Era Bleacha

Przemierzając z zakłopotanym i pozbawionym orientacji w Seiretiei wzrokiem, świeżo upieczona shinigami co chwila przechodziła przez kolejny zakręt, zawiłych uliczek duchowej fortecy. Uliczki w tym miejscu miały to do siebie, że nie trzeba było dużo czasu, aby stracić orientację i najzwyczajniej w świecie się w nich zgubić. To niemniej, o tej porze dnia, jaką było południe, mało które zakamarki Seireitei pozostawały puste. Liczne patrole, przechadzające się tu i ówdzie, rozlewały się po infrastrukturze dworu czystych dusz niczym woda w naczyniu, toteż nie stanowiło większej trudności napotkanie takowego.
Akemi nie była wyjątkiem. Po dłuższej wędrówce wreszcie udało jej się zderzyć z przypadkowymi ludźmi. Dosłownie.
Młody mężczyzna, aczkolwiek wyglądający na starszego, i wyraźnie wyższego od dziewczyny, z początku nie zauważył jak Akemi wychodzi zza kolejnego zakrętu. Z odwróconą w drugą stronę głową w swej niezrozumiałej beztrosce, odwrócił ją dopiero po kontakcie fizycznym. Jakież było jego zdziwienie, gdy ujrzał jak najprawdopodobniej z jego winy, nieznana mu wcześniej z imienia ani nawet wyglądu dziewczyna, leży teraz na ziemi.
Zawstydzony, z wyraźnym rumieńcem na twarzy, czym prędzej wysunął w jej kierunku swoją prawą dłoń, pochylając się przy tym znacznie, chcąc pomóc jej wstać.
- W-wybacz. - zająknął się lekko roztrzęsiony - To moja wina, nie zauważyłem... Przepraszam!
Twarz chłopaka była łagodna niczym promienie słońca, wychylające się zza jego pleców, prosto na twarz i oczy Akemi, które w tym momencie grzały dość intensywnie, jednak nie tak bardzo aby można było określić temperaturę powietrza mianem upału. Typowa, wiosenna pogoda. Mimo, iż z tego kąta, z racji świecących prosto w oczy Akemi promieni słońca, trudno było nie zmrużyć oczu, a zatem dostrzec więcej szczegółów na temat chłopaka, jego twarz z pewnością nie reprezentowała sobą niczego wrogiego. Przeciwnie, okazywała delikatność i troskę.

Dłoń chłopaka była zupełnym przeciwieństwem jego wyrazu twarzy. Była silna, co dało się poczuć poprzez sam dotyk, jak i w momencie, w którym pomagał dziewczynie wstać na równe nogi.
- Nie jesteś pierwszą, która się zgubiła w tych zawiłych uliczkach. - mówił przyciągając do siebie złączone ręce - Sam do teraz miewam logistyczne problemy. Czego Ci trzeba?
Od chwili zetknięcia ich dłoni, chłopak nie odrywał od niej swoich jasnoniebieskich oczu. Na chwilę nawet zaniemówił, aż do mentalnej przytomności przywróciło go pytanie, jakie zadała Akemi.
Uśmiechnął się ciepło.
- Najlepiej będzie udać się wprost do baraków. Masz szczęście, to rzut kamieniem stąd. Chodź z nami, podprowadzimy Cię. - zaproponował, odstawiając nogę w tył, robiąc tym samym pierwszy krok w proponowanym kierunku
Chłopak był nietypowy, co dało się wyczuć po krótkiej chwili przebywania w jego towarzystwie. Z jednej strony był lekko zakłopotany, może nawet zawstydzony obecnością Akemi, z drugiej zaś zachowując trzeźwą, niepodatną na emocje głowę, był w stanie podejmować szybkie, racjonalne decyzje. Mogło to świadczyć właśnie o jego nietypowości, albo wysokim doświadczeniu i umiejętnościach.
Niezależnie od tego jak było naprawdę, Akemi najpewniej była zdana na jego towarzystwo przez następne chwile.

