Era Bleacha

-O, już cię kocham. - zaraz po pojawieniu się alkoholu Amayę opuściły wszelkie niemiłe emocje związane wcześniej z Ayame. Nagle od razu ją polubiła, bo jak nie lubić kogoś, kto częstuje cię alkoholem z taką gościnnością? No, teraz przynajmniej dało się zauważyć, że to człowiek normalny, bo nie potrzebowała rozkazu, żeby zachować się luźno, a nie sztywno się kłaniać.
-No to co pijemy...? Co to? - zapytała wąchając zawartość niezidentyfikowanej butelki. Mimo tego, że była znawczynią nie miała pojęcia co to jest, choć bez wątpienia był w tym alkohol. - Najwyżej się potrujemy. - powiedziała z szerokim uśmiechem.

Amaya zastanowiła się chwilę.
Bardzo krótką chwilę.
Niecałą sekundę.
-Dawaj. - odpowiedziała w końcu z szerokim uśmiechem. Skoro nie truje, jest dobre, ma alkohol i w dodatku kopie, to napój idealny. Amaya oznacza dobrą zabawę, pytanie tylko, czy Hoffman nie jest przypadkiem jej przeciwieństwem. On bywa taki nuuuudny! Może jak się spije, to zachowuje się ciekawiej? Sama marzyła o zobaczeniu go w słodkim upojeniu alkoholowym, jak śpiewa albo tańczy. To byłoby niezapomniane przeżycie!
-Pijemy! Tylko my, czy pan Hoffi też?

Chinatsa siedząc i patrząc na skaczącego wokół Shiroi poczuła się senna. Powoli powieki opadały aż w końcu zapadła w lekką drzemkę. Po jakimś czasie obudziły ją odgłosy kroków dobiegające z korytarza. Przecierając oczy i ziewając wstała przeciągając się. Zerknęła na śpiącego w swoim kącie Shiroi a potem poprawiając katanę wyszła na korytarz. Wydawało się jej, że kroki oddaliły się w kierunku pokoju Hoffmana więc wyszła po schodach i stanęła przed drzwiami do pokoju buntownika. Przykładając ucho do drzwi uśmiechnęła się słysząc głos Ayame i Amayi. Dawno się z nimi nie widziała i przyjemnie było usłyszeć ich głosy. Kładąc rękę na klamce zawahała się przez krótką chwilę. Nie dlatego, że było jej przykro z powodu ostatniej rozmowy z Hoffmanem. Przestała się już tym zadręczać. To dorosły facet, niech robi co chce. Wszystko już sobie przemyślała i podjęła decyzję, spotkanie z Enquilem i Nassem a później z Rafaelem dało jej dużo pozytywnej energii dlatego zapukała dwukrotnie i otworzyła drzwi posyłając wszystkim szeroki, promienny uśmiech.
- Amaya! Ayame! Ale się za wami stęskniłam! Mam wrażenie, że całe wieki minęły od naszego ostatniego spotkania! - dziewczyna weszła do pokoju, który w dalszym ciągu przyprawiał ją o same negatywne myśli.
Nie dziwię się że Hoffman tak wariuje, ten pokój jest idealnym miejscem do samych negatywnych myśli. Gdybym miała tu siedzieć godzinami, też bym zwariowała.
Przymykając drzwi zerknęła na Hoffmana. Przez chwilę jej oczy zwęziły się lekko a kącik ust nieznacznie uniósł się do góry w drwiącym uśmiechu. Był to jednak ułamek sekundy, kompletnie niezauważalny dla niewprawnego oka.
Kamera... akcja! Operacja "Jak Kuba Bogu tak Bóg Kubie" rozpoczęta!
- Nie kłaniaj mi się Hoffman tak od razu ostrzegam, lepiej żebyś zapamiętał to na przyszłość bo powtarzać się już nie będę, szkoda mi gardła. Jeżeli chodzi o resztę twoich zasad, które są najwidoczniej zapisane w twoim mózgu już na stałe... rób co chcesz. To już nie moja bajka, nie chce mi się użalać nad sobą i nad tobą. - zmieniając już ton głosu z lekko poirytowanego na normalny, lekko wesoły, poprawiła kosmyk włosów opadający na twarz. - Znowu byłeś na jakiejś misji? Dasz ty swojemu ciału kiedyś odpocząć? Ach, przepraszam że tak się wprosiłam! - dodała szybko w stronę dziewczyn machając ręką. - Po prostu jak was usłyszałam musiałam wpaść się przywitać!

