Era Bleacha

Drzwi szlacheckiego domu szybko się otworzyły ukazując jego bogate wnętrze. Co dziwne dla większości, stereotypowych domów, a raczej domków w Rukongai, drzwi nie zaskrzypiały nawet minimalnie. Widać o budynek i teren wokół niego bardzo pieczołowicie dbano, a przedstawicielka tego stanu rzeczy, to jest służąca rodziny, stanęła w drzwiach aby powitać gościa.
- Dzień dobry, proszę wejść. - odpowiedziała na słowa przybyłej, usuwając się z drogi do środka domu, aby zrobić przejście - Proszę chwilę zaczekać, zaraz poinformuję o Pani przybyciu
Chwila była dobrym odzwierciedleniem stanu rzeczy, ponieważ nie trzeba było długo czekać na gospodarza domu, który bardzo szybko zjawił się przed oczekującą na niego Hatsuyuki.
Mężczyzna był sędziwym, dobrze zaokrąglonym z dobrobytu w jakim żył szlachcicem. Z pewnością miał już do czynienia z różnymi shinigami, ponieważ nietypowy widok ich przedstawicielki nie wzbudził w nim żadnego wrażenia. Choć być może było to powodowane ostatnimi wydarzeniami, przez które miał kontakt z zapewne o wiele bardziej nietypowymi postaciami. Tak czy tak, z tego samego powodu wspieranego brakiem jakichkolwiek efektów, jego wyraz twarzy nie był wesoły. Był raczej obojętny i zwyczajnie zmęczony, choć niektórzy mogliby powiedzieć, że nawet lekko zasmucony. Jednak w jego oczach dało się wyczytać nutę pozostałej mu jeszcze nadziei na pozytywne rokowania.
- Witaj. - przemówił wreszcie głosem, który trudno było określić mianem innym niż ,,zwyczajny"
- Więc? Rozumiem, że chcesz obejrzeć miejsce zbrodni, czy jak to tam nazywacie?

Kocica grzecznie skłoniła głowę wchodząc i poczekała na pana domu, a gdy ten się pojawił wysłuchała go. Jak dla niej ilość przepychu była nieco przytłaczająca, ale chyba tylko ona woli spać na dachu lub pod drzewem niż w budynku.
-Hatsuyuki jestem-
Grzecznie Przestawiła się kocica zdejmując kaptur by okazać swoje uszy w pełnej okazałości
-Nya wiem czy póki trupa nya ma to można nazywać to miejscem zbrodni, to raczej miejsce zbrodniczego exodusa z którym postaram się coś sensownego zrobić-
Yuki zdjęła sandały bo przecież nie wypada chodzić w tym samym w domu i na polu.
-Chciałabym obejrzeć miejsce i je nyaco zbadać. Zadać parę pytań, a przede wszystkim. Czy jakiś adorator mógł użyć takiego podstępu by dostać się do rodziny?-

Kenji na szczęście nie czekał zbyt długo, bowiem drzwi po pewnym czasie otworzyły się, a może już były przedtem w połowie otwarte? Hayashi doczekał się tego i zobaczył nawet nie brzydką służącą, która po jakimś czasie zapytała się czy przybył w sprawie ogłoszenia. Mężczyzna nie miał zamiaru się odzywać, lecz nie miał innego wyboru i musiał to zrobić, więc odchrząknął i odrzekł jej od razu:
-Tak, ja właśnie w tej sprawie. - powiedział delikatnie i znalazł się po chwili we wnętrzu. Dom naprawdę był dobrze urządzony, a na dodatek schludny. Zaczął się rozglądać w te i wew te, ponieważ był ciekaw jak wygląda reszta tego ów pomieszczenia, wreszcie chciał pomóc bardzo zamożnej rodzinie i o to w tym chodziło. Shinigami po jakimś czasie mógł usłyszeć donośny głos właściciela, tak przynajmniej mu się zdawało. Po jakimś czasie dała mu swobodę poruszania się po obiekcie, więc tylko kiwnął głową w geście podziękowania i ruszył, dalej się rozglądając.

