Era Bleacha

-No to teraz go przytemperujemy! Koniec z Niesubordynacją w organizacji!
Krzyknął Patariko kiedy wraz z Morim pojawili się znowu w pokojach. Fullbringer dał znak, a kilka klonów Moriego pojawiło się obok Jakuchu, który właśnie się budził oraz Hebi.
-Zobaczycie jak kończy się wyzywanie Patariko na pojedynek.
-Jakuchu to wie... Prawda?
Zapytał, pamiętał jak przy pierwszym spotkaniu prawie zabił chłopaka, gdyby nie interwencja Rafaela nie było by go tu z nami.
-Ruszamy.
Wszyscy bez wyjątków przeteleportowali się do sali treningowej.

Nassanael pojawił się w korytarzach do pokoi i wszedł do swojego pokoju. W jego pokoju siedziała Mazuki i piła sobie piwko.
- O! Jesteś! Gdzie TY byłeś i co.. - urwała widząc jego liczne rany i brak górnej części stroju - z kim się biłeś?
- Z przywódcą buntowników, Amayą.
Podszedł do lodówki z promiennym uśmiechem i wyjął sobie piwo, otworzył usiadł koło Mauzki i dał Jej buziaka. Ta patrzyła na niego zdziwiona...
- Jak to? Ty?...
- By zyskać tytuł skrytobójcy.
Upił porządny łyk piwa i pokazał jej odznakę.
- Ale nie rozgaduje tego wszędzie proszę...a teraz...pomożesz mi z tymi ranami i strojem?
Mazuki spojrzała na niego dziwnie...
- Proszę...pięknie proszę.
Uśmiechnął się do niej i pocałował Ją lekko w usta.
- No dobrze, najpierw Twoje rany - uśmiechnęła się dziwnie i rzuciła na niego wcześniej wypijając swoje piwo do końca. Poprzewracali się na łóżku jak dwa kociaki.
- Jesteś silniejszy - stwierdziła - no powiedzmy, że się nie gniewam. Pokaż te rany.
Zabandażowała je wcześniej odkażając. A potem wyjęła z szafy ciuch dla Nassa, taki sam jak zwykle, z kapturem i chustą. Założył go z ochotą i uśmiechnął znów do niej.
- Dziękuje, jesteś kochana. To jak...może gdzieś się przejdziemy?
Pusta przymknęła oczy i wpatrzyła się rozmarzona w sufit.
- Hmm...to gdzie idziemy?
Wyszli razem z pokoju i po chwili znikli.

Chinatsa przeniosła się do Kryształowego Pałacu i idąc korytarzem, odnalazła swój pokój, w którym często spędzała kiedyś czas.
Hueco Mundo, inaczej Pusty Świat. Chinatsa coraz wyraźniej dopuszczała do siebie myśl, że to jedyne miejsce, gdzie może czuć się spokojnie i które pasuje do niej samej. Nie będzie już uśmiechów ani żartów.
Pusty Świat jest jej światem i biada temu, kto próbował by ją odrzucić od takiej myśli. Każdy znajduje swoje miejsce na świecie. Tym czy tamtym, nie ważne.
Chinatsa położyła się na łóżku i odwróciła twarzą do ściany próbując zagłuszyć setki myśli, gnanych przez poczucie winy oscylującej na granicy zdrady.
- Coś ty sobie myślała idiotko?

Edit:
Minęło trochę czasu, jednak dziewczyna wciąż zadręczała się myślami. A dochodząc do wniosku, że takie leżenie w niczym nie pomoże, wyszła z pokoju kierując się do pierwszego lepszego pomieszczenia, czyli sali tronowej.

Ostatnio edytowany przez Chinatsa Miyamoto (2013-10-02 22:41:48)

- Niee, no może... troszeczkę... - przyznała mu rację i uśmiechnęła się troszkę szerzej.
- Byłeś na spotkaniu z 0? To musiało być ciekawe spotkanie. Cóż... - w sumie nie wiedziała co powiedzieć. Z całą pewnością Hoffman nie chciał jej zabijać, ale ta dziewczyna gdyby mogła, pewnie już dawno tańczyłaby w jej krwi śmiejąc się opętańczo. No i ten najemnik. Być może poradziłaby sobie z nim, ale nigdy nic nie wiadomo. Kiwnęła głową na słowa chłopaka.
- Teraz rozumiem, ale uciekanie nic nie da.
Zaśmiała się kiedy chłopak powiedział jej o treningu.
- Jestem strasznie leniwa co do tego, ale masz rację. Jak się chce przetrwać, to trzeba się rozwijać.
Nie dane jej było jednak dalej mówić ponieważ razem z Patariko przenieśli się do Pałacu. Od razu poznała pomieszczenie a raczej jego układ choć różnił się od jej. Kiedy chłopak położył ją na łóżku i wyszedł na chwilę przymknęła powieki rozkoszując się przyjemnym ciepłem. Zaraz jednak zorientowała się, że wciąż jest pobrudzona a nie chciała aby ślady krwi pojawiły sie również na łóżku Patariko dlatego wstała i rozejrzała się po pokoju. Był duży i udekorowany różnego rodzaju broniami. Chinatsa podeszła do ściany i chwilę przyglądała się mieczom, następnie podeszła do gablotki z pistoletami. Osobiście nigdy nie używała żadnego, ale sam widok sprawiał, że coś ją pociągało i kusiło by spróbować. Następnie jej uwagę zwróciły łuki, które zawsze uważała za elegancką i niebezpieczną broń. Dopiero teraz odwróciła się i zwróciła uwagę na idealne połączenie oświetlenia pokoju i jego formę. Z całą pewnością była to jedna z najpiękniejszych rzeczy jakie widziała. Nieznacznie podskoczyła słysząc za sobą głos Patariko i skierowała się w jego stronę biorąc od niego ubrania i wodę.
- Dziękuję. Mogę skorzystać? - kiwnęła głową w stronę drzwi prowadzących najprawdopodobniej do łazienki. - Takie ubrania to duży plus. - dodała uśmiechając się w końcu szeroko.

