Era Bleacha

Buntownik również przyklęknął a na kolano, podpierając się swoją kataną, którą przed chwilą wbił w ziemię. Był już wycieńczony całą tą walką i nie miał na nic siły. Zamaskowany mężczyzna, który rozmawiał z Mykiem, po chwili odwołał ich swoją ręką. Dopiero teraz było widać, iż to on nimi dowodzi, jak i że posiada nad nimi pewną władzę. Mężczyzna patrzył ze spokojem na Myka i jego zmagania. Kiedy już cały akt się dokonał, mężczyźni walczący z buntownikiem odsunęli się od niego.
- Chcesz walczyć? Chcesz móc się obronić? Śmiało.  - kończąc wskazał dłonią na buntownika, kierując Myka w jego stronę - Widziałeś co chciał z Tobą zrobić. Masz szansę sprawić, aby za to zapłacił. Jest cały Twój.
Kiedy skończył, stał przed Mykiem i przyglądał się jego reakcji, będąc ciekawym, jak potoczy się dalej sytuacja.

Mężczyzna widząc całe to zajście, obserwując zachowanie Myka, coraz to szerzej uśmiechał się pod swoją hustą w niewidoczny dla niego sposób. Kiedy podszedł do buntownika, splótł ze sobą ręce na wysokości klatki piersiowej, i z zaciekawieniem w oczach, czekał na dalszy rozwój wydarzeń. Jak się szybko okazało, wszystko poszło po jego myśli. Kiedy już Myku pozbył się buntownika, mężczyzna ponownie się odezwał.
- Chłopcze. - zawołał go, robiąc chwilę przerwy, a kiedy ten się odwrócił, rzucił w jego stronę pewien przedmiot, tak aby mógł go złapać
Była to swego rodzaju brosza. Okrągła, z wygrawerowanym orłem na niej. Nie wiadomo było co ona oznacza, jednak teraz należała do Myka.
- To jest klucz do naszej organizacji. Jeśli pokażesz się z tym jakiemukolwiek Shinigami z Seireitei, z pewnością jeszcze natrafisz na nas. Szukaj nas, jeśli będziesz pragnął większej mocy. A teraz...
Kończąc, mężczyzna po prostu zniknął. Stał w miejscu, a ułamek sekundy później, nie było już go widać. Podobnie było z resztą w przypadku innych mężczyzn, którzy poszli w jego ślady. Myku pozostał teraz sam, wraz ze swoją kataną, która puściła już jego ramię, i zmieniła formę z powrotem na zwykłą katanę.

Kolejny dzień wypełniony tym samym polowaniem na pustych. Rayburn musiał jakoś uwolnić swe emocje a polowanie na te pomioty, którymi sam szatan gardzi wydawało mu się dobrym pomysłem. Z łukiem w ręku i niepokojem w sercu wędrował po obrzeżach Kyoto stawiając pewne siebie i wielkie kroki. Takie właśnie kroki przypominały mu dlaczego uwalniał emocje - ludzie oceniali go jako niebezpiecznego i groźnego tylko ze względu na jego niemały wzrost. Prychnął cicho, Ci głupcy nawet nie wiedzieli co to jest niebezpieczeństwo i groza. W końcu to nie oni szukali teraz pustych których trzeba zabijać by zachować równowagę na świecie. Wziął głęboki wdech i nieco zluźnił uścisk ponieważ ze złości zacisnął ją na łuku aż za mocno. Postanowił opanować emocje, coś tak podrzędnego przecież nie mogło go rozpraszać. Jeszcze jakiś pusty dopadnie go od tyłu i dopiero będzie miał problem. Momentalnie zatrzymał się i wytężył słuch, szybko stwierdził, że się przesłyszał i wrócił do wędrówki. To polowanie chyba jednak nie będzie zaliczało się do tych obfitych w zwierzynę łowną, a szkoda bo na pewno by mu to pomogło.

