Era Bleacha

-Osobiście uważam, że zachowują się dziecinnie. Niestety... Każda osoba którą ma się blisko siebie to kolejne zagrożenie, przeciwnik może atakować nie osobę X lecz jej ukochaną. Tym samym narażamy ukochaną na niebezpieczeństwo, a siebie na stratę.
Powiedział spokojnie jak gdyby nigdy nic wychodząc z laboratorium, nagle poczuł nieprzyjemne uczucie.
"Eh... kolejny obiekt badawczy zginął... Pałac znowu przerzucił się na generatory ze zwykłych menosów. No trudno..."
Po wejściu do pokoju powoli zsunął z głowy kaptur, następnie zdjął kominiarkę przez co ukazały się jego blizny, szczególnie widoczna była ta na oku.
-Mam nadzieję, że moje blizny Ci nie przeszkadzają.
Powiedział odkładając kominiarkę na półkę. Spokojnie podszedł do broni, przejechał po nich palcami i wrócił na łóżko.
-Siadaj.
Powiedział z uśmiechem, tym razem już widocznym, szczerym. Mimo to w jego oczach dalej widać było smutek.

Pat delikatnie odsunął głowę od jej dłoni, od jej dotyku. Spojrzał na nią.
-Tak, mam smutne oczy jak zawsze... Jednak jak maja być szczęśliwe z wizją mojej śmiertelności? Wy Shinigami nie możecie umrzeć ze starości... My natomiast... cóż... przemijamy... Jednak mam nadzieję, że nikt nie zauważy mojego zniknięcia. Ktoś przejmie moją pozycję, będzie kontynuował moje dzieło. My Yami no Shisha... my...
Przerwał na chwilę... nie wiedział co ma powiedzieć... a może nie wiedział jak?
-Jesteśmy bezimienni. Nikt nie wie skąd, gdzie i dlaczego jesteśmy. Nikt nie wie tak naprawdę po co. Wszyscy ciągle tylko mówią, mruczą coś pod nosem jak wrony, co szukają żarcia żeby przeżyć następny dzień żerując na resztkach. Jesteśmy. Istniejemy w ciszy jakbyśmy nie istnieli, jakby nasz głos nie zostawiał po sobie żadnego echa. Sczeźniemy tu, jak wszyscy, niechybnie robaki wpierdolą nasze szczątki. A obraz jaki będzie nam towarzyszył na końcu tego wszystkiego to światełku w tunelu, tak cholernie blisko. I gwizd pociągu, którego hamulce nie są tak mocne, by zatrzymać się tak szybko. Taki jest nasz los... Żyć w cieniu i umrzeć w cieniu, a jednocześnie zrobić jak najwięcej. Każdy zobaczy nasze dzieło, każdy będzie gadał... ale nikt nie dowie się kim jesteśmy... kim byliśmy... kim będziemy.
Powiedział smutnym głosem... widać było, że to jednak nie wszystko co ma do powiedzenia. Spuścił głowę.
-Jest coś czego obawiam się bardziej niż śmierci... boję się, że nie będę w stanie obronić przed śmiercią innych... albo co gorsze, że nawet jeśli zdechnę w ich obronie to i tak nic nie da... Nie pozwolę sobie na kolejne straty...

