Era Bleacha

Przez chwilę między nim a towarzyszką panowała cisza, która przytrafiała czarnowłosego o głuchą ciszę  uszach. Chciał już coś powiedzieć, ale na całe szczęście Hatsuyuki odezwała się.
- Ano tak! Trafiłem ciebie. Tak, wiem o co chodzi w takich treningach, albo jak wcześniej wspominałem, że na takie kije nie walczyłem. - na początku odparł z swoim entuzjazmem, a później rozwiną swoją wypowiedź.
Teraz jakby zdjął niewidzialną maskę, a na twarzy pojawił się uśmiech.
To nie była jego wina, że w akademii dali go od razu na głęboką wodę, więc pierwszy raz walczy na takie kije. To było dla młodego ciekawe doświadczenie, ale z drugiej strony wolał walczyć na prawdziwe miecze bo, czuł się pewniej czuć ciężar swojego żniwiarza dusz, chociaż nie potrafi walczyć tak jak inni swoimi zanpaktou.
Miecz Izukiego leżał obok zanpaktou Hatsuyuki, mimo to, że nikt nie wiem kto, ani co kryje się pod postacią niebieskiego miecza, to na słowa zanpaktou Yuki - których, każdy shinigami nie może  ich usłyszeć, tylko właściciel. Katana Izukiego zaczęła tworzyć jakiś obłok niebieskiego dymu.
Akatshi już chciał zgodzić się drugą rundę treningu, ale jeszcze odparł.
- Dobry zespół? Ale, wiesz, że to są tylko początki naszych umiejętności, które są pokazywane między nami. - wyraził swoją opinię, na ten temat.

Izuki wysłuchał z uśmiechem na twarzy słów Hatsuyuki. Po tym spojrzał na swoje zanpaktou i  zdziwił się ogromnie, co teraz się dzieje z jego kataną. Szybko podbiegł do swojej brani i chciał jakoś zatuszować obecność niebieskiego dymu.
Skierował głowę do Yuki, tym razem przymykając oczy w swoim uśmiechu.
- O to dobrze. Tak, moje ataki mogą być silniejsze od twoich bo, ja władać jednym mieczem a ty dwoma bo, ja nie umiem władać dwoma. Jeden mi wystarczy.- przyjaźnie zachichotał się, żeby jakoś odwrócić uwagę od niebieskiego dymu, ale pewnie Hatsu to zauważyła...
Po jego niby szczeniackim zachowaniu doprowadził się do porządku i odparł - Ech... Yuki co do naszych broni to nie jestem pewien, czy one polubię się... - na razie powiedział tylko tyle, na ten temat.

- Jeśli tobie czegoś brakuje do ogona, to przywiąż sobie jakąś wstążkę, czy coś takiego. - po raz kolejny towarzyszka musiała coś wtrącić o swoim ogonie, więc po części nie mógł tego wytrzymać, więc wypowiedział swoją opinię, co mniej więcej ma,żeby nie czuć, że co jej brakuje przy ogonie.
Słuchał dalej, ale tym razem uważniej, niż została wtrącona przez nią kwestia, o swoim ogonie.
- Rozumiem. Spotkałem się również z takimi mieczami, które mają ostrze o jednej stronie, a drugą stronę mają tępą. Co prawda tą, tępą stroną miecza mało co można zrobić. Ja bym to ujął, że taką stroną nie można zrobić nic, co mogłoby ciebie uratować przed silniejszym przeciwnikiem.  Na szczęście zdecydowałem się na jeden miecz, który ma ostrze po obu stronach i można bronić się w różnoraki sposób, przed silniejszym przeciwnikiem, albo zwykłym przeciwnikiem. - po swojej długiej wypowiedzi chwycił swój miecz i wstał. Umieścił go zza pasem swojego stroju. Trochę otrzepał go z kurzu, który zdołał osadzić się na rękojeści zanpaktou Akatshiego.
W międzyczasie oczyszczania swojej broni słuchał dalej, tego co Hatsu miała do powiedzenia.
- Każdy uczy się jak poprawnie władać swoimi mieczami, ale żeby dojść do perfekcji, to trzeb wiele treningów i ćwiczeń. Rozumiem, że ty miałaś trudną przeszłość, ale po co nad tym rozmyślać, po co to dalej przypominać sobie w nieskończoność. Ciesz się, że jesteś tutaj i jesteś shinigamim oraz, że masz takie towarzysza jak ja!. - na początku powiedział, to co uważał za stosowne, ale później trochę współczuł Hatsuyuki, że wychowywała się z takich, a nie innych okoliczności swojego życia, które polegało na walczeniu o swoje życie. Na końcu dodał trochę swojego optymizmu, żeby rozluźnić sytuację i pokazał kciukiem na siebie i zamknął jedno oko.
- No cóż, jak widzisz, jak ktoś jest na takim poziomie co ja, to mogę z nim trenować do woli! - znów było słychać jego optymizm. Po chwili zaczął zastanawiać się, czy Yuki jest na takim samym poziomie co on.