-Chinatsaaa!
Cóż, jak kto chce może oskarżyć Ayame o brak szacunku dla swoich przywódców, ale o negatywne do nich nastawienie nawet niech się nie waży. Dziewczyna skoczyła na równe nogi i popędziła do Chinatsy. Uwiesiła się na jej szyi i mocno przytuliła.
-Tak dawno Cię nie widziałam... I tak tęskniłam! Nie wiedziałam, że tu jesteś!
Odsunęła się od niej na długość ramienia uśmiechnięta od ucha do ucha. No, teraz można rozkręcać imprezę!
-Ej, pomożesz nam upić Hoffmana?
Szepnęła do przyjaciółki konspiracyjnie i zerknęła porozumiewawczo na Amayę. Puściła do niej oczko po czym złapała Chinatsę za rękę i zaprowadziła tam, gdzie przed chwilą siedziała. Z powrotem usadowiła się obok Amayi i złapała jedną z butelek w rękę mieszając jej zawartością.
-Wino też wydaje się być niezłe...

Chinatsa odwzajemniła uścisk Ayame równie silnie i szczerze. Poprowadzona na miejsce rozsiadła sie wygodnie przy okazji posyłając Amayi szeroki uśmiech błyskając białymi zębami. Na pytanie wyprostowała się i popatrzyła na Hoffmana przekręcając lekko głowę.
- To ciebie trzeba dzisiaj zmuszać do picia? - zaśmiała się, ale oczy pozostały pozbawionego tych wesołych błysków, które zawsze towarzyszą śmiechowi.  - Nic się nie martw, zaraz też wpadniesz w dobry humor. No! - uderzyła po chwili dłonią w kolano i popatrzyła po wszystkich - Opowiadajcie, co tam u was?

Ayame zaczęła się śmiać. Aż dwie małe łezki pociekły po jej policzkach.
-A myślicie że może to być bimber? Nie wiadomo co Hoffi robił tu przed naszym wtargnięciem.
Posłała mu zawadiacki uśmiech. Zaraz zmrużyła oczy i wystrzeliła w niego oskarżycielskim palcem.
-Hoffmanie Moritsu, czy przyznajesz się do wytworzenia tego oto alkoholu- wskazała na Amayę z butelką w dłoni- którego identyfikacja przysparza trudności nawet takiemu znawcy jakim jest nasza wspaniała, mądra, piękna Przywódczyni?
Z trudem hamowała śmiech by móc nieprzerwanie wypowiedzieć tą formułkę. Po chwili dotarł do niej sens słów Hoffmana. Pogniewała się za jego stwierdzenie.
-A co to za podejrzenia że Cię nie słucham? Słucham Cię cały czas... Ale takiemu dżentelmenowi jakim niezaprzeczalnie jesteś, obowiązkiem jest towarzyszyć nam, uroczym damom podczas spożywania trunków. Nieprawdaż droga Amayo?
Zwróciła się ku niej próbując brzmieć dystyngowanie. Jednakże najzwyczajniej w świecie Ayame nie umie zachowywać się jak dama, a raczej jak dzik wyjęty z lasu. Bynajmniej z jak najbardziej poważną miną czekała na odpowiedź Przywódczyni mając nadzieję, że podejmie jej grę.

Hoffman siedząc spokojnie, nagle został zaskoczony przez obie dziewczyny tak mocno, że mało się nie przewrócił. Udało mu się nadal usiedzieć dzięki chaotycznemu machaniu rękami i podparciem się podłogi.
A im co odbiło?
Po chwili Hoffman zaśmiał się jednak nie był to przyjemny śmiech. Był to chytry śmiech, który wywyższał Hoffmana nade wszystkich innych zgromadzonych w tym pokoju.
- Wiesz... To nie jest nic specjalnego. Jeśli wygrzebałaś go z tego miejsca, z którego myślę, to on po prostu leżał tam nieużywany od kilku lat... Współczuję waszym wnętrznościom...
- Aaa.... jeśli musiały byście nagle wyjść i nie mogły byście nam jednak dotrzymać towarzystwa... toaleta jest za drzwiami - wskazał palcem na drzwi za dziewczynami - Cieszę się, że wam smakuje
Jego chytry uśmieszek ani na chwilę nie schodził z jego twarzy.
Dobra... to ten moment, w którym prawdziwy mężczyzna... powinien brać nogi za pas!