Rayburnowi czas zaczynał się dłużyć, może jednak powinien już sobie zrezygnować z tego polowania? I tak nie wyglądało na to by jakikolwiek pusty mógł mu się nawinąć, a szkoda bo to był jeden z tych niewielu dni gdy jego czynom towarzyszyła agresja. Chciał powyzywać się na ludziach, ale przecież nie chciał trafić do więzienia za morderstwo lub brutalne pobicie. Jego ręka ponownie zacisnęła się zdecydowanie za mocno na łuku, poczuł jak jego ciało drży co oznaczało, że wręcz kipiał złością. Stanął na chwilę w miejscu i wziął cztery głębokie wdechy, każdy coraz głośniejszy od swojego poprzednika, to był jego sposób na rozluźnienie mięśni i uspokojenie umysłu. Adrenalina stanowczo mu spadła, to dobrze bo jeszcze chwila a właśnie uderzyłby przechodzącą osobę prosto w twarz. Założył łuk na ramię, by nie wzięli go za wariata, chociaż większość pewnie i tak uznałaby, że właśnie wraca z rekreacyjnego polowania lub coś w tym stylu. Ponowił swoją wędrówkę, tym razem jednak w celu podziwiania miasta, a nie szukania potencjalnych ofiar będących pod postacią pustych. Wtem jego uszu dobiegły głosy nastoletnich chuliganów, powolnym krokiem zawędrował ku tej grupce młodocianych przestępców. Jeżeli nie może polować na pustych to chociaż przysłuży się społeczeństwu poprzez pomoc poniewieranemu chłopaczkowi, poklepał jednego z chuliganów po ramieniu oczekując od nich tego, że przestraszą się chociażby samego wzrostu Rayburna. Było to mało prawdopodobne, ponieważ mieli nad nim przewagę liczebną, ale nie niemożliwe.
- Zawinił Wam jakoś? Odstawcie tą żałosna "broń" i wracajcie do domów, jeszcze spóźnicie się na wieczorynkę - jego głos najbardziej posiadał barwę ostrą, lodowatą, oschłą i przerażającą. Mieszając te "składniki" uzyskać można było naprawdę stanowczy ton.
Spodziewał się, że jakiś z chuliganów może się na niego rzucić więc już gotowy był by w takim przypadku odskoczyć do tyłu i oczekiwać ich reakcji na ten unik.

Rayburn rozejrzał się po dokładniej i ocenił swoich przeciwników, Ci uzbrojeni w broń będą dobrzy na pierwszy ogień. Później postara się załatwić ich lidera aby obniżyć morale reszty i ostatecznie rozgromić przeciwników, którzy nie uciekną. To był dobry plan, najchętniej kiwnąłby teraz głową w celu odpowiedzenia samemu sobie na to stwierdzenie-pytanie, ale musiał zgrywać zimnego i niebezpiecznego. Jego usta wykrzywił jakiś niedopracowany uśmiech, mający imitować szyderczy. Mimika twarzy, powściągnięte brwi, lekko zmrużone powieki i inne aspekty wyglądu świetnie z tym współgrały.

Natychmiastowo doskoczył do przeciwnika uzbrojonego w kij baseballowy i zacisnął dłoń na jego broni, po drodze użył swojego reiatsu by chwilowo zwiększyć swoją siłę, miał zamiar zaimponować wszystkim poprzez użycie jej w taki sposób aby samym zaciśnięciem dłoni na tym kawałku drewna wyrządzić na nim szkody. Zaraz później jego celem było wyrwanie tejże broni poprzez pociągnięcie jej w swoją stronę. To nie wszystko - dalej miał za cel także kopnięcie przeciwnika w klatkę piersiową by ten, pod wpływem bólu, zwolnił nieco zacisk na swoim kiju. Gdy już Rayburn zostanie nowym posiadaczem tejże broni to szybko pozbędzie się jej poprzez rzut nią we wroga posiadającego metalową rurę. Miało to na celu jedynie spowolnić danego osobnika by zdobyć czas na odskoczenie do tyłu mające być jednocześnie unikiem przed bardzo prawdopodobnym atakiem ze strony innego z przeciwników. Niezależnie od tego czy zdobędzie dany kij baseballowy czy nie - i tak wykona ten odskok. Oczekiwał ataku, w głowie posiadając już kilka planów na udany kontratak.

Spoiler:

Obliczenia:
Siła +1 = -100 reiatsu
2100 reiatsu - 100 reiatsu = 2000 reiatsu

Rayburn pod siła metalowego przedmiotu upadł na kolana, znalazł się w sytuacji zagrażającej jego życiu. Musiał jak najszybciej coś zrobić. Pulsujący ból w czaszce nie chciał ustąpić, nadal wywoływał na nim swoje okropne działanie. Ray jednak nie zamierzał się poddać, musiał jak najszybciej zaatakować i jednocześnie zrobić coś by znaleźć się na bezpiecznej odległości w stosunku z mężczyzną uzbrojonym w stalową rurę. W jego głowie w ułamku sekundy ułożył się dość wykonalny plan, wystarczyło tylko wprowadzić go w życie i obserwować skutki. Wziął potężny zamach by jak najszybciej uderzyć przeciwnika z rurą w splot słoneczny przy użyciu łokcia. Zaraz po tym chciał złapać go za fraki i rzucić nim w biegnącą trójkę, by upewnić się, że plan na pewno się powiedzie ponownie użył reiatsu by na pewien okres czasu zwiększyć swoją siłę. Było to dość wykańczające, nie wspominając o tym jak irytujące. Był Quincy a musiał uciekać się do używania reiatsu w walce z głupimi nastolatkami. Wściekły od razu spróbował podnieść się na nogi i złapać pierwszego przeciwnika, który spróbuję do niego teraz podejść, za szyję by następnie odrzucić gdzieś na bok. Jego limit już dawno został przekroczony.

