Era Bleacha

Zza góry wyłonił się Hollow. Wyglądał jak hybryda zwykłego człowieka z jaszczurem. Długi ogon był przedłużeniem kręgosłupa a ciało pokrywały maleńkie acz bardzo mocne czarne łuski. Co i rusz zza wąskich ust pojawiał się jaszczurzy język. Ponadto z jego łopatek wyrastały czarne potężne skrzydła. Długie srebrne włosy opadały mu do ramion, a grzywka zasłaniała część jego maski. Przystanął zaskoczony ilością oraz rasą osobników. Gwizdnął cicho pod nosem. Shinigami? Tutaj? Na bezkresnych terenach pustyń Hueco Mundo? No, no... Ciekawe cóż takiego ich tu przywiało... Podszedł bliżej jeziorka, jednak zachowując dystans pomiędzy osobnikami. Oparł się noszlancko o jedno z uschniętych drzew i złożył ręce na piersiach.
-Witajcie Shinigami... Czyżbyście zagubili drogę do waszego świata? Cóż was skłoniło, by przemierzać pustynie na których niechybnie można zginąć? Ależ... Gdzie moje maniery... Zwą mnie Grey...
Odbił się od drzewa i skłonił nisko. Po kilku sekundach wyprostowany zmierzył wzrokiem cały oddział szacując siłę i szybkość tej grupy. Zatrzymał spojrzenie na czarnowłosym mężczyźnie, który korzystał z dobrodziejstw wody. Zafalował lekko skrzydłami aż drobinki kurzu wzbiły się w powietrze na wysokość kilkunastu centymetrów. Uważał przy tym, by nie dosięgły pijącego chłopaka.
-Nie obawiajcie się ataku z mojej strony, jestem już najedzony... Jednakże okazałbym niemałą wdzięczność, gdybyście oświecili mnie czemuż ryzykujecie życiem chodząc po tych terenach?

-Adjuchasów Ci tu od groma drogi Hoffmanie. Mógłbyś chociaż go opisać? Jak wygląda...
Pusty ze znudzoną miną znowu oparł się o drzewo. Machnął raz, potem kolejny ogonem i ziewnął. Gdyby miał wymieniać wszystkich Adjuchasów, którzy przytargali za sobą coś z tamtego świata zeszłoby mu się kilka godzin.
-Mogę się nawet pochwalić ilością informacji jakie posiadam o tutejszych mieszkańcach... Kto wie, kto wieee... Może nawet wiedziałbym gdzie waszego poszukiwanego znaleźć... Ale nie liczyłbym, że dziewczyna jeszcze żyje, zwłaszcza jeśli była słabsza od tego Adjuchasa. Oni nie sprowadzają tu sobie shinigamich dla towarzystwa.

-Ah jaki niecierpliwy...
Grey zacmokał z niesmakiem. Podszedł bliżej jeziorka i stanął pewnie. Spojrzał na Hoffmana spod srebrnej grzywy. Potrząsnął głową i z powagą w głosie powiedział:
-Ten kogo szukasz to Hao. Tutejszy postrach. Zajmuje spore obszary w Lesie Menosów. Wejścia do jego kryjówki strzeże ogromny Menos. Mało kto tam się dostaje. Ale znam gościa, który może wam pomóc. Na imię mu Tay, jest podobny do mnie i dość łatwo go znaleźć. Nawet istnieje duże prawdopodobieństwo, że on sam was znajdzie. Powołajcie się na mnie i powiedzcie mu, że szukacie Hao. Oczywiście będzie stawiał opór, ale porządne lańsko powinno załatwić sprawę. Mam nadzieję, że odnajdziecie waszą dziewczynę żywą. Żegnam.
Skłonił się jeszcze raz i wzniósł w powietrze. Po chwili już go nie było widać.

Rozwiązanie problemu samo przyszło po kilku chwilach. Parę metrów od całego oddziału otworzyła się garganta. Z jej wnętrza wyjrzała czupryna... Greya. Uśmiechnął się tylko i szybko wytłumaczył.
-Pomyślałem, że przyda wam się transport. Że też od razu tego nie załatwiłem... Ale Trudno. Dobra, wskakujcie, macie mało czasu nim Hao wyfrunie na kolejne polowanie. Po drugiej stronie będzie czekał na was Tay. Stamtąd już niedaleka droga do oazy Hao. Wyskoczył z garganty i ponaglił shinigamich by zwartą grupą jak najszybciej przeszli na drugą stronę. Rozglądał się przy tym nerwowo. Wolał, by żaden pusty tego nie zauważył, bo niechybnie miałby wtedy kłopoty...

Pośród piasków pustyni Eizo maszerował przed siebie, aż w końcu na horyzoncie zauważył coś jakby oazę. Z początku myślał, że to fata morgana, jednak palnął się w łeb. Przecież tu nie było gorąco, a w dodatku wciąż panowała noc, to niby jak tu by miało postać takie zjawisko. Rozglądając się na około, szukając ewentualnego pożywienia lub jakichś słabszych pustych powoli doszedł do tej całej oazy. Było w miarę spokojnie, ale nigdy nie należy ufać pozorom. Eizo ostrożnie zaczął się kręcić po tym miejscu, szukając czegokolwiek ciekawego, lub czegoś, co by mu zagrażało. W końcu postanowił napić się wody. Ta była bardzo dobra i niezwykle orzeźwiająca, aż to trochę zdziwiło pustego. Po kilku minutach postanowił usiąść na piasku i sobie odpocząć. Podłożył jednak pod siebie ogon, który w razie nagłego ataku posłużyłby mu do szybkiego odskoku przed zagrożeniem. Przezorny zawsze ubezpieczony, jak sobie mawiał w myślach.

Mimo znużenia, podejrzane szelesty nie umknęły uszom młodego hollowa. Z powrotem naprężył swój ogon by w razie czego mieć punkt odskoku z podłoża i umknięciu przed ewentualnym atakiem. Niby to leniwie przekręcił głowę, by spojrzeć kto to się koło niego kręci. Musiał uważać, ale teraz miał w zanadrzu więcej zdolności, niż ostatnim razem. Znał już swoją moc, a także pojął kilka innych, które chyba mogły towarzyszyć każdemu jemu podobnemu, jednak ich znajomość i umiejętność wykorzystania ich, znacząco zwiększały współczynnik szans na jego przeżycie.

Mimo, że Ezio trochę zdziwił się wyglądem tego hollowa, to wcale nie dawał tego po sobie poznać. Wciąż przyglądał się przybyszowi, nie znając jego zamiarów, dlatego wciąż nie rozluźniał napiętego pod sobą ogona. Zaczął z nudy nawet przesypywać piasek między szponami swoich łap, wciąż jednak przyglądał się bacznie sępo-podobnemu stworowi. Ciekawość go zżerała i już w końcu nie mógł wytrzymać i odezwał się po chwili do hollowa.

-Dobra chociaż ta woda?

Zza życia się izolował. Co mu szkodzi, że teraz w tym stanie się odezwie?