Era Bleacha

W świątyni było pusto, zimno i przerażająco. Trudno było się przebić spojrzeniu Chinatsy przez spowite ciemnością wnętrze, zwłaszcza, że jej wzrok nadal nie był do niej przyzwyczajony.
Wystrój budynku był skromny, niemal do granic możliwości. Poza ołtarzykiem stojącym na końcu, dokładnie przed Chinatsą, nie było w nim żadnych mebli ani ozdób.
Nagle, zupełnie niespodziewanie, zerwał się kolejny podmuch wiatru, wkradający się z zewnątrz, do środka świątyni, świszcząc przez szczeliny w drzwiach. Nie trwało to jednak długo, gdyż wraz z podmuchem wiatru drzwi ponownie załomotały, zamykając się z hukiem.
W końcu, kiedy wzrok dziewczyny zaczął się już przyzwyczajać do wszechobecnej ciemności, na drugim końcu świątyni, tuż przy ołtarzyku, dało się dostrzec zarys humanoidalnej postaci, wyłaniającej się powoli z mroku. Nadal nie było jej widać wyraźnie, jednak z pewnością ktoś tam stał, a jego, bądź jej zamiary pozostawały nieznane.
- To Ty jesteś przywódczynią klanu Miyamoto? - przemówił ni stąd ni zowąd tajemniczy głos, rozchodząc się regularnie po wszystkich zakamarkach świątyni
Kiedy skończył mówić, ponownie zapadła przerażająca cisza, którą teraz mogła przerwać tylko ona.

Mężczyzna jakby wyczuwając nieprzyjacielskie myśli dziewczyny, nie poruszył się. Nie okazał zatem żadnego wrogiego gestu, choć sama jego sylwetka, nieruchomo skąpana w mrokach nocy mogła wzbudzać strach.
Usłyszawszy odpowiedź dziewczyny, nieznajomy czując, że może wykonać ruch, ruszył w jej stronę wolnym krokiem, przybliżając się na odległość kilku metrów. Wraz ze zmniejszającą się odległością, wzrok Chinatsy mógł dostrzec więcej szczegółów na temat wyglądu mężczyzny. Jego ubiór był niecodzienny - przypominał przeciętnego wędrowca, pustynnego nomada. Chusta na jego szyi, owinięta wokół niej kilkakrotnie, acz bardzo luźno, zasłaniała jego usta, a nawet kawałek nosa. Długie, podobnie jak jego oręż przy pasie, czarne włosy sięgające barków, wtapiały się swoją ciemną barwą w mrok nocy, dodając mu dodatkowej tajemniczości.
W końcu przemówił.
- Spokojnie. Nie przybyłem tutaj po Twoją śmierć. Jestem Zafkiel.
Nie powiedział nic więcej. Prawdopodobnie zdawał sobie sprawę z tego, że ta odpowiedź może zdziwić jego rozmówczynię, zatem postanowił poczekać na jej reakcję.

Wzrok mężczyzny powędrował za dłonią Chinatsy, odprowadzając ją aż na kosę. W chwili zaciśnięcia przez nią pięści, ponownie zaczął wwiercać się spojrzeniem w jej oczy. Był spokojny, a zarazem świadczył jednoznacznie o tym, że każdy jej nieprzemyślany ruch może ponieść za sobą poważne konsekwencje.
- Nie zawsze dostajemy tego, czego chcemy. W dzisiejszych czasach nie można nawet liczyć na porządnych najemników. Widać nie wszyscy widzą różnicę pomiędzy pozyskaniem czyjejś krwi, a zabójstwem... Twoja śmierć nie jest mi na rękę.
Zrobił chwilę przerwy, dając czas na przetrawienie wypowiedzi i wyciągnięcie wniosków.
- Przyszedłem tu, aby prosić Cię o pomoc.
Martwa cisza z zewnątrz ponownie wkradła się na chwilę do zakamarków świątyni. Dopiero po chwili przerwały je odgłosy szybko uderzających o okiennice krople szybko spadającego deszczu.

