Era Bleacha

Czarnowłosa westchnęła głęboko na słowa dotyczące jej skromnej osoby. Może czasami zbyt emocjonalnie reagowała, ale któż emocji nie posiada zwyczajnie cóż nie miała nawyku ukrywania ich. Szczególnie gdy w tygielku jakim była ta osóbka zdecydowanie od nich wrzało to prowadziło to do kipienia. Słuchała słów Dashiego, i nie mogła powiedzieć że nakłaniały ją do okazania mu wybaczenia. Podjęła próbę uładzenia włosów, mając nadzieję że wygląda w miarę normalnie. Energia i poczucie humoru, cóż na pewno energii to jej towarzysz miał sporo, o sobie nie mogła sądzić. Jednak co do tego drugiego dziewczyna nie była pewna, chociaż jego głupawe zabawy z okradaniem staruszka z laski mogły dowodzić posiadania przez niego jakiegoś pokręconego poczucia humoru.
Gdy chłopak stojący tuż obok niej krzyknął wzdrygnęła się. Jej towarzysz choć nie mówił dużo to i z pewnością nie wkładał chyba wielu przemyśleń w to co zamierzał powiedzieć.
Hielo zdecydowanie nie podobało się takie modus operandi brązowowłosego. Ponad to w tej sytuacji mogło to zadziałać również na jej niekorzyść. Obrona przed fałszywymi oskarżeniami to jedno, zaprzepaszczanie swoich szans przez smarkate zachowanie to drugie. Może i nie powinna osądzać Dashiego jednak to robiła, uważała że ma do tego prawo gdyż wiedziała że są chwile kiedy można działać emocjonalnie i takie kiedy trzeba się powstrzymać. Choć nadal, a i nie wiadomo czy nie kilkukrotnie silniej, pewna jej część pragnęła stąd uciec. Druga zaś podpowiadała jej że mimo wszystko powinna jakoś wydobyć, bądź co bądź, przyjaciela, z tarapatów w jakie wpakował go jego zgryźliwy jęzor. Po ostatnim ze zdań które wypowiedział, wspięła się na palce i trzepnęła go w tył głowy a następnie pociągnęła za ucho. Ponownie jak tego ranka, który wydawał się być wydarzeniem odległym mimo tego iż niebieskooki nadal miał pęknięte żebro, skierowała nań wzrok wściekłej, zmęczonej i rozczarowanej matki. Następnie bardzo spokojnym głosem zwróciła się do mężczyzny stojącego przed nimi.
- Bardzo przepraszam, ponownie za zachowanie swoje oraz przepraszam za zachowanie Tadashiego. Jeśli chodzi o to co stało się przy bramie, bardzo chętnie zechcę to wyjaśnić jak to wyglądało z naszej perspektywy. Muszę przyznać że mojemu towarzyszowi brak jest pokory. Wydarzenia przy bramie zostały sprowokowane przez samego strażnika, który to obraził nas na co Dashi i Regiss odpowiedzieli, pragnę nadmienić słownie, po czym strażnik schwycił moich przyjaciół i mocno ścisnął.  Jeśli mogę sobie pozwolić na wyrażenie opinii to strażnik zareagował przesadnie, używając siły podczas gdy żadne z nas nie okazywało żadnych oznak chęci dokonania fizycznego ataku. W skutek działań strażnika obaj moi towarzysze skończyli z popękanymi żebrami. Wiem że jesteśmy tak na prawdę nikim ale jeśli jedna istota nie umie potraktować drugiej z szacunkiem, nawet jeśli ta druga jest nikim co więc można powiedzieć o wartościach tej pierwszej? Jeśli traktuje się z góry i atakuje istotę nic nie znaczącą i wyraźnie słabszą dla samego faktu okazania wyższości, pokazania swojej władzy to czy nie oznacza to tak na prawdę jak słaby jest ten który się tego dopuszcza?
Serce w piersi dziewczyny waliło jak młot. Co chwila posyłała brązowowłosemu ostrzegawcze spojrzenia. Miała głęboką i szczerą nadzieję że będzie milczał. Była na skraju paniki, wiedziała że może w tym momencie zachowała się nieco zbyt śmiało. Czuła że zaraz się rozpłacze. Miała też nadzieję że dotrze do Dashiego ta ukryta nagana którą zawarła w swoim monologu. Jeśli nie to czuła że wywlecze go stąd a potem skopie, tak na prawdę, mimo jego uszkodzonego żebra. Starała się zachować w miarę spokojny i normalny wyraz twarzy jednak oczy ją wyraźnie zdradzały. Śledziła nawet najdrobniejsze zmiany na twarzy przybysza, każda sekunda w wyczekiwaniu na odpowiedź zdawała jej się tysiącami lat. W tej chwili zaczynała mieć serdecznie dość brązowowłosego. Czuła się jakby waliła głową z mur, i to taki nie byle jaki. Po raz kolejny część jej osobowości podpowiadała jej by wyrwać mu język, druga natomiast by być głosem rozsądku tego idioty. Jak na razie ta druga wygrywała, ale nawet sama Hielo nie była w stanie obiecać że gdy nie znajdą się na osobności nie wtłucze mu butem rozumu do głowy.

