomachała Hoffmanowi dając do zrozumienia, że sensacje żołądkowe jej nie dopadną.
Kiedy Amaya i Ayame wzięły w obroty Hoffmana, Chinatsa siedziała i spoglądała tylko na całą sytuację z rozbrajającym uśmiechem. Zachowanie Hoffmana chyba wróciło już do normy, a raczej zaczęło wracać, więc wszystko idzie w dobrym kierunku. Widząc jak głowa Hoffmana opada na bok wstała i zapytała całkiem poważnym głosem.
- Upił się oparami czy kopnął w kalendarz?

Po uderzeniu Ayame, Hoffman aż przewrócił się na ziemię, a na jego policzku pozostał pozostała czerwona, odbita ręka Ayame. Wstał szybko jak poparzony, tak jakby miał jej zaraz oddać.
- Ty mała... Uderzyłaś mnie! - Wrzeszczał w niebogłosy aż reszta oddziału na zewnątrz słyszała go głośno i wyraźnie - Za co to niby miało być, co!?
Po chwili uspokoił się, a na jego twarzy zagościł chytry uśmieszek. Zaczął mówić do siebie jakby odpłynął myślami.
- Czeeeeekaj no tylko.... niech ja Cię tylko dorwę... Jeszcze tego pożałujesz i będziesz tego żałowała... oj taaaak...

- Wdzięczność!? Zapomnij. Niby za co mam być wdzięczny, za to, że najpierw mnie zaczęłaś dusić, a potem zdzieliłaś po twarzy? - wypowiadając ostatnie słowa wskazał na nią wyzywająco wskazującym palcem
- Jeszcze MI, będzie wmawiać, że to ja jestem zły, dziewucha jedna...
Po chwili Hoffman uspokoił się i usiadł z powrotem.
- Poważnie... - mówił jakby do siebie gładząc się po karku - z kobietami zawsze są problemy...

Chinatsa widząc zalewającą się łzami Ayame podniosła się powoli z miejsca w którym siedziała, poprawiła ubranie oraz katanę przypiętą do boku i podeszła wolnym krokiem do Hoffmana. Będąc już blisko podniosła głowę a z oczu sypały się iskry. Mimo wszystko na ustach pojawił się uśmiech. Chwytając go za ramię popchnęła go w kierunku płaczącej dziewczyny. Zdążyła jednak wcześniej szepnąć mu do ucha kilka słów.
- Kobieta płacze z twojej winy, zajmij się nią, albo pokażę ci co to znaczy być  moim stuprocentowym podwładnym.

-Jesteś zerem. - powiedziała Amaya patrząc na Hoffmana z pogardą. - Facet, który sprawia, że kobieta płacze zasługuje na takie traktowanie.
Dziewczyna zauważyła właśnie, że Hoffman potłukł alkohol. Ostała się tylko ta wciąż niezidentyfikowana butelka, którą trzymała w ręce. I pomyśleć, że to o nią poszło...
-Zmarnowałeś tyle alkoholu... - pokręciła z rezygnacją głową. Normalnie sama też by się nad nim poznęcała, ale zauważyła, że już mu jak na razie wystarczy, skoro tarza się z bólu. Innym razem mu to odpłaci. Tymczasem, zajęła się pocieszaniem Ayame.
-Faceci wszyscy tacy są, niewdzięcznicy. Kochają tylko jedną częścią ciała, i bynajmniej nie jest to serce, ani mózg, chociaż nie wiem, czy akurat to tyczy się Hoffmana... - spojrzała na niego jeszcze raz, z tą samą pogardą, a później pogłaskała czule po głowie płaczącą Ayame. - Jedyne, w co można wierzyć to babska solidarność. Nie płacz, kochana.
Ama wyjęła z kieszeni chusteczkę i podała Ayame.

Chinatsa pociągnięta ponownie na ziemię przez Ayame odwzajemniła uśmiech i trąciła lekko bosą stopą Hoffmana (kiedy chodziła po domu uwielbiała robić to na bosaka).
- Ej, Hoffman, nie rozklejaj się nad sobą! Potłukłeś napoje więc szukaj nowych. Ale jak mam byc szczera to teraz twój pokój podoba mi się o wiele bardziej,

Na słowa Amayi Chinatsa machnęła tylko ręką.
- Spokojnie, nic mi nie będzie, w przeciwieństwie do naszego kochanego chłopaka, ja mam idealną równowagę. A właśnie Hoffi - zwróciła sie do chłopaka obracając w rękach kawałek szkła - nie pociąłeś się przypadkiem tym wszystkim? Za spacer na razie dziękuję, dopiero co wróciłam i wolałabym odpocząć w cieple - dodała uśmiechając się przepraszająco do Amayi.