Era Bleacha

Słysząc słowa Amayi, Hoffman spojrzał na chwilę na Chinatsę po czym odpowiedział znów lekko potakując:
- Rozumiem.
Z kolei na pytanie dowódczyni powiedział nieco więcej.
- To nie ode mnie zależy... Chinatsa nie należy do mojego oddziału i sama wydaje mi rozkazy, zatem nie mam tutaj nic do powiedzenia.
Hoffman przestał już myśleć. Wraz z kolejnymi słowami czuł się coraz gorzej, więc odciął się zupełnie od swoich myśli. Jego oczy stały się puste.

-Dobrze.
Amaya co prawda chciała osiągnąć wybuch jakichkolwiek emocji u Hoffmana, ale najlepsze, że w ogóle coś udało jej się wywołać. Udowodniła sobie, że Hoffman nie jest tak, jaki jej się wydawało że był.
-No to teraz moja kolej.
Miała ochotę tłuknąć chłopakiem o ścianę, ale jako że spoczywał w pozycji siedzącej było to średnio możliwe. Tak nie będzie, obecne zachowanie Hoffmana sprawiło, że wyraz jej twarzy już się zmienił z tej słodkiej beztroski na to, co czuła na prawdę. Grymas niezadowolenia, złości. Ona też go pouczy, tyle że nie tak łagodnie jak Chinatsa.
-Wiesz co, jedyne momenty, kiedy mogłam uznać cię za kogoś, kto jest wart uwagi i kogo chciałabym mieć przy swoim boku podczas walk to chwile, w których kłóciłeś się z Nero.
Sama poderwała się z podłogi zdenerwowana. Miała tylko nadzieję, że jej przemowa dotrze do niego wystarczająco poważnie. Nie oszczędzała nawet krzyku, którego używa wyjątkowo rzadko. Należy mu się to.
-Wyjaśnij mi, w jaki sposób mam być dobrym dowódcą, gdy osoba taka jak ty, która zna się na rzeczy nie udziela mi rad przez swój cholerny honor? Gdy nie słyszę od nikogo, co może mieć dobry wpływ na nas wszystkich, a co zły? Potrzebuję krytyki! - zatrzymała się na chwilę, by złapać oddech. - ŻĄDAM - to słowo podkreśliła wyraźnie - Byś mówił mi to, co myślisz! I nie tylko mi. Żądam, żebyś zebrał swoją zasraną dupę do kupy i przestał zachowywać się jak dziecko. Nie potrzebuję sługusów, którzy będą włazić mi w tyłek i bez zająknienia spełniać moje polecenia i zachcianki. Ja chcę wojowników! Kogoś, kto będzie się przeciwstawiał, nawet mi. Kogoś z własnym zdaniem i osobowością a nie pustej kupy gówna. A od twojego "tak jest" i "rozumiem" chce mi się żygać. Zastanawiam się, czy twój oddział nie powinien zostać rozwiązany, jeśli twoi podopieczni uczą się od ciebie właśnie tego. Nie potrzebuję takich więcej. I jeśli ty się nie zmienisz, również przestaniesz być potrzebny. A moje rządy nie będą miały szansy na poprawę.
Odwróciła się z zamiarem opuszczenia pomieszczenia, później budynku, a na koniec terenu Kinkaku-Ji. Była już prawie pod drzwiami, ale stwierdziła, że jej wykład nie będzie dokończony, jeśli nie wróci do Hoffmana i nie uderzy go z otwartej dłoni w twarz. Porządnie. To zrobiła, a potem już na prawdę ruszyła do drzwi.
-Raporty niech ktoś mi przyniesie. Nie obchodzi mnie kto.
Zerknęła na Chinatsę, czy ta ma zamiar wyjść z nią. Jej zdaniem Hoffman powinien zostać teraz sam i wszystko przemyśleć. Sama wyszła, zostawiając drzwi za sobą otwarte.

