Era Bleacha

Dziewczynę zaniepokoiło zachowanie Sayena. Poderwała się na równe nogi i podbiegła do okna. Praktycznie przykleiła się do szyby jakby próbując coś zauważyć. I tak nic nie widziała. Spojrzała na Sayena.
-Co jest? Co on chce zrobić, co może zagrozić duszom?!

Teraz Ayame spojrzała na niego jak na głupka.
-Bankai miałoby skończyć świat? Rozumiem, że jest potężne, ale chyba trochę przesadzasz... A jeśli nie przesadzasz, to Den nie jest na tyle głupi by używać go zagrażając ludziom... Bynajmniej dawny Densei by tego nie zrobił... Już teraz w ogóle go nie poznaję. Ale trzeba chyba go powstrzymać, prawda?
Przeszła pod drzwi. Ale nie otwierała ich. Czekała na pozwolenie Sayena.
-Kapitanie?

Dziewczyna opuściła rękę. Usiadła na kanapie chowając twarz w dłoniach. Westchnęła ciężko i zaczęła się lekko trząść.
-Czyli Hoffman zginie... Najpierw...
Zaraz... Zabrali mu Zanpakutou! Ono musi gdzieś tu być! Tylko gdzie by je schowali... Nie, nie ma sensu... Nawet jeśli je znajdę to go nie zabiorę... Pewnie nieźle go strzegą... Przy mojej obecnej sile to niewykonalne...
-...Zabrali mu jego broń a teraz sam Densei stanął na jego drodze... To wszystko jest totalnie beznadziejne!
Uderzyła pięściami w oparcie kanapy.
-Jak jeszcze po tym wszystkim i Densei zginie... Nie... Nawet nie chcę myśleć co wtedy zrobię...

-Opuścić... Ale musze spotkać się z Densei'em... Tokio, Park Koen... Każdej nocy... Przekaż mu, że się pojawię.
Wstała i poprawiła Zanpakutou u boku. Przeszła do drzwi i sięgnęła by je otworzyć.
-Nie martw się Kapitanie Sayen... Ja tu jeszcze wrócę... Do miłego.
Otworzyła drzwi i zwiększyła swoją prędkość przeznaczając na to Reiatsu. Skierowała się do bramy. Na szczęście nikogo po drodze nie spotkała.

Szedł wolnym krokiem uliczkami Seireitei nie specjalnie się śpiesząc, jak również dokładnie obserwując czy na pewno idzie w odpowiednim kierunku, nie chciał zgubić się w tych krętych uliczkach w końcu to już nie byłoby nawet zabawne a tragiczne by zgubić się w takim miejscu. Może nie był do końca pewien czy idzie w dobrym kierunku, ale nie przejmował się tym zbytnio bo w końcu na pewno trafi tam, gdzie zamierzał a wcale mu się obecnie nie śpieszyło. W końcu zatrzymał się na chwilę rozglądając się w poszukiwaniu odpowiedniej w swoim mniemaniu drogi, podrapał się w głowę przez chwilę zastanawiając się w którą stronę ma iść aż w końcu ponownie ruszył przed siebie obierając najprawdopodobniej właściwą drogę, miał jednak to swoje szczęście, że jego zmysł orientacji nie był beznadziejnym i jakoś sobie radził. Kiedy tak szli w końcu Hielo postanowiła zrównać z nim swe kroki, choć wcześniej padło pytanie, na które właściwie nie musiałby wcale odpowiadać, ale może dla niej nie było to takim oczywistym, gdzie obecnie kierują swe kroki.
-Idziemy do jednego z oddziałów.
W chwili odpowiadania na pytanie spojrzał na dziewczynę a widząc, iż ta się uśmiecha to również na jego gębie pojawił się lekki uśmiech. Najwyraźniej jej dobry humor trochę i mu się udzielił w końcu ten dzień nie był wcale taki najgorszy. Oprócz kilku nieprzyjemnych incydentów to był całkiem udany dzień w końcu nie każdy ma tyle szczęścia by bez jakiegoś większego istotnego powodu w ciągu chwili skończyć szkolenie na shinigami. Był ciekaw czy Regis dalej męczy się z kolejnymi etapami szkolenia, czy też przypadkiem natkną się na takie dziwaczne zdarzenie i nagle skończył użeranie się z dalszymi etapami nauki. Ostatecznie przegonił zbędne mu myśli w chwili dotarcia do baraków VI oddziału, zatrzymał się, wtedy w miejscu i zwyczajnie rozglądał się w poszukiwaniu kogoś kto mógłby zająć się ich rekrutacją czy coś w tym guście. Zamiast kogoś takiego dostrzegł jedynie, to iż Hielo nie czuje się najlepiej w tym miejscu, ale to raczej było normalną dla niej reakcją. Położył dłoń na głowie brązowookiej jednak tym razem nie posuwał się do psucia jej fryzury, gdyż zapewne tym razem już by za to oberwał i to porządnie a tego wolałby obecnie uniknąć. Miał nikłą nadzieję, że to lekko ją przynajmniej uspokoi, ale ważniejsze było teraz znalezienie kogoś kto mógłby zająć się ich rekrutacją do oddziału bo nie miał zamiaru sterczeć w miejscu jak jakiś kołek. Rozglądał się w poszukiwaniu miejsca, gdzie mieliby się zgłosić w końcu wcale nie znał tu rozłożenia pomieszczeń a tym bardziej nie znał nikogo kto mógłby ich pokierować, gdzie mają iść. W końcowym rozrachunku nie miał bladego pojęcia, gdzie iść na co jedynie westchnął ciut zrezygnowany.