Po jakimś czasie, wreszcie westchnął i zbliżył się do bogatego jegomościa, który był tutaj panem i musiał się dowiedzieć co nieco więcej na temat tego co się tutaj wydarzyło:
-Witam, nazywam się Kenji, jestem jednym z Shinigami. Podobno chce Pan pomóc własnej córce, ja w tej sprawie. Muszę wiedzieć mniej więcej czego już próbowaliście i coś może delikatnie poskutkowało. I ogólnie gdzie teraz znajduję się ów Pańska córka, która to jest uwięziona. - rzekł chłodno, gdyż sprawa wyglądała na poważną. Nie miał zamiaru się z tym bawić, gdyż to naprawdę mogło zagrażać dziewczynie. Nie wiedział jednak czy ów dziwny przypadek mógł zabić córkę Jegomościa, ale tego się będzie dowiadywał na spokojnie, kiedy wszystkiego się dowie. Skrzyżował ręce na wysokości torsu, przybrał poważną minę i czekał na reakcję właściciela.

Zaokrąglony jegomość wyczekał, aż drugi już z kolei shinigami zbliżył się do niego, aby móc mówić wyraźnie, w swobodny sposób do obojga jednocześnie.
Na twarzy gospodarza widać było wyraźne zdziwienie, a nawet swego rodzaju speszenie, w momencie, w którym został przytłoczony przez szybko postępującą narrację drugiego mężczyzny.
- Eee... ja również witam. - odpowiedział lekko skonsternowany, po czym kontynuował - [/b]A jaki ojciec nie chciałby pomóc swojej córce? To chyba oczywiste, że chcę jej pomóc, prawda!? Wykorzystaliśmy już wszystko, co tylko było możliwe![/b]
W momencie wypowiadania ostatnich dwóch zdań widać było wyraźne, uzewnętrzniające się na twarzy jegomościa emocje, które wcześniej zdawały się pozostać ukryte, najpewniej na skutek tak szybkiego obrotu spraw jakiego dostarczył im drugi z kolei shinigami. Jego ton był lekko podniesiony, lecz z pewnością nie można było go określić mianem krzyku. Widocznie ten chwilowy moment uniesienia powodowany był tym jak poważnie podchodził do całej tej sprawy i po prawdzie, trudno było się temu dziwić jeśli miało się na uwadze jak wielu śmiałków do teraz zawiodło.
Dopiero po chwili, kiedy mężczyzna zdał sobie sprawę z tego, że nie powinien się zwracać z takim tonem do osób, które przyszły pomóc jego córce, nawet jeśli ich motywacją była głównie nagroda, po chwili odchrząknął w zaciśniętą pięść celem rehabilitacji swojego zachowania.
- Przepraszam, nie powinienem był krzyczeć. Po prostu jestem zmęczony. Córka jest na górze. Nasza służąca was zaprowadzi. Ja muszę się położyć...
Mężczyzna lekko pobladł i najwyraźniej zrobiło mu się słabo, o czym świadczyło charakterystyczne złapanie się za czoło. Szybko zawrócił w przeciwną stronę niż wiodły schody do pokoju jego córki, i po kilku dłuższych chwilach już leżał na kanapie w salonie.
Jednocześnie, do dwójki shinigamich ponownie zbliżyła się służąca domu, która w sposób grzeczny i kulturalny, wskazała im drogę na schody, obok których stali.
- Tędy proszę. - przemówiła, po czym długo nie czekając ruszyła po schodach pierwsza, uchylając lekko i zachęcająco drzwi do pokoju

Yuki chwilę wyglądała tak jakby chciała pomóc szlachcicowi lecz ostatecznie została w miejscu by chwilę później ruszyć za służącą i wejść na górę. Tam popatrzyła na przepuszczającego go shinigami i uśmiechnęła się.
-Czyżbyś wolał by ewentualne nyabezpieczeństwo mnie spotkało?-
Mimo wszystko weszła pierwsza i podeszła powoli ku szlachciance by przyjrzeć się kuferkowi i łańcuchowi, a także zapytać
-czy boli cię przez ten łańcuch?-
Słowa były pełne troski i szczere. Samica martwiła się o nią.

Kiedy wreszcie dosłyszał słowa dziewczyny, nawet nie raczył odpowiedzieć. Tylko fuknął tak głośno, żeby oznajmić to co usłyszał i wreszcie widział jak ów shinigami wkroczyła do pomieszczenia. Kenji także nie miał zamiaru dłużej czekać, ta niecierpliwość trochę go peszyła, więc on także zaraz znalazł się w środku. Można było zobaczyć dość ciemne pomieszczenie, najwyraźniej nie palily akurat w tym pokoju światła, co było dość dziwne. Hayashi nie przejmując się wizerunkiem ów miejsca, zobaczył jak jego towarzyszka chciała się zbliżyć do łańcucha i wypowiedziała kilka słów w stronę przykutej do niego dziewczyny. Owszem, nie wyglądało to za wesoło, ale on jako shinigami chyba także miał bezwładne ręce. Szatyn jednak nie mógł od tak się wycofać, wreszcie po coś się tutaj znalazł, można przecież było wygrać kufer złota albo rękę szlachcianki. On jednak wolał to pierwsze, nie lubił się uganiać za aż tak młodymi dziewczynami.