- Pewnie, czemu nie. - odparł na pytanie dziewczyny zachęcająco - I tak mamy wolne, więc co nam tam.
Kończąc mówić, mężczyzna spojrzał na drugiego, towarzyszącego mu shinigami, który najwyraźniej podzielał jego zdanie, czemu dał wyraz prostym skinieniem głowy.
- W takim razie w drogę. - dodał, po czym druga noga, pozostawiona w tyle, po chwili wyprzedziła tą, która zrobiła pierwszy krok
Skręcając w pierwszą uliczkę, jaką mieli przed sobą, to jest zaledwie kilka metrów dalej, mężczyzna, który wcześniej pozostawał w milczeniu, nagle postanowił je przerwać.
- Na pewno chcesz dołączyć do tego oddziału? Może zmienisz zdanie i dołączysz do siódmego...?
- Tsubari jest z siódmego oddziału, ja z dziesiątego. - niemal wszedł w słowo drugiemu shinigami, pierwszy rozmówca Akemi
- Właśnie... - przypomniał sobie po chwili - Nie przedstawiliśmy się jeszcze. Ja jestem Iba Tohokabe, siódmy porucznik dziesiątego oddziału. A to mój dobry znajomy, Tsubari Yamachi, z siódmego oddziału.
- Tsubari nie jest zbyt rozmownym towarzyszem, i nie okaże wprost swojego zainteresowania - kontynuował, spoglądając przez chwilę w sposób jednoznaczny na pewne obszary na ciele Akemi - ale muszę mu przyznać rację. Oddział IX, nie ma... - zawahał się na chwilę, szukając odpowiedniego doboru słów - najlepszej, opinii... Zwłaszcza ze względu na Panią Kapitan. Jesteś pewna, że chcesz dołączyć właśnie do tego oddziału?

Na drugie zadane przez dziewczynę pytanie, mężczyźni wymienili się niejednoznacznymi spojrzeniami. Ten pierwszy, rzucił przy tym parę razy okiem na Akemi, jakby próbował coś powiedzieć, jednak ostatecznie się powstrzymywał. Widocznie dobierał słowa. Kilka razy wykrztusił jakiś dźwięk, słowa wyraźnie wskazujące, że podmiotem jego myśli jest przywódczyni przyszłego oddziału Akemi.
- Ona... jest dość władcza... - przemówił w końcu Tsubari, przerywając męki swojego kolegi
- Władcza!? - wyraźnie zaprotestował - To wariatka! Ma fioła na punkcie dyscypliny. Każdy kto jej podpadnie, nie robi tego ponownie w obawie o swoje zdrowie i życie! Zwraca uwagę na każdy detal. Jest bezwzględna, nie zna litości i w zasadzie wątpię, żeby posiadała jakiekolwiek ludzkie odruchy. Z resztą, sama się przekonasz o tym najlepiej, będąc w jej oddziale...
Wywód chłopaka przerwało odchrząknięcie jego towarzysza. Otóż okazało się, że właśnie dotarli na miejsce, a w ferworze rozmowy i emocjonalnych uniesień, nawet tego nie zauważył. Momentalnie zbladł. Lekko, jednak widocznie, i równie szybko przestał się odzywać. Prawdopodobnie obawiał się konsekwencji swoich wypowiedzi, gdyby ktoś przypadkiem go usłyszał, a było to dość prawdopodobne, skoro znajdowali się tuż obok.
W końcu przemówił, samemu odchrząkając uprzednio.
- Dotarliśmy na miejsce. Więc...? Co zamierzasz? - zapytał rudowłosej, spoglądając na jej oczy, chcąc niejako wymusić odpowiedź

I zaczęli mówić jeden przez drugiego:
-Znakomity pomysł! Chodźmy stąd prędko! Skoro się namyśliłaś to nie ma na co czekać! Kapitan VII oddziału chętnie Cię przyjmie! Ruchy ruchy ruchy!
Obu im zależało by prędko opuścić te baraki, poza tym Tsubari jakby się orzeźwił na wieść o tym, że Akemi będzie u niego w oddziale. Może młoda shinigami mu się podobała? W każdym razie obaj wystrzelili do przodu biorąc rudowłosą za ręce, więc chcąc nie chcąc szła za nimi.

//napisz jeszcze jeden post tu i się przenosimy do baraków VII oddziału\\