Era Bleacha

- Tak, rzucili mnie na głęboką wodę, bo mój nauczyciel stwierdził, że uzupełnianie zaległości z tamtego czasu jest trochę zbędne i by tylko opóźniło szkolenie innych. Więc na początku mój nauczyciel z akademii podjął się mnie uczyć dodatkowo, żeby jakoś uzupełnić braki, które były dla wojownika ważne jak posługiwać się mieczem. A później uczył mnie kto inny, żeby dogonić grupę. - odparł od razu z swoich charakterystycznym optymizmem.
Zauważył, że towarzyszka patrzy na niego trochę, jakby z zazdrością. Rozumiał, że ona nie mogła używać prawdziwego miecza, gdy była w akademii, ale to nie jego wina, że z nim z czasów akademii potoczyło się inaczej niż z nią... Po części to zignorował, ale trochę go to zainteresowało.
- Ja szczęście? Niby do czego? - z związku z jego zainteresowaniem odniósł te pytania zmieszane ze zdziwieniem do słów "Wiesz, ty to masz szczęście.", był ciekaw co Hatsu odpowie.
Troche później nastał cisza, młody ugryzł kolejny kawałek jabłka, ale trochę większy od poprzedniego kęsa. I jadł prawie do końca, aż do ogryzka. Gdy Yuki powiedziała mu to co, uważała za niestosowne według niej, od razu posłał jej uśmiech i odrzekł.
- Tak, powiedziałaś to na głos, odnośnie swoich sandałów. Ale nie przejmuj się tym, z pewnością coś znajdziesz wygodnego i odpowiedniego dla siebie, z biegiem czasu. Ale do nich przyzwyczaisz się. Oraz nauczysz się się mówić odpowiednio. - chciał ją trochę pocieszyć, więc tylko czekał teraz na jej reakcję. Zerknął na w połowie zjedzone jabłko  przez niego samego. Wzruszył ramionami i dokończył je jeść do końca.

Już zjadł całe jabłko i zostawił ogryzek. Przez chwilę rozglądał się, gdy by tu wyrzuć ten ogryzek, żeby nie postąpić nie kulturalnie. Na ten temat tylko westchnął, gdy usłyszał Hatsuyuki.
-Tak, były całkiem niezłe, bo można było nauczyć się dokładniej jednej rzeczy, elementu dotyczącego do posługiwania się bronią oraz nauczyciel mógł skupić się tylko na tobie, a nie na zgrai innych uczniów. - odparł, a później słuchał dalej co towarzyszka miała do powiedzenia.
- No cóż nic na to nie poradzimy, że jesteśmy tacy, jacy jesteśmy. Po po prostu musisz się z tym pogodzić się i żyć z tym dalej. Bo nie masz innego wyboru.- wypowiedział swoje zdanie na ten temat, że Izuki ma szczęście, że urodził się człowiekiem.
- Ja nie przepadałem za treningowymi walkami pomiędzy uczniami na drewniane miecze. - odparł za zadane pytanie. Nie spodziewał się, że rozmowa z Hatsuyuki może być przyjemna na temat swoich czasów z akademii.
- Ale podziwiałem jak starci od de mnie walczą na drewniane, a za razem na prawdziwe miecze. To było coś niesamowitego. - postanowił jeszcze to dodać. A na końcu trochę rozmarzył się, gdy to powiedział Yuki.
Po wymienieniu zdań, wrócił do szukania kosza na śmieci, żeby gdzieś wyrzuć ogryzek po jabłku, ale na razie nic z tego. Nie znalazł. Przez ten czas rozmowy z towarzyszką trzymał w dłoni swój miecz, więc zerknął na nieco kątem oka. Położył ogryzek na ziemi zza sobą i przełożył miecz zza pas swojego stroju.

- Tak to duży plus, bo wtedy mogłem lepiej podszkolić się i niektórych z grupy zdziwić, bo nie wszyscy mnie lubili w grupy. Nawet śmiali się ze mnie, że nic nie umiem i mi dokuczali czasem, ale gdy widziałem na ich twarzy to dziwienie, wtedy było mi bardzo radośnie, bo widzieli, że mogę być równy taki jak oni. Ale to już jest za mną! - odparł znów z optymizmem. Zerkają w górę, nie wiedział po co, ani dlaczego skierował swój wzrok w górę, tłumaczył to sobie, że tak po postu, żeby chociaż przez chwilę popatrzeć w niebo, które było błękitne, gdzie nie gdzie były białe chmury.
Jak Hatus zaczęła mówić o swoich kocich dodatkach, trochę zignorował, ale słuchał to co on mówi, ale gdy powiedziała, że nie chcę, żeby na niego, przez jej wygląd, patrzyli źle, to to było trochę zaskakujące, z jej strony.
- Możemy potrenować na Wzgórzu Soukyoku, dobrze na terenach gdzie nie żadnych budowli, żeby nic nie zniszczyć pod czas treningu, w którym może stać się wiele rzeczy.- odparł. Rozejrzał się i chciał już ruszyć w stronę zaproponowanego miejsca przez Yuki, ale jeszcze postanowił odpowiedzieć.
- O to też mi niespodzianka. Myślałem, że ty uczyłaś się na własnych błędach i to na nich nauczyłaś się, tak dobrze posługiwać się bronią, a tu proszę, też patrzyłaś jak starsi walczą. Pewnie to było coś niesamowitego! Ale z tego co ty mówisz, to chyba w twoim przypadku, to nie było coś niesamowitego. To, chyba bardziej w moim przypadku.- przez pierwszą część, co powiedział uśmiechnął się, ale w drugiej uśmiech zszedł i ruszył w stronę Wzgórza Soukyoku.

//z.t //

Wysłuchał to co miała do powiedzenia jemu towarzyszka. Z sumie, to co powiedziała była prawdą. Gdy tak rozmawiali o czekoladzie czarnowłosy mężczyzna ciągle myślał o takiej czekoladzie kupnej. Potrząsnął głową. Nigdy nie robił curry, więc skąd miał wiedzieć, że ona zastępuje wiele przypraw.
Obydwoje wrócili do baraków swojego - teraz oddziału. Rozejrzał się po okolicy lekko odchylając się do tyłu, żeby się wyprostować.
Czekał na Hatsuyuki.
( sorry, jakoś mało weny )