Era Bleacha

Chłopak zdziwiony tym co się stało
-Może wróce
Po wypowiedzianych słowach poprostu się rozpłyną.

Wchodząc do świątyni wszystko wyglądało normalnie. Świątynia wyglądała normalnie jak na świątynie były tam jakieś świeczki. Powoli zbliżał się wieczór. Więc nie było tutaj wielkiego ruchu. Właściwie to nie było nikogo co mogło zadziwić co niektórych. W końcu jakiś kapłan chyba powinien się tutaj znajdować. Jednak takowego nie było. Podchodząc bliżej samej świątyni i siadając dostrzegłaś jednak kogoś kto znajdował się wewnątrz. Nie wyglądał na Kapłana jednak coś tam robił. Nagle spokojnie się odwrócił w twoim kierunku zupełnie jak by wiedział że się na niego patrzysz. Jednak nie powiedział ani słowa. Tylko spokojnie zaczął wychodzić z kamiennego budynku samej świątyni. Co sprawiało że szedł w kierunku obok wydawało się że do wyjścia z świątyni. Wyglądał na kogoś w wieku 21 lat.

Mężczyzna spokojnie popatrzył na dziewczynę która widocznie chciała zwrócić na siebie uwagę. Jego wzrok wydał się nieco zimny i obojętny. I nagle odpowiedział spokojnie.
-Witam, teraz już tak. Chyba że umiesz coś robić poza siedzeniem ?
Zatrzymał się on patrząc co ona właściwie kombinuje przy tym zbiorniku wodnym. W końcu to było trochę dziwne. I nagle jakby go coś natchnęło zaproponował coś.
-Skoro już tak siedzisz to może mi pomożesz ogarnąć to miejsce.
Czyżby podstęp kto wie ?

-Może pozamiatać liście i wymienić trochę świeczek. Wiesz takie proste sprawy o które trzeba tutaj dbać.
Powiedział spokojnie idąc i przynosząc miotłę którą widać chciał jej dać. Zabawna sprawa widać był to typowy człowiek który uważał że miejsce kobiety to jest przy miotle albo w kuchni. Ale kto wie. Spokojnie podał jej miotłę czekając aż ta weźmie się do roboty i po prostu posprząta. Chodniczki obecne w tym miejscu w końcu zieleń lubi się nagromadzać na nich. Kiedy nagle zadzwonił telefon w jego kieszeni ten dość szybko odebrał i zaczął rozmawiać odsuwając się od dziewczyny.
-Tak, mogę przyjechać. Jaki adres ?
I reszta była już niezrozumiała dla dziewczyny jednak chłopak wydawał się nieco zaniepokojony. I powiedział do niej.
-Chyba będę musiał jechać. Złe duchy nachodzą pewne miejsce.
Zabrzmiało to conajmniej dziwnie o co mogło właściwie chodzić.

Chłopak spokojnie uśmiechnął się mówiąc -Wiesz taka praca. Popatrzył spokojnie na ziemię widać nie chciał jej wszystkiego tłumaczyć czym się zajmuje. Kiedy nagle powiedział. -Wiesz będę szedł to załatwić jest to dość niedaleko jednak prosił bym cię abyś popilnowała świątyni podczas mojej nieobecności. I spokojnie zaczął iść w kierunku ulicy widać zamierzał iść na pieszo. Prośba była nieco dziwna biorąc pod uwagę że było dość późno i niedługo mogła zacząć się noc. Jednak mozna było jeszcze probować powstrzymać chłopaka lub też po prostu kontynuować sprzątanie świątyni.

Chinatsa nie liczyła godzin, które minęły od owego wydarzenia, po prostu szła przed siebie i nie zastanawiała się nad niczym. Coś w niej pękło i nie umiała powiedzieć co, choć jakiś głos w głowie podpowiadał, że to jej dawne "ja". Jakie było teraźniejsze? Trudno powiedzieć.
Potykając się co jakiś czas niemal wlokła za sobą kosę, jej pierwsze shi kai, którego jeszcze nie dezaktywowała. Nie myślała o  tym, a i zanpaktou wydawało się nie mieć nic przeciwko. Siedziało cicho i powstrzymywało się od osądu.
W końcu po długiej wędrówce jej oczom ukazała się stara, zniszczona świątynia opuszczona zapewne przez jej niegdysiejszych Bogów. Nie umiała nawet powiedzieć, dla którego z nich była wybudowana. Nie zastanawiając się nad tym co robi oparła kosę o ziemię a sama upadła na kolana przed wejściem do świątyni i opuściła głowę.
- Boże tego miejsca, wybacz mi moje myśli.
To było jedyne co mogła powiedzieć, czuła, że musi to zrobić.
Bo jeżeli cokolwiek towarzyszyło jej od "śmierci" Hoffmana to była to myśl, że już lepiej by było gdyby sama go zabiła.

Słońce zachodziło z chwili na chwilę podczas wędrówki Chinatsy. Niebo zmieniało kolory z niebieskiego, na pomarańcz i purpurę. W końcu, zniknęło za chmurami sięgającymi horyzontu, wraz z dotarciem dziewczyny do świątyni.
Po chwili, klęcząc, dziewczyna poczuła jak jej twarz, ręce, oraz inne części ciała ozdabiają krople wody, leniwie spadające z nieba. Nie było ich wiele. Pojawiały się sporadycznie, i z pewnymi przerwami.
Po kilku chwilach od kontaktu pierwszej z kropel ze skórą Chinatsy, zamknięte drzwi świątyni załomotały, otwierając się nieznacznie z przeszywającym skrzypieniem. Mimo, iż mogło się to wydawać wręcz przerażające, a drzwi były stare i zaniedbane, towarzyszyła im pewna gracja. Nie wiadomo było jednak, co wprawiło je w ruch. Być może był to nagły podmuch wiatru, który znienacka zaczął szaleć po okolicy przez krótką chwilę. Być może była to sprawka jakiejś żywej istoty. Niezależnie od tego jak było naprawdę, w pewien sposób zdawały się zapraszać dziewczynę do środka.
Wiatr zawiał ponownie, w nieco bardziej gwałtowny sposób niż poprzednio, ciągnąc mocno za sobą włosy buntowniczki, które były teraz ustawione niemal równolegle do podłoża, oraz wolne części jej ubrania. W końcu wiatr uspokoił się, a towarzyszący mu świst ucichnął szybko i brutalnie jak za sprawą cięcia ostrza, w sposób gwałtowny i nienaturalny. Wraz z ucichnięciem świstu, zapadła niespotykana, niemal martwa cisza, a powietrze stanęło w miejscu. Dookoła nie widać było żywej duszy, co mogło dziwić, a nawet szokować. Wyglądało to zupełnie tak, jakby czas się teraz zatrzymał.