Era Bleacha

Chinatsa i Patariko pojawili się przed ogromnymi, masywnymi drzwiami.
- Laboratorium... - powtórzyła Chinatsa zaciekawiona jeszcze bardziej cóż może się kryć za owymi wrotami. Popatrzyła z boku na Patariko, chyba wciąż był niepewny tego, co się tam znajduje, a raczej reakcji dziewczyny na owy widok. Chinatsa nie miała pojęcia co tam może być, choć samo słowo laboratorium czy badania nie brzmią zbyt... dobrze.
- To całkiem przyjemne uczucie móc zobaczyć coś, co dla innych jest niedostępne.
Kiedy Patariko otworzył drzwi dziewczyna zobaczyła kilkanaście pomieszczeń. Miała ochotę niemal biec i zwiedzać, ale być może Patariko sobie tego nie życzył dlatego spokojnie stała u jego boku zastanawiając się co mogą kryć poszczególne pomieszczenia.

Chinatsa przysłoniła na chwilę oczy kiedy światło rozlało się po pomieszczeniu, jednak zaraz przyzwyczaiła się do niego. Jeżeli miała porównać pozostałą część Pałacu z tym miejscem, to tamto to była bajkowa kraina a to... No cóż...
Pokiwała poważnie głową na słowa Patariko i przezornie włozyła ręce do kieszeni a raczej jedną, bo drugą trzymała miecz. Musi sobie znaleźć jakiś pas, wtedy będzie mogła go nosić wygodnie na plecach.
- Strasznie to zabrzmiało... - zaśmiała się nerwowo a jej głos potoczył się echem po korytarzu. - Czekaj... Żywe?
Chinatsa zadrżała spoglądając za drzwi które otwierał Patariko. Być może to przez ostatnie wydarzenia, ale nie czuła odrazy na ten widok. A przynajmniej dopóki nie zobaczyła żywych istot, które prawdopodobnie nigdy stąd już nie wyjdą. Zakręciło jej się lekko w głowie kiedy pomyślała, co tu się musiało dziać. Biorąc wdech wzięła się jednak w garść. Patariko jej zaufał. I być może czuł potrzebę powiedzenia o tym komuś. Nie mogła go zawieść.
- Mutacja wszystkich ras? To możliwe? - nawet nie umiała sobie wyobrazić jak owa istota wygląda, jakie ma moce i do czego jest zdolna. - Nie boisz się pracować nad tym wszystkim? No i... - zapytała zerkając na chwilę do kolejnego pomieszczenia - ...Po co to wszystko? Te całe badania? Chcesz stworzyć jakąś rasę doskonałą?

Chinatsa dorównując kroku Patariko słuchała go przy okazji rozglądając się dookoła.
- Król Dusz? Nie boisz się, że coś może kiedyś... pójść nie tak? - zadrżała na samą myśl co by się stało gdyby Patariko popełnił gdzieś jeden, jedyny błąd. Chinatsa również zauważyła zniszczoną kratę i cofnęła się przezornie o krok. Kiedy Patariko zniknął w głębi klatki poczuła się okropnie w tym strasznym miejscu. Jakby setki par oczu wpatrywało się w nią uparcie a zza jej pleców miałoby się coś nagle wyłonić. Obróciła szybko głowę ale tak jak się spodziewała nic tam nie było. To tylko jej wyobraźnia. Słysząc odgłosy podskoczyła powstrzymując piśnięcie. Na szczęście to Patariko z pustym, jednym z tych mniejszych ale mimo to wrednych. Mimo wszystko poczuła współczucie do tej małej istoty jednak wolała o tym nie mówić chłopakowi. Kiedy podeszli do komputera i Patariko pokazał jej owego potwora aż otworzyła usta pochylając się i przyglądając mu się dokładniej.
- Jak to możliwe, że posiada aż dwa zanpaktou? Jakim cudem? Bounto, Quincy, Najemnik, Shinigami... Czekaj, strasznie dla mnie to pomieszane... - przyjrzała się jeszcze raz postaci i przekręciła głowę. - On umie mówić? To znaczy... - potrząsnęła głową zdając sobię sprawę jak głupio zabrzmiało jej pytanie. - ...chodzi mi o to, czy jesteś w stanie porozumieć się z nim.

- I sam to wszystko połączyłeś? Musisz mieć naprawdę tęgą głowę.
Chinatsa gwizdnęła cicho pod nosem.
- Nieźle. Jakby udało mu się nauczyć używać w danym momencie danej mocy, byłby nie do pokonania.
Dziewczyna również spoglądała na ekran komputera coraz bardziej zainteresowana owym mutantem.
- Zastanawia mnie czy to bardziej miła osoba, czy może po prostu widzi zysk w tym całym... eksperymencie? - zapytała kładąc palec wskazujący na policzek i przekrzywiając głowę.

- Faktycznie, gdyby mógł po równo rozłożyć każdą z mocy było by całkiem ciekawie. To znaczy już jest ale było by jeszcze ciekawiej - zaśmiała się odgarniając włosy i przybliżyła bliżej Patariko by móc dokładniej widzieć monitor.
- Jak Boga... No tak, dla niego istniejesz tylko ty i co ważniejsze to ty go stworzyłeś więc jest to jak najbardziej poprawne rozumowanie. To musiało być naprawdę ciekawe patrzeć jak uczy się wszystkiego! - Chinatsa była niesamowicie dumna, że jako pierwsza poznała tajemnicę skrywaną za tymi ogromnymi drzwiami. Oczywiście zdawała sobie też sprawę, że musi utrzymać sekret Patariko. Zwróciła w jego kierunku uśmiechniętą buzię a jej oczy błyszczały z podekscytowania.
- Masz tu całkiem sporo roboty sam jeden prawda?

- Założę się, że Ayame chciałaby mieć takie cacko dla siebie - zaśmiała się dziewczyna spoglądając na pojawiającą się sake. Przyjęła od Patariko szklankę i uniosła ją do góry.
- Cóż, szkoda pić bez toastu więc proponuję wypić za twój sukces - uśmiechnęła się do chłopaka i przechylając szklankę wypiła trunek. Mocno poparzył po gardle ale skoro jest okazja to trzeba się napić.
Ocierając usta wierzchem dłoni kiwnęła głową.
- Skoro tak, to nie ma na co czekać. - przechyliła lekko głowę i uśmiechnęła się ponownie. Trunek sprawił że czuła się rozluźniona choć nie pijana. Do tego potrzebowałaby jeszcze kilku takich szklanek.

- Czekaj, czekaj, chwila moment, co tak nagle? - Chinatsa cofnęła się o krok patrząc na cienką igłę w rękach Patariko. Skrzywiła się nieznacznie gdyż nie cierpiała kłucia. - Nie lubię igieł.
Mimo to wyciągnęła posłusznie rękę jednak przezornie odwróciła głowę marszcząc przy okazji brwi.
- A tak w ogóle o co dokładnie chodzi z tym kryształem w sercu? I tymi treningami? Sam opracowałeś tą szczepionkę?