Era Bleacha

Cisza panująca dookoła była wręcz zabójcza. Ponad niezmierzoną okiem i uchem przestrzenią panowała kompletna cisza. Nawet mury, a w zasadzie ruiny dawnego zamku stojącego samotnie pośrodku pustyni niczego nie mówiły, ani również nie odbijały żadnego, najmniejszego głosu. Nawet wiatr zdawał się nie odwiedzać tego miejsca, czyniąc je jeszcze bardziej osamotnionym. To wszystko sprawiało, iż ostatnimi czasy była to bardzo niechętnie odwiedzana przez pustych okolica. W końcu trudno było znaleźć tu jakieś życie, które można by pochłonąć, nie wspominając o mitach, i legendach, które wciąż zamieszkiwały te mury.
Niemniej jednak, Chinatsie towarzyszył jedynie spokój i cisza, dając idealne warunki do rozmyślań. Podobnie opuszczone, momentami piękne w swojej brzydocie kamienne mury pobudzały wyobraźnię, zapraszając również do podjęcia kolejnych kroków ku eksplorowaniu jego zakamarków, kusząc niebezpieczną tajemnicą.

W otoczeniu takim jak to, w którym znalazła się Chinatsa - osamotnionym, pustym, tak bardzo cichym - momentami zdawać by się mogło, że jej myśli są fizycznym towarzyszem rozmowy, ponieważ w okolicy nie było nikogo, do kogo można by się odezwać, z kim można by porozmawiać. Do czasu. W pewnym momencie, akustyka kamiennych murów doniosła dziewczynie wieści, o nadchodzącym przybyszu. Kroki, a raczej odgłos rozganianego nimi i momentami chrzęszczącego piachu dochodziły gdzieś z oddali. O dziwo, Chinatsa nie wyczuła wcześniej żadnego zbliżającego się reiatsu, i dopiero odgłos kroków uświadomił ją w tym, iż nie jest tutaj sama. Jednak dobra, a przez to myląca akustyka pomieszczenia sprawiła, że z pozoru odległe kroki, okazały się być bardzo blisko, gdyż tuż po ich usłyszeniu, jej przyczyna pojawiła się w futrynie, w której niegdyś były potężne drzwi, i która jako jedna z nielicznych konstrukcji uchowała się w całości. Osobą tą wbrew wysokiemu prawdopodobieństwu pojawienia się pustego był człowiek. A przynajmniej na człowieka wyglądał. Był to elegancko ubrany mężczyzna, zdecydowanie wyższy od Chinatsy, jednak nie w sposób, który nie mieściłby się w normach. W oczy rzucały się przede wszystkim jego jasnoniebieskie oczy, które śmiało odsłonięte przez elegancko zaczesaną na bok blond grzywkę, sprawiały wrażenie odbijających czystą szczerość, a nawet dając poczucie zaufania. Ten staranny i łagodny wyraz lekko uśmiechniętej, w zdecydowanie przyjazny sposób twarzy, został dodatkowo podkreślony przez resztę jego ciała, a ściślej mówiąc ubiór, który składał się z gustownego garnituru, którego górna część została przerzucana przez zgiętą rękę, odsłaniając ubrany w białą koszulę, ciemnozieloną kamizelkę i czerwonawy krawat tors.
Mężczyzna oparł się lekko, lecz bynajmniej nie niechlujnie, leniwie czy w inny niekulturalny sposób o zniszczoną futrynę, spoglądając swoimi lekko zaciekawionymi oczami na Chinatsę.
- To niespodzianka widzieć tutaj ludzką postać. Doprawdy jest to rzadki widok w tej okolicy.
Mówił powoli, spokojnie i w bardzo wyważony sposób.
Mężczyzna z pozoru był spokojny, jednak bardzo szybko można było wyłapać pewien towarzyszący mu niepokój. Prawdopodobnie była to reakcja na niezbyt sympatycznie nastawioną w tym momencie twarz Chinatsy. Nie znał jej, zatem trudno by było mieć mu za złe brak zaufania, oraz ostrożność wobec nieznajomych, zwłaszcza w tak niebezpiecznym miejscu jakim jest Hueco Mundo.
Po pewnej chwili, podczas trwającej przez krótki moment niezręcznej ciszy, mężczyzna przestał się opierać o futrynę, po czym powoli ruszył w stronę Chinatsy. Szybko skręcił, zmieniając tor ruchu z linii prostej, na łuk, dookoła niej. Ten zabieg, łącznie z ciasnotą tego niewielkiego pomieszczenia sprawiał wrażenie, iż mężczyzna wyraźnie się do niej zbliżył, jednak ostatecznie odległość pomiędzy nimi pozostała taka sama.
- Jesteś shinigami? - zapytał, kończąc po pokonaniu drogi 90 stopni wokół Chinatsy, zatrzymując się przy starej, zniszczonej, choć z pewnością wciąż bardzo wytrzymałej i wysokiej kamiennej ścianie

