Era Bleacha

-Prawdziwy zabójca wie wszystko o swoim celu, Buntowniku, powinieneś to wiedzieć skoro jesteś skrytobójć oraz dowódcą buntowników w Yami no Shisha.
-Kein! Gotowe, jesteś nam potrzebny!
Mgła powoli opadała jednak Enqyil dalej niewiele widział, dostrzegł jednak zarys trzech postaci jakby pracujących nad wielką falą wody. Nagle Max i nieznajomy jeszcze napastnik pchnęli falę, która z ogromną prędkością ruszyła na Enquila, Kein po chwili zmienił ją w lód, a opadające drobinki wody zamieniły się w małe ostrza lodu i leciały na Enquila. Kiedy fala uderzyła Buntownika ten poczuł niesamowity ból który sprawiał, że ledwo się ruszał.
-Chyba po nim

-Mgła opada, uważajcie.
Mgła faktycznie opadała, Enquil widział już coraz wyraźniej postacie, zdawało mu się, że jedna z postaci, to której nie znał jeszcze imienia miała jakby długie włosy, wyglądała trochę jak kobeta.
-Pieprzony dzieciak, myśli, że pokona nas przez jakieś Kidou.
Powiedziała, teraz wyraźnie było widać, że jest to dziewczyna. Dwuch pozostałych napastników szło obok niej.
-Sarah, daruj mu, widać jednak nie jest tego wart. Zleceniodawca mylił się co do jego siły.

Nagle ściana lodu pojawiła się przed napastnikami.
-Ten durny dzieciak dalej nic nie rozumie... Max, Kein, do przodu.
-Przepraszam chłopcze, muszę.
-Nie rozczulaj się, czas go wykończyć.
Ściana nagle poleciała na Enquila rozpadając się przy zderzeniu z nim. Mgła opadła całkowicie, nadal jednak było strasznie zimno, miecz Enquila płonął jednak już normalnie. Kiedy odłamki ściany opadły Buntownik zobaczył dwie postacie biegnące na niego. Sarah stała z tyłu i tworzyła dziwną kulę.

Dziewczyna jakby była osłonięta przez lodową powłokę, kiedy Enquil uderzył ją mieczem ostrze zwyczajnie zatrzymało się i ukruszyło trochę lodu. Atak ogniem został skutecznie zablokowany przez Kein'a i Max'a, którzy zwyczajniewystrzelili pocisk wody.
-Naprawdę jesteś głupi.
Kula wyglądała jak mieszanka wszystkich żywiołów, Sarah cisnęła nią w Enquila posyłając. go na sporą odległość do tyłu, chłopak z trudem przeżył atak.
-Spadajmy już, nic tu po nas
-Jeszcze nie, chcę się nad nim poznęcać.
W oczach dziewczyny było widać chęć mordu.

-Głupek!
Krzyknęła dziewczyna i z ogromną prędkością ruszyła na Enquila, pod jej nogami zostawały tylko zielone iskry, znaczyło to że używa Bringer Light. Już brała zamach aby zabić Enquila kiedy jej ostrze zostało zablokowane przez dwa inne.
-To koniec, macie natychmiast wracać do kryjówki, musimy przygotować się do ataku. Jesteście głupi skoro daliście się przekupić Soul Society, dostaliście przecież zakaz ataku na członków tej durnej organizacji do napaści.
Powiedział dziwny, zamaskowany mężczyzna, zanim jeszcze zaczął mówić o ataku wykopał Enquila nawet się nie odwracając, z jego nogi wystrzelił poprostu kamień.
-Kein, Max! Darujcie sobie już te zaloty do niej i bycie chłopcami na posyłki. Sarah, ojciec będzie zły, jesteś jego ostatnią uczennicą i narażasz się na takie niebezpieczeństwo.
Przybysz tupnął w ziemię, a Max, Kein i Sarah zostali obwiązani dziwnymi pnączami po czym wszyscy znikli bez słowa. Enquil leżał na ziemi poobijany, było mu zimno z powodu sporej ilości śnegu.

//nagroda: 500 exp, 10PN 6G\\

Hoffman wracając z nad jeziora, po spotkaniu z Chinatsą, jechał teraz na swoim białym koniu przez pola, jadąc w bliżej nieokreślonym kierunku. Był zamyślony, i bujał głową w chmurach, myśląc nad tym co zaszło.
Byłem dla niej za ostry? Z pewnością... ale teraz nie ma czasu na sentymenty. Cholera. Niech to się wreszcie skończy. Muszę znaleźć wreszcie tego pieprzonego Zafkiela. Kto to w ogóle jest? Nieważne. Wiem tylko tyle, że zagraża Chinatsie i Ayame. Wobec tego mogę zrobić tylko jedno...
W krótkiej chwili coś tchnęło chłopaka. Jakby coś wyczuł. Pociągnął mocno za lejce, zatrzymując konia, jakby miał za chwilę w coś wdepnąć, uspokajając go po chwili, mamrocząc coś cicho i głaszcząc go po grzbiecie. Być może była to jedynie jego wyobraźnia, jednak czuł się bardzo niespokojny. Rozejrzał się skrupulatnie na boki, wypatrując czegokolwiek, co mogło by być źródłem jego niepokoju. Stał tak przez dłuższą chwilę jak wryty i czekał. Czekał na to co ma się wydarzyć.
- Moja wyobraźnia? Możliwe... za bardzo się przemęczam... ostatnio jestem zbyt przewrażliwiony.

