Era Bleacha

Hoffman miał już dosyć tej rozmowy. Przez to, że tak długo się ciągnęła stała się dla niego męcząca.
- Dosyć tych gierek.
Uniósł teraz swoją katanę i wbił ją dziewczynie w kolano.
- Gadaj co wiesz. Kto... Ją... Zabił!? - Po jego minie, kiedy wypowiadał te słowa widać było, że nie żartuje, a w jego oczach pojawiła się rządza mordu

Hoffman był mocno zdenerwowany i zarazem zasmucony tym co usłyszał. Po chwili poderwał dziewczynę łańcuchem, aby szła za nim.
- W takim razie pójdziesz ze mną. Jest ktoś kto bardzo by chciał wysłuchać tej historii.
Siłą zaciągnął dziewczynę na swojego konia, siadając przed nią i pogładził go po grzywie dając znak tym samym by ruszał. Nie obawiał się o dziewczynę, łańcuch wystarczająco dobrze ją krępował. I tak ruszyli w stronę kryjówki buntowników.

Nie ważne jak mocno Chinatsa ciągnęła za łańcuch, on nie chciał się od niej oderwać. Zupełnie tak, jakby zrósł się z jej ciałem. Nie wiadomo było skąd on się w ogóle wziął. Łańcuch choć krótki, zdecydowanie sprawiał dyskomfort dziewczynie. Tajemnicą jednak wciąż pozostawało, co ona robiła sama w lesie. Wnet zaczął wiać porywisty wiatr, który przerwał jej zamyślenie. Wiał na tyle mocno, iż z pobliskich drzew zaczeły sypać się liście. Kilka z nich wplotło się we włosy Chinatsy.

Jadący na swoim koniu nieopodal Hoffman, zmierzał do swojej kryjówki na Hokkaido. Nocną ciszę jednak, przerwał dziewczęcy pisk, który wyraźnie go zaniepokoił. Od razu ruszył w tamtym kierunku, szarpiąc za klacz. Kiedy był już dostatecznie blisko, zauważył dziewczynę, uciekającą przed czymś. Widząc jak nieznajoma potknęła się i upadła, chłopak od razu zeskoczył z konia i wybiegł zza drzew. Kiedy zauważył łańcuch, przyczepiony do piersi dziewczyny, pomyślał, że była goniona przez pustego. Niczego jednak nie zauważył i zdjął z twarzy swoją maskę. Podszedł szybko do dziewczyny i przyklęknął na jedno kolano, chcąc zobaczyć jej schowaną za dłoniami twarz.
- Wszystko w porządku? - Mówił spokojnym głosem, chcąc uspokoić nieznajomą i uśmiechnął się łagodnie
- Spokojnie, nic Ci nie grozi. Nazywam się Hoffman Moritsu, a ty?

Hoffman widząc reakcję dziewczyny zdziwił się. W przeciwieństwie do Chinatsy, nie zachowywał się poważnie, a wręcz przeciwnie. Zrobił śmiesznie zaniepokojoną minę, mieszającą się wręcz z uśmiechem i zaczął ją uspokajać.
- Hej, hej. Spokojnie. Nic Ci nie grozi. Miło mi Cię poznać Chinatso.
Chłopak również miał przy swoim boku kawałek drewna, jednak u niego była to laska. Było to dosyć dziwne, ażeby ktoś w jego wieku jej używał, bowiem wyglądał on jeszcze na nastolatka. Po chwili jednak spoważniał i odniósł się do dziewczyny w sprawie łańcucha, który był jeszcze bardzo długi.
- Chciałbym, żeby tak było ale niestety to nie jest żart. Być może zauważyłaś już, jak szybko ten łańcuch się kurczy... Nie zostało nam wiele czasu.

Po chwili Chinatsa poczuła ostry ból w klatce piersiowej. Dochodził on z okolicy miejsca, do którego przytwierdzony był łańcuch.
Zaczęło się.
- Spokojnie, to zaraz minie.
Kiedy chwilę później, ból ustał, Hoffman zaczął ponownie mówić.
- Posłuchaj mnie teraz uważnie, bo to bardzo ważne. Ten łańcuch niedługo skurczy się zupełnie. Ten ból wystąpi jeszcze kilka razy. Będzie mocniejszy niż ten teraz i nic nie da się z tym zrobić. Szarpanie za łańcuch jedynie pogorszy sytuację.

Hoffman nie spodziewał się takiej reakcji dziewczyny. Myślał, że kiedy powie jej o tym, iż wyrywanie łańcucha będzie bardziej bolało, to ona tego nie zrobi, ale jednak się pomylił.
- G- Głupia! Nie rób tego! - Mówiąc to od razu podbiegł do dziewczyny
- Nie powiedziałem Ci wszystkiego. Nie możesz go zerwać! Posłuchaj mnie proszę, zanim będzie za późno.