W momencie, w którym mężczyzna ujrzał jak Chinatsa sięga po broń, gwoli bezpieczeństwa, co było w tych okolicznościach zrozumiałą reakcją, jego zachowanie nie zmieniło się pod wpływem tego. Pozwolił sobie pozostawić odpowiedź do momentu, kiedy doszedł do kamiennej ściany i zatrzymał się przy niej. Swój wzrok szybko przeniósł ponownie na jej oczy, dostrzegając w nich coś wyraźnie dla siebie interesującego. W pewnym momencie można by nawet odnieść wrażenie, iż wyraz jego oczu był idealnym odbiciem wzroku Chinatsy, jednak nawet jeśli było to prawdą, trwało to zaledwie krótką chwilę. Następnie zrobił krok w jej stronę, a później jeszcze jeden. Dzięki temu, jego sylwetka wynurzyła się z cienia rzucanego przez wysoką, kamienną ścianę, w który przed chwilą wszedł. W tym momencie znajdował się zaledwie kilka średniej długości kroków od Chinatsy. Uparty zamachowiec byłby w stanie wyprowadzić z tej odległości szybkie pchnięcie, które przy długim kroku napędzającym całe ciało, ostatecznie z pewnością doszedłby celu. W pewien sposób mógł to być zatem powód do obaw, jednak z drugiej strony trudno było by posądzić sprawiającego wrażenie eleganckiego i kulturalnego mężczyznę o to, że chciał wyjść z cienia, aby nie tworzyć niepotrzebnego napięcia, jak i negatywnych emocji. Ponadto mężczyzna zdawał się nie mieć przy sobie broni, ponieważ nie widać było jej nigdzie na wierzchu.
- ,,kimś więcej"? - powtórzył za Chinatsą oczekując odpowiedzi - To można być kimś więcej niż bogiem śmierci? Wiele dusz z pewnością pozazdrościłoby takiego tytułu.
Jego ton głosu był lekko ironiczny, a do tego podkreślony przez lekko widoczny na twarzy uśmiech. Jednak nie nosił on żadnych znamion prześmiewczego wyrazu, czy w pewien sposób nawet skorego do żartów.
Brew mężczyzny lekko się uniosła podczas gdy dalej uważnie słuchał Chinatsy. W dogodnych dla siebie momentach, kiedy jej wzrok nie był na niego skierowany, bądź gdy sam odwracał na chwilę głowę w któryś z boków, dosłownie na ułamki sekund rzucał swoimi oczami dookoła, rozglądając się jakby czegoś wypatrywał wzrokiem.
Chwilę później, pytanie o jego godność lekko zbiło mężczyznę z tropu. Po słyszalnie wydobywającym się powietrzu z nosa, a przy tym lekkim uśmiechu i towarzyszącym mu wesołemu mruknięciu, wnioskować by można, iż zachował się jakby strzelił gafę. I faktycznie, mężczyzna szybko się zreflektował, naprawiając swój błąd, powstały przy początku rozmowy.
- Racja. Nazywam się Yasashii Chisaki. Jestem... podróżnikiem. - odpowiedział po chwili zastanowienia, w lekko niesprecyzowany, a nawet wymijający sposób
- Czy mogę Cię zapytać o to samo? - dopytał po chwili

