Era Bleacha

Wszystko w jednej chwili zwolniło. Dla Myka żadne dźwięki ani inne bodźce nie dochodziły. Był on i tylko to ostrze. Można powiedzieć, że na pewien sposób czuł się dziwnie, ale odwrotu już nie było. Jednak po tej jednej sekundzie wszystko przyspieszyło. Nagle jakieś macki wystrzeliły z tsuby, które sprawnie owinęły ręke chłopaka. Wszystko działo się za szybko, że nawet nie potrafił zareagować. Czuł jak teraz w jego ciało zostaje wtłaczana dziwna moc. Moc, która myliła mu zmysły i sprawiała mętlik w głowie. Oddychał ciężko, a jego ciało przyklękło. Cały ten obraz wyglądał potwornie, lecz po chwili coś się stało. Myku podniósł się i spojrzał w kierunku buntownika.
-Za późno Shinigami- Rzucił w kierunku tego typka. W jego głosie dane było usłyszeć opętanie, ale i też chęć zdobycia większej mocy. Jego wzrok był zimny.

Myku inaczej teraz postrzegał świat. Widział różnice, a jego oczy były otwarte na nową moc. Jego usta uśmiechnęły się w szyderczy sposób, nie był taki jak wcześniej. Spoglądał raz na ostrze, a raz na buntownika.  Irytował go lekko dawca mocy, ale co zrobić. Ofiarował Mykowi moc, więc to on był tym dobrym, a buntownik złym. Bez zawahania chłopak podszedł do buntownika i końcem miecza podniósł jego podbródek. Spoglądał w oczy wycieńczonemu buntownikowi, to nie było honorowe zachowanie.
-Odeślę Cię i nic nie poczujesz.- Powiedział po czym sprawnym ruchem ręki odciął głowę buntownika. To był symbol jego uwolnienia od przynależności dusz. Jednocześnie symbol powstania zupełnie nowej istoty w tym świecie.

Pierwsze zabicie sprawiło Mykowi niesamowitą frajdę. A mimo to jego mimika twarzy nie uległa zmianie, wszystko wskazywało na to, że moc którą posiadł zmieniła go. Gdy zwrócił do niego się ten koleś, on na pięcie się odwrócił i złapał coś lewą ręką. Była to brosza, okrągła z orzełkiem oczywiście wygrawerowanym. Idealnie pasująca do jego ubioru, ale zakrwawione ostrze już nie.
-Rozumiem.- Powiedział przyglądając się jak oni znikają. Za chwilę jego ostrze uwolniło go i stało się na pozór zwykłą kataną. Co teraz miał zrobić ten chłopak? Na pewno zmienić miejsce swojego pobytu, dobrym pomysłem bedzię udanie się do Sapporo.

Mijały minuty, nawet godziny, kiedy Rayburn krążył po obrzeżach Kyoto w poszukiwaniu pustego. Jego oczekiwania nie zostały spełnione, gdyż jedyne istoty jakie od czasu do czasu napotykał na swojej drodze to zwykli ludzie, którzy podążali w różnych kierunkach, w bliżej nieokreślonym celu. Zaczęło się ściemniać, a słońce, powoli zmierzało ku horyzontowi, przez co barwa nieba powoli przechodziła z koloru niebieskiego w pomarańczowy. W końcu, po pewnym czasie chłopak natrafił na pewną akcję, jednak bynajmniej, nie taką o jaką mogło by mu chodzić. Nieopodal, zza pewnego zaułka zdało się usłyszeć ludzkie głosy. Z ich barwy jak i tonu dało się wywnioskować, iż były to głosy pewnych mężczyzn, a konkretnie nastolatków. Szybko się okazało, iż była to grupa mężczyzn, chuliganów, być może nawet z jakiegoś gangu. Każdy z nich był ubrany w nietypowy, zaniedbany sposób, charakterystyczny dla obecnych, nastoletnich trendów, a niektórzy byli nawet uzbrojeni w przedmioty takie jak metalowe rury, łańcuchy czy też drewniane pałki. Było ich łącznie ośmiu. Wszyscy byli ustawieni w kółku, w którego centrum znajdował się pewien chłopiec, który w tym momencie był przez nich wyśmiewany i kopany, a raczej odpychany nogami od jednej osoby do drugiej celem dziwnej zabawy. On sam, co chwila podnosząc się z ziemi, usiłował wstać, po czym po chwili z powrotem leżał na ziemi, zasłaniając twarz jak i całą głowę rękami. Nie wiadomym było dlaczego mężczyźni zachowują się tak, a nie inaczej, jak i czym mały chłopiec mógł im zawinić, jednak pewnym było, iż może się to dla niego źle skończyć.