- Przyjaciół, hmm...? - powtórzył za dziewczyną, na krótką chwilę zamykając oczy - Obawiam się, że mylnie rozpoznajesz przyjaciół.  Żadna przyjaźń nie trwa wiecznie, a nawet najlepszy przyjaciel może stać się Twoim największym wrogiem. Nie. Już się stał.
Dłoń mężczyzny, z początku ułożona w neutralnym geście, teraz powędrowała na rękojeść katany, jednak jego wzrok ani drgnął przy tej czynności.
- Moim celem jest Hoffman. Jednak sam nie zdołam go powstrzymać. Potrzebuję do tego Twojej pomocy. Trzeba powstrzymać jego ostrze przed kolejnymi morderstwami. Wystarczająco dużo osób zginęło z jego ręki.
Druga, wolna ręka mężczyzny powoli poczęła unosić się ku górze. Po krótkiej chwili, w końcu zatrzymała się tuż przed dziewczyną, z wyciągniętymi czubkami palców w jej stronę. Jego przyjazna postawa, współgrająca z łagodnymi rysami widocznej, górnej części twarzy oraz wyciągniętą w jej stronę ręką, nadawała mu przyjaznego, a nawet wzbudzającego zaufanie wyglądu.

Mężczyzna wertując swoim beznamiętnym wzrokiem twarz Chinatsy, która już niejednokrotnie zmieniła swój wyraz podczas ich rozmowy, w pewnym momencie zdawał się czytać w jej myślach. Atmosferę tajemniczości zaczął dodatkowo pobudzać unoszący się leniwie wśród gwiazd księżyc, którego światło wkradło się czym prędzej przez okiennice, rozświetlając w znacznym stopniu wnętrze niemal całego budynku. Niemal, gdyż Chinatsa wraz ze swoim rozmówcą nadal pozostawali w cieniu.
- Zgadza się. Hoffman żyje i ma się dobrze. To nie pierwszy raz, gdy wykręca taki numer. Nie pierwszy, i nie ostatni raz zdradza swojego przywódcę w taki sposób. Dobrze, że nie wbił Ci przy tym noża w plecy. Ja nie miałem tyle szczęścia.
Kiedy dłoń Chinatsy spotkała się z dłonią mężczyzny, dziewczyna poczuła przyjemne ciepło, oraz wyraźny zarys twardych, męskich dłoni.
- Cieszę się, że mogę liczyć na Twoją pomoc.
Po krótkim, acz wystarczająco długim uścisku, dłoń mężczyzny pierwsza się z niego wyślizgnęła. Z nie do końca wiadomego powodu, postanowił cofnąć się o kilka małych kroczków, wprost na rozświetlony fragment podłoża.
- Nadal mi nie ufasz... być może to Ci w tym pomoże.
Szybkim ruchem ręki, mężczyzna w jednej chwili obnażył niemal cały swój tors, nie zdejmując przy tym żadnej części garderoby, a jedynie luzując wiązania ubrania. Światło księżyca padające w tym momencie wyraźnie na nieznajomego, odbijało na jego torsie ciemne tatuaże. Jak się szybko okazało były to tatuaże... klanu Miyamoto.

