Era Bleacha

Chłopak usyłaszał "Krupnik" i się ucieszył jak małe dziecko które dostało cukierka . Przechylił kieliszek bez zastanowienia .
-Ahhh tego mi było trzeba wino jest dobre ale ja nie moge pić wina bo pije i pije i się upić nie moge .
Chłopak się zaśmiał i postawił kieliszek na murze (powiedzmy ze była luka jakaś czy coś).
-Ty wiesz to tu było prawda.
Chłopak zapytał zaciekawiony

Mori spojrzał na Enquila.
-Tak, wiem co to było. Piękny zamek obronny zniszczony nie tak bardzo przez wojnę jak przez czas i zapomnienie. Szkoda tak pięknej budowli, jeszcze na domiar złego została ograbiona z jej bogactw.
Mówił powoli, wiatr rozwiewał jego czarne włosy, oczy błyszczały odbijając światło.
-A czemu Cię to tak interesuje?
Zapytał polewając kolejny kieliszek. Patariko w tym czasie słuchał słów Hao.
-Przyjacielu, jeśli tylko mnie o to poprosisz postaram się z całej siły Cię wspomóc razem z resztą Yami no Shisha.
Mówił spokojnie.
-Chętnie udowodnił bym Ci co potrafię jednak widzę, że Ci się nie spieszy z tą walką.
Przerwał na chwilę.
-A raczej walką moją i Yoha.
Sprecyzował po chwili.
-Wolał bym jednak nie przeciągać tego i szybko ją zacząć aby szybciej skończyć.
Powiedział pod nosem jednak Hao mógł to usłyszeć.
(Tak, Yoh faktycznie wygląda na niebezpiecznego, jego szybkość jest na wysokim poziomie jak zauważyłem, nie mogę sobie pozwolić na lukę w zasłonach oraz na spuszczenie go z oczu. Jednak muszę wykożystać swoją największą siłę do zranienia go. Przed pociskiem nie powinien uciec, dodatkowo owiniętym w kulę. Musi dostać, taki jest plan.)
Rozmyślał tak obserwując Yoha. W końcu znowu pociągnął łyka wina delektując się jego smakiem. Z kieszeni wyjął 100g kulek czekoladowych (płatki z Kaufa ) i zaczął je jeść.
-Chce ktoś?
Zapytał z uśmiechem wystawiając paczkę przed siebie.
(Mógłby się ruszyć z tą walką. Ile mam tak jeszcze czekać? Zaczynam się denerwować.)

//Gwoli ścisłości: Yoh się nie odmienia w języku polskim tak samo jak Hao. Czytamy to jako "Jo". A z ciekawostek Yoh to ostatnia sylaba imienia Hao \\

Hao uniósł brwi z zaciekawieniem na słowa Patariko.
-Daj spokój... Na prawdę myślisz, że zniżyłbym się do poziomu takiego insekta i zabijał dla przyjemności? -zapytał z charakterystycznym dla siebie uśmiechem. -Każda śmierć to tragedia, niezależnie czy ginie pusty, Shinigami, Quincy, Bounto czy Fullbringer... Zabójstwo to zabójstwo... Na tym świecie nie ma już lepszych i gorszych... teraz... Wszyscy jesteśmy potworami...
Pozwolił sobie na chwilę zadumy nad swoim mottem życiowym. Następnie słuchając dalej Patariko otrząsnał się niewidocznie z zamyśleń.
-Aż tak ci się spieszy?
Następnie odłożył kieliszek na bok i wstał wyjmując swoją złotą fajkę. Nie po to by zapalić ale uważał ją za ciekawy dodatek.
-O ile panie nam wybaczą możemy zacząć już teraz... -mówiąc to wykonał ukłon w kierunku Dam.
Hao pstryknął palcami i Yoh zdjął posłusznie słuchawki.
-Już? Hao Onii-sama?
-Tak... Tylko proszę... Nie masz go zabić a jedynie sprawdzić. Nawet nie waż się wykorzystać Ressurectión...
Yoh uśmiechnął się cwaniacko.
-A byłoby w ogóle potrzebne?
Podszedł do Patariko i mimo, że był prawie o głowę niższy rozkazał.
-Chodź za mną, tylko się nie wlecz...
Następnie pobiegł przed siebie i przystanął kilkaset metrów od ruin.