Wojownik także się zbliżył tak, by stanąć dosłownie obok swojej koleżanki, która to także chciała pomóc. Po chwili można było usłyszeć słowa mężczyzny, który najwyraźniej chyba także wyglądał na boga śmierci. Kenji trochę pogładził swoją krótko przyciętą brodę i wypowiedział się w stronę shinigamiego, który już był tutaj wcześniej:
-Skoro jesteś przed nami, czy już coś wywnioskowałeś?? Czy są jakieś szanse na zdjęcie, jak ty ująłeś, kawału tego żelastwa? Próbowałeś czegoś, wreszcie każda informacja na pewno nam się przyda, co o tym sądzisz koleżanko?? - zapytał się bogini śmierci, która od razu chciała się rzucić na łańcuch i raczej miała ochotę zaryzykować ze zniszczeniem. Hayashi jednak był cierpliwy, wolał to rozegrać na spokojnie, bez pośpiechu, nawet nie obchodziło go to komu się to powiedzie, chodziło tutaj wreszcie o czyjeś dobro a nie jego zachcianki i chęć wygrania czegoś. Zaczął zataczać koło w odpowiednim odstępie od łańcucha i zbliżył się do shinigamiego, który już był tutaj przedtem.

Westchnął głośno, spojrzał smutnymi oczami na dziewczynę i znów jego wzrok powędrował na mężczyznę:
-Więc jak, będziemy współpracować, czy raczej każdy z was tutaj woli działać w pojedynkę? Trzy głowy na pewno więcej razem coś zdziałają niż w pojedynkę, przynajmniej mi się tak zdaję. - uśmiechnął się, żeby trochę rozchmurzyć towarzystwo, ponieważ panowała tutaj strasznie ponura atmosfera. Teraz tylko i wyłącznie Szatyn musiał czekać na reakcję jeszcze mu dobrze nie znanej towarzyszki, jak i tego drugiego boga śmierci.

Mężczyzna spojrzał na dwójkę shinigami z lekkim chłodem. Można było w nich zobaczyć coś, co odzwierciedlało swoistą niechęć do ich towarzystwa. Jednak czy to była zasługa hałasu przez nich wyrządzanego, przez który nie mógł się skupić, bądź moment ukazujący wyraźnie wrogie nastawienie do nich nawzajem, przez który zamiast walczyć z zagadką zaczęli walczyć ze sobą, czy też może zwykłej, niechcianej konkurencji - to pozostawało tajemnicą. W tej sytuacji każda spekulacja była równie wartościowa. Niezależnie od tego jak było naprawdę, mężczyzna w końcu postanowił przerwać zarzewie kłótni wśród shinigamich.
- Sam przyszedłem niedawno przed wami, i wiem niewiele więcej co wszyscy. Łańcuch, tajemniczy list, córka bogatego szlachcica... Na moje oko, ewidentnie wygląda to na czyjeś, zamierzone działanie. Bogate rodziny w Rukongai zazwyczaj mają wielu wrogów. Zapewne jeden z nich miał pewne wpływy na dworze czystych dusz i dorwał się do tego narzędzia o niejasnym przeznaczeniu, które nigdy nie powinno wyjść za mury Seireitei. Trzeba by przeprowadzić dochodzenie odnośnie tego kto dostał w łapę za przeniesienie tego przedmiotu na drugą stronę, a przede wszystkim kto był zleceniodawcą. Najpewniej osoba, która za tym stoi wie również jak się tego ustrojstwa pozbyć, choć mogą to być tylko marne spekulacje.
Mężczyzna wziął głębszy oddech, a jego czoło lekko się zmarszczyło dając wyraz dezaprobaty, czy nawet lekkiego zrezygnowania podczas gdy nadal wbijał wzrok w łańcuch o tajemniczej mocy.
- Jednak... - odezwał się ponownie, zniżając na ugięte kolana, aby dokładniej przyjrzeć się przyczynie skrępowania szlachcianki - ... nie ukrywam, że zastanawia mnie również kto w ogóle wykonał ten przedmiot. To mi nie wygląda na amatorskie wykonanie i czuć w tym czyjąś wprawną rękę, skoro jest tak solidne i wytrzymałe...