Chinatsa patrzyła na oddalającą się Amaye, nie wiedząc co tak właściwie powinna teraz zrobić. Z jednej strony była wściekła na Hoffmana i chciała go zostawić i po prostu sobie pójść, z drugiej... nawet jeżeli była teraz pełna złości, trudno jej było zostawić kogoś, kto zajmował się nią od samego początku.
- Powiedziałam ci już to wcześniej... - zaczęła mówić odwracając się w jego stronę jednak unikając jego spojrzenia. - że jesteś moim przyjacielem i nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby cie zabrakło, szczególnie, gdybyś umarł przeze mnie. Amaya ma rację. Ona potrzebuje cie, ja cie potrzebuje, Ayame cie potrzebuje, twój oddział też... Wszyscy potrzebujemy tego starego, śmiejącego się, mówiącego szczerze i prosto z serca, czasem irytującego Hoffmana. Przemyśl to wszystko.
Kończąc mówić wyszła z pokoju kierując się do swojego. Zamykając za sobą drzwi podeszła do szafki i wyciągnęła kolejną pamiątkę, o której wcześniej zapomniała. Róża od Hoffmana, którą dostała w pierwszych dniach pobytu tutaj. Położyła ją pomiędzy innymi pamiątkami i położyła się na łóżku patrząc na swoje skarby. Shiroi wtulił się w nią tak, że wąsy łaskotały lekko policzki dziewczyny.

Chinatsa nie mogąc tak bezczynnie leżeć podniosła się i zeszła do kuchni (dobrze, że w końcu Hoffman ją kiedyś tam zaprowadził), zrobiła dwie kromki, które potem zawinęła w folię i wzięła jedną z obranych marchewek (dla Shiroi). Wróciwszy do pokoju włożyła je do kieszeni a marchewką zamachała w powietrzu.
- Choć Shiroi, przejdziemy się na spacer.
Biorąc zwierzaka na ręce zamknęła za sobą drzwi i skierowała się w stronę wyjścia z budynku. Wychodząc na zewnątrz zauważyła w oddali Hoffmana ze swoim oddziałem. Chwilę stała patrząc jak trenuje, jednak po minucie odwróciła się i poszła przed siebie, zastanawiając się, co tym razem ją spotka (wszystkie spacery kończyły się bądź co bądź ciekawą historią).

Dziewczyna miała już wychodzić poza obręb Kinkakuji, jednak zatrzymał ją Hoffman pojawiając się obok niej. Zdziwiona zamrugała oczami a Shiroi zerknął leniwie na przybysza.
- Porozmawiać...? - powtórzyła dziewczyna, jednak wyczuwając, ze to doskonały moment na wyjasnienie sobie wszystkiego uśmiechnęła się lekko. - Oczywiście, była bym bardzo ucieszona mogąc z tobą porozmawiać na spokojnie.

Chinatsa kiwnęła głową, jak i również pokłoniła się lekko w stronę oddziału Hoffmana, przepraszając ich tym samym za zamieszanie.
Ruszając przed siebie zaśmiała sie cicho.
Mówiłam, każda moja wycieczka kończy się czymś ciekawym
Wchodząc do swojego pokoju wskazała Hoffmanowi by usiadł na łóżku, natomiast ona sama oparła się tak jak poprzednio o ścianę. Lubiła taką pozycję, czasem była wygodniejsza od długiego siedzenia.
- Więc co się stało, Hoffi? - zapytała kładąc na ziemi Shiroi.

Dziewczyna nie była zadowolona tym, co usłyszała. Oczywiście, fajnie było dowiedzieć się, dlaczego Hoffman się tak zachowuje.
Wzdychając skrzyżowała ręce na piersi i popatrzyła na chłopaka.
- Rozumiem twój kodeks i zasady, ale wiesz, że to nie o to chodzi w tym wszystkim. Tak jak powiedziała Amaya, potrzebny jest wojownik, który będzie potrafił powiedzieć jasno i wyraźnie co sądzi o różnych sprawach. Gdyby było inaczej, mielibyście tu armię ślepo działających zombie, a nie wojowników. Jak już powiedziałam ci na samym początku, dla mnie to, że jestem potomkiem Miyamoto nie oznacza, że będę traktować cię z góry. Nie czuję tego i nie sprawia mi to radości. Amaya pewnie też tak sądzi, chociaż... jej czasami chyba to sprawia frajde - zaśmiała się cicho na te słowa, jednak szybko spoważniała - Szkoda tylko, że w pewnym sensie mnie okłamałeś swoim wcześniejszym zachowaniem. Przyzwyczaiłam się do niego i to jego polubiłam, dlatego dalej będę się upierać przy tym, żebyś był po prostu sobą, żebyśmy rozmawiali, od czasu do czasu pożartowali... A jeżeli chodzi o chronienie mnie... Stanę się silniejsza i obiecuje, ze kiedyś będę mogła pokazać ci swoją siłę. I wstań bo takie siedzenie jest niezdrowe dla krwiobiegu organizmu - dodała uśmiechając się do chłopaka.