Era Bleacha

Podczas swej podróży, w poszukiwaniu spokoju ducha, po ciężkim i wyczerpującym dniu, Hoffman natrafił na swej drodze na klasztor Enryaku-ji. Ujrzawszy wyłaniającą się zza drzew budowlę uśmiechnął się do siebie. Bardzo lubił takie miejsca, gdyż to właśnie w nich, mógł odnaleźć spokój, choć na krótką chwilę, jednak warta ona była dla niego największego zachodu. To właśnie w takich miejscach, mógł znaleźć pewną odskocznię od codzienności, składającej się z nieustannych walk, stresu i pośpiechu. To właśnie tu, mógł się na chwilę zatrzymać, odprężyć i odpocząć od życia, zapomnieć o wszystkim i żyć chwilą... choć przez chwilę. Kiedy wyjechał już na swoim koniu z lasu, i żadne drzewa nie przysłaniały mu już widoku, zatrzymał Feniksa, i rozejrzał się powolnie dookoła, napawając swe oczy widokiem.
- Ta świątynia wygląda na opuszczoną. Być może została zapomniana pośród tego gęstego lasu...
Po chwili zszedł z niego i ruszył powolnym krokiem w stronę klasztoru, prowadząc konia za sobą. Podchodząc do schodów, przywiązał go za lejce do płotku i pogładził go po głowie. Chwilę później, zaczął się wspinać w górę schodów, chcąc wejść, i obejrzeć świątynię od środka.
- Pięknie.

Hoffman z początku nie zauważył psa. Błądząc z głową w chmurach, zauważył go dopiero, gdy się do niego bardzo blisko zbliżył. Wówczas stanął w miejscu i przez chwilę mu się przyglądał, uśmiechając ciepło przy tym. Przykucnął przed nim, i powoli wyciągnął rękę w jego stronę, chcąc go pogłaskać po główce. Niestety, szczeniak nie podzielał jego entuzjazmu i uciekł w górę schodów, nie dając się pogłaskać. Chłopak czuł się tym faktem lekko zawiedziony, jednak kiedy odprowadzał uciekającego psiaka swoim wzrokiem, w końcu natrafił na nieznaną mu jeszcze dziewczynę o brązowych włosach, a jego uczucia i wyraz twarzy zastąpiło lekkie zdziwienie.
Myślałem, że ta świątynia jest opuszczona...
Hoffman wstając z przykucnięcia, przeleciał wzrokiem najprawdopodobniej właścicielkę wcześniej spotkanego szczeniaka od stóp, do głowy, po czym ruszył ponownie, powolnym krokiem w górę schodów, kierując się w stronę dziewczyny. Kiedy był już wystarczająco blisko, zaczął mówić.
- Witam. Nazywam się Hoffman Moritsu. - przedstawiając się, ukłonił się głęboko, cofając lewą nogę, zakładając lewą rękę za plecy, zaś prawą kładąc mniej więcej na brzuchu
- Miły szczeniak. Twój? - Zapytał z przyjaznym uśmiechem na twarzy

Uroda dziewczyny zauroczyła Hoffmana. Przez chwilę stał jak wryty i wpatrywał się w jej twarz w osłupieniu.
Śliczna jest... - pomyślał, po czym wrócił do mentalnej przytomności dopiero, kiedy dziewczyna z powrotem zaczęła mówić.
- Duchowym przewodnikiem? - powtórzył, wydając się nieco zdezorientowany
Dopiero po chwili chłopak zauważył, iż Yukiko jest niewidząca. Jednak nie wywołało to w nim żadnych uczuć, ani pozytywnych, ani negatywnych. Stał przez cały czas w miejscu, hardo patrząc prosto w jej oczy, jak był przyzwyczajony, mimo, iż jej wzrok był pusty, zimny i obojętny.
Kiedy wstała z miejsca, i ruszyła w jego stronę, on przez cały czas prowadził ją swoim wzrokiem, nie mogąc go oderwać od niej ani na chwilę. Mimo, iż był nią wyraźnie zauroczony, nie wykonywał żadnych ruchów, ani nie dawał ku temu żadnych oznak. W chwili, w której stanęła tuż przed nim, wyciągając w jego stronę ręce, Hoffman widząc jej speszenie uśmiechnął się ponownie i odpowiedział delikatnym głosem.
- Oczywiście, nie krępuj się.

Chłopak stał przez cały czas prosto i sztywno, nawet kiedy Yukiko od niego odeszła.
- Nie przejmuj się tym.
Kiedy dziewczyna mówiła o szczeniaku, to właśnie na niego Hoffman skierował swój wzrok, uśmiechając się do niego przyjaźnie.
- To prawda, choć bardziej zadziwia mnie ich węch. Być może dlatego, że jestem zwykłym człowiekiem, nie jestem sobie w stanie wyobrazić tego, jak to jest, czuć zapach tak intensywnie.
Po chwili przerwy z powrotem skierował wzrok na Yukiko, chcąc odpowiedzieć jej na pytanie, które lekko go zdziwiło.
- Spokoju. Miałem nadzieję odpocząć od życia codziennego, nieustannych zmagań... wyciszyć się, choć na chwilę i zapomnieć o wszystkim.

