Era Bleacha

Hoffman podążając za Yukiko, wszedł głęboko do lasu, desperacko poszukując dziewczyny, aby oddać jej, jej zgubę. Kiedy wreszcie ją znalazł, przystanął na chwilę, aby złapać oddech po biegu i uśmiechnął się do siebie entuzjastycznie.
- Hej, Yukiko! - zawołał za dziewczyną
Chcąc oddać jej wstążkę z dzwoneczkami, po chwili ruszył pewnym korkiem przed siebie. 
- Zgubi... - urwał w połowie słowa, kiedy nagle poczuł się bardzo dziwnie, przez co ponownie zatrzymał się w miejscu
Po usłyszeniu tajemniczego odgłosu z tyłu, chłopakowi zakręciło się w głowie, na tyle, iż musiał starać się utrzymać równowagę, chodząc przez chwilę niezdarnie na boki, zapierając się stopami o podłoże. Ponadto, do tego dziwnego uczucia doszło jeszcze dość mocne pieczenie jego pleców, co wywołało u niego większy niepokój.
Co to? Co się dzieje?
Dopiero po chwili, kiedy udało mu się złapać na moment równowagę, odwrócił się, najbardziej odwracając swoją głowę, w stronę słyszanego wcześniej dźwięku, aby dowiedzieć się, co go spowodowało.

Hoffman zauważywszy drugą dziewczynę stojącą za nim, objął ją całą swoim spokojnym wzrokiem i odwrócił się do niej bokiem, stojąc tym samym bokiem również do Yukiko, z powrotem na nią spoglądając.
- Kim ona jest? To Twoja siostra bliźniaczka? - jego głos był bardzo beztroski, jakby nie dostrzegał zupełnie żadnego zagrożenia ze strony przybyłej, nawet kiedy trzymała w dłoniach nagie ostrza
Tuż po zadaniu pytania, po chwili już całkowicie odwrócił się w stronę przybyłej dziewczyny, pamiętając o Yukiko stojącej w tym momencie za nim, którą traktował w tym momencie jako zagrożenie, które w każdej chwili mogło go również zaatakować.
Więc nie myliłem się... ale miałem nadzieję, że chociaż nie będę musiał z nią walczyć. Bądź przeklęty mój losie...
Mimo tego, chłopak nie pozwalał dostrzec swych przemyśleń po wyrazie swojej twarzy. Była ona spokojna, a po chwili uśmiechnął się do dopiero przybyłej nieznajomej. Ukłonił się jej grzecznie, w ten sam sposób co poprzednio Yukiko, zupełnie tak, jakby był kompletnym idiotą, nie zdającym sobie sprawy z powagi sytuacji jak i zagrożenia, bądź zwyczajnym, niedoświadczonym żółtodziobem.
- Witam. Nazywam się Hoffman Moritsu. Miło mi Panią poznać.
Tym razem jednak, nie zamierzał czekać na pozwolenie dziewczyny do tego, aby się wyprostować z ukłonu, gdyż spodziewał się tego, co nastąpiło chwilę później. Widząc jak dziewczyna oblizuje swój miecz z krwi, chłopak niewidocznie uśmiechnął się.
- Widzę, że lubi Pani zapach i smak krwi... w takim razie coś nas łączy. Może powinniśmy się poznać nieco bliżej?
Kiedy nieznajoma ruszyła po chwili w stronę Hoffmana, on sam z wyraźnym zdziwieniem, a nawet pewnym szokiem wymalowanym na twarzy, zamiast zablokować nadchodzący atak, postanowił zrobić unik, uciekając w bok.
- No dobra, dobra! Może troszkę przesadziłem, nie aż tak bliżej! - wykrzyczał z lekkim przerażeniem w głosie
W razie pościgu, gotów był w każdej chwili odwrócić się w stronę napastniczki i dobyć miecza, żeby zablokować ewentualny atak.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Kiedy dziewczyna odskoczyła, Hoffman mógł na chwilę odetchnąć. Podczas starcia, jego wyraz twarzy zmienił się nie tyle na poważny, co bardzo skupiony. W tym momencie nie widział nic poza swoją przeciwniczką, do czasu aż się wycofała. Kiedy już to zrobiła, rzucił okiem na swój cięty płaszcz, łapiąc pociętą krawędź i unosząc ją do góry, aby się jej bliżej przyjrzeć. Westchnął.
- Było blisko, było blisko. Przerażasz mnie... - mówił bardzo spokojnym głosem, a na jego ustach pojawił się na chwilę uśmiech
Wypuszczając płaszcz z ręki, stanął pewnie na swoich nogach, trzymając w lewej dłoni wyciągnięty daleko przed siebie miecz, prawą zaś, trzymając ugiętą pod kątem prostym przed twarzą, na wysokości podbródka.
- Może jednak jakoś się dogadamy? No wiesz... żeby rozładować napięcie.
Kiedy skończył mówić, rzucił okiem na Yukiko, stojącą dalej. W jej zachowaniu było coś, co sprawiało, iż Hoffman zaczął powoli przestawać traktować ją jako zagrożenie, jednak wciąż czuł niepokój.
O co chodzi? Stoi w miejscu i nie reaguje. Są do siebie bardzo podobne, jednak trochę inne... czyżby była bounto, a to miała być jej lalka? Nie, nigdy jeszcze nie widziałem, żeby lalka wyglądem przypominała człowieka... ale nie jest to niemożliwe...
Kiedy skończył rozmyślać, swój wzrok skierował ponownie na napastniczkę. Nie atakował jednak. Stał spokojnie i pewnie, utrzymując cały czas tą samą, defensywną pozycję, czekając na coś co wyjawi nieco więcej szczegółów na temat jego przeciwniczki, bądź na kolejny atak.