//Do posta proponuję to https://www.youtube.com/watch?v=ih0x9NrQT2U \\

-Nie straciłaś ludzi. Może po prostu tamci ludzie tylko udawali dla własnych korzyści. Może to dlatego Hoffman nigdy mi się nie podobał, może przeczuwałem, że nie jest szczery? Mimo to masz mnie, Ayame, Nassa, Rafaela. Teraz tu jest Twój dom, tu jest Twoja rodzina.
Przerwał na chwilę i powędrował wzrokiem za dziewczyną.
-Doskonale wiesz kim jesteś. I ja też to wiem. Cały czas wpajano Ci, że jesteś głową klanu, wymagano od Ciebie byś była natchnieniem dla wszystkich... Nie prawda... jesteś Chinatsa, a nie jakaś głowa klanu. Przez to wszystko zapomniałaś jak to jest być sobą.
Znowu przerwał, wyjął nóż od dziadka z pochwy na łydce, zaczął się nim bawić.
-Nawet jeśli wszyscy odejdziemy to pozostaje pytanie kiedy i w jaki sposób. Wy... Wy shinigami podobnie jak Hollowy, nie umieracie ze starości... my ludzie jesteśmy inni, mamy ograniczony czas życia i nawet jeśli nie zginiemy w walce prędzej czy później zabiera nas czas.
Przyjrzał się znowu dziewczynie.
-Stal zżera korozja, kryształ sam się rozpadnie... pałac w końcu zniknie, organizacja zapewne rozpadnie się wcześniej. Pamiętaj, że zanim Aizen odbudował Las Noches były to już tylko ruiny niegdysiejszego pałacu, lecz i on nie mógł wytrzymać upływu czasu. Wszystko przemija, nawet pamięć. Po co starać się być pamiętanym jednocześnie wiedząc, że zostanie się zapomnianym?
Znowu przerwał... myślał. Po chwili przeszedł się po pokoju.
-Chociaż może i masz rację? Może powinienem się ujawnić? Może nie powinienem czekać aż ludzie sami do mnie przyjdą skoro nie wiedzą, że istnieję. Może powinienem znaleźć innych fullbringerów. Pokazać im drogę, nawet jeśli będę musiał skopać dupę jakiemuś przywódcy? Może czas pokazać, że nawet w tych czasach... w tym świecie można liczyć na wsparcie, na schronienie... bezpieczną przystań. Można spotkać ludzi z większymi ambicjami niż sama walka dla walki.
Wrócił na łóżko i usiadł obok dziewczyny. Przyjrzał się jej uważnie.
-Nawet jeśli to zrobię... wiem, że moje oczy pozostaną smutne... Nawet jeśli coś zmienię to wiem, że i tak smutek pozostanie... choć nie wiem czemu.

Patariko słuchając dziewczyny delikatnie ocierał jej łzy, kiedy chwyciła go za rękę pozwolił na to.
-Nie zawiedziesz. Tutaj nikt nie wymaga od Ciebie niczego, tym bardziej zmiany stylu życia tak diametralnie.
Przerwał, spuścił głowę i sam objął dziewczynę.
-Przepraszam...
Wyszeptał tylko i dalej milczał, najwyraźniej to był ten moment kiedy nie chciał nic mówić. Po prostu przytulał dziewczynę. Trwało to dłuższą chwilę, w końcu odsunął się kawałek i spojrzał na nią.
-Nie zrozum mnie źle ale... zapewne wiesz, że nie możemy stać się kimkolwiek więcej niż przyjaciółmi... prawda? Chcę byś wiedziała, że to tylko dlatego, że nie chcę ściągać na Ciebie większego niebezpieczeństwa. Poza tym, wiesz że raz jestem, a innym razem znikam na całe miesiące... nie chcę Cię ranić i ograniczać. Może kiedyś... kiedy wszystko się uspokoi... jeśli dożyję... jednak nie teraz. Teraz muszę zająć się wprowadzaniem zmian w świecie. Teraz nadszedł prawdziwy czas miecza i topora. Nastał moment którego obawiałem się najbardziej... Oboje powinniśmy zacząć trenować. Jeśli zechcesz, możesz iść ze mną do jednej z kryjówek Fullbringerów. Muszę przekonać część z nich do współpracy... zapewne skończy się na walce. Wraz z nami pójdzie Kage oraz zapewne dziewczyna którą niedawno spotkał.

Patariko znowu przeszedł się po pokoju.
-Niedługo, zapewne zaraz po tym jak ją tu przyprowadzi.
Spojrzał na bronie na ścianie i uśmiechnął się delikatnie.
-Kage będzie was osłaniał, w razie problemów wam pomoże... ja będę po raz pierwszy walczył honorowo, 1vs1 bez wrednych zagrywek... jednak nie mam zamiaru się ograniczać.
Chłopak podszedł do dziewczyny i już miał coś powiedzieć kiedy nagle usłyszał wiadomość od Kage.
-Zaraz będ...
W tym momencie pojawił się Arrancar wraz z Miyori. Dziewczynie przed oczami ukazał się jakiś pokój.
Sam pokoik byś spory, zdecydowanie większy niż reszta, na jednej ze ścian wisiała kolekcja kilkunastu odmian broni białej z różnych epok i rejonów, miecze, szable, katany, rapiery, maczety... poprostu wszystko co Patowi udało się precyzyjnie odtworzyć do tej pory. Obok stały oparte o ścianę stalowe włócznie, kawałek dalej, w gablotce było kilka różnych pistoletów, jeszcze dalej wisiały stalowe łuki ze stalowymi cięciwami (potrzeba zapewne ogromnej siły do naciągnięcia takiego). Niby pokój, a jednak bardziej przypomina zbrojownię. Jednak nie bronie, a oświetlenie przykuwało największą uwagę w tym pokoju. Dwa, średniej wielkości okrągłe skupiska reiatsu ogniskującego delikatnie oświetlały pomieszczenie przyjemnym, niebieskawym kolorem co świetnie komponowało się z fioletowym kryształem z jakiego był zbudowany pałac.
W rogu pokoju widać było drzwi, zapewne do łazienki.
Patariko podszedł do dziewczyny spokojnym krokiem, na jego twarzy widać było wiele blizn.
-Nazywam się Patariko, witaj w moim domu.
Powiedział przyjemnym głosem kłaniając się delikatnie. Po chwili spojrzał na Kage.
-Wszystko zostało wykonane dokładnie z Twoimi zaleceniami, dodatkowo namierzyłem kryjówkę fullbringerów, Tokyo.
-Rozumiem. Dobrze. Możesz się przygotować, niedługo wyruszymy.
-Jasne.
Porozmawiali krótko i Kage wyszedł z pokoju. Pat znowu spojrzał na Miyori.
-Rozgość się, zechcesz coś do picia? Poznaj przy okazji Chinatsę.
Powiedział z uśmiechem i usiadł na łóżku.
-Siadajcie dziewczyny. Panienko, dowiedziałem się, że nie wiesz co się przed chwilą stało, czy chciała byś abyśmy Ci coś wyjaśnili?

