Era Bleacha

-I tak oto poznałam kolejnego ważnego gościa. Ja to mam szczęście! Gdzie nie pójdę, tam kogoś spotkam.
Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, pozbawiona wszelkich możliwych trosk. Nawet alkohol stał się już zbędny, chociaż wciąż był miłym dodatkiem.
-Hej, może kiedyś mnie trochę potrenujesz? Gdybym ja miała taką siłę, to Seireitei nam nie straszne. Obalilibyśmy tyranię i nareszcie wszyscy byliby szczęśliwi.
Z takim czymś mogłaby roznieść kilku kapitanów na raz w drobny mak. Bardzo by się to przydało, chociaż z jej lenistwem raczej zbyt wiele nie można wymagać. I tak dużym sukcesem (nawet ogromnym) jest to, co udało jej się osiągnąć do tej pory, i to w nie tak długim czasie. Może to po prostu talent?

-Stanowiska nie masz tylko dlatego, że go nie chcesz. - stwierdziła szybko. - Ale skoro uważasz, że nie jesteś godzien mnie trenować, to nie jesteś.
Nie miała zamiaru mu wmawiać, że jest inaczej. Skoro dla niego liczy się tylko trening, i jest zaślepiony chęcią zwiększania swojej siły na tyle, że nie zauważa, jak potężny już się stał, to tłumaczenie mu tego nie ma żadnego sensu. I tak nie zrozumie.
-Wątpię, żeby ktoś miał zamiar ci przeszkodzić we wzmacnianiu się. Ja mogę ci życzyć powodzenia.
Wywnioskowała z jego zachowania, że nie grzeszy zbytnim poczuciem humoru i nie poszukuje przyjaciół. Szkoda, ale to nie jest materiał na bliższego znajomego Amayi, tak więc sięgnęła po swój alkohol z westchnieniem, i łyknęła znowu.

Garganta otworzyła się nad zniszczonym dachem wierzy. Wyszedł z niej Hao Asakura od niedawana 4 Espada i Kurobina jego najwierniejsza towarzyszka. Razem stanęli w powietrzu gdy brama się zamknęła. Jak zwykle skoczniejsza Kurobina zdążyła już wypatrzeć w dole znajomą Hao. Szybkim biegiem była już przy niej za jej plecami. Podłożyła swoją głowę pod jej rękę po czym zamruczała cicho na powitanie. Hao powoli schodził jak po schodach obserwując dziewczyny z miłym uśmiechem na twarzy.

Hao podszedł blisko Amayi i jak zwykle pocałował ją w rękę na przywitanie.
-Tak samo jak Ciebie...
Pogłaskał Kuro po plecach prawą ręką przez co dziewczyna mogła zobaczyć jego numer na dłoni.
-Wiesz mogę ci ją zawsze czasem pożyczyć... Racze można poweidzieć, że teraz to bardziej ona pożycza ci mnie...
Hao zaśmiał się lekko i przyjaźnie jak to miał w zwyczaju. Tak, i zgadnij że pod tą rozanieloną, przystojną gębą kryje się prawdziwy demon z krwi i kości. Gdyby ludzie widzieli Hao prawdopodobnie uznaliby go za wcielenie miłości i dobroci. Jakże złudne wydają się pozory...
Spotkanie z Amayą poprawił Hao humor. Delikatnie mówiąc nie lubi gdy pogawędkę z "płcią piękną" przerywa mu inny osobnik płci brzydszej... Arogancja tez go denerwuje prawie równie mocno co głupota innych. Wizja spędzenia przyjemnych chwil w towarzystwie pięknej kobiety sprawiła, że burzowe chmury Hao ustąpiły słońcu i przyjemnym prognozom.