Hao zaśmiał się miło i melodyjnie. Taka sympatyczna dziewczynka... A jak dobrze wychowana...
-Spokojnie... Nie obraziłem się... Może tego nie widać ale jestem starszy od was wszystkich razem wziętych i pomnożonych przez 3... Nie przejmuj się tym, China-chan.
Espada uśmiechnął się do niej miło i przyjaźnie jak starszy braciszek. Zawsze chciał mieć młodsze rodzeństwo, kogoś kogo będzie mógł chronić. I tak ma teraz Kurobinę, Yoh, Zenkiego, Koukiego i Amayę.
Spojrzał w płomienie.
-Taaak... młodzi poszli walczyć... w takiej chwili podczas wojny domowej w stanach opowiadaliśmy sobie wojenne historie... Ja i kilku żołnierzy... Mieli silną aurę... Widzieli mnie i nawet nie zwrócili uwagi ze jestem tylko duchem... Brałem udział chyba w każdej wojnie świata od 1400 roku tak myślę...
Podrapał się po głowie jakby chciał sobie przypomnieć. W końcu to było ponad pół millenium lat temu. A starość nie radość... No może w przypadku Hao nie było tak źle.

//Uznaję to za fabułe. Dostaniesz Exp itd tylko się postaraj.\\

Yoh spojrzał na Patariko przeszywając go wzrokiem jak mieczem.
-Nie jest ważne co ja o tobie myślę... Nie zmieni to wyniku tej walki. Ale nie zamierzam cię okłamywać... Nie pokonasz mnie, Fullbringerze. Jeszcze nie...
Słysząc prowokację Patariko chłopakowi drgnął mięsień. Następnie uniósł dłoń w której znajdował się nóż Patariko. Rzucił go w ziemię i trafił dokładnie w środek jego kominiarki leżącej na trawie.
-Nie schlebiaj sobie, chłopcze... -mówił ciężkim głosem. -Przepaść miedzy nami jest tak ogromna, że jeden cios mojego miecza zakończyłby tą walkę... Ja jestem Asakura Yoh, "Ten, który strzeże bramy". Stawaj!
Mówiąc to podbił nóż do góry i odrzucił pod stopy Fulbringera. Wyjął miecz z pochwy ale wbił go w ziemię.
-By było uczciwie ja też bee uzbrojony tylko w nóż. -powiedział wyjmując niemal antyczne ostrze z pochwy przy biodrze. Czekał na ruch człowieka.

Hao podrapał się po głowie. Zamyślił przez chwilę po czym odpowiedział Amayi.
-No... Może poza tymi w Afryce i na bliskim wschodzie. Na pewno uczestniczyłem w obydwu wojnach światowych... Afrykańczyków unikałem bo mieli jakieś czary i od razu nazywali mnie białym diabłem...
Hao zaśmiał się wesoło. To musi być istotnie komiczny widok szamana starającego się odpędzić Hollowa różdżką i czarodziejskimi przyprawami. Po jednej z takich przygód Hao postanowił się nie wtrącać do konfliktów czarnego lądu.
-Taaaak... Wojen było sporo... I pijemy teraz na koszt Napoleona... Musiałem mu strzelić Cero przed oczami by wpadł na to że artyleria to przyszłość walki wojennej...
Hao nalał jeszcze każdemu kto opróżnił kieliszek 400-letniego wina. Ciekawa jaka byłaby jego wartość rynkowa?...
Tak czy inaczej siedział dalej tam gdzie wcześniej wsłuchując się w rozmowy.

Mori patrzył na Enquila.
-Wracaj do tamtych, ja znikam, mam sprawę.
Powiedział i podszedł do reszty.
-Przepraszam wszystkich ale muszę zniknąć by zająć się pewną ważną sprawą.
Powiedział i zniknął.