Hoffman widząc nacierającą przeciwniczkę, starał się trzymać ją przez cały czas na dystans wyciągniętym przed siebie ostrzem. Kiedy jednak zbliżyła się niebezpiecznie blisko niego, atakując swym połamanym mieczem, usiłował sparować jej atak swoim ostrzem. Podczas tego, jego prawa ręka powoli cofnęła się, w stronę lewego biodra, sięgając pod szatę. Niezależnie od efektu swojego bloku, wykorzystując chwilowe zamieszanie spowodowane ruchem swojego ostrza w lewej ręce, po chwili jednym ruchem wyciągnął z pochwy drugi miecz, atakując przy tym jednocześnie, tnąc na ukos, od biodra przeciwniczki, w stronę przeciwległego ramienia. Liczył na to, iż jego oponentka będzie na tyle zaskoczona wyjęciem drugiego ostrza, iż zdoła dzięki niemu ją zranić.
Jak zwykle mam pecha... czy mój okrutny los nigdy nie pozwoli mi odpocząć?

Kiedy dziewczyna wywalczyła sobie lukę, po chwili znajdując się po jego boku, chłopak doskonale wiedział, że nie zdąży się obronić przed jej atakiem.
Ma mnie...
Wtedy jednak, nieoczekiwanie pojawiła się kolejna kobieta, której przywołany łuk, dał mu jasno do zrozumienia, iż jest to Quincy. Cieszył się z tego powodu, gdyż bardzo lubił Quincy i miał nadzieję na to, iż zostanie poniekąd wybawiony z tej trudnej dla niego sytuacji. Widząc jednak jak zielonooka kieruje łuk w jego stronę, a druga kobieta odskakuje, pierwsza myśl jaka mu przyszła do głowy, to to, iż teraz będzie skazany na walkę z nimi dwiema. Dopiero później, z lekkim opóźnieniem w stosunku do swojej poprzedniej przeciwniczki, Hoffman odskoczył do tyłu, aby nie dać się zranić przez strzały.
Co do...? Quincy? Tutaj? Atakuje mnie? Dlaczego? - tyle pytań, a tak mało odpowiedzi, a jego zdziwienie potęgowało to, iż pomimo jego dobrych relacji z Quincy, jedna z nich teraz go zaatakowała... przynajmniej tak mu się wydawało
Podczas wykonywania uniku, pod wpływem strzału z łuku, jego płaszcz uległ większym zniszczeniom, przez co kiedy odskoczył, zsunął się z jego ciała, odsłaniając solidną, fioletową, samurajską zbroję, którą chłopak miał na sobie.
Kiedy już stanął pewnie na nogach i wyprostował się, od razu przyjął ponownie pozycję obronną, a jego głowę opętały myśli o tym, iż znajduje się w poważnych tarapatach. Zauważywszy jednak, chwilę później, że dziewczyny kłócą się między sobą, oraz to, iż jedna z nich została uderzona, ucieszył się lekko w duchu, myśląc, iż jednak nie będzie musiał dalej z nimi walczyć. Mimo wszystko nie opuszczał gardy i przeszywał przez cały czas wzrokiem zielonooką dziewczynę, rejestrując każdy jej ruch.
Zaraz, chwila moment... może jednak ten los nie jest taki okrutny? Walka zdaje się dobiegła końca, a ja... a ja stoję tutaj tuż przed trzema pięknymi kobietami... może los jest tak naprawdę dla mnie miły, a ja wcześniej tego nie zauważałem? - pocieszał się w myślach, czekając nieruchomo na dalszy rozwój wydarzeń