Mężczyzna wysłuchał z uwagą każde jej słowo. Podobnie jak poprzednio. Świadczyło o tym przede wszystkim skupienie na jej osobie, wyrażone jego wąskim spojrzeniem. Do czasu aż dziewczyna nie oparła się o ścianę, zdawał się być lekko zdziwiony, choć może lepiej pasowało by tu słowo - ,,zaciekawiony" - rozwinięciem jej odpowiedzi. Jednak nie przerywał jej. Poczekał na swoją kolej, zachowując elementarną kulturę rozmowy, pozwolił jej tym samym kontynuować.
W momencie w którym poznał głębiej tożsamość swojej rozmówczyni, jego wzrok nie okazywał większego zdziwienia niż poprzednio, które nadal było ledwo widoczne. Niezależnie od tego czy słyszał kiedyś o jej klanie, o niej samej, czy też nie, jego reakcja była zwyczajnie neutralna. Po prostu uważnie słuchał.
Ale nie tylko uszami. Słuchał ją również swoim wzrokiem, śledząc uważnie co ma do powiedzenia jej ciało. Nie umknął mu gest przygryzienia wargi, na których na pewną dłuższą chwilę, jakby nieobecnym wzrokiem zatrzymał swoje spojrzenie. W nich, można było zobaczyć odzwierciedlenie tego co zdawał się odebrać przez ten, jak i następny gest, oparcia się o ścianę, w zamkniętej pozie, z zaplecionymi rękami - niepewność - w pewien sposób wyrażaną nawet przez nutę nieśmiałości. Jednak sama nieśmiałość z pewnością nie była tym, co można by zobaczyć malującego się na jego twarzy.
Widząc jej bardzo zamkniętą i skrępowaną pozycję w rozmowie, zarówno w swerze fizycznej, jak i psychicznej, szybko postanowił rozwiać nieprzyjemną atmosferę.
- Nie? Podróżnikami nazywamy osoby, które... lubią podróżować. - zażartował, lekko rozbawionym tonem - Każdy z nas jest na swój sposób podróżnikiem, czyż nie?
Po chwili kontynuował.
- A powinienem się Ciebie obawiać? - zapytał całkiem poważnie, niezbyt intensywnie przeszywając ją swoim ciekawym odpowiedzi wzrokiem - Sama przed chwilą powiedziałaś, że nie uganiasz się za duszami, i nie ratujesz ich. Przypuszczam, iż podobnie jest w kwestii atakowania ich. Czy może się mylę?
Odczekał chwilę, czekając na odpowiedź Chinatsy, po czym ponownie się odezwał.
- Wybacz dociekliwość, ale ciekawi mnie jedna rzecz. Czy ratowanie dusz nie jest priorytetowym celem, dla którego Shinigami istnieją? Można zapytać, czym w takim razie się zajmujesz?

Mężczyzna nie poganiał. Mimo, iż Chinatsa długo zbierała się do odpowiedzi na jego pytania, on nie poruszył się nawet o milimetr. Nie przypuszczał jednak, że zadane przez niego pytanie poruszy wiele innych kwestii, w tym tych, które były dla niej drażliwe. Tym niemniej, wymijająca w swojej ogólności odpowiedź Chinatsy, rodząca więcej pytań niżeli wyjaśnień, nie była dla niego satysfakcjonująca. Jego ciało nie ukrywało zaciekawienia, jednak nie potwierdzał tego werbalnie, zapewne dlatego, iż w tych okolicznościach było by to zwyczajnie nietaktowne.
Kiedy dziewczyna nagle, energicznie odepchnęła się od ściany, noga mężczyzny drgnęła, jakby chciała się cofnąć, zakłócając subtelną równowagę całego ciała. Na wszelki wypadek. Jednak ostatecznie położenie zmieniły jedynie jego oczy, śledzące każdy jej krok, wraz z jego głową aby dogonić oczy. Na jego twarzy zdało się nawet dostrzec pewien nieokreślony, ledwo widoczny uśmiech.
- A jednak mimo to, wzięłaś jedną ze stron. - skomentował, prowokując do odpowiedzi, wciąż podążając za nią wzrokiem
Pomimo tego, iż z jednej strony chciał się powstrzymać przed wyraźnym wtykaniem nosa w nieswoje sprawy, ciekawość wzięła górę. Aby zadowolić obie strony, to jest swoją ciekawość, oraz aby nie wyjść na nietaktownego ignoranta, postanowił zapytać w bardzo subtelny sposób, łapiąc rozmówczynię za słówka.
- Dawno temu - powtórzył za nią - To znaczy, że teraz już tak nie jest?
Na ostatnie wypowiedziane przez nią słowa, lekko uniósł do góry głowę, ponownie patrząc jej w oczy, tym razem głębiej niż poprzednio, maskując tym sprytnym ruchem swój uśmiech i wyraz lekkiego podekscytowania, lecz nie udało mu się to w stu procentach.
- I jak znajdujesz przyglądanie się jemu? Co widzisz? - zapytał wyraźnie podekscytowany, lecz wciąż w granicach normy