Era Bleacha

Mikashi zaczął dochodzić do kryjówki razem z Saori, uświadomił sobie że to ostatnia szansa na odwrót. Kiedy się powoli zbliżali Saori mówi do niego -Tylko czegoś nie odwal pamiętaj udajesz nowego buntownika, to jak jesteś gotowy ?

Wszystko poszło idealnie, nikt nie połapał się tego że mikashi może być kimś innym. Dziewczyna powiedziała no to rozejrzyj się po okolicy poznaj nowych przyjaciół po czym mrugnęła do niego okiem i zniknęła z jego widzenia w kryjówce. Mikashi właśnie sobie uświadomił że wszystko poszło idealnie może teraz bez problemu poruszać się po terenie kryjówki buntowników, niemal każde drzwi tam stoją przed nim otworem.
// zakończenie fabuły nagroda 2000 doświadczenia 40 pn i 20 złota + uprawnienia do poruszania się po kryjówce buntowników do ewentualnego rozpoznania (o ile zrobisz coś głupiego albo się wydasz) \\

Dziewczyna przyciągnęła Jakuchu za sobą. Nie musiała używać zbyt wiele siły, w końcu to potężny babsztyl.
-Ty, pójdziesz do Soul Society. Cieszysz się? - no, do wydawania rozkazów trzeba się przyzwyczaić! Hoffmanowi przyda się pomoc, a Jakuchu i tak prawdopodobnie wkrótce dołączy do jego oddziału, więc niech pobawią się razem. Najwyżej będzie o jednego mniej. Chociaż szkoda, bo Amaya musiałaby wtedy szukać nowej osoby sprzątającej!

Amaya roześmiała się.
Po prostu zaśmiała mu się w twarz po tych przeprosinach.
-Jaja sobie chyba robisz. - miała nadzieję, że chłopak sobie żartuje. No, chyba, że bardzo interesująca rozmowa w gabinecie była tylko jednorazowym przebłyskiem poczucia humoru. Wtedy byłaby zawiedziona, bo już myślała, że znajdzie się ktoś, kto wytrzyma jej znęcanie się nad sobą i będzie się odgryzał uznając jednak jej wyższość.
-Przepraszać to byś musiał, jakbym znalazła syf w biurze. - no, to prawda. Tyle, że wtedy te przeprosiny na nic by się zdały.
Matko, miał taką minę jakby na prawdę było mu żal. Chyba jest już stracony, szkoda!

No, a jednak! A już miała spisać go na straty.
Tykanie Amayi palcem to była jednak bardzo ryzykowna sprawa, bo można łatwo ten palec stracić, albo doczekać się tego, co Jakuchu. Otóż dziewczyna złapała go za ten palec, a całą rękę boleśnie wykręciła mu do tyłu. Żeby zabolało, ale by nic mu nie złamać. W końcu to szybka i mocna bestia, więc chłopaczek nawet nie zdążył zareagować!
-Nie, mylisz się. To ty zmalałeś kurduplu.
Po rozkazach i rozpoczęciu "wojny" przywódczyni nareszcie wrócił humor. Nie ma to jak poznęcać się nad przedstawicielem gatunku męskiego!

-Że coś ty chciał powiedzieć?
Czy on śmiał spróbować nazwać Amayę spaślakiem? Ta zniewaga krwi wymaga! (oczywiście w przenośni.)
-Ale z ciebie twardziel... chyba nie będziesz płakał, co?
Pewnie była jakąś masochistką, ale ból Jakuchu w tym momencie sprawiał jej niemałą przyjemność. Ręki nie puszczała. Może niech się grzeczniej odezwie, to się nad nim zlituje.

-Ładnie poproś, to cię puszczę. - ach, co za zabawa!
Dziewczyna mówiąc to też już niemal się śmiała.  Humorek wraca, a z dowódcą nie ma żartów!
-Ja tak mogę godzinami. - prawda, trzymanie ręki Jakuchu to żaden wysiłek. Amaya miała tylko nadzieję, że nie jest on tak honorowy jak na przykład Hoffman (z tego co słyszała od innych buntowników), bo musiałaby tak stać do rana.