Chinatsa na słowa Patariko odnośnie pójścia do kryjówki uderzyła pięścią w otwartą dłoń i uśmiechnęła się przy tym łobuzersko.
- Nie mogę się doczekać.
Zobaczyła że podszedł do niej i już chciał coś powiedzieć, jednak w tym samym momencie w pokoju pojawił się Kage i owa dziewczyna. Uważnie się jej przyglądnęła nie tyle arogancko, lecz po prostu z ciekawości. Pierwsze wrażenie jest przecież bardzo ważne, toteż sama chciała dobrze wypaść. Owa dziewczyna o imieniu Miyori była od niej wyższa i zdecydowanie bardziej kobieca choć Chinatsa uważała, że sama też ma się czym "pochwalić". Z buzi wydawała się sympatyczną i miłą osobą i tak również brzmiał jej głos toteż Chinatsa od razu pomyślała, że dogadają się całkiem nieźle. Oczywiście najpierw trzeba będzie przełamać tą barierę nieśmiałości, którą wyraźnie było widać w gestach i wzroku owej dziewczyny.
Patrząc jak dziewczyna podziwia pokój uśmiechnęła się do siebie ponieważ i ona zwróciła szczególną uwagę na łuk. Zanim wstała dotknęła jeszcze miecza i pogładziła go delikatne po ostrzu. Z drugiej strony miała przyczepioną katanę.
Zauważając, że Miyori wydaje się trochę zdenerwowana nową sytuacją wstała z łóżka i podeszła do niej zadzierając lekko głowę do góry by móc się jej przyglądnąć z bliska.
- Cześć! Fajne włosy - powiedziała szczerze i odgarnęła własne - Przez jakiś czas miałam podobną długość.
Chwilę zastanawiała się co powiedzieć, w końcu jednak wyprostowała się i ponownie uśmiechnęła.
- Jak już Patariko powiedział, jestem Chinatsa Hikari Miyamoto choć mówią do mnie China. Głowa klanu Miyamoto choć aktualnie przebywam na przymusowym urlopie - zaśmiała się szczerze i ponownie odgarnęła włosy - Buntowniczka choć nie mam pojęcia gdzie podziała się reszta więc jestem po prostu Chinatsa - mrugnęła do niej przyjaźnie.
Kończąc mówić wróciła na łóżko i usiadła obok Patariko wesoło machając nogami i przyglądając się dalej dziewczynie.

Dziewczyna otworzyła piwo, wzięła łyk i usiadła na łóżku. Spojrzała na Chine i się uśmiechnęła
- Dzięki, mam zamiar trochę zapuścić. Podobają mi się takie nieco dłuższe mniej więcej twojej długości.
podeszła do Pata. Miała ochotę sprawdzić siebie w walce, więc ucieszyła się jak to usłyszała.
- Jestem za, jak najbardziej. Tylko że ja nie umiem jeszcze dobrze walczyć, w sumie tylko raz zabiłam pustego, moje doświadczenie jest prawie zerowe. Cz jak wrócimy mogę z kimś potrenować ? Chciałabym się trochę poduczyć, mam nadzieje że nie robię tym jakiegoś problemu.