Spoiler:

Obliczenia:
Szybkość 12 -> 11 (Odjęta statystyka ze względu na utratę 100 Reiatsu w poprzednim poście)
Siła 4 -> 7 = - 300 Reiatsu
2000 Reiatsu - 300 = 1700 Reiatsu

Ostatnio edytowany przez Rayburn (2016-01-24 16:08:05)

Rayburn, zadowolony ze swojego osiągnięcia, już szykował się do zadania kolejnej serii ciosów. Tedy nagle stało się coś niewiarygodnego, okropnego. Blondyn kompletnie nie wiedział co o tym myśleć, wpierw ktoś zaczął znęcać się nad zabawką chłopaka i wtedy wszyscy zaczęli umierać, całe ciało Rayburn'a drżało z powodu tegoż widoku, krew, dosłownie wszędzie, tryskała na ściany, na podłoże, a nawet na naszego delikwenta, który jakimś cudem jeszcze stał na nogach. Wnętrzności walały się wszędzie, mężczyzna siłą powstrzymywał odruch wymiotny. W dodatku całe jego ciało było przesiąknięte krwią, która miała w zwyczaju roznosić niebezpieczne bakterie i inne zarazki. Nie potrafił uspokoić swoich nerwów, całe ciało drżało, w tym i ręka, którą teraz sięgał po łuk. Rayburn był pojętnym człowiekiem, dobrze wiedział o co tutaj chodzi, najpewniej ten "bezbronny dzieciak" był Bounto. Jednym z największych przeciwników Quincy'ch, musiał go teraz zabić, jednak pojawiła się pewna komplikacje, a właściwie to aż dwie komplikacje. Po pierwsze - on nie miał serca do tego by zabić dziecko, był posiadaczem tak zwanego "gołębiego serca", zabijanie dzieci było dla niego zbyt wielkim okrucieństwem by tego dokonać. Za to drugim problemem był stosunek sił, widząc to co stało się z rzezimieszkami, mężczyzna zdawał sobie sprawę z tego, że i on może tak skończyć nim się obejrzy. Nie spuszczał ręki z łuku, będąc gotowym do wypuszczenia strzały w każdej chwili, podszedł jednak do dziecka, starając się ominąć lalkę z daleka. Bał się, że to ona jest głównym sprawcą tej rzezi, masakry, wydarzenia którego nie dało się opisać słowami. Opadł przed dzieckiem na kolana, to dla niego nawet lepiej, po tym ile ciosów otrzymał był pewien, że samo stanie na nogach jest dla niego zbyt wykańczające. Ostrożnie wyciągnął rękę przed siebie by szturchnąć chłopaka z niewielką siłą i zwrócić na siebie uwagę. Budził on w Rayburn'ie grozę, ale także i podziw, chociaż mogła to też być większa zasługa lalki niż dziecka. O ile on w ogóle jest dzieckiem. Niby wskazywały na to jego wygląd jak i reakcje, ale wszystko było możliwe.
- Już wszystko w porządku - mężczyzna bał się reakcji chłopaka na widok ciał, krwi, wnętrzności, jednak nie mógł pozostawić go tutaj samemu sobie. - możesz wstać? Gdzie mieszkasz? Odprowadzę Cię
Do sprawy podchodził jak najostrożniej, przerażało go to co się tutaj stało, nadal nie był w stanie racjonalnie myśleć. Ostatnim co pamiętał było spekulowanie na temat rasy tego chłopca... a teraz... teraz kończył na proponowaniu swojemu największemu wrogowi odprowadzenie go do domu. Coś mówiło mu, że w tym zabójstwie większy udział miała ta niepozornie zwyczajna laleczka niźli sam chłopak.

Spoiler:

Obliczenia
Szybkość 11 -> 10
Zręczność 7 -> 5
(Obniżenie statystyk ze względu na utratę 300 Reiatsu w poprzednim poście)

Ostatnio edytowany przez Rayburn (2016-01-24 16:11:41)