Miał nadzieję, że wtrącony temat o ogonie towarzyszki zostanie pożegnany, ale pomylił się. To było dla niego dziwne, ja można rozmawiać z kimś o swoim ogonie, jeśli ta druga osoba-która, jest rozmówcą. Nie posiada ogona? To było dla czarnowłosego dziwne bo, nie posiadał ogona i w sumie dobrze. Nie chciałby posiadać, chyba żadnej części od zwierzęcia.
- Rozumiem. To ja jakoś źle odebrałem oraz przedstawiłem w złym świetle. Ale, naprawdę miałem styczność z takim mieczem , że tylko jedna strona była ostrzem, ale w takim mieczem, jak ty masz, Hatsuyuki nie spotkałem się ale, również o takich mieczach słyszałem. - odparł. Chciał to jakoś, teraz przedstawić to w jeszcze innym świetle.
- Ja?! Żebym ciebie zachęcał do dalszych treningów? Nie ująłbym tego w taki sposób. - był trochę tym - co powiedziała Yuki - zdziwiony, żeby on kogoś zachęcał do dalszych treningów? Zawsze było na odwrót, że ktoś jego zachęcał do dalszych treningów, ale chyba teraz było na odwrót.

Ucieszył się, gdyż towarzyszka wyraziła, że rozumie o czym mowa. Co prawda, Izuki był bardzo oczytany w tych sprawach - o rodzajach mieczy, które mogą wystąpić w owym świecie oraz mniej więcej może określić kto jaki posiada miecz, ale rzadko kiedy tą wiedzę wykorzystuje. W przypadku Hatsuyuki, która jest jego towarzyszką określił, jaki ona ma miecz. To była broń o jednym ostrym ostrzu, a drugie było tępe - można było za nie chwycić podczas walki i zadać atak. Ale takie miecze również mają jedną ( chyba ) ważną wadę - jeśli posiadacz nie odróżnia strony ostrej od tępej to ma problem, bo jak zaatakuje silniejszego przeciwnika od siebie właśnie tą tępą stroną ostrza, to może to lekko, powierzchownie zranić lub w cale. Taki jest spory minut takiego miecza - tak uważał Izuki z swojego doświadczenia.
- Chyba mnie, Yuki źle zrozumiałaś z tymi treningami. Pewnie, że tak. Proponuję, żebyśmy częściej ćwiczyli, ale chyba na dzisiaj już wystarczy. Tak mnie się zdaję. - uśmiechną się, żeby trochę rozchmurzyć Hatsu.
Co prawda Akatshi, jeszcze gdy był w akademii i miał dobre relacje z swoim bratem, to razem z nim spotykali różne wybryki natury, które były niebezpieczne, albo na takie wyglądały i trzeba było umieć do nich podejść. Nawet taka rozmowa z inną istotą niż człowiek była przyjemna. Oraz pamiętał, że jego brat opowiadał mu różne krótkie opowiastki.