Czarnowłosa słysząc czyjś, zdecydowanie obcy głos przy swoim uchu podskoczyła i niemal krzyknęła. Momentalnie zwróciła się w stronę osoby która to zrobiła. Dziewczyna przesunęła się o krok tak aby stać nieco za Dashim. Jednak nie czuła się wystraszona, dziś spotkało ją wystarczająco dużo dziwnych, ciężko wytłumaczalnych rzeczy aby cóż zacząć je powoli traktować jak element normalności. Chociaż to co się właśnie stało było jak najbardziej wytłumaczalne. - Czy można wiedzieć jaki to kłopot? - Postanowiła szybko zapytać zanim do rozmowy włączy się jej towarzysz i zdenerwuje kolejną osobę na swojej drodze. Jej ton był cichy i wyrażał nieśmiałość. Zadając to pytanie prawie spuściła głowę w dół jednak powstrzymała się od tego z nie małym wysiłkiem. W pewnej chwili zaczęła nieświadomie tarmosić rękaw swojego ubioru w oczekiwaniu na odpowiedź.

-Łohohoho... Kolejny ponurak w oddziale Dena? To się polubicie.
Kadaj, widząc już jak zrobić nowemu shinigami na złość uśmiechnął się jeszcze szerzej. Kątem oka dostrzegł także zachowanie Hielo. Podszedł do niej z wolna, pochwycił jej dłoń i kłaniając się szarmancko musnął ją ciepłymi wargami.
-Panienka się tak nie denerwuje, nikt tu Panienki nie zje. No chyba, że jakiś idiota rozkruszy tu wabik na Pustych, a to się zdarza niezwykle rzadko. No... Czasami... Raz w tygodniu... Ale nie ma co się bać!
Wyprostował się trzymając dalej dłoń Hielo, lekko ją uścisnął, chcąc by dziewczyna nabrała nieco pewności. Puścił ja po chwili i cofnął się bacząc na zachowanie Dashiego, zmarszczył lekko brew nie wiedząc czego się po nim spodziewać, bynajmniej się go nie bał, w końcu jakimś cudem zdobył stopień porucznika, prawda? Po prostu nie chciał rozpierduchy na terenie swojego brata, który niechybnie złoił by mu za to skórę.
-Densei chętnie was przyjmie, nie patrząc na rekomendacje Kapitana Yasudy, chociaż ceni sobie jego słowa, ale... Słyszałem, że dziś wstał lewą nogą. Dlatego zmierzam również do niego, by dowiedzieć się cóż takiego się stało, że od rana na wszystkich fuka. Bynajmniej zapraszam was ze sobą.
Ręką wskazał kierunek do pokoju kapitana. Czekał również by młodzi Shinigami ruszyli przed nim.

Piszemy dalej w tym wątku.

Słysząc określenie, iż jest ponurakiem wcale nie zareagował no może lekko zmarszczył brwi i nic więcej bo niby, po co miałby marnować swoją mimikę czy cokolwiek innego na coś takiego. Był taki jaki był i wcale mu to nie przeszkadzało a to co sobie inni myśleli miał gdzieś. Mimowolnie słysząc słowa jakie wypowiedział do jego towarzyszki miał ochotę tak odruchowo przydzwonić mu z pięści w łeb tak dla zasady by nie narzucał się osobom, które wcale sobie tego nie życzą, ale tym razem sobie darował bo nie chciał mieć uszkodzonych kolejnych kości w końcu na razie miał już do wyrównania rachunki z cholernym strażnikiem bramy. A z tym szczerzącym się pajacem jeszcze zdąży zadrzeć i to nie jeden raz wiedział to od razu jak tylko ów osobnika zobaczył w końcu ktoś z wiecznym wyszczerzem raczej nie dogada się z ponurakiem. Jakaś przynęta na pustych? Są oni tu chorzy umysłowo czy jak? Kto rozsądny specjalnie wabiłby pustych jakimś cholerstwem? Najwyraźniej wszyscy tu mieli nasrane w tych swoich zakutych łbach. Westchnął i już mając zupełnie wywalone na jakieś pierdoły o tym, że kapitan tegoż oddziału ma jakiś paskudny humor, guzik go to obchodziło. Jedyne czego chciał w tej chwili to mieć przeklęte formalności z głowy bo nie widziało mu się sterczeć jak kołek w nieskończoność.
-Mniejsza o jakiś paskudny humor kapitana.
Burkną mało interesując się tym jak na to zareaguje rozmówca i ruszył spokojnie za nim w kierunku gabinetu osobnika sprawującego władzę w ów oddziale. Kiedy to ledwie ruszyli z miejsca Tadashi postanowił być wredny wobec tegoż szczerzącego się osobnika.
-A, jeśli kapitan ma aż tak paskudny humor to zawsze może wyżyć się na wiecznie szczerzącym się podkomendnym.
Stwierdził to dość głośno tak by osoba, do której kierował te słowa doskonale do słyszała, po prostu powiedział co myślał, a że przy okazji był w jakimś stopniu ciut wredny to już wcale się nie liczyło. On już taki był i tym razem nie liczył się z jakimiś przyszłymi konsekwencjami, które mogłyby wyniknąć po jego słowach.