- Być może masz rację... - odpowiedział dziewczynie, po czym po chwili przerwy kontynuował - Jednak, nie wszystko co dobre, musi być też przyjemne, czyż nie?
Kiedy usłyszał, że dziewczyna musi już iść, z początku chciał ją odprowadzić i otworzył usta chcąc coś powiedzieć jednak koniec końców, nie wydał z siebie żadnego głosu. Dopiero kiedy już się z nim żegnała, po chwili zrobił to samo.
- W porządku, nie przejmuj się tym. Mam nadzieję, że jeszcze się kiedyś spotkamy.
Kierując po chwili swój wzrok na szczeniaka, nawiązując z nim kontakt wzrokowy, widząc, że i on zaraz sobie pójdzie, przykucnął ponownie i wyciągnął w jego stronę rękę, mając nadzieję, że tym razem da się pogłaskać. Niestety, nie udało się to chłopakowi, a on sam ponownie się wyprostował i odprowadził dziewczynę z psem swoim wzrokiem. Westchnął.
- Eh... nie mam ręki do zwierząt. - uśmiechnął się lekko, jakby nieśmiało
No i ta kobieta... ładna była.
Po chwili skierował głowę za siebie, zadzierając głowę do góry, jakby chciał z tej odległości ogarnąć całą budowlę wzrokiem.
- Taaa... zdecydowanie tego mi było trzeba. Spokój... - pogrążył się na kilka chwil w ciszy, po czym wodząc wzrokiem po budowli, do której zamierzał za chwilę wejść, kątem oka zauważył leżący na ziemi dzwoneczek, który dziewczyna upuściła kiedy odchodziła
Hoffman podszedł do niego, przykucnął, i podniósł z ziemi przedmiot, obracając go w dwóch palcach i przyglądając mu się uważnie
- Ehhh... zdaje się, że nie dane mi jest zaznanie spokoju. Jak zwykle, los mnie nienawidzi... Chyba powinienem jej to zwrócić, nie? - mówił do siebie przyglądając się przedmiotowi, po czym ponownie się wyprostował.
Swoją drogą... zaraz! Kim była ta dziewczyna? Jest raczej mało prawdopodobnym, żeby była zwykłym człowiekiem, w końcu takie zjawisko jest bardzo rzadkie... łańcucha wbitego w pierś też nie miała. Czyżby już przeszła jakąś transformację? A jeśli tak, to kim jest? Shinigami? Fullbringer? Quincy...? Bounto? Może być niebezpieczna... Że też wcześniej nie zwróciłem na to uwagi. Ale ze mnie tuman...
- Jednak... zdaje się, że byłoby to grzechem, gdybym nie pomógł takiej ładnej dziewczynie i jej tego nie zwrócił...
Mimo wszystko, lepiej być ostrożnym...
Chłopak w jednej chwili, ze stania w miejscu zaczął energicznie i szybko biec, goniąc za dziewczyną. Jego pierwszą przeszkodą był płotek na jego drodze, przez który przeskoczył, a upadając na ziemię, przetoczył się po niej,a by zamortyzować upadek.
- Zaczekaj tu Feniksie! - wykrzyczał do swojego konia, biegnąc w kierunku, w którym udała się dziewczyna, mając nadzieję, że ją dogoni

Kazami wędrowała bez celu, jak to w zwyczaju ma zagubiona dusza. Jednakowoż ona zagubiona nie była, a raczej bardzo pokręcona, więc podskakiwała po schodkach kręcąc łańcuchem niczym smyczą na klucze. Dziewczyna domu już nie miała, ani nie miała co ze sobą zrobić. W zamyśleniu wędrowała bez celu jak to miała w zwyczaju odkąd umarła. Jedyne co pamiętała to, że żyła w tym mieście i to, że na pewno umarła przez dźgnięcie. Po mimo bycia niematerialnym czasami odczuwała ból w lewej części pleców, niczym dźgnięcie po czymś ostrym. Dawno też nie spotkała żadnego pustego, ale na to nie narzekała. Postanowiła pozwiedzać świątynię, w końcu duchowni nie wyrzucą ducha i tak go nie widzą. Kaneki przejrzała się w kałuży po niedawnym deszczu, chwilę przyglądała się swojemu odbiciu niczym czemuś obcemu, potem jednak ruszyła dalej z wielkim uśmiechem na twarzy.

Kaneki uśmiechnęła się w stronę słońca i dała powietrzu swobodę w zabawie jej włosami. Było to takie nostalgiczne niczym ktoś bliski czeszący twoje włosy, a dziewczyna dawno nie miała okazji z nikim porozmawiać. Czasami zdarzało się jej już gadać z ludźmi, choć ludzie nie widzieli dziewczyny więc przypominało to monolog, a nie konwersację. Albinoska cieszyła się tą chwilą ciszy i spokoju kiedy usłyszała jakieś skrzypienie. Zauważyła mnicha, który cieszył się pięknym dniem. Kiedy przechodził koło dziewczyny spojrzała w jego stronę kolorowymi oczkami.
- Powiedziała bym witaj, ale pewnie mnie nie słyszysz.- Wzruszyła ramionami, usiadła na schodkach i zaczęła śpiewać dobrze znaną piosenkę, nie była może śpiewaczką operową, ale jej głos był miły dla ucha. Jednak, nie śpiewała dla ludzi, lecz dla wiatru i drzew bo tylko one mogły ją słyszeć.