Kiedy tylko Hoffman usłyszał, kobiecy głos z tyłu, od razu się wyprostował, jednak jeszcze przez chwilę nie odwracał.
Przyjemny... kobiecy głos... na tym zadupiu? Niee... to omamy. Na pewno omamy! Weź się w garść, bo zaczynasz bzikować... ale może jednak? Może jeśli się odwrócę, faktycznie będzie za mną stała piękna kobieta? Może tym razem los się do mnie uśmiechnie? - kończąc swoją myśl zaczął odwracać swoją głowę do tyłu
Kiedy tylko zobaczył kobietę kątem swojego oka, po chwili przeleciał ją całą wzrokiem, od stóp do głowy, po czym... spadł z konia. Nie mogąc utrzymać równowagi na nim przez swoje zauroczenie, będąc w lekkim szoku. W tym momencie miał wziąć się w garść, wstać, i grzecznie przywitać z dziewczyną, jednak nie dane było mu to zrobić, gdyż został od razu zaatakowany.
Z racji tego, iż w tym momencie siedział na ziemi, widząc nadchodzący atak, wiedział, że nie uda mu się uniknąć go bez szwanku. Nadal był w szoku, a kiedy usiłował wykonać unik, zawył, nie mogąc się pogodzić z obecną sytuacją.
- Hej, hej, hej! Poczekaj chwilę, nie tak ostro! - wykrzyczał z przerażonym wyrazem twarzy
Unik starał się zrobić w ten sposób, iż podparł się z siadu na swojej prawej ręce, wyginając resztę tułowia do tyłu, jakby chciał się położyć. Od razu po tym, jeśli tylko było to możliwe, zamierzał przetoczyć się do tyłu, i wstać na rękach, opadając po chwili na nogi.
Przeklinam Cię mój cholerny losie, który zawsze musisz płatać mi figle i znęcać się nad moim słabym umysłem... Ty, który sprawiasz, że wiecznie muszę walczyć z takimi ślicznotkami, i że to od nich zawsze muszę dostawać największy łomot! Nie myśl sobie, że Ci to kiedykolwiek wybaczę!
- Jak to ,,zabić"!? Co to miało znaczyć!? - wykrzyczał po chwili
- Nie możemy o tym porozmawiać? Wiesz, żeby rozładować napięcie... Może to zwyczajna pomyłka!? - mówiąc to wymachiwał rekami wyciągniętymi przed siebie w geście obronnym

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Hoffman siedział przez cały czas, podpierając się prawą ręką o ziemię, lewą zaś, wystawił przed siebie w stronę dziewczyny, w geście obronnym. Siedział, jak skazaniec przed swoim katem, a w jego oczach widać było przerażenie. Kiedy Aiko przemawiała, Hoffman przez cały czas jej przytakiwał, uśmiechając się przy tym głupkowato, łudząc się, iż być może dzięki temu uda mu się załagodzić sytuację.
- Właśnie, właśnie! - odpowiedział pośpiesznie i nerwowo, wciąż utrzymując głupawy uśmieszek na twarzy - Może zanim przejdziemy do ,,zabijania", posiedzimy, porozmawiamy... dojdziemy do jakiegoś porozumienia...
Kiedy dziewczyna zaczęła wymachiwać przed nim swoim mieczem, on wystawił przed siebie obie ręce, jednak trzymał je blisko swojego ciała, w geście poddaństwa i bezbronności.
- Hej, hej! Nie wymachuj nim tak mocno! Swoją drogą jak to jest możliwe, ŻE TAKA ŁADNA DZIEWCZYNA, Z JESZCZE ŁADNIEJSZYM UŚMIECHEM MYŚLI TYLKO O ZABIJANIU I KROJENIU INNYCH NA KAWAŁKI? MAM TEGO DOOOOOOOOOOOŚĆ! - wykrzyczał tak głośno, jak tylko potrafił po czym dopiero po chwili zwrócił uwagę na to, iż powiedział to na głos
Nastała chwila krępującej ciszy, a Hoffman poczuł się trochę niezręcznie i głupio.
Po chwili wziął głębszy oddech, a na jego twarzy ponownie pojawił się nerwowy uśmieszek.
- W-więęęc... - zająknął się - Nazywasz się Aiko? Piękne imię! Wiesz, że oznacza ono miłość? Dlatego widzisz, zostawmy to ,,krojenie się" nawzajem na później, i... może zróbmy coś w kierunku zgodnym z Twoim imieniem?
Kiedy usłyszał swoje imię, lekko spoważniał.
- Skąd znasz moje imię? Nie sądziłem, że jestem aż tak popularny wśród tak pięknych panien... - próbował dyplomacji, jednak czując czubek ostrza na swoim nosie, ponownie wyciągnął przed siebie ręce w kierunku dziewczyny, trzymając je blisko ciała, w geście poddaństwa i uległości
- To boli... - dodał na koniec, po czym zamarł w bezruchu, zdając się na łaskę dziewczyny