Po odsłonięciu większego fragmentu swojego torsu, mężczyzna nie puszczał uchylonego ubioru, zastygając w bezruchu, aby dać czas Chinatsie na przetrawienie nowych informacji. Jedynie jego oczy nie pozostawały bierne, wędrując za nią przez cały czas.
Kiedy ręka Chinatsy cofnęła się mimowolnie, dziewczyna ponownie usłyszała jego głos, a jego własna dłoń, ruszyła w kierunku kieszeni górnej części ubrania, zatapiając się w niej.
- Podobnie jak Ty, należę do klanu Miyamoto.
Kończąc mówić, wyciągnął z kieszeni pewien kamień. Jak szybko się okazało, był to zaginiony, zielony kryształ klanu Miyamoto. Kryształ mądrości.
Na jej kolejne pytanie, mężczyzna poluzował swoje spięte dłonie, trzymające materiał, pozwalając mu z powrotem skurczyć się i zasłonić większą część torsu. Jego głowa lekko opadła.
- Widać Hoffmanowi świetnie wychodziło zatajanie mojej obecności przez tyle lat, skoro zadajesz to pytanie. Zapewne myślał, że pozbył się mnie raz na zawsze.
Dopiero po chwili mężczyzna uświadomił sobie jak zawile i niezrozumiale mogą brzmieć jego słowa. Jego wyraz rozluźniającej się, górnej części twarzy wyraźnie to potwierdzał. Poprawiając swój ubiór, chcąc doprowadzić go do stanu pierwotnego, w końcu odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku drugiego końca świątyni.
- Z pewnością masz jeszcze wiele pytań, jednak nie wszystko na raz. Otrzymałem odpowiedź na moje pytanie. Wezwę Cię w kluczowym momencie.
Kiedy skończył mówić znajdował się już na drugim końcu świątyni. Jego lekko uniesiona ręka, jakby stuknęła o powietrze tuż przed nim, z pewną gracją w sobie. Powietrze zaskrzypiało, i zaczęło się nieregularnie zniekształcać, otwierając ciemny jak noc portal, do złudzenia przypominający gargantę.
- A teraz wybacz. Muszę wracać do przygotowań. - powiedział, czekając na otwarcie portalu

Mężczyzna z pewnością zdawał sobie sprawę z tego o czym w tym momencie myślała Chinatsa. Być może myślał o tym samym. Mimo tego, nie zaspokoił jej ciekawości. Czując chwilę później jak dziewczyna chwyta go za fragment ubrania, odwrócił głowę w jej stronę i spojrzał głęboko w oczy, słuchając tego co ma do powiedzenia.
- Źle mnie zrozumiałaś.
Zrobił chwilę przerwy, zrywając na moment kontakt wzrokowy, jakby chciał zebrać myśli.
- Możesz pójść za mną, jednak nic Ci to nie da. Jeśli naprawdę chcesz zrobić coś znaczącego, powinnaś zrobić to co ja - wykorzystać pozostały czas na przygotowania. Kiedy się z nim skonfrontujemy, nie będzie już na to czasu. On jest silny. W obecnym stanie, nawet z przewagą liczebną być może nie zdołamy go pokonać. Dlatego musimy zrobić wszystko co w naszej mocy, aby nie dopuścić do przegranej.
Wzmianka o stanowisku przywódcy klanu, w żaden sposób nie odcisnęła się ani w wyglądzie mężczyzny, ani w jego reakcjach. Nie do końca było wiadome, co to może oznaczać. Być może była to kwestia tego jak przejęty był swoją ostatnią wypowiedzią.

Kiedy Chinatsa wyraziła zgodę z pewną niechęcią w głosie, mężczyzna oderwał swój wzrok. Miał już się odwrócić, i ruszyć w głąb otwartego już portalu, jednak został jeszcze na chwilę przez nią powstrzymany.
- Lepiej zrobisz jeśli będziesz trzymać się od niego z daleka, tak jak ja. Jemu nie można ufać. Spotkanie z nim sam na sam, to zły pomysł.
Mimo, iż jego usta były zasłonięte, można było odnieść wrażenie, że przez chwilę, podczas gdy ich oczy ponownie się spotkały, Zafkiel odwzajemnił jej uśmiech.
- A więc rozwijaj tą siłę. Wszystko będzie przydatne podczas ostatecznej bitwy. A teraz, jeśli nie zostało już nic...
Ponownie chciał się odwrócić w stronę portalu, jednak jego zdanie jak i zamiar, przerwało kolejne pytanie ze strony Chinatsy.
- Imiona są ładne, jednak nie niosą ze sobą żadnej wartości. Póki co, możesz do mnie mówić Zafkiel.
Mężczyzna jeszcze na chwilę utrzymał kontakt wzrokowy z Chinastą. Dopiero po chwili, odwrócił się znacznie spokojniej niż wcześniej, bez pośpiechu. W końcu, przekroczył granice pomiędzy świątynią a portalem, wtapiając się w ciemność, aż w końcu, znikając za zamykającym się, zębiastym portalem. Chinatsa ponownie została sama w pustej, i ciemnej świątyni.
Deszcz nie przestawał żywo uderzać o okiennice.