Hoffman stał jeszcze przez chwilę w bojowej pozycji, nawet kiedy dziewczyny już skończyły mówić. Po chwili zastanowienia opuścił broń i westchnął, a na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech.
- Cóż... skoro proszą mnie o to tak piękne panie, nie omieszkam odmówić. - odpowiadając uśmiechnął się przyjaźnie, po czym skierował wzrok na Yukiko - Nic się nie stało, nie przejmujcie się tym.
Chłopak miał już schować broń, jednak uczynił to tylko z kataną trzymaną w prawej ręce, która była umazana krwią. Zanim schował tą drugą, przystawił ostrze do skóry ręki, tuż pod nadgarstkiem, po czym przejechał ostrzem po skórze, mocząc ostrze w swojej własnej krwi. Kiedy już to zrobił, z powrotem schował miecz do pochwy i spojrzał na Fumi.
- W takim razie, pozwól, że rozwieję Twoje wątpliwości.
Ukłonił się grzecznie, w ten sam sposób co ostatnimi razy, pozwalając kłębkom fioletowych włosów opaść, zasłaniając jego twarz.
- Nazywam się Hoffman Moritsu. Miło mi poznać.
Chłopak już dawno temu, w ferworze walki, zapomniał o ranie na swoich plecach, jednak kiedy wykonał ukłon, dała ona o sobie znać. Mimo tego, pozostał niewzruszony, i spokojnie, z powrotem się wyprostował.
- W takim razie prowadź. - polecił z uśmiechem na twarzy, po czym ruszył w ich kierunku

Hoffman przez cały czas posłusznie szedł za dziewczynami, nie odzywając się specjalnie, z ciekawości przed tym, co wydarzy się dalej. Kiedy chłopak przechodził przez barierę, poczuł się nieco dziwnie, jednak nie wiedział, co było przyczyną tegoż uczucia.
O co tu chodzi? - pomyślał widząc starszą kobietę
To jest co najmniej dziwne... czy wszyscy tutaj mogą mnie widzieć? To z pewnością nie są zwykli ludzie. Oni wszyscy... - kończąc swe rozmyślania, spojrzał na Yukiko
Po chwili, przypomniał sobie, co dziewczyna przed chwilą powiedziała do starszej kobiety. Słysząc to, chłopak protestacyjnie pomachał rękami przed sobą.
- Nie, nie, nie... nie ma takiej potrzeby. Ze mną wszystko w porządku. Bardziej martwię się o nią - mówiąc to spojrzał na noszoną na plecach Fumi dziewczynę
Jego sprzeciw nie przyniósł jednak żadnego rezultatu. Kiedy został pociągnięty za rękaw, uznał, że niegrzecznie było by odmówić, i posłusznie podążył za Yukiko.
Kiedy już znalazł się w pomieszczeniu, do którego od początku był prowadzony, rozejrzał się dookoła, a trafiwszy ponownie wzrokiem na Yukiko, zaniepokoił się myślą, o opatrzeniu jego pleców - nie ze względu na ból czy wstydliwość, lecz przez fakt, iż dziewczyna była niewidoma
Zaraz... jak ona zamierza mnie opatrzeć, skoro mnie nie widzi?
Będąc ponaglony przez Yukiko, aby usiąść, odszedł kilka kroków.
- Moment, zdejmę tylko to z siebie.
Zdjęcie toreb z ramion, jak i szcześciu katan, zajęło mu chwilę czasu, zwłaszcza, kiedy odkładał je powoli i ostrożnie na ziemię, uważając na każdy sznurek. Jednak zdjęcie zbroi ze swojego stroju zajęło mu parę dłuższych chwil, mimo, iż zrobił to całkiem sprawnie, układając ją na ziemi dokładnie, ostrożnie, z szacunkiem, tak, aby zabrać jak najmniej miejsca na podłodze. Kiedy już to zrobił, odwiązał sznurki od keikogi*, po czym ściągnął je z siebie, pozostając w samej hakamie**. Odkładając keikogi na podłogę, zdało się usłyszeć brzęk, jakby było w nim coś jeszcze.
Kiedy było już po wszystkim, usiadł tam, gdzie wcześniej poleciła mu Yukiko, odwracając się do niej plecami. Wysłuchawszy ją uważnie, sam zaczął mówić.
- Więc tak to wyglądało...  Cóż, z mojej strony przepraszam, że tak to się skończyło. Przesadziłem. Nie powinienem był potraktować jej tak ostro.
Zrobił chwilę przerwy.
- ,,Straciła rozum", co? - powtórzył za dziewczyną - W porównaniu z wieloma istotami, które spotkałem na swojej drodze, Twoja siostra jest całkiem normalna. Możliwe nawet, że jest bardziej normalna ode mnie.
Chłopak westchnął ciężko.
- Być może będę w stanie coś na to poradzić. Znam się co nieco na leczeniu, choć niczego nie obiecuję.
Kiedy Yukiko skończyła już opatrywać jego plecy, chłopak zaczął powoli wstawać.
- Dziękuję.
Chwilę później już naciągał na siebie z powrotem keikogi, zostawiając póki co, cały swój ekwipunek na podłodze. Hoffman zauważywszy chwilę później wchodzącego do pomieszczenia psa, uśmiechnął się do niego i przykucnął wystawiając do niego rękę, chcąc go pogłaskać po głowie.


____________________________________________________________________________________
* - Górna część stroju Hoffmana (gruba koszula wiązana dwoma sznurkami)
** - Dolna część stroju Hoffmana (lekkie spodnie, wiązane lekko nad biodrami, o bardzo szerokich nogawkach)