Kotowata towarzyszka wypowiedziała swoje imię, ale dlaczego w formie pytającej? Nie rozumiał tego, przecież nazywa się Hatsuyuki, od jego imienia można do jej osoby zwracał się Hatsu albo Yuki - na dwa sposoby. A jego imię Izuki, można było zwracać się normalnie pełnym imieniem, albo zdrobnieniem - Izu. Młodzieniec lubił jak do niego mówią różnie, czy po pełnym imieniu, czy zdrobnieniu, albo nawet po nazwisku - ale to rzadko można było słyszeć z ust jego przyjaciela. Bardziej takie zwrotu spodziewałby się po kapitanie lub oficerze, niż po przyjacielu. Izuki cenił sobie zwracanie się po imieniu, a nie po nazwisku. Sądził, że po nazwisku w gronie przyjaciół jest to trochę nie komfortowe, to tak jakby człowiek nie posiadał imienia.
-Cieszę się, że tobie się podoba.- uśmiechnął się, pokazując tym swoje emocje. Były to emocje pełne radości, że znalazł towarzysza, albo raczej towarzyszkę płci żeńskiej. To jest bardzo miłe doświadczenie po dostaniu się do oddziału i od razu po rekrutacji nawiązać z kimś, dobry kontakt z dywizji. To było super!
- Coś zjeść? A wiesz, że to dobry pomysł. W sumie jestem głodny. - odparł. Jego twarz promieniała od jego uśmiechu, a trochę później podniósł rękę i podrapał się z tyłu głowy w swoich czarnych włosach.
Gdy tak stali i rozmawiali Akatshi skierował swoje rękę do góry i wyprostował się, bo trochę odczuwał znużenie, którego nie lubił odczuwać. Wtem głośnio westchnął przeciągając się. Rozejrzał się po bokach.

- Tak. Trening wzmaga głód. A jeśli już mowa o jedzeniu, to miałbym ochotę na curry. Dawno nie jadłem.- zgodził się, bo to była prawda, że po długim treningu wojownik jest głodny albo spragniony. Ale przecież Akatshi nie trenował zbyt długo z kotowatą towarzyszką, więc skąd u niego wzięło się odczucie głodu? Przecież wcześniej, gdy był na rynku coś przekąsił, żeby nie być głodny i teraz znowu?! Bez takich żartów. Na twarzy czarnowłosego nic się nie pojawiło, żadne emocje. To było trochę dziwne, bo zawsze na jego twarzy często pojawiały się pozytywne emocje, a czasem negatywne, bo on miał w sobie tą charakterystyczną iskrę optymizmu i to go bardzo charakteryzowało, jego osobę.
- Kupić oczywiście, że możemy, ale także zależy jakie składniki trzeba będzie kupić, oraz po pierwsze jakie danie, bo ja zaproponowałem już. - to był dobry pomysł, ale nie był, aż tak bardzo przekonany, czy Hatsu potrafi gotować, ale jeśli o tym mu powiedziała otwarcie, że czegoś z gotowania nauczyłam się, to czemu by jej nie dać szansy na spróbowanie. Najwyżej, jeśli to będzie nie dobre, to tego nie zje. Chciał już ruszyć, ale po chwili zauważył, że towarzyszka popatrzyła na niego swoimi niebieskimi oczami i jeszcze na dodatek go poprosiła, żeby zgodził, ale przecież chyba już się zgodził. Tak przynajmniej mu się zadało.
- W porządku, to chodźmy. - dodał zachęcająco - Ale co ty proponujesz, Yuki. Jaką potrawę. - zapytał.
Po przeciąganiu się włożył ręce do kieszeni spodni swojego stroju. Na początku popatrzył zwyczajnym w swoim rodzaju wzrokiem, a później nagle znów pojawiła się ta iskra i na twarzy Izukiego pojawił się uśmiech.