Era Bleacha

Patariko uderzył kilka razy w karalucha lecz on nie reagował patariko mógł go ciąć jak chciał ale po chwili został otoczony z 3 stron przez morich jednym z nich był twój kompan. Miecz tnąc pustego nie pobierał reiatsu było to dziwne mogło to oznaczać że już go nie było w nim. Kiedy walczył z klonami moriego także nie pobierał reiatsu. Moriowie napierali coraz mocniej kiedy nagle zatrzymali się patrząc na Patariko dość złowrogo karaluch za nim jakby się otworzył i z jego wnętrza wyłoniła się pusta.

Ostatnio edytowany przez Rafael (2012-12-21 20:22:29)

Patariko wydawało się że to Arranacr ale maska tej postaci była nie uszkodzona tylko forma tego pustego była bardzo ludzka.
Pusta patrzyła na Patariko który wyglądał na przerażonego. Kolny stały nie atakowały więc patariko nie miał się przed czym zasłaniać ale był w gotowości. Dziewczyna jakby przeciągła się i powiedziała spokojnie do przeciwnika.
-Co wystraszyłeś się, czy przypadkiem nie mówiłeś że jestem brzydka i że śmierdzę ?
Dziewczyna zeskoczyła szybko z pozostałości po sobie i ustała jakieś 5 metrów od Patariko patrząc mu w twarz i czekając na jego reakcję maska bardzo dobrze maskowała jej intencje.

-Imię ?
Pusta jakby odrzuciła się na chwilkę zupełnie jak by myślała.
-Nie pamiętam swojego imienia, ogólnie nic nie pamiętam oprócz walki z tobą nawet nie wiem czemu walczyłam, lecz jeśli jest ci to do czegoś potrzebne możesz mnie po prostu jakoś nazwać.
Dziewczyna miała syndrom skrajnego zaniku pamięci nie jest to niczym dziwnym u pustych jest to spowodowane gwałtowną ewolucją na skutek czego wspomnienia nie zostają przekazane.
Zombi stali bez ruchu.

-Zgwałcić ?
Dziewczyna zauważyła pistolet bo albo jest w miarę widoczny albo nie możesz go obsługiwać z powodu rozmiarów dodatkowo raczej z takiej odległości ciężko kłamać komuś prosto w oczy chcąc go zabić.
-Kłamiesz !!!
Szybko użyła sonido i znikła z oczu Patariko Zomby ruszyli ze wszystkich stron szybciej niż powszednio widać przemiana dziewczyny zwiększyła również ich możliwości. Dziewczyna zniknęła z oczu Pataiko Prawdziwy mori był bardzo blisko rzucił się na Patariko od prawej strony. Przez ułamek sekundy słychać było jakiś dziwny odgłos jakby ktoś coś jadł lecz ten odgłos był zagłuszany przez stado morich.

Siła naporu zomby 80
Szybkość 90

Patariko po dość zażartej walce został złapany za prawą nogę po czym jeden kolon mori pociągnął go znacznie do siebie przez co Patariko się przewrócił. Kolejni dwaj Moriowie złapali go za ręce i jeszcze jeden mori załapał za nogę co sprawiło że Patariko został unieruchomiony. Kiedy był tak trzymany do niego zbliżał się mały robal który na niego wskoczył na niego i patrzył w twarz z odległości około 10 cm chyba do czegoś się szykował.
Skądś było jeszcze słychać głos pustej mówiący.
-Podajesz się ? Dobrowolnie czy może zostaniesz moim niewolnikiem bez własnej woli na wieki ?
Jeden z zomby wyrwał patariko miecz nie wchłaniał on jednak jego reiatsu drugi próbował wyrwać pistolet ale nie udawało mu się to.

Siła trzymania zomby 80

Patariko był raczej optymistą sytuacja zdecydowanie nie była zadowalająca Patariko wystrzelił do Moriego trzymającego go za rękę w której miał broń bo to było najbardziej logiczne lecz, pusty oberwał znacznie ale zaraz potem Patariko oberwał mocno w głowę od jednego z morich dookoła niego i stracił przytomność... 
Patariko obudził się leząc na ziemi obok wielu morich leżących dookoła niego ledwo mógł się ruszać z powodu tego że 95% jego reiatsu zostało wyssane. Mori ten prawdziwy leżał wśród innych też był pozbawiony reiatsu. Patariko dostrzegł na sobie dziurę w skórze wyglądało na to że jeden z tych małych robali go dorwał. Nigdzie w okolicy nie było widać oznak tej pustej i jej robaczków.
Kiedy z trudem się podniósł zobaczył jakąś karteczkę kiedy ją podniósł zobaczył na niej.
"Jednak cie nie zgwałciłam i nie zjadłam"
Patariko razem z morim zdecydowanie musiał sobie zrobić przerwę kuracyjną.

// ZF nagrada sam exp 3350, 2 dni lizania ran i regeneracji reiatsu xD \\

Nass powoli podszedł do olbrzymiej czaszki samotnie leżącej na piaszczystej pustyni. Noga przestawała go już boleć. Tylko humor pozostawał beznadziejny. Zastanawiał się jak można się odkochać...? Puknął się w łeb i westchnął. Usiadł w cieniu wielkich kości i postanowił, że tutaj się zdrzemnie. Oparł się o jakiś kamień, miecz zdjął z pleców i położył obok siebie.
Tylko Ty mi zostałeś maluchu....
Maluchu? Ja ci dam malucha chudzielcu.