Era Bleacha

Ruszył wolnym krokiem, ale już nie usłyszał tego co w jego stronę mówiła. Szedł nie zbyt szybko, żeby Hatsuyuki mogła nad nadążyć, żeby nie musiała biec za nim, a później jeszcze raz prawie się wywrócić, gdy Tadashi - na początku trójkę, a dwójka tylko dostała się do szóstej dywizji- prowadził ich do gabinetu kapitana, żeby zostali przyjęci i wtedy prawdziwy wygląd Yuki został obnażony. Pokazany na światło dzienne.
Dla młodego początek z Yuki, był trochę trudny, bo ich znajomość zaczęła się przypadkowo w karczmie, gdzie ona, niezdarna wpadła na Tadashiego i tym sposobem biedny brązowowłosy stracił połowę swojego trunku. A kotowata, zaś przysiadła się do nich postawiła niebieskookiemu piwo i jakoś zaczęła z nimi konwersację, początkowo nie zauważając Izukiego, dopiero teraz nawiązała z nim kontakt i rozmawia z czarnookim.
Gdy tak to sobie przypominał podczas wędrowania na Wzgórze Soukyoku, chciało mu się śmiać, teraz jak wszystko jest w porządku, sytuacja, która miała miejsce w karczmie, stała się dla młodego śmieszna oraz śmiesznym wspomnieniem, jak przyjdzie czas, na wspominanie swoich młodych lat i kogo się w ciągu nich spotkało, poznało i zaprzyjaźniło się. Położył lewą dłoń na początku rękojeści swojego miecza i szedł dalej, tym razem wschodził po schodach na wzgórze. Przemierzył spory odcinek drogi i nawet nie zmęczył się, po prostu szedł odpowiednim dla siebie tempem, żeby unormować wszystkie siły, które będą potrzebne w czasie niby walki,żeby sprawdzić swoje umiejętności z Hatsu.
Optymizm, który wypełnił Izukiego całego podczas rozmowy z towarzyszką, zaczął znikać bo. jego myśli zaczęły krążyć wokół tego, jak to będzie wyglądało, czy wygra, czy przegra, czy okaże się, że jest słabszy, czy silniejszy od Hatsuyuki... Nie miał pojęcia, jak to się potoczy, bał się najgorszego, że nie będzie mógł walczyć, ani uczestniczyć w żadnej misji. Szybko potrząsnął głową, żeby pozbyć się takich negatywnych myśli.
Ale po chwili zaczął myśleć o czymś przyjemniejszym, o swoim bracie, który był zawsze przy nim i pomagał. Od razu przypomniał mu się ten fragment rozmowy z Yuki, gdzie powiedział jej, że później, gdy miał dodatkowe zajęcia w akademii, na początku z swoim nauczycielem, a później z kimś innym, to właśnie chodziło mu o jego brata. Nie chciał na razie nic o nim mówić, bo zaczęłyby się pytania. Tak myślał, jakby powiedział Hatsuyuki o swoim bracie, to by ona zaczęła się dopytywać. A tego na chwilę obecną nie chciał. Pozostawiając w głębi swoich myśli wspominał miłe chwile, spędzony wspólnie czas, właśnie z swoim bratem.
Przez to zagłębienie się w wspomnieniach nie zwrócił uwagi, że już dotarł na sam szczyt Wzgórza Soukyoku, dopiero po rozejrzeniu się wokół siebie, dotarło go czarnowłosego, że jest już na miejscu. Gdy spuścił swoją lewą rękę w dół, przypomniało mu się, że coś kupił na ryneczku i na rzecz jeszcze wisi przywiązana do pasa stroju Izukiego, w małej torbie. Odwiązał torbę od pasa i zajrzał co jest w środku. W środku był zakupiony przez niego wisiorek w kształcie niebieskiego płomienia, a pod spodem miał srebrną obwódkę, żeby to ładnie komponowało się. Wyciągnął wisiorek, odwiązał mocną linkę, która była przywiązana do szarego papieru, w kształcie torby i przywiązał linkę do wisiorka, a później wysunął trochę miecz z pochwą, zza pada. Przywiązał wisiorek do pochwy miecza, tak mocno, żeby nie odwiązał się sam podczas poruszania się, biegu albo nawet walki.

Izuki nadal był zamyślony, bo wspominał swojego brata, który jest gdzieś daleko od niego na tym ogromnym świecie z swoją grupą towarzyszy. Nagle zawiał lekki wiaterek, który poczochrał jego włosy, właśnie niewidoczne dla oczu, a do poczucia, wyrwało młodego z swoich myśli, jakby ktoś wyrywał z książki kartkę, a później rzuca nią o ziemię i zamyka nią.
Szybkim ruchem rozejrzał się, by sprawdzić, czy Hatsuyuki dotarła na miejsce.
Czarnooki był w miejscu gdzie znajdowały się drzewa. Postanowił z tego obrzeża wyjść na pusty teren i właśnie tak zobaczył Yuki, która wykonywała jakieś ruchy, czyżby ona przygotowywała się do treningu? Możliwe, że tak. Po chwili obserwowania westchnął i podszedł do niej.
- O jesteś. I zdjęłaś sandały i skarpetki..?- odparł i nieco jest zwrócił uwagę, że jest bez obuwia. Albo niepotrzebnie to powiedział, lub Yuki zdjęła sandały i skarpetki specjalnie? Przecież była koto człowiekiem.
Podszedł do towarzyszki bliżej i podrapał się po głowie, rozglądając się, co leżało na ziemi, więc na ziemi znajdował się jej płaszcz, pewnie jej zanpaktou i obuwie, a co go trochę zdziwiło to trzymanie przez nią trzech patyków w ogonie. Nic na ten temat nie powiedział, tylko przymknął oczy i ponownie podrapał się po głowie.
- To jak zaczynamy, nasz niby trening?- zapytał, proponując.
W między czasie zerknął kątem oka na swoje zanpaktou,, które było cała niebieskie schowane w pochwie, która miała taki sam kolor co rękojeść.
Wtem pomyślał, że pewnie Yuki komunikuje się z swoim zanpaktou, a on nic, zero komunikacji między nim ja jego zanpaktou, czyżby wewnątrz jego miecza nikogo, żadnej duszy nie było? Tak na to wyglądało. Ale nic nie zostało potwierdzone. Może jak nauczy się shi-kai, to może coś wtedy zacznie się dziać? Oby tak było.
Na myśl o tym twarz Izukiego zrobiła się trochę ponura.