- Lepiej nie, bałabym się, że jeszcze mogłabym zniszczyć którąś z tych broni. - uśmiechnęła się jednak wzięła sobie do serca słowa odnośnie łuku. Patariko miał rację, cięciwy musiały być niesamowicie ostre. Po chwili skierowała się w stronę łazienki. Na żart Fullbringera zamrugała szybko i odwróciła głowę chcąc ukryć rumieniec.
- Dam sobie radę, nie martw się. - odpowiedziała posyłając mu uśmiech i zniknęła za drzwiami łazienki.
Kiedy została sama pomiędzy ciszą znowu poczuła się niepewnie a uśmiech i cały dobry nastrój gdzieś prysł. Powoli podeszła do lustra i popatrzyła na swoje odbicie. Było blade, idealnie kontrastujące ze szkarłatem krwi. Zaciskając usta w cienką linię pochyliła się i przemyła twarz szorując mocno i dokładnie, tak, by zmyć z niej każdą kroplę. Kiedy już skończyła i ponownie spojrzała na swoje odbicie, twarz była zaczerwieniona ale czysta. Zdecydowanym ruchem ściągnęła ubranie i umyła resztę ciała, włosy oraz zabrudzone ubranie. Kiedy już skończyła po raz kolejny przejrzała się w lustrze, tym razem tak, by zobaczyć całą sylwetkę.
Niewiele się zmieniłam.
Dopiero czując chłód ścian przypomniała sobie o ubraniu od Patariko i szybko założyła je na siebie. Było przyjemne i ciepłe. Biorąc ręcznik wytarła również włosy choć i tak mokre kosmyki opadały jej na plecy. Zerknęła na suszące się ubranie i westchnęła sama nie wiedząc dlaczego.
Chinatsa wyszła z łazienki i zamykając za sobą drzwi założyła ręce na plecy i pochylając lekko głowę wymamrotała nieznacznie zawstydzona.
- Dziękuję za pomoc.

Kiedy Patariko podał jej miecz przez chwilę bała się, że upuści go na ziemię. Z reguły miecze są ciężkie jednak ten był wyjątkowo lekki, wygodnie leżał w dłoni i był chyba najpiękniejszą bronią jaką do tej pory widziała. Niemal z namaszczeniem spoglądała na każdy detal, który go zdobił. Unosząc go do góry ostrzem machnęła kilka razy i od razu zwróciła uwagę, że nie dość, że był doskonale wyważony to niemal nie wydawał dźwięku przy cięciu. Kiedy skończyła oględziny opuściła miecz i szeroko uśmiechnęła się do chłopaka.
- Jest piękny. Dziękuję.
Jej oczy niemal biły wdzięcznością i dawno zapomnianym szczęściem. Teraz powinna zacząć dbać o swoje treningi, stawać się silniejsza i nie patrzeć na to, co było kiedyś.
- Zaczynam się zastanawiać, jak będę mogła ci się odwdzięczyć za to wszystko. - mówiąc to odgarnęła kilka kosmyków włosów które opadły na jej czoło. Po chwili jednak spoważniała i popatrzyła uważnie na Patariko. - Mówiłeś coś o jakiejś propozycji nad jeziorem.

Dziewczyna przymknęła powieki z radością widząc, że Patariko się uśmiechnął, doskonale było to widać w jego oczach.
Kiedy mówił słuchała go bardzo uważnie i starała się wszystko zapamiętać najlepiej jak potrafiła. Nie miała pojęcia co Ayame ma zamiar robić, ale przecież nie może cały czas patrzeć na innych. Hoffman podjął swoją decyzję i ona o mało nie przypłaciła tego życiem. Czas sie trochę usamodzielnić. Kiwnęła głową.
- Skoro tak, zgadzam się. Jeżeli będziesz miał dla mnie jakieś konkretne zadanie, jestem do twojej dyspozycji. Oczywiście o ile nie będzie ci przeszkadzać moja słabość w walce, ale to zawsze da się naprawić. - zaśmiała się cicho i przyjęła od Patariko różę.
- To... - nie wiedziała co powiedzieć. Być może za dużo myśli krążyło jej po głowie, ale jedna była zdecydowanie wyraźniejsza niż inne. Radość. Chinatsa mimo tego niewielkiego gestu zobaczyła, że jednak wciąż jest ktoś, kto będzie obok niej. Pogładziła delikatnie różę i wspinając się na palce uchwyciła lekko rękaw chłopaka i złożyła na jego policzku szybki pocałunek.
- Dziękuję.
Zaraz potem odsunęła się i nerwowo odgarnęła włosy udając, że przygląda się mieczowi.
- Co robiłeś przez ten cały rok? - zapytała w końcu spoglądając na niego. Nie miała nic złego na myśli, po prostu była ciekawa, gdzie każdego pognał wiatr na ten cały czas.

- Badania? - Chinatsa przekrzywiła głowę i z zaciekawieniem spojrzała na Fullbringera. To co mówił brzmiało interesująco ale również jakoś tak... trochę przerażająco. Słysząc, że czuje się trochę zaskoczony oraz niepewnie zrobiła kilka kroków w jego stronę i zaplotła dłonie za plecami przybierając swoją słodką, dziewczęcą pozę.
- Brzmi ciekawie, pewnie miałeś sporo roboty. No i nie sądziłam, że prowadzicie tu jakieś badania. Macie jakąś salę specjalną?