Ostatnio edytowany przez Hielo (2015-03-06 00:46:29)

Słysząc początkowe tłumaczenia się Dashiego za jego zachowanie względem Hielo, mężczyzna uspokoił go ruchem lekko wyciągniętej przed siebie dłoni, z nieschodzącym uśmiechem z jego twarzy.
- W porządku, wszystko w porządku. Nie lubię oglądać smutnych i zestresowanych twarzy.
Po chwili, kiedy Tadashi wykrzyczał swoje imię, poprawiając kapitana, on sam mocno się zdziwił jego zachowaniem.
- Ah, przepraszam za to. Miałem nadzieję, że nie obrazisz się, jeśli streszczę Twoje imię, nie myślałem, że to coś złego. Będę pamiętał na przyszłość. W takim razie Tadashi... - kończąc spoważniał - Cóż, z raportów, które otrzymałem od członków innego oddziału, to wy wszczęliście zamieszki, prowokując swoim zachowaniem do bójki...
- Teraz mam niepokrywające się ze sobą zeznania... - mówił teraz do siebie, spuszczając lekko głowę w dół i wkładając ręce do rękawów - To wieczny problem...
Mężczyzna pogrążył się na chwilę w rozmyślaniach, zastygając w jednej i tej samej pozycji na kilka chwil. Ocknął się, dopiero, kiedy usłyszał głos Hielo, który przerwał panującą ciszę.
- Wydajesz się być szczera. W takim razie, to by oznaczało, że tamci shinigami kłamali... Ehhh... No to mamy problem, i to nie mały. Jeśli to wyjdzie poza mury Seireitei, nasza reputacja poza murami może ucierpieć... - przerwał na chwilę, po czym znowu zaczął mówić - W każdym razie jestem skłonny odpuścić wam na razie nękanie was tą sprawą.
Wsłuchując się uważnie w wypowiedź Hielo, mężczyzna w końcu zauważył, zwłaszcza na końcu jej zdania, wypowiedzianego z emocjonalnym tonem, że jest bardzo przejęta całą tą sprawą. W związku z tym, podszedł do dziewczyny na odległość niecałego metra i wyciągnął swoją rękę w jej stronę. Po chwili Hielo mogła poczuć na swojej głowie jego dłoń, która głaskała jej włosy drogą okrężną w uspokajający sposób.
- Spokojnie, wszystko będzie dobrze. Nie lubię jeśli komukolwiek dzieje się krzywda, nawet jeśli są to zwykłe dusze, które nie zostały jeszcze, lub nigdy nie zostaną shinigami.
Tymczasem, instruktor usłyszawszy pyskaty głos Akemi, wyzywający go w jednoznaczny sposób, mężczyzna momentalnie zrobił się ze złości czerwony jak burak. Ciężkim, zdecydowanym krokiem ruszył w stronę dziewczyny.
- Coś ty powiedziała!? - zaczął krzyczeć, wzbudzając na siebie uwagę kapitana, który usłyszawszy głośne krzyki instruktora, zwrócił głowę w jego stronę, aby zobaczyć co się dzieje
-