Patariko spojrzał na kominiarkę, a z jego ciała zaczęło uwalniać się reiatsu.
-To, że nie wygram nie znaczy, że nie będę walczył. Nigdy nie poddam się nawet jeśli przeciwnik wydaje się mieć ogromną przewagę.
W tym czasie pobrał reiatsu z butli oraz reigieł.
-Tyle, że... Sam nie znam limitu swoich umiejętności.
Powiedział i ruszył na przeciwnika z zamiarem cięcia go w lewe ramie na ukos od góry, będąc przy nim wykonał piruet przechodząc na jego flankę i dodlał pchnięcie. Po pchnięci Patariko odskoczył do tyłu aby przemyśleć szybko kolejne ruchy i zweryfikować ruchy przeciwnika. Po chwili ruszył znowu wybijając się wysoko nad przeciwnika i przelatując nad nim, lądując obrócił się i znowu ruszył na przeciwnika, bez przerwy był gotowy do uniku bo na obronę nawet nie liczył, będąc przy Yoh wykonał trzy szybkie pchnięcia na wysokości jego klatki piersiowej i kopnięcie w lewą nogę.

Reiatsu: 8300+600+200+1000=10100
Siła: 25+3=28+2=30
Wytrzymałość: 10+3=13+2=15
Szybkość: 26+3=29+4=33*1,5=49
Zręczność: 26+3=29+4=33

Hao lekko się zaśmiał. Na prawdę Chinatsa budziła jego sympatię. Miał wielu młodszych braci ale jeszcze nigdy nie miał siostry...
-Nie takie straszne jeśli zginęło się tyle razy co ja... -powiedział z uśmiechem. -Poza tym nie walczyłem. Czekałem tylko aż ktoś zginie. Wtedy wysyłałem go Gargantą do SS... W takim miejscu jak pole bitwy gdzie ludzie w szale bojowym nie zauważają nawet czy żyją czy są już martwi bardzo szybko zamieniłby się w Hollowy. Wtedy musiałbym ich zlikwidować...
Hao westchnął na chwilę. Kiedy Mori oznajmił mu i reszcie, że musi gdzieś pójść Espada jedynie kiwnął głową. Cóż może i stronił od ich towarzystwa ale przy najmniej miał kulturę przeprosić zanim pójdzie. Tym zaplusował u Arrancara. Widząc nadchodzącego Enquill wyraz twarzy Hao ani na chwilę się nie zmienił. Gdy ten usiadł przy ognisku Hao zagadnął żartobliwie:
-Zmarzłeś? -i lekko się zaśmiał.
Następnie wrócił do tematu.
-Wojna nie zawsze jest ponura... Sam pamiętam pewną śmieszną historię wojenną... Zaraz kto mi ją opowiedział?... A! No tak! To był James, służył w czasie wojny domowej w USA. Otóż ten James miał kiedyś kolegę którego wszyscy nazywali "Ass". Wzięło się to ponieważ przed wojną wytatuował sobie na pośladku wielką głowę diabła. Sądził ze to pomoże mu i przeżyje bitwę. Można powiedzieć że częściowo mu pomogło...
Zrobił chwilę przerwy by napić się wina.
-Nasz drogi "Ass" zginął już w pierwszej bitwie rozszarpany przez granat. Jakiś żołnierz rzucił mu go prosto w usta. Kiedy zbierano zwłoki James znalazł "kawałek  Ass'a"... Dokładnie ten pośladek na którym był wytatuowany diabeł. Niemal nietknięty. O ile można tak powiedzieć o oderwanym ludzkim kawałku mięsa... Od tamtej chwili ich oddział nazywano "Devil's Ass" a członków - "Assholes".
Hao zaśmiał się na miłe wspomnienia z wojaczki razem z amerykanami. Z nimi zawsze było o wiele śmieszniej niż z resztą świata.

___________
________________
______________________

Patariko gdy był tuż przy pierwszym ataku został sparaliżowany przez Reiatsu Yoh. Ten zaś nawet się nie ruszył.
-Nie lekceważ mnie...- powiedział i tak sparaliżowanemu przeciwnikowi wymierzył potężne kopnięcie w brzuch któe skutkowało uderzeniem Patariko o drzewo. Powoli zaczął iść w jego stronę jednak uspokoił już Reiatsu.
-Nie znasz sowich limitów? I myślałeś, że to mnie przestraszy?
Zatrzymał się w odległości 2 metrów od chłopaka.
-W takim razie... -powiedział wystawiając w jego kierunku ostrze. -Dziś poznasz swój limit!
Następnie wycelował w klatkę piersiową i zaczął zadawać szybkie pchnięcia w jej stronę.

Siła: 70
Wytrzymałość: 50
Szybkość: 70
Zręczność: 60

Reiatsu: 24200